Semua Bab แม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า: Bab 21 - Bab 30

“ข้าจะมีคนรักเหมือนเช่นผู้อื่นได้อย่างไรในเมื่อไม่รู้จักคำๆ นี้ หากอาการโหยหาความรักของข้าดั่งที่เจ้ากล่าวมาทั้งหมดเพียงเพาะไม่รู้จักคำว่ารัก เจ้ากล่าวผิดแล้วเหยียนไฉ”แม่ทัพหนุ่มพูดพลางหันกลับมามองใบหน้าคนสนิท “ข้าน้อยพูดผิดอย่างนั้นหรือขอรับ”เหยียนไฉพูดพลางหันนิ้วชี้เข้าหาตน ใบหน้าหล่อเหลาพยักขึ้นลงติดๆ กันเป็นคำตอบที่ส่งกลับมา “สาเหตุเพราะไม่มีหญิงใดทำให้ข้ารู้จักกับคำว่ารักนี้ได้ ไม่มีสตรีนางใดสามารถเข้าไปนั่งในหัวใจของข้าแม้แต่คนเดียว ในเมื่อเป็นเช่นนี้อาการโหยหารักของข้าก็ต้องเป็นเช่นนี้ไปตลอดกาล”จางเย่วฉินพูดออกมาจากความรู้สึกส่วนลึกภายใน ท่ามกลางความเงียบ กระแสลมเย็นยะเยือกพาดผ่านเรือนกายกำยำ พร้อมเกล็ดหิมะค่อยๆ โปรยปรายลงมาตรงเบื้องหน้าของจางเย่วฉิน ก่อนจะยกมือหนาขึ้นรองรับหิมะแรกของฤดูเหมันต์ที่มาถึงแล้วในยามนี้ ดวงเนตรสีนิลกาฬมองไปที่ฝ่ามือของตนเองที่เต็มไปด้วยเกล็ดหิมะ  ภาพในอดีตหวนคืนกลับมาเมื่อครั้งรอยฟันที่ถูกกัดอย่างแรงบนฝ่ามือเมื่อห้าปีก่อนยังปรากฏอยู่ ทุกครั้งที่เห็นบาดแผลดังกล่าว จะทำให้จางเย่วฉินนึกถึงสตรีที่เป็นต้นเหตุของรอยแผลบนฝ่าม

เกล็ดหิมะเริ่มโปรยปรายถี่ขึ้นไม่มีทีท่าว่าจะเบาบางลงแม้แต่น้อย เป็นเหตุให้ร่างงามเกิดอาการสั่นสะท้านด้วยความหนาวเหน็บจนจับขั้วหัวใจ มือเรียวสวยอีกทั้งบอบบางเย็นเฉียบเริ่มชาไปหมด และนั่นทำให้มี่อิงรู้สึกตัวขึ้นมาทันใด “หนาวจัง! หนาวจังเลย! จะไปหาที่หลบหิมะได้อย่างไงกำลังตกหนักด้วย มองไปทางไหนก็ขาวโพลนไปหมด”หญิงสาวพูดพร้อมยกมือขึ้นถูไถไปมาอย่างรวดเร็วเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น ลมหายใจที่พ่นออกมาเป็นไอขาวจากอุณหภูมิที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ร่างอรชรรีบเดินกลับเข้าไปใต้ต้นไม้ใหญ่พร้อมก้มลงอุ้มกล่องกระดาษที่วางอยู่บนพื้นกระชับเอาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะเงยหน้าสำรวจไปทั่วบริเวณเพื่อหาเกราะกำบังจากหิมะที่กำลังตกลงมาอย่างต่อเนื่อง “มองไปทางไหนมีแต่ต้นไม้กับภูเขา นี่ฉันจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งในป่าแบบนี้จริงๆ ใช่ไหม”มี่อิงบ่นพึมพำพลางเดินไปทางด้านหลังของต้นไม้เพื่อสำรวจหาที่พักผิงชั่วคราว ฉับพลันดวงตาคู่สวยเหลือบไปเห็นลำต้นของต้นไม้ยักษ์ซึ่งมีเถาวัลย์เลื้อยปกคลุมเต็มลำต้นทางด้านหลัง แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังตาดีเห็นบางอย่างคล้ายมีรอยเจาะลึกเข้าไปข้างในเกิดขึ้นบนลำต้น “ลำต้นของเจ้าต้นไม

“หยุนไถซานมีแบบนั้นด้วยเหรอคะพี่ ทำไมไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ข่าวมั่วหรือเปล่า”มี่อิงถามกลับไปด้วยไม่เชื่อในสิ่งที่กำลังได้ยิน “มั่วหรือเปล่าไม่รู้แต่มีคนหายไปหลายคนแล้วนะสิ จะเกี่ยวข้องที่ได้ยินมาหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ แต่เรื่องเกิดมานานแล้วตั้งห้าสิบปีก่อน ตอนนี้คงไม่มีแล้วกระมังถ้ามีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้น หยุนไถซานไม่สามารถเปิดเป็นอุทยานได้หรอกจริงไหมละ แต่ถึงอย่างไงระวังตัวเอาไว้ก็เป็นการดีนะ”ทีมงานพูดกำชับพลางส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปที่กองถ่ายทำ ท่ามกลางสายตาของมี่อิงมองตามหลัง “หยุนไถซานนี่นะเหรอมีพื้นที่คล้ายสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้า! ไม่ใช่มั้งจะเป็นไปได้อย่างไงเรื่องไร้สาระทั้งเพ”หญิงสาวพูดพลางส่ายหน้าก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นห่อผ้าของคุณหนูตระกูลเฉียนมอบให้เธอเมื่อคืนก่อนในเทศกาลชีซีที่พลัดหลงเข้าไปในห้วงอดีตด้วยความบังเอิญ “จริงสิฉันจะพูดว่าเป็นเรื่องไร้สาระได้อย่างไงในเมื่อเมื่อคืนก่อนก็เพิ่งจะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ตอนนี้ก็กลับมาแล้วมันคงไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับเราอีกเป็นครั้งที่สองได้หรอก”มี่อิงพูดพึมพำพลางเหลือบสายตาไปทางห่อผ้าที่ทำมาจากผ้าแพรชั้นดีของสห

ยุคอดีต หยุนไถ่ซานในอดีตคือป่าดงดิบเต็มไปด้วยต้นไม้สูงอายุนับพันปีสามารถพบเห็นได้ไม่ยาก สายลมพาดผ่านมาพร้อมกับความหนาวเหน็บเย็นยะเยือกจับไปจนถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว ด้วยเพราะเวลานี้คือฤดูหนาวเกล็ดหิมะเริ่มโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสาย จนใบไม้และยอดหญ้าเริ่มปกคลุมเต็มไปด้วยสีขาวโพลนทั่วบริเวณ ในขณะเดียวกันร่างระหงของจ้าวมี่อิงค่อยๆ ปรากฏอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งยืนต้นมานานหลายร้อยปีจนถึงยุคสมัยราชวงศ์ถังและยังคงยืนสูงตระหง่านท่ามกลางกาลเวลาที่หมุนเวียนเปลี่ยนไปจวบจนถึงปัจจุบันมีอายุพันกว่าปีเลยทีเดียว ร่างระหงยังคงนอนหลับสนิทไม่รู้เรื่องอยู่เช่นนั้น กล่องกระดาษที่มีข้าวของสำคัญต่างๆ ก็ปรากฏติดตามมาด้วยเช่นกัน เกล็ดหิมะเริ่มโปรยปรายหนักขึ้นอากาศเย็นยะเยือกเข้าไปทุกขณะ เปลือกตาที่ปิดสนิทเต็มไปด้วยเกล็ดหิมะเกาะพราวตามขนตาและเริ่มกะพริบขึ้นลง พร้อมร่างแน่งน้อยเริ่มขดตัวงอเข้าหากันด้วยความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณู ในขณะที่เธอสวมชุดโบราณในบทบาทนางมารเพื่อถ่ายทำซีรีสสั้นๆ เพียงแค่ห้าชั้นเท่านั้น จะสามารถป้องกันอากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ได้อย่างไรกันเชียว “อือ! อือ! ทำไมหนาวจัง..หนา

ในขณะที่แส้ถูกเหวี่ยงตรงเข้าตวัดร่างของจ้าวมี่อิง แม่ทัพแห่งต้าถังซึ่งยืนสังเกตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ด้านหลังของจ้าวมี่อิงตลอดเวลา รีบเร้นกายกระโดดข้ามศีรษะของหญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างของตนเองตรงเข้าตวัดปลายแส้ก่อนจะถึงร่างมี่อิงเอาไว้ได้อย่างฉิวเฉียด “นางมารน้อยหลบไป!!!”จางเย่วฉินตะโกนบอกมี่อิงเสียงดังก้อง จ้าวมี่อิงซึ่งยืนขาแข็งทำอะไรไม่ถูกอยู่ในขณะนั้น ได้ยินผู้ชายร่างใหญ่ที่กระโดดเข้ามาขวางตรงหน้าและจับสายแส้ที่กำลังจะตวัดร่างของเธอเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด ครั้นได้ยินเสียงสั่งดังก้องออกมาเช่นนั้น หญิงสาวไม่รอช้ารีบหลบตามคำสั่งอย่างว่องไว “OK! OK! รีบหลบเดี๋ยวนี้เลย! วิ่งก่อนแล้วเว้ย!!!!”จ้าวมี่อิงพูดพร้อมรีบวิ่งหนีให้ตัวเองพ้นไปจากบริเวณดังกล่าวอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางสายตาของเจ้าอ้วนร่างยักษ์ที่เต็มไปด้วยความอาฆาตกำลังจับจ้องมี่อิงตาไม่กระพริบ เมื่อมีคนออกหน้ากระโดดรับสายแส้แทนเหยื่อของมัน “แส้สามสายจัดการ!!!”เจ้าอ้วนตะโกนสั่งลูกสมุนของมันดังก้อง ทันทีที่เจ้าอ้วนร่างยักษ์ตะโกนสั่งเช่นนั้น ลูกสมุนที่เหลือตวัดแส้ที่อยู่ในมือของทุกคนพุ่งตรงเข้าไปที่ร่างมี