All Chapters of หน้าที่ของนางบำเรอ: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่ 12. ทั้งๆ ที่ได้ระบายอารมณ์ใส่ร่างกายของน้ำตาลไปแล้ว แต่ทำไมนะ ทำไมเขายังคงรู้สึกหงุดหงิด เกรี้ยวกราดอยู่ เขาควรจะรู้สึกดีสิ... ควรจะหัวเราะให้ดังๆ กับชัยชนะที่ได้รับ... แต่กลับรู้สึกแย่... น้ำตาของน้ำตาลทำให้เขารู้สึกปวดหนึบในอกจนรวดร้าว เสียงครางที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดมากกว่าความเสียวซ่าน ยิ่งตอกย้ำให้เขามองเห็นความเลวร้ายของตัวเองชัดเจนขึ้น หล่อนไม่สบาย... แต่เขากลับกระทำย่ำยีหล่อนเพียงเพราะความโมโห โมโหที่เห็นหล่อนอยู่ใกล้กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเขา นี่มันอะไรกัน... ทำไมเขาจะต้องรู้สึกไม่พอใจ ไม่ชอบใจ และขุ่นเคือง ยามที่น้ำตาลอยู่กับผู้ชายอีกคนด้วย มือใหญ่ยกขึ้นลูบหน้าแรงๆ พร้อมกับผ่อนลมหายใจออกมา ดวงตาคมเข้มเหลือบมองไปที่ถุงกระดาษที่ประทับตราของโรงพยาบาล หล่อนตกใจ หวาดกลัว และคงเสียขวัญมาก จนถึงขั้นลืมหิ้วถุงยาลงไปจากรถ แม้จะพยายามบอกตัวเองให้หยุดสนใจ หยุดใส่ใจน้ำตาลยังไง แต่เขาก็ทำไม่ได้ ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้หนังสีดำ และเดินอ้

ตอนที่ 14.“เลิกอิดออดได้แล้ว เปิดดูสิ” เขาเร่งด้วยน้ำเสียงดุดัน“ค่ะ”น้ำตาลเม้มปากเป็นเส้นตรง ก่อนจะเปิดถุงกระดาษออก ข้างในมีกล่องกำมะหยี่สีแดงระเรื่อขนาดเล็กบรรจุอยู่หล่อนล้วงมือเข้าไปหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงออกมา และมองหน้าคนให้ ก็พบว่าเขากำลังอมยิ้มน้อยๆ อยู่“เอ่อ... อะไรเหรอคะ”“อยากรู้ก็เปิดดูเองสิ”ด้วยความอยากรู้ ทำให้หล่อนต้องเปิดกล่องกำมะหยี่นั้นออกโอ้...แหวนทองคำขาวที่หัวของแหวนมีเพชรน้ำงามขนาดเล็กประดับอยู่ ราคาของมันแน่นอนว่าต้องแพงหูฉี่เลยทีเดียว“ชอบไหม...”อัคเรศไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นกับการรอคอยแบบนี้มาก่อนเลยเขาหวังว่าหล่อนจะชอบ...“สวยมากค่ะ”“ฉันก็แค่ชี้เลือกไปส่งๆ ไม่คิดว่ามันจะสวยจนเธอชอบ”อัคเรศอดที่จะกลบเกลื่อนความประหม่าของตัวเองด้วยการพูดปดไม่ได้“แต่ตาล... คงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะ”“ทำไมจะรับไว้ไม่ได้ ในเมื่อฉันซื้อมาให้เธอ”“ตาลไม่เหมาะกับของราคาแพงแบบนี้หรอกค่ะ คุณกลางเก็บเอาไว้ให้คุณผิงน่าจะเหมาะว่านะคะ”หล่อนเกลียดตัวเองมากที่ทำสุ่มเสียงเหมือนผู้หญิงขี้หึงออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรักอัคเรศด้วยซ้ำ“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผิง ฉันซื้อมาให้

ตอนที่ 16. แม้จะพยายามทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการที่นางบำเรออย่างน้ำตาลหายหน้าไป แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น เขาพยายามที่จะไม่คิดถึงหล่อน แต่สามวันที่ผ่านไป มันไม่ต่างจากสามสิบปีเลยให้ตายสิ ในหัวของเขามีแต่เรื่องราวของน้ำตาล “ทำไมหมู่นี้ผมไม่เห็นลูกสาวของป้าสายมาช่วยทำงานเลยนะครับ”เขาเอ่ยขึ้นกับป้าสายซึ่งเป็นมารดาของน้ำตาล “อ้อ ตาลมันย้ายไปอยู่หอพักได้เกือบสามวันแล้วล่ะค่ะคุณกลาง” คำตอบของป้าสายทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกไม้แข็งๆ ฟาดลงมาบนกลางกบาล “อะไรนะครับ” “น้ำตาลมันย้ายไปอยู่หอพักใกล้มอหลายวันแล้วค่ะคุณกลาง” คราวนี้ชัดเจนเต็มสองหูเลยทีเดียว อัคเรศบอกไม่ได้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังรู้สึกอะไรมากกว่ากัน ระหว่างโกรธและตกใจ “แล้วทำไมป้าสายยอมให้ลูกสาวออกไปอยู่คนเดียวล่ะครับ ผู้หญิงอยู่ตามลำพังมันดีที่ไหน แล้วถ้าเกิดมีอันตรายอะไรขึ้น ป้าสายจะทำยังไงครับ”อัคเรศก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต้องรู้สึกไม่พอใจรุนแรงแบบนี้ “เอ่อ... ป้าก็บอกตาลมันแล้วค่ะคุณกลาง แต่ตาลมันบอกว่าจะ

ตอนที่ 18. หล่อนผลักไส และก็ดิ้นรน แต่จูบร้อนแรงของอัคเรศทรงอานุภาพมากเหลือเกิน เพราะไม่ช้ากายสาวก็อ่อนระทวย และยอมเปิดปากให้ลิ้นร้อนๆ บุกรุกเข้ามา หนึ่งจูบกลายเป็นหลายสิบจูบ จนกระทั่งเขาถอนจุมพิตออกไป “ฉันไม่ได้รักผิง” เขากระซิบชิดปากอิ่มที่กำลังเห่อบวม “ขึ้นรถได้แล้ว ถ้าไม่อยากให้ฉันจูบปากเธอตรงนี้อีก” แล้วเขาก็ผลักหล่อนให้ขึ้นไปบนรถ ประตูรถถูกปิดตามมาแรงๆ อัคเรศเดินอ้อมรถขึ้นมานั่งหน้าพวงมาลัยรถ และมองหล่อน “เลิกหึงหวงฉันกับผิงได้แล้ว เพราะผิงก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งในสายตาของฉันเท่านั้น” “ตาล... ไม่ได้หึงค่ะ” “ไม่ต้องปฏิเสธ เพราะฉันชอบความหึงหวงของเธอ น้ำตาล” แล้วรถคันงามก็แล่นออกจากลานจอดรถหน้าหอพัก และเคลื่อนขึ้นไปบนถนนด้วยความเร็วจนน่ากลัว บรรยากาศในรถเงียบกริบ จนกระทั่งรถคันงามแล่นมาจอดที่หน้าร้านดอกไม้แห่งหนึ่ง อัคเรศหันมามองหล่อน และพูดขึ้น “รออยู่ในนี้ล่ะ เดี๋ยวฉันมา” คนตัวโตพูดจบก็ก้าวลงไปจากรถ และเดินหายเข้าไปในร้านดอกไม้ หล่อนนั

ตอนที่ 20. “นี่มันอะไรกัน...?” ภายในห้องนอนของอัคเรศเต็มไปด้วยลูกโป่งสีสวย และแน่นเอี้ยดไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงทุกตารางนิ้วของห้องกว้าง แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็ยังไม่น่าตกใจเท่ากับข้อความที่อยู่ติดกับลูกโป่งสีหวาน อัคเรศในชุดลำลองสีขาวสะอาดตัดกับสีสันของดอกกุหลาบได้อย่างน่ามอง เขาก้าวเข้ามาหา ในขณะที่หล่อนขาตาย ยืนนิ่งหนีไปไหนไม่รอด มือเล็กถูกดึงไปกุมเอาไว้ ก่อนที่เขาจะยกขึ้นไปพรมจูบทีละนิว “คุณกลาง...”หล่อนกำลังจะถามว่านี่มันคืออะไรกัน เขากำลังทำอะไร แต่อัคเรศก็ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ได้ถามเลย“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น... ฟังฉันอย่างเดียวก็พอน้ำตาล...”แล้วเขาก็ประกบปากลงมาหา บดคลึงอย่างอ่อนหวานและหิวกระหาย ลิ้นร้อนของเขาปลุกปั่นให้ไฟในกายลุกโชนได้อย่างง่ายดาย“อา...”หล่อนครางอย่างเสียดาย เมื่อเขาถอนปากออกไป และค่อยๆ หย่อนกายลงคุกเข่ากับพื้นห้อง“คุณ... คุณกลางจะทำอะไรคะ”หล่อนพยายามดึงเขาให้ลุกขึ้น แต่เขากลับส่ายหน้า แววตาของเขาเด็ดเดี่ยวและจริงจัง“ฉันร้ายกับเธอมาตลอด... ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว ฉันไม่ได้อยากทำให้เธอร้องไห้เลย...”นี่เขาก