All Chapters of ใต้เงาบุษบา : Chapter 41 - Chapter 48

‘พี่กลางคิดว่าคุณพัลลภเป็นยังไงบ้างคะ’วันนี้น้องสาวอยู่ๆ ก็เดินเข้ามาคุยกับเขาระหว่างที่นั่งรอพี่ชายกับเปรมิทร์ก่อนจะออกไปเหมือง‘ไม่รู้สิ ทำไมเหรอ’กิตติกรเสียงแข็งขึ้นจนเขาเองก็รู้ตัวแต่ยั้งไว้ไม่ทันแล้ว‘ก้อยกับสองคิดว่าเขาสนใจปราง ปรางเองก็คงรู้’‘แล้ว?’‘ก้อยคิดว่าปรางไม่ได้ชอบเขา แต่ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง’‘อือฮึ’ชายหนุ่มสบตาน้องสาว อีกฝ่ายดูลำบากใจที่จะพูดแต่สุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วพูดออกมา‘ปรางไม่เคยคบใครเลย ฝ่ายนั้นก็ดูรุกมาก ก้อยกลัวปรางหาทางออกไม่ได้น่ะค่ะ ก็เลยอยากให้พี่กลางช่วยหน่อย’‘ยังไง?’‘คือว่า...คุณพัลลภก็น่าจะเป็นคนดี ถึงจะมีลูกติดแต่น้องพลอยก็ชอบปรางมาก แต่ก้อยก็ยังไม่มั่นใจ เลยคิดว่าผู้ชายด้วยกันน่าจะดูกันออกน่ะค่ะ’‘น้องก้อยอยากให้พี่ช่วยดูว่าเขาเหมาะจะคบกับเพื่อนเราไหมน่ะนะ’‘เอ่อ...’น้องสาวของเขากัดริมฝีปาก ดวงตาคู่สวยลอกแลกก่อนจะพูดต่อ‘ยังไงพี่กลางก็อยู่ที่นี่ เป็นผู้ใหญ่ที่สุด เป็นพี่ของก้อยกับปราง’กิตติกรหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนจะยอมพยักหน้าตอบรับไป‘พี่จะลองดูๆ ให้ก็แล้วกัน’หลังจากบอกไปปัฐวิกรกับเปรมิทร์ก็มาพอดีสามหนุ่มจึงออกจากบ้านไป ขณะที่กิตติกรเก็บท่าทาง

การแสดงสวยงามจับตาและท่วงทำนองล้านนาเสนาะหูเรียกความสนใจจากบรรดาแขกในร้านขันโตกระดับท็อปของจังหวัดได้ดี ที่นี่มีการแสดงโชว์แบบล้านนาให้นักท่องเที่ยวผู้เยือนได้ชม ซึ่งวันนี้ทั้งพิมพ์ปราง กัญญานัน และมาธาวีมาแสดงโชว์ร่วมกับนักเรียนที่โตแล้วของตนเป็นครั้งแรก โดยสามสาวได้รับการติดต่อให้แสดงเป็นประจำผ่านมาลินีพี่สาวของมาธาวี เนื่องจากลูกสาวเจ้าของร้านเป็นเพื่อนกับหญิงสาวและชื่นชอบการแสดงของมาธาวีในงานแสดงช่วงปีใหม่ที่ผ่านมาจึงอยากให้รับงานแสดงประจำที่ร้าน โดยทั้งสามสาวเห็นว่าเป็นช่วงเวลาที่สามารถทำได้ก็เลยรับไว้ ทั้งยังสามารถช่วยให้นักเรียนของพวกเธอมีงานอีกด้วยระบำเชียงแสน [1] เป็นการแสดงที่สามสาวเลือกมาโชว์ เพราะรู้สึกว่านานๆ ครั้งถึงจะได้แสดงระบำนี้ และก็เป็นที่ชื่นชอบของผู้คนที่มาร้านนี้มาก เพราะเมื่อโชว์จบต่างก็ปรบมือกันเสียงดัง โดยเฉพาะพัลลภที่มากับกลุ่มเพื่อนของเขาเพราะบังเอิญรู้จากลูกสาวว่าคุณครูรับแสดงโชว์ที่ร้านนี้ แล้วเขามีสังสรรค์หลังสัมมนาพอดีชายหนุ่มจึงเสนอที่นี่“นั่นมันจินตะหราคนสวยขวัญใจคุณนี่พัลลภ”เพื่อนที่ทำงานด้วยกันและได้ชมการแสดงบทจินตะหราด้วยแซว เพราะพักหลังมานี้พัล

“ฉันจะกลับ”หญิงสาวเสียงแข็งขึ้นมาทันที พอหันไปดึงที่จับเพื่อเปิดก็เห็นว่าล็อกอยู่ ขณะที่หนุ่มใหญ่พูดขึ้น“แค่คุยกันแป๊บเดียวแล้วค่อยกลับก็ได้”“คุณโกหก น้องพลอยไม่ได้ป่วยใช่ไหมคะ”พิมพ์ปรางหันมาต่อว่าเขา แววตาคู่สวยฉายแววของความหวาดกลัว“ถ้าผมไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีทางได้เจอคุณ พักหลังมานี้คุณหลบหน้าผมตลอด ทำไมครับ?”พัลลภถามทันที น้ำเสียงของเขาเริ่มบ่งบอกถึงความไม่พอใจคนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ของความกลัวไม่สามารถหาคำตอบให้อีกฝ่ายได้ เธอพยายามหลบเลี่ยงเขาจริงๆ“ฉัน...ขอโทษค่ะ”พิมพ์ปรางได้แต่ยอมรับ ขณะที่สมองกำลังนึกหาทางออกให้ตัวเอง“ยอมรับแบบนี้ หมายความว่าคุณกำลังจะเขี่ยผมทิ้งจริงๆ สินะ”“ไม่ใช่นะคะ”“ถ้าไม่ใช่ทำไมต้องหลบหน้าผม”“ฉันหมายถึงไม่ได้จะเขี่ยคุณทิ้ง เราไม่เคยเป็นอะไรกัน”หญิงสาวพูดออกไปตามตรง เธอจำได้ว่าไม่เคยพูดกับเขาในเชิงให้ความหวังเลยสักครั้ง คนที่เธอสนใจมีเพียงลูกสาวของเขา ไม่ใช่เขา“อ้อ นั่นสิ งั้นผมขอคบกับครูปรางได้ไหมครับ ครูก็รู้ว่าผมชอบครูมาก”อีกฝ่ายพูดเองเออเองทำเอาพิมพ์ปรางถึงกับตาโตส่ายหน้าทันที“ทำไมล่ะ ผมไม่เคยขอคบกับคุณครูตรงๆ เลยก็จริง แต่คุณต้องรู้อยู่แล้ว

“พี่กลางช่วยด้วยค่ะ ช่วยปรางด้วย”เสียงกัญญานันร้อนรนมาตามสายหลังจากกิตติกรกดรับ ทำเอาชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในงานเลี้ยงวันเกิดของผู้ใหญ่งานหนึ่งต้องปลีกตัวออกไปคุยในจุดที่เงียบ“อะไรนะครับน้องก้อย เมื่อกี้ว่าอะไนะครับ พี่ไม่ค่อยได้ยิน”“ปรางค่ะปราง”“เพื่อนเราเป็นอะไร”“ปรางโทรมาหาก้อยตั้งหลายสาย ก้อยโทรกลับก็ไม่รับ พอโทรไปถามเด็กๆ ดูเลยรู้ว่าปรางไปกับคุณพัลลภค่ะ”“ว่าไงนะ”กิตติกรเสียงเข้มขึ้นอย่างลืมตัว ใบหน้าคมหล่อดูขรึมขึ้นในทันที“ก้อยว่ามันแปลกๆ ค่ะ ตอนนี้มือถือปรางโทรไม่ติด ทั้งที่ก่อนหน้านี้ตอนก้อยอาบน้ำโทรมาตั้งหลายสาย”ชายหนุ่มคิดตามแล้วก็รู้สึกว่าไม่ปกติจริงๆ“ใจเย็นๆ นะครับน้องก้อย มีใครพอรู้ไหมว่าบ้านของผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน”“ไม่มีใครเคยไป แต่ประวัติมีอยู่ที่โรงเรียนค่ะ”“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเอากุญแจกับคุณสองกลับไปดูที่โรงเรียนก็แล้วกัน ระหว่างนี้น้องก้อยก็ลองถามเด็กๆ คนอื่นๆ ดูเผื่อมีใครบอกได้ เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”ขณะที่บอกน้องสาวร่างสูงใหญ่ก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในงาน เขามาร่วมงานนี้ตามคำเชิญของลูกค้ารายใหญ่เจ้าของงานที่รู้จักกับทางบ้านของมาลินีและมาธาวี โดยมาธาวีเองก็มา