All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 91 - Chapter 100

รถม้าของจวนตระกูลซิ่วมุ่งหน้าสู่หมู่บ้านซานฉี หลังจากออกจากจวนตระกูลซิ่วมาได้สองวัน ทว่าชิงเหมยกลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย เพราะนางนั้นรู้สึกตื่นเต้นยินดีที่จะได้พบหน้าท่านยาย ที่ยังคงรอคอยนางอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ระหว่างทางมีหยุดพักในโรงเตี๊ยมถึงสองแห่ง การเดินทางกลับมาในครานี้เป็นไปอย่างราบรื่น ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ชิงเหมยยังนึกหวาดระแวง เกรงว่าจะได้เปิดเผยความลับเรื่องที่นางมีฝีมือการต่อสู้ต่อหน้าสาวรับใช้และบ่าวชายทั้งสาม แต่นึกไม่ถึงว่าหนทางจะสะดวกเช่นนี้รถม้าขับเคลื่อนเข้าหมู่บ้านซานฉีได้ไม่นานนัก ก็หยุดนิ่งอยู่หน้าประตูจวนที่มีแนวรั้วสูงล้อมรอบ มองเห็นเพียงหลังคาเรือนที่อยู่ด้านในเท่านั้น ชิงเหมยลงจากรถม้ามองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกประหลาดใจ เพราะไม่คิดว่าท่านย่าจะมอบจวนที่อยู่ในละแวกที่มีแต่พวกเศรษฐี หรือพวกตระกูลขุนนางพากันมาอาศัยอยู่ให้แก่นาง“ท่านย่าซื้อจวนแห่งนี้เอาไว้นานแล้วหรือ” ชิงเหมยหันไปถามเซียงซุน อดีตสาวรับใช้ข้างกายของผู้เป็นย่า ที่บัดนี้ได้กลายมาเป็นสาวรับใช้ข้างกายของนางแทน“ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ซื้อมาหรอกเจ้าค่ะ จวนหลังนี้เดิมทีเคยเป็นของตระกูลชิง แต่เมื่อสิ

หลังจากที่ผู้มาเยือนคารวะทักทายเจ้าของเรือนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซุนฉีจึงให้ชิงเหมยพาเด็กๆ ทั้งสอง ออกไปเดินเล่นรอบๆ จวนก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงบทสนทนาของพวกผู้ใหญ่ ก่อนหน้านั้นซุนเฉียวได้พร่ำพรรณนาถึงความทุกข์ยาก ที่นางได้พบเจอมาจนคนฟังรู้สึกเบื่อหน่าย ความเห็นอกเห็นใจที่ซุนฉีพึงมี ก็หาได้มีให้แก่สตรีตรงหน้า ที่พูดจาได้น่าสงสารราวกับว่า โลกนี้มีแต่นางที่ต้องประสบพบเจอกับเรื่องราวเช่นนั้น เหตุใดยามที่ตนเองพบเจอกับความยากลำบาก ถึงเอาแต่คิดที่จะพึ่งพาผู้อื่น ทั้งๆ ที่ตนเองยังไม่เคยให้ความช่วยเหลือผู้ใดเช่นกันครั้นนึกย้อนไปถึงคราของนาง สิบสี่ปีก่อนซุนฉีเคยอุ้มหลานวัยทารกไปเยือนเมืองถิงซา เพื่อขอความช่วยเหลือจากสตรีตรงหน้า เพราะมิอาจหาหนทางออกได้ แต่ทว่าหาได้รับไมตรีจากสตรีผู้นี้ไม่ ทั้งไม่ยอมพบหน้า ทั้งไม่ออกมาพูดจากัน ราวกับว่าต้องการตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องให้ขาดสะบั้นไปเสียยามนั้น ทว่ายามนี้กลับมากล่าวอ้างถึงความสัมพันธ์ที่อีกฝ่ายเลือกที่จะทิ้งไปครั้นในอดีต“เฉียวเอ๋อร์… ข้ากับเจ้าน่ะถึงจะเกิดมาจากพ่อแม่คนเดียวกัน แต่ก็หาได้มีนิสัยใจคอเหมือนกันไม่” ซุนเฉียวยิ้มแย้มออกมา พลันรอยยิ้มท

หนึ่งเดือนต่อมาหลังจากที่ซุนเฉียวและลูกหลานของนาง ได้เข้ามาอาศัยอยู่ร่วมจวนกับซุนฉีและชิงเหมย เหตุการณ์ในแต่ละวันก็ดูผ่านไปอย่างสงบสุขดี ซุนฉีและซุนเฉียวได้พูดคุยกันมากขึ้น ทำให้ความอิจฉาริษยาภายในใจของผู้เป็นน้องสาวที่เคยมี กลับกลายเป็นความรู้สึกผิด พี่สาวของนางนั้นช่างแสนดี จิตใจดีและมีเมตตากว่านางยิ่งนักชิงเหมยเองก็เป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดู หลานสาวผู้นี้นั้นเก่งไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นการอ่านหรือเขียนอักษร การเล่นดนตรีหรือเล่นหมากล้อม ชิงเหมยยอมถ่ายทอดความรู้ของนางให้แก่เหลียงชีและเหลียงเจียอย่างไม่อิดออด จากที่ซุนเฉียวเคยนึกอิจฉา ยามนี้นางกลับรู้สึกภูมิใจแทนพี่สาวยิ่งนัก ที่มีหลานสาวรู้ความและเป็นเด็กดีเช่นนี้“เด็กๆ อ่านอักษรคล่องขึ้นบ้างหรือยังล่ะหลานสะใภ้” ซุนฉีเอ่ยถามหลานสะใภ้ออกมาในขณะที่นาง ซุนเฉียวและหลิวเวยกำลังนั่งเย็บปักอาภรณ์อยู่ภายในเรือนรับรอง“เจ้าค่ะท่านป้า… ต้องขอบน้ำใจเหมยเอ๋อร์ยิ่งนักเจ้าค่ะ ลูกๆ ทั้งสองของข้าก้าวหน้าขึ้นมากทีเดียว ยิ่งกับเจียเอ๋อร์ที่แต่ก่อนอ่านอักษรไม่ออกแม้แต่ตัวเดียว บัดนี้นางกลับอ่านตำราได

     ณ ศาลากลางน้ำด้านหลังร้านเหลาของตระกูลหลิว ยามนี้มีชายหนุ่มรูปงามที่สวมใส่อาภรณ์เป็นผ้าเนื้อดี บ่งบอกว่าเป็นคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ตระกูลใดตระกูลหนึ่ง กำลังนั่งจิบน้ำชารอคอยแขกคนสำคัญอยู่อย่างใจเย็น พร้อมทั้งพูดคุยกับจิ้นซู่ ลูกน้องคนสนิทของเขา เกี่ยวกับเรื่องของพ่อค้าทาส ที่พวกเขากำลังตามสืบอยู่      เบาะแสที่เขาได้รับมาเมื่อไม่กี่วันก่อนที่เขาจะเดินทางมาเยือนหมู่บ้านซานฉี นั่นก็คือจะมีการค้าทาสเกิดขึ้นอีกครา หลังจากเทศกาลหยวนเซียวประจำปีนี้ และสถานที่ที่พวกพ่อค้าทาสเลือกใช้นั่นก็คือ แม่น้ำหวงซีที่กั้นกลางระหว่างสองเมืองอย่าง เมืองถิงฮวาและเมืองถิงซา     "คุณชายรองขอรับ ท่านยังสงสัยท่านลุงของแม่นางชิงอยู่หรือไม่ขอรับ" จิ้นซู่เอ่ยถามออกมาหลังจากที่รินน้ำชาให้คุณชายของตน     “แน่นอนสิ…เจ้าจำชายผู้นั้นมิได้แล้วหรือ” เยว่อู๋ชางตอบลูกน้องคนสนิทก่อนที่จะถามออกมา จากนั้นจึงยกถ้วยชาที่จิ้นซู่เพิ่งรินให้ขึ้นมากระดกในคราเดียว     “ผู้ใดกันหรือขอรับ” จิ้

เทศกาลหยวนเซียวของหมู่บ้านซานฉีในปีนี้ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ บรรดาร้านค้าและโรงเตี๊ยมทุกแห่ง พากันประดับตกแต่งด้วยโคมไฟรูปร่างต่างๆ ค่ำคืนนี้ตระกูลซุนพาลูกหลานออกไปเที่ยวชมดอกไม้ไฟ และโคมไฟภายในงานด้วยเช่นกัน ซุนฉี ซุนเฉียว หลิวเวย และสาวรับใช้ผู้ติดตาม พากันแวะไปไหว้พระที่อารามฟงอวิ๋นก่อน ปล่อยให้ชิงเหมยพาเด็กๆ ล่วงหน้าไปเที่ยวชมโคมไฟที่ตลาดซานฉีกันก่อน“ปล่อยให้ไปกันลำพังเช่นนั้น เด็กๆ จะไม่เป็นอันใดกันแน่หรือเจ้าคะ…ท่านป้า” หลิวเวยเอ่ยถามซุนฉีออกมาด้วยความเป็นห่วง“นั่นสิเจ้าคะท่านพี่หญิงใหญ่ ปล่อยให้ไปกันเองเช่นนั้น จะไม่มีเรื่องอันตรายเกิดขึ้นแน่หรือเจ้าคะ”ซุนเฉียวเองก็นึกเป็นห่วงหลานๆ ไม่แพ้กัน เพราะถึงแม้ชิงเหมยจะเติบโตจนถึงวัยที่จะออกเรือนได้แล้ว แต่ถึงเยี่ยงไรนางก็ยังคงเป็นเด็กสาวในสายตาของนางอยู่ดี สาวรับใช้ที่คอยติดตามดูแลแม้จะดูพึ่งพาได้ แต่ถ้าหากพบเจอกับเรื่องที่ยากจนเกินแก้ไขขึ้นมาแล้วจะทำเยี่ยงไรกัน“ไปกับพี่หญิงใหญ่ของพวกเขา มิมิอันใดให้ต้องเป็นห่วงนักหรอก เหมยเอ๋อร์เองนางก็โตพอที่จะดูแลน้องๆ ได้แล้ว”ซุนฉีกล่าวก่อนที่นางจะลงจากรถม้า จากนั้นนางจึงเดินนำหน้าน้องสาวและ