All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 101 - Chapter 110

“เจ้ายังไม่ต้องรีบร้อนที่จะให้คำตอบแก่พี่ก็ได้… เพราะพี่อยากให้เจ้าใช้ความรู้สึกจากข้างในมาตัดสินใจ มิใช่เพียงแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่อยากจะบอกเจ้า…เจ้าคือสตรีที่เหมาะสม และคู่ควรแก่การเป็นคู่ครองของบุรุษที่ดีสักคน”เยว่อู๋ชางกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ชิงเหมยจึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา พลันน้ำตาเอ่อคลอในเบ้าตาโดยไม่รู้ตัว นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เขาจะไม่นึกรังเกียจชีวิตที่แสนอาภัพของนาง นางพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มจางๆ ออกมาแม้วันนี้นางยังมิอาจรับไมตรีจากเขาได้ในทันที แต่นางก็มิได้ปฏิเสธเขาเฉกเช่นเดียวกับที่นางปฏิเสธผู้อื่น เสียงของดอกไม้ไฟที่ถูกจุดดังขึ้นจากอีกฝั่งของแม่น้ำ ทำให้สองหนุ่มสาวพากันหันไปมอง แสงหลากสีแตกกระจายเต็มท้องนภาสว่างไสวช่างดูงามตายิ่ง ผู้คนที่มาร่วมงานต่างพากันชื่นชมดอกไม้ไฟในค่ำคืนนี้ หนุ่มสาวหลายคู่มอบไมตรีให้แก่กันและกันอย่างชื่นมื่น มองไปที่ใดก็พบแต่คู่รักเยว่อู๋ชางมองเสี้ยวของดวงหน้างาม ที่กำลังแหงนมองดอกไม้ไฟบนท้องนภา นัยน์ตากลมของนางกระจ่างใสราวกับนัยน์ตาของเจ้าแมวตัวน้อยๆ ที่อาศัยอยู่ในสำนักมือปราบ เขามองแล้วนึกเอ็นดูยิ่งนัก มื

“มานั่งก่อนสิเหมยเอ๋อร์… เจ้าคงไม่คิดที่จะยืนคุยกับข้า และหลานชายของข้าใช่หรือไม่”จวีจูหรานกล่าวยิ้มๆ ชิงเหมยหันไปมองหน้าเยว่อู๋ชาง เขาพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้แก่นาง ชิงเหมยจึงเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ยังว่าง ซึ่งอยู่ระหว่างจวีจูหรานและเยว่อู๋ชางพอดี“ข้าต้องขออภัยพี่หญิงจวีด้วยเจ้าค่ะ ที่สติข้าไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เป็นเพราะยามนี้ข้ารู้สึกงุนงงไปหมดแล้ว” จวีจูหรานกลั้วหัวเราะพลางกล่าวออกมาอย่างเอ็นดู“เจ้าจำที่พี่เคยบอกเจ้าได้หรือไม่ ว่าจะรบกวนเรื่องพวกพ่อค้าทาสกับเจ้าเพียงไม่นาน ผู้ใดจะคิด…ว่าหลานชายของพี่จะเป็นคนที่ไร้ฝีมือ จับตัวการใหญ่ไม่ได้เสียที”ชิงเหมยพยักหน้าขึ้นลง นางเหลือบมองใบหน้าที่มีเคราครึ้มของบุรุษหนุ่มรูปงาม ก่อนที่จะหันกลับมามองใบหน้าที่ยังคงงดงามของสตรีตรงหน้า ไม่มีที่ใดเหมือนกันสักนิด เป็นญาติทางใดกันหนอ“เจ้าคงสงสัยว่า เหตุใดเราสองคนน้าหลานถึงได้หน้าตาไม่เหมือนกันใช่หรือไม่” ชิงเหมยพยักหน้าเป็นคำตอบ“พวกเราเป็นญาติห่างๆ กันน่ะ ข้าเป็นญาติฝ่ายแม่ของคุณชายเยว่&rdquo

“ยายมิเคยสั่งสอนให้เจ้ากล่าววาจาโป้ปด ตอบยายมาตามความจริง วันนี้เจ้าออกไปพบผู้ใดมา สหายที่เจ้าออกไปพบคือผู้ใดกัน”น้ำเสียงของผู้เป็นยายฟังดูแล้วเยือกเย็นขึ้นกว่าอยู่เดิมหลายส่วน จนผู้กระทำความผิดอย่างชิงเหมยรู้สึกขนลุกขนชัน นางยิ้มหวานออกมาพลางขยับกายเข้าไปใกล้ๆ ผู้เป็นยาย สองมือยื่นไปบีบนวดขาทั้งสองข้างให้อย่างเอาใจ“หามิได้เจ้าค่ะท่านยาย… ความจริงก็คือ ข้าตั้งใจจะออกไปพบหลิวหลูซินจริงๆ แต่ทว่าระหว่างทางข้าได้พบกับหริ่งเอ๋อร์เข้า นางชวนข้าไปเยี่ยมสหายของนางที่ท้ายหมู่บ้าน ข้าเกรงว่าท่านยายจะตำหนิที่ไม่ได้ขออนุญาตท่านก่อน จึงได้โป้ปดออกมาเจ้าค่ะ” นางแสร้งทำน้ำเสียงเศร้าสลด ซุนฉีที่มิเคยว่ากล่าวหลานสาวเลยสักคราก็ถึงกับใจอ่อนยวบ“หากเป็นเช่นนี้แล้วยายจะตำหนิเจ้าด้วยเหตุใด หริ่งเอ๋อร์หาใช่คนอื่นคนไกลไม่ นางก็เปรียบเสมือนน้องสาวของเจ้า หากคราหน้าเจ้าจะพานางไปที่ใดก็บอกยายได้ ยายไม่นึกตำหนิเจ้าเพียงเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้หรอกหนา คิดแล้วก็ช่างน่าน้อยใจยิ่งนัก”ซุนฉีค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมา น้ำเสียงก็ฟังดูผ่อนคลายขึ้น เพราะลึกๆ ภาย

ณ เรือนจีอู้ร่างสูงยืนตระหง่านอยู่กลางเรือน ที่มีโต๊ะตัวยาวอยู่ตรงกลาง มีแผนที่ของเมืองถิงฮวาวางอยู่ นัยน์ตาคมกวาดมองไปเรื่อยๆ นิ้วชี้เรียวยาวลากจากสถานที่หนึ่งไปยังอีกสถานที่หนึ่ง ไม่นานนักเสียงของลูกน้องในสำนักมือปราบก็ดังใกล้เข้ามาทุกที หัวหน้ามือปราบหนุ่มจึงละสายตาจากแผนที่แล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่เพิ่งเดินเข้ามาภายในเรือนจีอู้ สถานที่ที่มีไว้สำหรับปรึกษาหารือกันภายในสำนักมือปราบแห่งนี้“มากันครบแล้วหรือยัง”น้ำเสียงทุ้มเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากหนาของบุรุษหนุ่มที่สวมใส่อาภรณ์ประจำตำแหน่งหัวหน้ามือปราบ ซึ่งกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าอย่างสง่างาม แม้เขาจะยังเยาว์วัยแต่ทว่า หัวหน้ามือปราบหนุ่มกลับได้รับการนับถือจากลูกน้องในสำนักมือปราบทุกคน เป็นเพราะผลงานที่ผ่านมา ได้พิสูจน์แล้วว่าเขามีคุณสมบัติมากพอ ที่จะเป็นหัวหน้าของทุกคน“ขอรับท่านหัวหน้า”มือปราบนับสิบขานรับอย่างพร้อมเพรียงกัน เยว่อู๋ชางมองหน้าทุกคน มือปราบทั้งสิบเป็นคนที่เขาให้จิ้นซู่คัดเลือกมา เพื่อรับหน้าที่จัดการงานสำคัญในครานี้โดยเฉพาะ ทุกคนล้วนมีฝีมือและชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี

วันนี้ทั้งวันชิงเหมยจึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนเย็บปักถุงหอม เพื่อทำให้ท่านยายเล็กและท่านป้าสะใภ้สบายใจ แม้จะไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับนาง แต่ความพยายามไม่เคยทำร้ายผู้ใด เพราะผ่านไปนานเกือบหนึ่งชั่วยาม ถุงหอมของชิงเหมยก็ออกมาเป็นรูปร่าง ทว่ามองหาความงดงามมิเจอไม่ ทั้งซุนเฉียวและหลิวเวยต่างพากันขบขัน ทว่าทั้งสองก็ยังคงกล่าวชมในความพยายามของหลานสาวอยู่ดี ทำในสิ่งที่ไม่ถนัดได้ดีถึงเพียงนี้ก็ย่อมได้รับคำชื่นชมแล้วครั้นถุงหอมเสร็จชิงเหมยจึงขอตัวลากลับเรือนเพื่อไปพักผ่อน ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่รั้งให้หญิงสาวให้อยู่ต่อ ชิงเหมยจึงลุกขึ้นคำนับลาแล้วเดินจากออกจากเรือนของท่านยายเล็ก มุ่งหน้ากลับเรือนนอนของนาง วันนี้นางต้องพักผ่อนเอาแรงเพื่อเก็บเรี่ยวแรงเอาไว้ใช้ในค่ำคืนนี้ปลายยามห้าย จวนในละแวกนี้ต่างเงียบสงัดราวกับไร้ผู้คนอาศัยอยู่ เพราะทั้งเจ้านายและบรรดาบ่าวสาวรับใช้ ต่างก็เข้านอนกันตามปกติแล้ว มีเพียงบ่าวชายที่ทำหน้าที่เป็นเวรยาม คอยเฝ้าดูแลความสงบเรียบร้อยยามค่ำคืนภายในจวนเท่านั้น ที่ยังคงไม่หลับใหลและกำลังเดินสำรวจไปรอบๆ จวนเฉกเช่นในทุกค่ำคืน ทว่าค่ำคืนนี้เจ้าของเรือนปีกซ้ายของจวนตระกูลซุน กล