It's Payback Time, My Ex-Husband! (Filipino Version) のすべてのチャプター: チャプター 31 - チャプター 40

Tumama ang matinis na tunog ng takong ni Sophia sa marmol na sahig habang dire-diretsong pumasok sa isang mamahaling bar. Kusang bumukas ang salaming pinto sa harap niya—parang sinasabing, come in, break down, lose it all here.Tapos na siya. Tapos na sa araw na ‘to. Tapos na sa drama. Tapos na sa kasinungalingan. Pero higit sa lahat—tapos na siya sa kanila.“Vanessa? Seriously?” mahina niyang bulong, halos pabulong pero puno ng sakit at pangungutya. Ramdam pa rin niya ang hapdi ng kahihiyan na parang apoy sa dibdib niya.Ang pagkakaroon ng kabit ng ex-husband niya—iyon na yata ang naging highlight ng buong taon niya. At si Vanessa, ang babaeng ‘yon, todo flaunt sa social media. Halos hindi siya makahinga tuwing naririnig ang mga bulungan sa likod niya. Parang siya pa ang may kasalanan. Parang siya ang sumira ng lahat.Tahimik sa loob ng bar. Ilang dim lights lang ang ilaw, para bang ibang mundo ito—malayo sa ingay ng tunay na buhay. Dahan-dahan siyang lumapit sa counter, nanginginig

“Pinapabayaan mong manalo sila, Sophia.”Tahimik ang boses ng ama niya, pero halata ang pigil na galit sa tono nito. Nakasalampak si Sophia sa sofa, parang wala nang lakas. Maputla ang mukha niya at wala na ‘yung dating kislap sa mga mata. Hindi man lang siya tumingin sa ama niya.“Ano gusto mong gawin ko, Dad? Mag-demanda? Gumastos ng milyon para lang marinig na si Julian at Vanessa ang mga santo at ako ang bitter na ex-wife?” bulong niya habang ginugulo ang magulong buhok gamit ang mga daliri.Tumayo sa harap niya ang ama niya, nakaakbay ang dalawang braso at matagal siyang tinitigan. “Hindi. Ang gusto kong gawin mo, tigilan mong sumuko.”Napangisi siya ng mapait. “Ang dali mong sabihin. Ikaw ba naman ang pagtawanan ng buong bansa. Lahat ng madaanan ko, parang may bulong. Parang ako ‘yung kawawang asawa na iniwan. At si Julian? Ang saya ng buhay niya. Parang hindi man lang siya nawalan ng anak.”Napadiin ang panga ng ama niya. “Anak, hindi mo kami nawalan. Andito pa rin kami—ako, si

Napangiti si Alexander habang nakatitig sa screen ng cellphone niya. Isang candid na litrato ang nasa harap niya—kinunan sa mismong sala ng Grant mansion. Siya, si Sophia, at ang anak nito, nakaupo sa carpet habang nagtatawanan. Para silang totoong pamilya doon. At kahit alam niyang malayo iyon sa katotohanan, hindi niya mapigilang balikan at titigan ang larawan paulit-ulit.“They could be mine...” mahina niyang bulong habang marahang hinahaplos ang mukha ni Sophia sa litrato gamit ang hinlalaki. Napailing siya, saka napatawa ng mahina. “Yeah, right.”Pero kahit sinasabi niyang hindi, hindi niya kayang itanggi ang init na bumalot sa dibdib niya habang tinititigan ang babae. Iba ang ngiti ni Sophia sa litrato—totoo, hindi pilit. Wala ‘yung laging pag-aalinlangang dala ng sakit ng nakaraan. Tumingin siya sa isa pang solo shot nito, ‘yung kuha matapos ang hapon na ‘yon. Malambing ang ngiti, at sa di malamang dahilan, parang may naramdaman siyang kumislot sa puso niya.Biglang sumingit an

"Bakit lagi nalang siya?" bulong ni Vanessa habang nakasandal sa malamig na pader sa labas ng venue. Rinig ang halakhakan at mga salpukan ng baso mula sa loob, pero ang tanging tunog sa tenga niya ay ang mabilis na tibok ng puso niyang puno ng inis."Ms. Vanessa?" putol sa kanya ng isang pamilyar na boses. Isa sa mga bisita, kaibigan rin niya."Okay ka lang ba?""Mukha ba akong okay?" iritadong sagot ni Vanessa, sabay ayos sa nalaglag na hibla ng buhok sa gilid ng mukha niya."I mean, seryoso..." dagdag pa niya, mahigpit na niyakap ang sarili. "Parang may tali pa rin siya kay Sophia. Akala ko nakamove on na siya!"Sa loob naman ng venue, nakatitig si Julian sa wine glass niya habang palihim na sinusundan ng tingin si Sophia na nakatayo kasama si Alexander."Tingnan mo 'yan," bulong niya sa sarili habang mahigpit ang hawak sa baso. "Akala niya panalo na siya.""Sino?" tanong ni Ben habang umupo sa tabi niya. "Si Sophia? Come on, bro. Huwag mong hayaang patulan 'yan. Teka lang, huwag mo

Habang lumalalim ang gabi, nahanap nina Sophia at Alexander ang isang tahimik na sulok sa venue. Unti-unting nawala sa pandinig nila ang ingay ng tugtugan at tawanan. Nakasandal si Sophia sa pader, pilit pinapakalma ang puso niyang tila ayaw tumigil sa kabog, dala ng naging tensyon sa pagharap kay Julian. Sa totoo lang, empowered siya kanina—but now, may kirot pa rin ng kaba na hindi niya maipaliwanag.“Okay ka lang ba?” tanong ni Alexander, malumanay ang boses habang pinagmamasdan siya.“Siguro,” sagot niya habang huminga nang malalim. “Hindi ko inasahan na haharapin niya ako nang ganun. Parang lahat ng iniwan ko sa nakaraan, biglang bumalik.”Lumapit si Alexander. Naramdaman ni Sophia ang presensyang palaging nagbibigay sa kanya ng sense of safety. “Pero hindi ka umatras. You faced him, Sophia. ‘Yun ang importante. Ipinakita mong hindi ka na natatakot.”“Salamat sa’yo. Kung wala ka, baka hindi ko nakayanan.” Tumingin siya sa mga mata nito—totoo ang pasasalamat niya.Ngumiti si Alexa