Semua Bab It's Payback Time, My Ex-Husband! (Filipino Version): Bab 61 - Bab 70

“Grabe... ang ganda naman dito,” bulong ni Sophia, namamangha habang dahan-dahang lumabas sa rooftop. Kumislap ang mga ilaw ng lungsod sa ilalim nila, parang mga bituin sa gabi.“Gusto ko sanang maging espesyal ‘tong gabi para sa’tin,” sagot ni Alexander, sabay ngiti ng buong lambing. “Deserve mo 'to.”Napangiti si Sophia, ramdam ang pagtibok ng puso niya sa narinig. “Di pa rin ako makapaniwala na pinaghirapan mo 'to lahat. It’s... perfect.”Umupo sila sa table na may kandilang ilaw, habang nagbubuhos ng wine ang waiter. Tumitig si Alexander sa kanya, seryoso ang mukha. “Matagal ko na ‘tong iniisip… tungkol sa’tin. Sa mga pinagdaanan natin. Gusto kong ibahagi kung ano ‘yung mga pangarap ko para sa future natin.”Napakunot-noo si Sophia, curious. “Mga pangarap mo?”“Oo,” sagot niya, tapat ang boses. “Gusto kong bumuo ng buhay na magkasama tayo. Suportado ang isa’t isa, lalaban sa mga pagsubok, magta-travel, mag-eexplore ng bagong lugar, at gagawa ng memories na tayong dalawa lang. Gust

Sa isang tahimik na sulok ng opisina—malayo sa usyoso’t maingay na paligid—makapal ang tensyon na parang usok sa hangin. Tahimik, pero punong-puno ng init at paninigas ng loob. Nakatayo si Sophia, matigas ang katawan, mariing nakasara ang mga kamao habang nakatitig kay Veronica, na nakasandal lang sa pader na para bang wala lang.May ngisi sa labi ni Veronica. Malamig. Mapanghamon.“Pagod na 'ko sa mga laro mo, Veronica,” mariing sabi ni Sophia. Bahagya mang nanginginig ang boses niya, malinaw ang galit na pinipigilan niyang sumabog.“Harapin mo na ang totoo,” sabat ni Veronica, mataas ang tono, para bang siya pa ang may karapatang magsalita. “Hindi ka niya pakakasalan, Sophia. Mahal niya ako.”Tinaasan siya ni Sophia ng kilay, nananatiling nakatayo nang tuwid. “Mahal niya ako. At ‘yon ang totoo. ‘Yong sa’min—totoo ‘to. Hindi gaya ng ilusyon na ginagawa mo.”Nagpatuloy sa pagngiti si Veronica. “Totoo? Sweetheart, love is fleeting. Saka anong mangyayari kapag nawala na ‘yung kilig? Kap

Nakapuwesto si Veronica sa gilid ng mamahaling lamesa niya, ang makintab nitong ibabaw ay sumasalamin sa mahinang ilaw na pumapasok sa silid mula sa mga manipis na kurtina. Maayos at elegante ang paligid, pero sa loob-loob niya, parang may gumagapos sa dibdib niya. Lumulutang ang mga mata niya sa pader na kulay abo’t maputla—kulay ng damdaming matagal na niyang kinikimkim.Sa isip niya, may unos. Galit. Selos. Frustration na hindi niya maipaliwanag. Paulit-ulit ang tinig ni Alexander sa utak niya—matatalim, parang kutsilyong sumasaksak sa puso niya. Bakit si Sophia? Sa dami ng taong nagmahal at nakaintindi sa kanya, bakit hindi siya ang pinili?Siya ang laging andiyan. Siya ang nakakakilala sa bawat tiklop ng pagkatao ni Alexander. Pero ngayon, parang isang estrangherong babae lang si Sophia na bigla na lang pumasok sa buhay nilang dalawa at sinira ang lahat.Biglang nag-vibrate ang phone niya sa ibabaw ng lamesa, sinira ang katahimikang bumabalot sa silid. Message ni Richard—ama ni A

Sa loob ng isang malawak na conference room na punung-puno ng eleganteng dekorasyon, ramdam ang excitement sa hangin. May halong konting kaba habang ang mga empleyado ay abalang-abala sa pag-aayos ng mga huling detalye para sa paparating na gala. Sa gitna ng kaguluhan, nakaupo si Sophia, napapalibutan ng sangkaterbang dokumento at materyales. Kitang-kita sa kanya ang determinasyon—parang sinag ng araw na pilit sumisilip sa makakapal na ulap.Habang inaayos niya ang salamin sa mata at huminga nang malalim, biglang bumukas ang pinto. Pumasok si Veronica, confident ang lakad, may ngiting kayang magpagaan ng kahit anong mabigat na pakiramdam. Nang magtagpo ang mga mata nila ni Sophia, may kaunting kuryente sa pagitan. Kumislot ang puso ni Sophia, pero sabay rin ang kurot ng kaba sa dibdib niya. Partner sila dapat sa proyektong 'to. Hiniling ni Sophia na maging maayos ang collaboration nila… pero habang papalapit si Veronica, parang unti-unting namamatay ang pag-asang 'yon."Hi, Sophia!" m

Ang buong venue ng gala ay parang scene sa isang fairytale—punong-puno ng ilaw na kumikislap na parang mga bituin sa gabi. Ang mga dekorasyon, eleganteng nakasabit sa bawat sulok, at ang mga bisita, masigla ang kwentuhan at halakhakan—parang piyesta sa sobrang saya. Sa gitna ng lahat ng ito, si Sophia, naka-puwesto sa registration table, abalang-abala pero composed, parang isang professional na sanay sa ganitong engrandeng event."Grabe, andito na tayo!" bulalas ni Sophia, kitang-kita ang kislap sa mga mata niya habang inaayos ang laylayan ng magarang gown niya. Napatingin siya kay Alexander na nasa tabi niya, at parang lumundag ang puso niya sa tuwa."I told you, lahat ng effort mo worth it. This night will be unforgettable," sagot ni Alexander, kitang-kita ang pride sa mga mata niya, na parang kumikinang sa ilalim ng chandeliers.Pero bago pa man tuluyang lumubog ang gabi sa saya, bumukas ang malalaking pinto ng venue. Dumagsa ang bagong grupo ng bisita, sabay bugso ng tawa’t hiyawa