All Chapters of แม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า: Chapter 51 - Chapter 60

จ้าวมี่อิงจำต้องเปิดปากในสิ่งที่เธอรู้จากบันทึกของประวัติศาสตร์ที่เคยอ่านและเรียนรู้มา โดยผ่านปานแดงที่อยู่บนกลางหน้าผากของเธอที่เพิ่งคิดออกได้เมื่อครู่ว่าในยุคสมัยโบราณเช่นนี้ อะไรก็ไม่ดีเท่ากับสิ่งที่เรียกว่าญาณหยั่งรู้เรื่องของอนาคตมากกว่าเทคโนโลยีของยุคสมัยปัจจุบันเช่นอินเทอร์เน๊ต ซึ่งสามารถค้นหาได้จากโทรศัพท์มือถือที่ติดตัวเธอมากับห่อผ้า ทว่ามันกลับโดนจางเย่วฉินยึดไปหมดแล้ว ก่อนจะอธิบายกลับไป “ตามจริงก่อนหน้านั้นข้าก็พอจะรู้เรื่องอะไรอยู่บ้างหรอกนะ แต่พอมาอยู่ในร่างของท่านแล้วสิ่งที่เคยล่วงรู้มากลับเลือนหายไปเพราะว่าข้าจะรับรู้เหตุการณ์นี้ได้จากปานแดงตรงกลางหน้าผากของข้านี่แหละ มันเป็นสิ่งที่จะบอกเหตุการณ์บางอย่างที่จะเกิดขึ้นล่วงหน้า” คำกล่าวของจ้าวมี่อิงทำให้การดื่มชาอันแสนละเมียดละไมของจางเย่วฉินพลันต้องหยุดชะงักลงทันที พร้อมเงยหน้าขึ้นมองร่างของตัวเองที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าในขณะนี้ “ปานแดงกลางหน้าผากของเจ้าสามารถทำให้เห็นเหตุการณ์ล่วงหน้าที่จะเกิดขึ้นได้อย่างนั้นเหรอ”จางเย่วฉินถามย้ำกลับไปเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาพยักขึ้นลงติดต่อกันแทนคำพูดที่จะกล่าวออกมา

หอศิลปะสังคีตจูโหม่วหลันรถม้าจากจวนตระกูลจางเคลื่อนตัวมาหยุดลงตรงหน้าประตูทางเข้าหอศิลปะสังคีต ซึ่งตั้งอยู่หัวมุมถนนแต่อยู่ตรงใจกลางเมืองในย่านการค้าขายอันเป็นหัวใจสำคัญของฉางอาน ในขณะที่มีผู้คนมากมายต่างพากันเดินเข้าออกกันอย่างคับคั่งด้วยเพราะหอสังคีตจูโหม่วหลันแห่งนี้มีชื่อเสียงที่สุดในฉางอาน เต็มไปด้วยนักกวี นักดนตรีและการละเล่นต่างๆ ฟ้อนรำ ดีดฉิน ผีผา กูเจิ้งและเครื่องดนตรีที่หายากมากมายล้วนอยู่ในหอสังคีตนี้ด้วยกันทั้งสิ้นพรึ่บ!!! ประตูผ้าถูกเปิดออกทันทีที่รถม้าหยุดการเคลื่อนตัวเมื่อบ่าวรับใช้ของจวนนำบันไดมาวางเทียบทางขึ้นเพื่อให้คนด้านในลงถึงพื้นได้อย่างสะดวกใบหน้าหล่อเหลาของจางเย่วฉินหันไปมองตรงหน้าต่าง เห็นผู้คนมากมายเดินเข้าออกกันอย่างคับคั่ง ประตูทางเข้าของหอสังคีตมีชายงามและหญิงงามออกมายืนรอต้อนรับแขกผู้มาเยือนกันอย่างครึกครื้นกันเลยทีเดียว“ว้าว! น่าตื่นเต้นจังเลยที่จะได้เห็นหอสังคีตในยุคโบราณ เห็นแต่ในสารคดีไม่รู้ว่าของจริงจะเป็นอย่างไง ว่าแต่ยังไม่รู้เลยแฮะว่าเงินในยุคนี้เขาใช้กันอย่างไง ยุคนี้ไม่มีวีแชท ไม่มีแอพที่จะสแกนจ่ายเหม

หอฝูหรงอาคารสูงสามชั้นทำจากไม้ทั้งหมดก่อสร้างด้วยฝีมือช่างในยุคราชวงศ์ถัง ลวดลายที่แกะสลักบนลายไม้บอกเล่าเอกลักษณ์และความเป็นตัวตนของยุคทองอันรุ่งเรืองเป็นอย่างดี ช่างเป็นที่น่าเสียดายที่งานอันทรงคุณค่ายิ่งในแผ่นดินต้าถังหลงเหลือไปถึงยุคปัจจุบันน้อยยิ่งนัก ทุกสิ่งในยุคนี้กลายเป็นของล้ำค่าและคู่ควรต่อการจดจำยิ่ง รถม้าจากจวนไต้อ๋องมาหยุดอยู่ตรงหน้าหอฝูหรง พร้อมร่างงามของสตรีสาวชั้นสูงภายใต้อาภรณ์อันสูงค่าพรั่งพร้อมไปด้วยเครื่องประดับตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าค่อยๆ เดินนวยนาดลงจากรถม้าก่อนจะชายหางตามองผู้คนที่กำลังเดินผ่านไปมากันอย่างขวักไขว่ด้วยความรังเกียจ พลางทอดสายตามองทางเข้าหอฝูหรงเห็นชาวเมืองกำลังยืนต่อแถวยาวเหยียดเพื่อซื้อเครื่องประทินโฉมจากหอมีชื่อดังกล่าวกันอย่างคับคั่ง “ไล่พวกชั้นต่ำออกไปให้ห่างจากประตู กลิ่นสาบสางของพวกไพร่เวลาเดินเข้าไปจะได้ไม่ถูกกายข้า!”เสี้ยนจูเพ่ยหลินบอกนางกำนัลคนสนิทที่ติดตามพลางยกมือขึ้นอังปลายจมูกด้วยรู้สึกขยะแขยงชาวเมืองที่ไร้บรรดาศักดิ์ แลดูต่ำต้อยด้อยค่าในสายตาของนางยิ่งนัก ทันทีที่ได้รับคำสั่งเช่นนั้นบรรดาบ่าวรับใช้ของจวนไต้อ๋

จวนตระกูลจางปัง!!!! ฝ่ามือตบลงบนโต๊ะหนังสือเสียงดังสนั่นจนร่างใหญ่ที่เอาแต่นั่งก้มหน้ามองพื้นอยู่ตลอดเวลาสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันทีแต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าสบตากับดวงตาสีชาคู่สวยที่กำลังจ้องเขม็งอยู่ในขณะนี้ “วันนี้นอกจากจะทำให้ข้าต้องจ่ายเงินมากมายให้กับหอฝูหรงแล้ว ยังนำร่างของข้าวิ่งไปทั่วทั้งเมืองฉางอาน เหตุใดต้องหาเรื่องให้ข้าปวดหัวไม่เว้นแต่ละวันเช่นนี้นางมารน้อย อยู่อย่างสงบสุขสักวันไม่ได้หรืออย่างไง”จางเย่วฉินถามอีกฝ่ายกลับไปพลางยกมือขึ้นกุมขมับ นั่งหันข้างไม่อยากเห็นหน้าคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ “อิงอิงขอโทษพี่ฉิน”จ้าวมี่อิงในร่างของแม่ทัพผู้กล้าพูดขอโทษเสียงอ่อยๆ ด้วยความสำนึกผิด  ในขณะที่คนฟังหายปวดหัวขึ้นมาทันใดครั้นได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้นออกมา ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มระรื่นด้วยความดีใจที่นางมารน้อยเรียกขานตัวเองและเรียกคำแทนตัวตนเขาแบบนั้น พลางหันร่างกลับมานั่งตัวตรงตามเดิมก่อนจะหรี่ตามองร่างของตัวเองพร้อมเอ่ยขึ้น “ในเมื่อรู้ตัวว่าทำความผิดก็ให้มันแล้วไป ต่อไปอย่าสร้างเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีกแค่วันนี้เจ้าก็ทำให้ข้าตามแก้ไม่หยุดตั้งแต่เหยียบเข้าจวนของข้าแล้ว มิห

และประโยคดังกล่าวทำให้มี่อิงคลายกังวลลงอย่างทันทีทันใด “เฮ้อ! โล่งอกไปทีนึกว่าท่านจะให้ข้าฉายเดี่ยวเสียแล้ว” มี่อิงพูดพลางถอนหายใจออกมาอย่างแรงครั้นได้ยินเช่นนั้นจนทำให้คนฟังส่ายหน้าไปมา “ขืนปล่อยเจ้าไปแต่เพียงผู้เดียว ข้าจะต้องกลายเป็นที่ขบขันของผู้คนเพราะเจ้าชอบพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่อง” “อ้าว…คนเราก็ต้องใช้เวลาปรับตัว ท่านก็ต้องให้เวลาข้าค่อยๆ เรียนรู้ด้วยสิถึงจะถูก จะให้ข้าเปลี่ยนตัวเองให้ทันใจสั่งปุ้บได้ปั้บไม่ได้หรอก”มี่อิงเถียงกลับไป “เกือบเดือนแล้วที่เจ้าและข้าสลับร่างกันยังเรียนรู้ไม่พออีกเหรอ อีกอย่างข้าไม่มีวันปล่อยให้ร่างของข้าไปไหนตามลำพังอย่างแน่นอนป้องกันเจ้าคิดจะหลบหนีไปจากข้า ร่างของข้าอยู่ที่ไหน..ข้าก็ต้องอยู่ด้วย”จางเย่วฉินตอบกลับไป จ้างมี่อิงทำปากยื่นออกมาทันทีเมื่อได้ยินถ้อยคำของอีกฝ่าย “ทำอย่างกับว่าข้าปลื้มร่างของท่านนักละ ไม่เห็นมีอะไรน่าดูเลย ตรงกันข้ามข้าต่างหากที่จะต้องติดตามร่างของตัวเองไปทุกที่ที่ท่านไป”มี่อิงตอบกลับไปอย่างไม่ลดละเช่นกัน ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ข้ามองแปบเดียวก็รู้ว่าเสี้ยนจูผู้นั้นดูปลื้มท่านมากเลย