All Chapters of It's Payback Time, My Ex-Husband! (Filipino Version): Chapter 21 - Chapter 30

Ilang linggo na ang lumipas, pero tuloy pa rin ang pagbagsak ng kumpanya ni Julian.Sunod-sunod ang eskandalo. Parang mga gutom na lobo ang media—nilalapa ang bawat litrato ni Julian at ng kabit niya, all smiles sa mga glamorous events, na parang walang ibang iniisip kundi magpa-star. At sa bawat pagkakataong makikita ni Sophia ang mukha nila sa TV o sa internet… hindi na sakit ang nararamdaman niya.Masarap na.Masarap panoorin silang unti-unting mabuwal—na para bang katarungan na rin sa mga panahong siya ang iniwang luhaan.Isang gabi, sabay sa malakas na ulan at kulog sa labas, tahimik siyang nakaupo sa harap ng fireplace. Nakayakap sa sarili habang tahimik na nakatitig sa nagliliyab na apoy.Hanggang sa isang malakas na katok ang gumambala sa katahimikan.Napakunot ang noo niya. Sino ‘yon? Maaga pang nakapahinga ang mga kasambahay.Sunod-sunod na ang katok. Paulit-ulit. Parang may hinihinging tulong.“Sinong…?” bulong niya habang mabilis na tumayo para silipin ang pinto.Dahan-dah

“Julian, ang tanga ng plano mo.” Matalim ang boses ni Vanessa habang binabasag ang katahimikan sa loob ng opisina. Tumutunog ang mahabang pulang kuko niya sa ibabaw ng desk, parang babala sa papalapit niyang inis.“Talaga bang iniisip mong susunod na lang siya kasi nakiusap ka nang maayos?”Ngumisi si Julian habang sumandal sa upuan. Kasing-asim ng kumpyansa niya ang suot niyang mamahaling suit.“Hindi naman santa si Sophia. Tutulong ‘yan kung may mapapala siya.”“Eh ‘kung hindi?” Lumapit pa si Vanessa, bumaba ang boses.“Pano kung hayaan ka na lang niyang malunod? Kilala na natin ang mga babaeng katulad niya, ‘di ba?” Kumindat si Julian na para bang hindi natitinag.“Mas kilala ko siya kesa sa’yo, Vanessa. Malambot ‘yan—ganyan na siya mula’t sapul. Hindi niya maatim na pabayaan akong bumagsak.” Napataas ng kilay si Vanessa, may bahid ng ngiti sa labi.“Delikado ‘yang inaakala mo, Julian.”Bago pa makasagot si Julian, may kumatok sa pinto. Natigilan silang dalawa.“Pasok,” utos ni Jul

Vanessa ang nagtakip ng mukha at tumingin sa malaking bintana ng opisina, ang mata niya nakatingin sa skyline ng siyudad.“Alam mo ba kung anong pakiramdam nito?” mahina niyang tanong, ang tinig niya na parang naputol ang mga salita sa bigat ng emosyon.“Magtayo dito, tapos mapanood ka lang na nagdedesisyon na maaaring sirain tayong dalawa? Mga desisyon na baka magdala sa kanya pabalik sa buhay natin, sa paraang hindi natin kayang kontrolin?”Tumayo si Julian, iniiwas ang tingin habang nakakapit ang mga braso sa likod ng kanyang upuan.“Vanessa, kailangan mong magtiwala sa akin.”Agad siyang humarap kay Julian, ang mga mata niyang naglalagablab ng galit.“Magtiwala? Paano ako magtitiwala sa'yo kung pati desisyon mo hindi mo man lang ako tinatanong? Kung hindi mo man lang iniisip kung paano ako o tayo maaapektohan?”“Hindi ito tungkol sa atin,” matigas na sagot ni Julian. “Tungkol ito sa kumpanya. Tungkol sa kaligtasan. Akala mo ba gusto ko to? Akala mo ba gusto kong hayaang pumasok si

“So, ano'ng sunod?” tanong ni Vanessa, mababa ang boses pero halatang puno ng pananabik.“Hawak na niya halos lahat ng shares ng kumpanya,” sagot ni Julian, may mapait na ngiti sa labi. “Ngayon, kailangan niyang maramdaman na hindi na siya welcome dito. Na wala na siyang lugar sa mundong ito.”Umayos siya ng upo, nakapatong ang mga daliri sa harap niya na para bang isang maingat na plano na ang binubuo. Nakangiti si Vanessa, may ningning ang mata, parang sabik sa giyera.“Kailangan niyang maramdaman, Julian. Hindi lang sa negosyo. Gusto kong ipamukha natin sa kanya—na masaya tayo. Na mas okay tayo ngayon. Yun ang pinakamasakit.”Tumango si Julian, saglit na nag-isip. “Tama. Ipaparamdam natin sa kanya kung gaano kasaya ang buhay na wala siya. Kung gaano tayo ka-perpekto. Ipapamukha natin lahat ng nawala sa kanya.”Lumapit si Vanessa, umupo sa gilid ng mesa ni Julian. Malapit. Sinasadya ang bawat kilos. Paglapit niya, bumaba pa lalo ang boses—malambing, mapanukso.“Simulan natin bukas,

“Joke ba ‘to?!” Bumungad na sigaw ni Sophia, kumalat ang boses niya sa malamig at marbled na sahig ng lobby ng kumpanya ni Julian. Mabilis ang tibok ng puso niya habang pinagmamasdan ang gulo sa harapan niya.Ang mga gamit niya—mga pinaghirapang files, mga award, pati ‘yung maliit na cactus na matagal nang nakapatong sa gilid ng mesa niya—ay isa-isang inilalagay sa mga kahon ng dalawang security guard, parang basura lang.Si Julian, nakasandal lang sa reception desk. Naka-cross arms. May bahid ng ngisi sa labi. Si Vanessa naman, nakatayo sa tabi niya na parang trophy wife—suot ang black fitted dress at abala sa pagta-type sa phone, habang ang galit ni Sophia ay parang background music lang sa kanya.Pabilis nang pabilis ang lakad ni Sophia habang lumalapit sa kanila. Ang tunog ng takong niya, parang mga putok ng baril sa katahimikan.“Julian. Vanessa. Ano ‘tong ginagawa n’yo? Hindi n’yo puwedeng basta-basta itapon ang mga gamit ko na parang wala akong kwenta! I own the majority shares