Semua Bab แม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า: Bab 31 - Bab 40

โรงเตี๊ยมมือบุรุษทั้งใหญ่และหนาหากแต่มีนิ้วเรียวยาวสวย ทว่ากลับผ่านการทำศึกสงครามมาแล้วอย่างโชกโชน กำลังเอื้อมหยิบจับถ้วยชาตรงหน้าที่มีไอควันขาวลอยขึ้นสูง ก่อนจะยกขึ้นจิบทีละน้อยเพื่อบรรเทาความหนาวเย็น ผู้บัญชาการทหารแห่งต้าถังจางเย่วฉิน กำลังนั่งอยู่ภายในโรงเตี๊ยมซึ่งตั้งอยู่ห่างจากเทือกเขาไถ่ซานไม่ถึง 100 ลี้  หากมองจากโรงเตี๊ยมแห่งนี้จะเห็นเทือกเขาไถ่ซานสูงเสียดฟ้าอยู่ตรงหน้าไม่ไกลเท่าใดนัก แต่ในความเป็นจริงแล้วถ้าควบม้าเร็วจะใช้เวลาประมาณครึ่งวัน หากเดินเท้าจะใช้เวลาประมาณหนึ่งวัน อีกทั้งบริเวณแถบนี้หิมะยังไม่ตกลงมามีเพียงความเย็นยะเยือกเท่านั้นที่แผ่ปกคลุมจนจับขั้วหัวใจ  ภายในโรงเตี๊ยมดังกล่าวมีคนเข้าพักประปราย ส่วนใหญ่เป็นพ่อค้าเดินทางจากเมืองลั่วหยางไปนครฉางอาน เทือกเขาไถ่ซานอยู่นอกเมืองลั่วหยาง เป็นเส้นทางลัดที่จะผ่านไปเมืองหลวงฉางอาน จึงทำให้โรงเตี๊ยมแห่งนี้ไม่เคยขาดไร้ผู้เข้าพักแรมค้างคืนแต่อย่างใด ทุกคนที่จะเดินทางไปฉางอานจะต้องแวะพักที่นี่กันแทบทั้งสิ้น และผู้คนจากนครอันมั่งคั่งจะเข้าเมืองลั่วหยางก็จะพากันแวะพักที่นี่เช่นเดียวกัน “อาหารที

บ้านพ่อค้าทาสบริเวณรอบนอกของเมืองลั่วหยาง เป็นหมู่บ้านชนบทตั้งอยู่ประปรายกระจัดกระจายไปตามพื้นที่ก่อนจะเข้าเขตเมืองที่เคยถูกสถาปนาให้เป็นเมืองหลวงมาแล้วหลายราชวงศ์ในยุคก่อนหน้านั้น  และหนึ่งในจำนวนหมู่บ้านที่อยู่รอบนอกของเมืองลั่วหยางเป็นสถานที่พำนัก ของกลุ่มพ่อค้าทาสซึ่งมีอาชีพจับชาวบ้านทั่วไปนำไปขายที่ตลาดค้าทาสในเมืองฉางอานโดยที่พวกเขาเหล่านั้นไม่เต็มใจขายตัวเองแต่อย่างใด พวกมันไม่ใช้เงินซื้อตัว แต่กลับใช้กำลังของชายฉกรรจ์ที่มีมากกว่าจับคนทั่วไปที่มีชีวิตอิสระนำมากักขังจนไร้สิ้นอิสรภาพ จากคนธรรมดาทั่วไปต้องกลายเป็นทาสของผู้อื่นด้วยความจำยอม พวกพ่อค้าทาสโดยการนำของหยวนซือเปา ชายร่างยักษ์ที่มีความอ้วนและร่างสูงใหญ่เป็นเอกลักษณ์ กรอบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครายาวรกรุงรังไร้สิ้นการตัดแต่งแต่อย่างใด  เอกลักษณ์ของคนผู้นี้คือเคราที่ยาวเฟื้อยจะถักเปียแยกออกเป็นสามสาย มีเสียงใหญ่และโวยวายชอบใช้น้ำเสียงของตนข่มขวัญผู้อื่นให้กลัวเกรง แต่ในความเป็นจริงแล้วโดยเนื้อแท้หยวนซือเปาเต็มไปด้วยความขลาดและโง่เขลา  ภายในบ้านพ่อค้าทาสมีขนาดพื้นที่กว้างขวาง ใหญ่โตกว

“ว้าว! ทำไมตัวของฉันถึงได้เก่งอะไรเช่นนี้! เก่งจัง! เก่งจัง!”หญิงสาวชื่นชมตัวเองออกมาไม่ขาดปากพลางส่ายตัวที่ทั้งใหญ่และหนาของจางเย่วฉินไปมาตรงหน้าเจ้าของร่าง “นี่เจ้าทำอะไรนะ! หยุดส่ายตัวของข้าไปมาแบบนั้นได้แล้ว! ช่างน่าเกลียดสิ้นดี..ข้าเป็นถึงชายชาติบุรุษกลับแสดงอาการดั่งเช่นสตรีแบบนี้ แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”จางเย่วฉินคำรามเสียงต่ำๆ อยู่ในลำคอบอกจ้าวมี่อิงกลับไป “จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนก็เชิญเถอะยะ! ไม่เกี่ยวกับฉันเสียหน่อย บังเอิญหน้าไม่เยอะมีหน้าเดียวแต่ดันหน้าหนามากกว่าชาวบ้านทั่วไปก็เลยไม่สะทกสะท้าน และอย่าหวังว่าจะเอาร่างของฉันไปทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายนะเพราะฉันจะตามติดคุณไม่ให้คลาดสายตาเลย”มี่อิงยืนลอยหน้าลอยตาตอบอีกฝ่ายกลับไป “นะ...นี่..นี่เจ้า!”จางเย่วฉินอยากจะกลั้นใจตายเสียให้ได้เมื่อถูกร่างของตัวเองแต่เป็นวิญญาณของคนอื่นตอกหน้ากลับมาเช่นนั้น  โดยเฉพาะในเวลานี้วิญญาณของทั้งสองดันมาสลับอยู่คนละร่างด้วยแล้ว หนทางแก้อื่นใดก็ยังไม่มี มีทางเดียวเท่านั้นคือต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเพื่อหาหนทางให้ดวงวิญญาณกลับคืนเข้าร่างตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แม่

“NO WAY!!!!” เสียงห้าวก้องกังวานหลุดออกจากปากทันทีด้วยความตกใจ ในขณะที่จางเย่วฉินได้ฟังแล้ว ต้องส่ายหน้าไปมาติดๆ กันเพราะฟังคำพูดของอีกฝ่ายไม่เข้าใจ “พูดจาแปลกประหลาดอีกแล้วนางมารน้อย! นี่เจ้ากำลังพูดอะไร! และได้ยินที่ข้าบอกหรือเปล่า”จางเย่วฉินถามเสียงขุ่นกลับไป จ้าวมี่อิงซึ่งกำลังตกใจและงุนงงอยู่ในคราวเดียวกัน รีบสะบัดศีรษะไปมาอย่างแรงเพื่อให้หายจากอาการสับสนที่ได้ยินคำพูดของอีกฝ่ายเมื่อครู่ที่ผ่านมา “ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ว้า แทนที่จะเป็นจินเอ๋อแต่ทำไมกลับต้องเจออีตาบ้านี่แทนด้วย”มี่อิงบ่นพึมพำแต่แล้วเพียงครู่ดวงตากลับเบิกกว้างขึ้นมาทันทีพร้อมก้มลงมองใบหน้าของตัวเองที่มีดวงจิตของจางเยว่ฉินอยู่ในร่างของเธอในขณะนั้น “เดี๋ยวนะ! เมื่อครู่บอกว่าข้าทำร้ายท่านเมื่อห้าปีก่อนอย่างนั้นเหรอ! แต่ว่างานชีซีที่ท่านกับข้าพบกันเพิ่งจะผ่านมาเมื่อสองวันก่อนเองนะทำไมถึงกลายเป็นห้าปีไปได้! มี่อิงถามกลับไปด้วยความตกใจระคนสงสัย ทว่าคำพูดของจ้าวมี่อิงที่ถามกลับมาแบบนั้น ทำให้แม่ทัพหนุ่มแห่งต้าถังขัดเคืองใจอย่างยิ่งยวดที่นางลืมเลือนการกระทำในวันนั้นไปอย่างสิ้นเชิง “สองวันอ

ทันใดนั้นเอง “จางเย่วฉิน! จางเย่วฉินท่านอยู่ที่ไหน! จางเย่วฉิน!”เสียงห้าวก้องกังวานดังขึ้นอยู่ด้านในไม่ไกลจากประตูทางเข้า “นั่นเสียงของท่านแม่ทัพ! ใช่แล้ว! ท่านแม่ทัพขอรับ! ข้าน้อยมาช่วยท่านแล้ว!!!”กัวเหยียนไฉตะโกนตอบกลับไปพร้อมรีบกระโดดลงจงจากหลังม้าเพื่อติดตามผู้เป็นนาย ในขณะเดียวกันร่างสูงใหญ่ของจางเย่วฉินก้าวข้ามธรณีประตูออกมาอย่างรวดเร็ว โดยแบกร่างของหนุ่มน้อยวัยไม่ถึง 15 ปีเอาไว้ทางด้านหลังเดินออกมาจากประตูโรงบ่มสุรา โดยมีร่างของชายหญิงนับหลายสิบชีวิตทยอยเดินตามหลังมาติดๆ ทันทีที่เห็นร่างระหงของตัวเอง จ้าวมี่อิงรีบเดินตรงดิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ “ท่านอยู่นี่เองข้าตามหาตั้งนาน!”พูดพร้อมรีบคว้ามือทั้งสองข้างขึ้นพลิกไปพลิกมาด้วยความเป็นห่วงร่างของตัวเอง ก่อนจะรีบยกชายแขนเสื้อซับเหงื่อบนใบหน้าสวยของเธอที่ถูกเลือดกระเด็นใส่หน้าให้กลับมาเกลี้ยงเกลา “เช็ดหน้าหน่อยเดี๋ยวไม่สวย”เสียงทุ้มก้องกังวานบอกอีกฝ่าย ในขณะที่จางเย่วฉินพยายามปัดมือดังกล่าวที่พยายามเช็ดใบหน้าซึ่งเปื้อนรอยเลือดอยู่ตลอดเวลา “ช่างมันเถอะนะ ! ปล่อยข้า! อย่าทำแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นรู้ไหมว่าเจ