All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 111 - Chapter 120

“ปะ…เป็นไปได้เยี่ยงไรกัน ต้าหมิง ต้าหมิง พวกเจ้าจับเจ้านั่นไปหรือ”หวงเชาเอ่ยถามเสียงสั่นพยายามถอยหลังร่นไปหากลุ่มสตรี เขารู้ตัวแล้วว่างานนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า หากลูกน้องคนสนิทถูกจับ แล้วผู้ใดจะส่งสัญญาณขอกำลังสนับสนุนจากท่านใต้เท้าและท่านเศรษฐีกัน“ลูกพี่!!! ช่วยข้าด้วยขอรับ ข้ากำลังจะส่งสัญญาณให้ใต้เท้าส่งคนมาช่วย แต่ทว่ายังไม่ทันได้จุดไฟกลับเจอคนพวกนี้เข้า"ต้าหมิงที่ถูกคุมตัวไว้ร้องเรียกหวงเชาพลางบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่เขาพบพานออกมา หวงเชาเห็นท่าไม่ดีรีบปรี่เข้าไปดึงแขนสตรีนางหนึ่งขึ้นมาเป็นตัวประกัน มือหนากอบกุมที่ลำคอของหญิงสาวเอาไว้ ทำท่าราวกับจะบีบคอนางให้ตาย ถ้าสตรีลึกลับกับพวกมือปราบเข้ามาใกล้ตน“อย่าเข้ามา…มิเช่นนั้นข้าจะฆ่านางผู้นี้เสีย” สตรีวัยแรกแย้มร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาด้วยความหวาดกลัว“ยอมตั้งแต่แรก คงไม่ได้เจ็บตัวสินะ” เสียงหวานดังขึ้นมาพลางส่งสัญญาณให้สตรีวัยแรกแย้มที่ถูกชายตรงหน้าถูกจับเป็นตัวประกันเตรียมพร้อมหวงเชาแสดงสีหน้างุนงงในคำพูดของนาง แต่ทว่าในขณะที่เขาไม่ทันระวังตัว สต

ณ ศาลต้าถิงบรรยากาศภายในวันนี้ค่อนข้างเคร่งเครียด เพราะผู้ที่ถูกกล่าวหาจากพ่อค้าทาสที่เพิ่งถูกจับกุมเมื่อคืนที่ผ่านมา คือขุนนางของราชสำนัก ถือได้ว่าเป็นบุคคลที่ควรประพฤติตนให้อยู่ในกฎของบ้านเมือง สมกับเป็นขุนนางที่สอบผ่านเข้ามารับใช้บ้านเมือง แต่ทว่ากลับทำในสิ่งที่ผิดกฎของบ้านเมืองเสียเอง ใต้เท้าซ่งที่ถูกเชิญตัวมาก่อน รู้สึกกระวนกระวายใจ ต่างจากใต้เท้าซิ่วที่มั่นใจว่า หวงเชาไม่มีหลักฐานใดมาใส่ความเขา“เป็นเช่นนี้ได้เยี่ยงไรกัน” ใต้เท้าซ่งพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ“ใต้เท้าซิ่ว ท่านไม่กังวลบ้างหรือ” เขากระซิบถามใต้เท้าซิ่วที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ในห้องโถง“อย่าเพิ่งร้อนตัวไปท่านใต้เท้าซ่ง หากเราสองคนยืนกรานว่าไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ กับคนพวกนั้น ผู้ใดจะมาเอาผิดพวกเราได้ หวงเชามันคงไม่ฉลาดพอจนเก็บหลักฐานทุกอย่างเอาไว้หรอก ท่านอย่าไปหลงเชื่อในกลอุบายของพวกมือปราบหรือพวกเจ้าหน้าที่ของศาลต้าถิงเลย”ใต้เท้าซิ่วกล่าวออกมาเช่นนี้เพื่อข่มความกังวล แท้จริงแล้วลึกๆ ภายในใจของเขาเองก็หวาดหวั่นไม่แพ้กัน แต่ที่ไม่แสดงออกมานั้นก็เพราะไม่อยากทำ

“พวกท่าน…มารวมตัวกันทำสิ่งใดอยู่ที่นี่รึ” ชิงเหมยถามออกมาราวกับไม่รู้ถึงเหตุการณ์ตรงหน้า“เพราะชายตระกูลซิ่ว ทำให้เมืองถิงฮวาของพวกเราต้องตกต่ำ เขาซื้อขายสตรีและเด็กไปเป็นทาส แม่นาง…ท่านเองก็เป็นลูกหลานตระกูลซิ่ว แต่ท่านแยกสกุลออกไปแล้ว เหตุใดถึงกลับมาเยือนที่นี่อีก ทั้งที่ท่านก็รู้ว่า ตระกูลซิ่วทำเรื่องที่ผิดกฎต่อบ้านเมือง ท่านไม่เกรงว่าจะไม่มีตระกูลใด อยากแต่งเจ้าไปเป็นภรรยาหรอกหรือ” ชาวบ้านผู้หนึ่งตอบออกมา พลางถามสตรีที่มีรูปโฉมงดงามตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนางยังไม่ได้ออกเรือน เหตุใดถึงกล้ากลับมาเยือนตระกูลที่เพิ่งจะเกิดเรื่องไปได้ไม่นาน แล้วเช่นนี้จะมีตระกูลใดอยากจะแต่งนางออกไปอีกเล่า นางไม่ห่วงชื่อเสียงของตัวนางเองบ้างหรือเยี่ยงไร“ทำผิดเพียงหนึ่งคน เหตุใดพวกท่านถึงได้ตีความเอาว่า พวกเราตระกูลซิ่วทุกคน ต้องเป็นผู้กระทำผิดเช่นเดียวกันเล่าเจ้าคะ ท่านย่าของข้าก็ปวดใจไม่น้อย ที่ต้องมาพบเจอกับเรื่องเช่นนี้ ยามที่ท่านพ่อของข้าพลีชีพในสนามรบ นางก็สูญสิ้นคนที่รักไปหนึ่งคนแล้ว การที่ท่านลุงกระทำความผิดจนได้รับโทษร้ายแรงเช่นนั้น พวกท่านว่า…นางจะยังอยู่อย่างเป็นสุขได้อีกหรือเจ้าคะ” ชิงเหมยค่อ

ชิงเหมยมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา นางไม่นึกว่าเขาจะวางแผนอนาคตเอาไว้ถึงเพียงนี้ ราวกับว่าถึงเยี่ยงไรแล้ว เขาก็จะต้องแต่งงานกับนางให้ได้ แม้ต้องแยกตระกูลก็ตาม“แต่ถึงเยี่ยงไรแล้ว ท่านก็เป็นคุณชายรองของตระกูลเยว่นี่เจ้าคะ จะไม่รับฟังความเห็นจากผู้ใหญ่ของตระกูลได้เช่นไร ท่านใต้เท้าเยว่จะยินยอมสู่ขอข้า ให้ไปเป็นภรรยาเอกของท่านหรือเจ้าคะ”“ผู้ใดบอกว่าข้าจะสู่ขอเจ้าเป็นภรรยาเอกกัน”เยว่อู๋ชางจ้องใบหน้างามพลางกล่าวออกมา ชิงเหมยถึงกับชะงักหัวใจพลันรู้สึกเจ็บแปลบ เขามิได้คิดจะสู่ขอนางไปเป็นภรรยาเอกหรอกหรือ แต่ก่อนที่นางจะคิดไปไกลกว่านี้ เยว่อู๋ชางกลับรีบกล่าวออกมา“ข้าตั้งใจเอาไว้ว่าจะแต่งเจ้ามาเป็นภรรยาเพียงคนเดียว เจ้าจะเป็นสตรีเพียงหนึ่งเดียวที่จะอยู่ข้างกายข้าไปจนวันสุดท้ายของชีวิต อ้อ…ไม่นับบุตรีของพวกเราในภายภาคหน้า” ชายหนุ่มยิ้มกริ่มออกมายามที่พูดจบพลันความเจ็บปวดที่คิดไปเองก่อนหน้าก็มลายหายไปจนสิ้น แปรเปลี่ยนมาเป็นความตื้นตันใจแทน ชิงเหมยมิอาจปิดบังความยินดีเอาไว้ได้ นัยน์ตากลมมีหยาดน้ำตาคลอ ใบหน้างามปรากฏสีแดงระเรื่อ ยังมิทันได้ออกเรือน เขากลับกล่าวถึงบุตรีในภายภาคหน้าเสียแล้ว เห

หลังจากที่ได้รับการสนับสนุนจากบิดาและมารดาเลี้ยงอย่างเหนือความคาดหมายแล้ว เยว่อู๋ชางจึงคำนับลาผู้ใหญ่ทั้งสองและพี่ชายพี่สะใภ้ ก่อนที่จะกลับเรือนนอนของตน เยว่อู๋คงคำนับลาบิดามารดาเช่นกัน ก่อนที่จะเดินนำหน้าภรรยาติดตามน้องชายไปไม่ห่าง ครั้นอีกฝ่ายอยู่ไม่ไกลเท่าใดนักเสียงทุ้มจึงหัวเราะออกมาพลางกล่าวเสียงดังด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน“ฮ่าๆๆ ข้านึกไม่ถึงว่าเจ้าจะเลือกสตรีที่เหมาะสมกับสถานะของเจ้าถึงเพียงนี้” ทั้งเยว่อู๋ชางและจิ้นซู่ต่างชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินไป สองนายบ่าวหันกลับมา เยว่อู๋ชางยิ้มกว้างราวกับไม่ใส่ใจ กับวาจาดูถูกดูแคลนของพี่ชายต่างมารดา“ขอบน้ำใจพี่ใหญ่ที่ชม ข้าเองก็คิดว่านางเหมาะสมกับข้าเช่นกัน”เยว่อู๋คงถึงกับหน้าตึง เพียงเพราะน้องชายที่ไม่ค่อยต่อปากต่อคำ มายามนี้กลับกล้าที่จะตอบกลับเขาด้วยใบหน้าเช่นนั้น เยว่อู๋คงรู้สึกหงุดหงิดใจจึงรีบคว้ามือภรรยา แล้วดึงรั้งนางให้เดินตามเขากลับไปยังเรือนของตนอี้หลันไม่กล้าขัดใจสามี นางเดินตามแรงฉุดกระชากของเขาไป พลางเหลียวหลังไปมองน้องชายของสามีด้วยแววตาอาวรณ์ นางแอบชื่นชอบเขามานาน แต่ทว่าบิดากลับ