It's Payback Time, My Ex-Husband! (Filipino Version)의 모든 챕터: 챕터 71 - 챕터 80

“Gising, Sir Hero! Akala mo makakatulog ka lang diyan habang bida-bidahan ka?” Pang-aalaska ang bumungad kay Alexander, kasabay ng mapanghamak na ngiti ni Julian habang nakatayo itong tila hari sa gitna ng gulo. “Akala mo ba talaga maliligtas mo siya? Ang cute mo naman.”“Nasaan siya?” pigil sa galit ang boses ni Alexander, halos gumapang habang pilit bumabangon. Sa bawat galaw, ramdam ang lagablab ng sakit sa kanyang binti—ang alaala ng baril na siyang dahilan ng kanyang pagkakahandusay. “Anong ginawa mo sa kanya?!”“Wala pa naman… for now,” sagot ni Julian na may halong panunukso, sabay lingon sa kanyang mga tauhan na parang mga asong ulol na nagbabantay sa paligid. “Pero ikaw? Ubus na oras mo, buddy. Kailangan mo ng motivation, ‘di ba?”Sa kabila ng sakit na parang apoy na bumabalot sa katawan niya, pinilit ni Alexander na tumayo, panginginig ang tuhod pero matalim ang tingin. “Hahanapin ko siya. Kahit mamatay pa ako sa daan,” aniya sa tonong naglalaman ng paninindigan—isang apoy s

Kumakawala si Sophia sa pagkakatali ng mga pulso niya, pigil ang hininga habang pinipilit niyang maluwagan ang makakapal na lubid. “Hindi ako pwedeng manatili dito,” bulong niya sa sarili, habang panay ang lingon sa madilim na sulok ng bodega. Halos wala nang liwanag kundi ang kisap ng sira-sirang ilaw sa kisame—parang sinadya talagang gawing nakakatakot ang paligid. Mula sa likod, maririnig ang halakhakan ng mga lalaki. Bumigat ang dibdib niya.“Uy, gising na siya,” maangas na boses ni Julian ang pumunit sa katahimikan. Lumitaw siya mula sa anino, may dalawang matitikas na lalaki sa magkabilang gilid niya—mga mukhang sanay sa karahasan. Nakangisi si Julian na parang nanalo sa pustahan. “Kumusta naman ang ‘guest of honor’ namin?”“Lumayas ka, Julian,” mariing sagot ni Sophia, kahit bahagyang nanginginig ang tinig niya. Pinilit niyang panatilihin ang tapang sa paningin. “Hindi mo ko matatakasan nang basta-basta.”“Ah, kaso nga nakatali ka na ngayon,” sagot niya habang nakasandal sa kal

“Salamat sa pagpunta n’yong lahat kahit ang biglaan,” panimula ni Alexander, nakatayo sa unahan ng mahabang mesa. Nakapatong sa isang upuan ang sugat niyang paa—isang tahimik na laban sa sakit na halos lamunin na siya. “Kailangan na nating magplano kung paano natin mababawi si Sophia.”Tumango si David, ama ni Sophia, seryoso ang mukha na para bang pasan niya ang buong mundo. “Wala na tayong oras para magpatumpik-tumpik. Julian at Vanessa, wala silang awa. Hindi sila magdadalawang-isip saktan ang anak ko!”“Sang-ayon ako,” sabat ni Mark, dating imbestigador na kilalang maselan sa detalye. Yumuko siya ng bahagya, taglay ang matalim na ekspresyon na parang kaya nitong hiwain ang hangin. “Pero kailangan natin pag-isipan ang mga panganib. Kung sugod lang tayo nang walang alam, baka lalo tayong mapahamak.”“Panganib?” singhal ni Alexander, halatang naiinis na, parang bote ng softdrink na niyugyog at handa nang sumabog. “At paano naman ang panganib kay Sophia? Hindi tayo pwedeng umupo lang

“Salamat sa pagpunta n’yong lahat kahit sobrang short notice,” bungad ni Alexander habang pinagmamasdan ang mga detective na nakapalibot sa mesa. Ramdam sa tono niya ang halong kaba at determinasyon. Para bang bawat tibok ng puso niya ay nagsusumigaw ng isang bagay lang—hanapin si Sophia bago pa mahuli ang lahat.Tumango si Detective Harris, isang beteranong pulis na halatang sanay na sa ganitong klaseng mga sitwasyon. “Alam namin ang urgency, Alexander. Pero kailangan nating maging realistic. Si Julian? Alam mo namang mahirap hulihin 'yan. Palaging isang hakbang nauna.”“Unpredictable? ‘Yun ang tawag mo sa kanya?” singit ni Alexander, hindi maitago ang inis. Halos sumabog na ang emosyon niya. “Isa siyang halimaw na nabubuhay sa gulo! Hindi tayo p’wedeng tumambay lang dito habang nagpaplano siya ng susunod na kalokohan!”“Easy,” sabi ni Detective Ramirez, kalmado pero matigas ang pananalita. “Kailangan nating pag-isipan ‘to nang maayos. Matalino si Julian. Hindi siya papayag na basta-

Tumitibok nang sobrang lakas ang puso ni Sophia, parang tambol na walang preno. Mabilis niyang sinuyod ng tingin ang paligid—isang kuwartong halos wala nang laman kundi mga gamit na mukhang matagal nang iniwan. May lumang kahon sa sulok, kalawangin na ang tubo sa dingding, at may bakal na tila ginto sa paningin niya sa gitna ng dilim. Sa kabila ng takot, mas lalong tumindi ang determinasyon niyang makawala.Alam niyang hindi siya p’wedeng umasa sa awa nina Julian at Vanessa. Kaya’t tahimik siyang nagmasid—inaalala ang mga oras ng paglabas-masok nila, ang paraan ng kanilang pag-uusap, bawat maliit na galaw na baka sakaling maging susi sa kanyang pagtakas.“Think, Sophia,” mahinang bulong niya sa sarili, habang nakakuyom ang noo. “Hindi ka p’wedeng sumuko. May paraan—kailangan lang hanapin.”Napako ang tingin niya sa kalawanging tubo. Hindi kalayuan, at mukhang puwedeng gamiting sandata kung sakali. Kumilos siya ng dahan-dahan, inilipat ang bigat ng katawan para dumikit nang kaunti ang