All Chapters of แม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 31 - Chapter 40

ในขณะที่แส้ถูกเหวี่ยงตรงเข้าตวัดร่างของจ้าวมี่อิง แม่ทัพแห่งต้าถังซึ่งยืนสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ด้านหลังของจ้าวมี่อิงตลอดเวลา รีบเร้นกายกระโดดข้ามศีรษะของหญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างของตนเองตรงเข้าตวัดปลายแส้ก่อนจะถึงร่างมี่อิงเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด“นางมารน้อยหลบไป!!!”จางเย่วฉินตะโกนบอกมี่อิงเสียงดังก้องจ้าวมี่อิงซึ่งยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูกอยู่ในขณะนั้น ได้ยินผู้ชายร่างใหญ่ที่กระโดดเข้ามาขวางตรงหน้าและจับสายแส้ที่กำลังจะตวัดร่างของเธอเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด ครั้นได้ยินเสียงสั่งดังก้องออกมาเช่นนั้น หญิงสาวไม่รอช้ารีบหลบตามคำสั่งอย่างว่องไว“OK! OK! รีบหลบเดี๋ยวนี้เลย! วิ่งก่อนแล้วเว้ย!!!!”จ้าวมี่อิงพูดพร้อมรีบวิ่งหนีให้ตัวเองพ้นไปจากบริเวณดังกล่าวอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาของเจ้าอ้วนร่างยักษ์ที่เต็มไปด้วยความอาฆาตกำลังจับจ้องมี่อิงตาไม่กระพริบ เมื่อมีคนออกหน้ากระโดดรับสายแส้แทนเหยื่อของมัน“แส้สามสายจัดการ!!!”เจ้าอ้วนตะโกนสั่งลูกสมุนของมันดังก้องทันทีที่เจ้าอ้วนร่างยักษ์ตะโกนสั่งเช่นนั้น ลูกสมุนที่เหลือตวัดแส้ที่อยู่ในมือของทุกคนพุ่งตรงเข้าไปที่ร่างมี่อิงที่กำลังวิ่งหนีตามคำสั่งของจ

“นี่พวกเจ้าสองคนคิดว่าข้าจะหลงเชื่อแผนการตื้นๆ ที่แสร้งทำขึ้นมาอย่างนั้นเหรอ! บอกเลยนะว่าพวกข้าล้วนเป็นคนฉลาดไม่มีทางหลงกลผู้ใดง่ายๆ หรอกนะ เถียงกันมากนักจับพวกมันกรอกยาสะจะได้เลิกบ้าเสียที!”เจ้าอ้วนร่างยักษ์ตะโกนก้องแทรกขึ้นมา  ร่างของลูกสมุนของเจ้าอ้วนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ต่างพากันเดินออกมาข้างหน้าพร้อมถาดไม้ซึ่งมีชามสองใบ มีกลิ่นของตัวยาโชยออกมาลอยฟุ้งเป็นควันขาว จนจางเย่วฉินซึ่งอยู่ในร่างของจ้าวมี่อิงได้กลิ่นยาดังกล่าวอย่างชัดเจน  “นี่มันกลิ่นจี้หยี่หวัน ยาลบเลือนความทรงจำ”จางเย่วฉินรำพึงอยู่ภายในใจ  ด้วยเพราะในสงครามจะใช้ตัวยาดังกล่าวนำมาลบเลือนความจำของศัตรูอีกฝ่าย เมื่อสามารถสอบเค้นความจริงออกมาได้เป็นผลสำเร็จ ก็จะใช้ยาตัวดังกล่าวให้อีกฝ่ายดื่มเพื่อทำลายความทรงจำซึ่งเป็นตัวตนดั้งเดิมทั้งหมดเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายของตัวเอง ก่อนจะปล่อยตัวกลับไปเพื่อหาข่าวและรายงานให้กับต้าถัง  “จัดการให้นางผู้หญิงกินยาก่อนแล้วค่อยไปจัดการผู้ชาย นางคนนี้พิษสงของมันไม่มีสมคำร่ำลือหรอก คนของพรรคมารโลหิตมันมีดีก็แค่เปลือกนอกที่แลดูน่ายำเกรงเท่านั้น แต่แท้จริงแล้วไม่ม

“ว้าว! ทำไมตัวของฉันถึงได้เก่งอะไรเช่นนี้! เก่งจัง! เก่งจัง!”หญิงสาวชื่นชมตัวเองออกมาไม่ขาดปากพลางส่ายตัวที่ทั้งใหญ่และหนาของจางเย่วฉินไปมาตรงหน้าเจ้าของร่าง“นี่เจ้าทำอะไรนะ! หยุดส่ายตัวของข้าไปมาแบบนั้นได้แล้ว! ช่างน่าเกลียดสิ้นดี..ข้าเป็นถึงชายชาติบุรุษกลับแสดงอาการดั่งเช่นสตรีแบบนี้ แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”จางเย่วฉินคำรามเสียงต่ำๆ อยู่ในลำคอบอกจ้าวมี่อิงกลับไป“จะเอาไปเก็บไว้ที่ไหนก็เชิญเถอะยะ! ไม่เกี่ยวกับฉันเสียหน่อย บังเอิญหน้าไม่เยอะมีหน้าเดียวแต่ดันหน้าหนามากกว่าชาวบ้านทั่วไปก็เลยไม่สะทกสะท้าน และอย่าหวังว่าจะเอาร่างของฉันไปทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายนะเพราะฉันจะตามติดคุณไม่ให้คลาดสายตาเลย”มี่อิงยืนลอยหน้าลอยตาตอบอีกฝ่ายกลับไป“นะ...นี่..นี่เจ้า!”จางเย่วฉินอยากจะกลั้นใจตายเสียให้ได้เมื่อถูกร่างของตัวเองแต่เป็นวิญญาณของคนอื่นตอกหน้ากลับมาเช่นนั้น โดยเฉพาะในเวลานี้วิญญาณของทั้งสองดันมาสลับอยู่คนละร่างด้วยแล้ว หนทางแก้อื่นใดก็ยังไม่มี มีทางเดียวเท่านั้นคือต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาเพื่อหาหนทางให้ดวงวิญญาณกลับคืนเข้าร่างตัวเองให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แม่ทัพหนุ่มกระชากมีดสั้นที่เหน

“รีบเข้าไปดูที่เรือนขังทาส! เมื่อครู่ข้าได้ยินเสียงร้องหัวหน้าดังอยู่ข้างใน” ครั้นได้ยินเช่นนั้นจางเย่วฉินรีบคว้าข้อมือร่างของตัวเองลากออกจากห้องขังดังกล่าวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะก้มลงเก็บของบางอย่างที่กระเด็นตกมาจากศพของหยวนซือเปาท่ามกลางเสียงร้องถามของคนที่กำลังเดินตามอยู่ด้านหลัง “นี่..นี่..นี่..บอกกันก่อนจะไปไหน! ลากออกมาจากห้องขังแบบนี้รู้แล้วเหรอว่าจะหนีไปได้อย่างไง”มี่อิงถามกลับไป “อยากนอนอยู่ในคุกต่อก็ได้นะ! เจ้าอยู่ในร่างของข้าที่เป็นบุรุษแน่นอนว่าถ้าไม่โดนทรมานก็ต้องถูกนำไปใช้แรงงานอย่างหนัก หลังจากนั้นก็ถูกขาย ไม่อยากหนีออกไปจากที่นี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ดีเสียอีกข้าจะได้ไม่มีตัวถ่วง”จางเย่วฉินพูดประชดกลับไป คำพูดของอีกฝ่ายทำให้จ้าวมี่อิงเกิดอาการขยาดขึ้นมาทันที หากต้องถูกกระทำเช่นนั้น “อึ้ยยย! ไม่เอาหรอก...ฉันเป็นผู้หญิงนะถึงตอนนี้จะอยู่ในร่างของคุณก็ตามแต่จะให้มีสภาพแบบนั้น ฉันไม่เอา!!!”จ้าวมี่อิงส่ายหัวไปมา ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายจ้องเขม็งกับสิ่งที่เธอพูดออกมาเมื่อครู่ “ขอโทษที..ข้าลืมตัวอีกแล้ว...สัญญาว่าจะไม่ลืมอีก...แ

“เฮ้ย!นึกออกแล้วว่าอาการแบบนี้คืออะไร!!!”จ้าวมี่อิงเอ่ยออกมาทันทีครั้นนึกออก “โรคอะไร! เจ้าเป็นโรคอะไรนางมารน้อย!”จางเย่วฉินถามกลับไปเสียงสั่น ริมฝีปากที่ฉาบด้วยลิปสติกสีเลือดนกหากแม้นถูกลบเลือนออกไปจะเห็นได้ว่ามันซีดเซียวมากแค่ไหน จ้าวมี่อิงหันกลับไปมองร่างของเธอเมื่อล่วงรู้ว่าอาการดังกล่าว คือการปวดเตือนประจำเดือนและช่วงเวลานี้ของทุกเดือนเป็นระยะเวลาที่เธอใกล้มีรอบเดือนของผู้หญิงนั่นเอง “อะ..เออ..มันไม่ใช่โรคหรอกท่านแม่ทัพแต่มันคือ...”จ้าวมี่อิงพูดพร้อมตรงเข้าไปกระซิบอยู่ข้างๆ หู ท่ามกลางสายตาของกัวเหยียนไฉที่กำลังจ้องผู้เป็นนายตาไม่กะพริบ “เหวออ...ทะ...ท่านแม่ทัพ! เข้าหาสตรีผู้นั้นแนบชิดถึงเพียงนี้เลยเหรอนี่”กัวเหยียนไฉเอ่ยออกมาทันใดครั้นเห็นทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ ในขณะเดียวกันจางเย่วฉินที่กำลังทรมานอยู่ในร่างของสตรีเพศส่งผลทำให้ปวดร้าวไปทั่วกายประหนึ่งธาตุไฟเข้าแทรกก็มิปานถึงกับตาเหลือกขึ้นมาทันที ครั้นได้ยินถ้อยคำดังกล่าวดังก้องอยู่ในโสตประสาท “อาการเจ็บปวดที่กำลังเกิดขึ้นคือ สิ่งที่ผู้หญิงทุกคนต้องประสบทุกเดือน ร่างของข้ากำลังจะมีฤดู