All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 81 - Chapter 90

“คุณหนูเจ้าคะ คุณชายผู้นั้น…คุณหนูรู้จักเขามานานแล้วหรือเจ้าคะ”หลังจากออกมาจากสถานการณ์อันน่าอึดอัดได้ หยวนเวยที่เริ่มสนิทสนมกับชิงเหมยก็เอ่ยถามในเรื่องที่นางสงสัยออกมาทันที เซียงซุนตีลงไปบนท่อนแขนของเด็กสาว ที่กล้าเสียมารยาทถามเรื่องส่วนตัวของเจ้านาย หยวนเวยทำหน้ายู่พลางลูบแขนไปมา เซียงซุนนึกประหลาดใจ ว่าเหตุใดทั้งๆ ที่คุณหนูกับหยวนเวยอยู่ในวัยเดียวกัน และคุณหนูก็ไม่ได้เติบโตมาอย่างสบายนัก กลับมีความสุขุมนุ่มนวลมากกว่าหยวนเวย ที่ไม่ว่านางจะมองเช่นไรอีกฝ่ายก็ไม่รู้จักโตเสียที“อือ…ตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็กเล็กๆ เขามักจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือในยามที่ข้าต้องพบเจอกับความลำบาก นับได้ว่าเป็นคุณชายผู้เดียวที่ไม่เคยดูถูกดูแคลนข้า” ชิงเหมยหยุดเดินก่อนที่จะกลับหลังหันมาตอบหยวนเวยด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม“ถ้าเช่นนั้น…ก็นับว่าเขาเป็นบุรุษที่ดีผู้หนึ่งสินะเจ้าคะ แต่ถึงเช่นไรแล้ว ท่านหัวหน้ามือปราบย่อมเหมาะสมกับคุณหนูของบ่าวมากกว่า”ชิงเหมยถึงกับเลิกคิ้วขึ้นสูง ให้กับความคิดเห็นของสาวรับใช้วัยเดียวกันกับนาง เรื่องนี้นางยังไ

หลังจากบรรดาฮูหยินพากันกลับออกจากจวนตระกูลซิ่วไป สาวรับใช้ก็เข้ามารายงานฮูหยินผู้เฒ่าว่าคุณหนูชิงเหมยได้กลับมาจากตลาดเหนือแล้ว ฮูหยินผุ้เฒ่าจึงสั่งให้สาวรับใช้ไปเชิญคุณหนูมาพบนางที่เรือนนอนของนางทันที พักนี้นางไม่ค่อยได้พบหน้าบุตรชาย อาจจะเป็นเพราะอีกฝ่ายยังคงแสร้งรู้สึกผิดที่ไม่อาจควบคุมดูแลภรรยาให้ดีได้ จนเป็นเหตุให้อีกฝ่ายคิดร้ายต่อผู้เป็นมารดา ถึงแม้คนภายนอกจะมองว่าเขากตัญญู แต่สำหรับผิงหลันแล้วนางรู้ดีว่าบุตรชายผู้นี้เป็นคนที่เลือดเย็นถึงเพียงใด“ฮูหยินผู้เฒ่า… คุณหนูกลับมาถึงเรือนแล้วเจ้าค่ะ”หลังจากกลับมายังเรือนนอนของตน ผ่านไปเกือบหนึ่งเค่อ เสียงของสาวรับใช้ก็ดังขึ้นมา ชิงเหมยในชุดที่สวมใส่ยามเช้าเยื้องย่างเข้ามาภายในเรือนนอนของนางด้วยท่วงท่าที่สง่างามสมกับที่นางให้เซียงซุนคอยช่วยสอนมาหลายวัน นางต้องยอมรับเลยว่าหลานสาวของนางนั้นเป็นเด็กที่หัวไว ถึงว่านางถึงได้เป็นศิษย์อันดับหนึ่งของสำนักศึกษาหลุนซีเมื่อสองปีก่อน“หลานคารวะท่านย่าเจ้าค่ะ”ชิงเหมยคำนับผู้เป็นย่าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น ผิงหลันกวักมือเรียกหลานสาวให้มานั่งข้างๆ ชิงเ

ข่าวที่คุณชายรองเฉียวจูจ้านเพิ่งได้รู้จากมารดา ทำให้เขารู้สึกเสียใจ และผิดหวังอยู่ไม่น้อย เพราะคิดว่าหากมารดาออกหน้า ผู้ใหญ่ของชิงเหมยจะไม่มีทางปฏิเสธการขอหมั้นหมายในครานี้เป็นแน่ เขาแสดงด้านมืดออกมาทันทีหลังจากที่กลับเข้าไปในเรือนนอนของตน มือหนาหยิบพู่กันจุ่มน้ำหมึกจนชุ่ม แล้วขีดมันลงบนภาพวาดของหญิงสาว ที่เขามีความคาดหวังว่าจะได้นางมาเป็นภรรยา ทว่าบัดนี้นางกลับปฏิเสธไม่รับไมตรีจากเขา“ข้าหรือตลอดชีวิตนี้อุตส่าห์ไม่มองสตรีนางใด เพราะข้าปักใจรักมั่นแต่เจ้า เหตุใดเจ้าถึงไม่เห็นความดีที่ข้าเคยทำเพื่อเจ้าบ้าง” นัยน์ตาคมฉายแววของความเกรี้ยวกราดออกมา ในขณะจ้องมองไปยังภาพวาดที่ยามนี้ถูกเขาน้ำหมึกละเลงจนเละเทะจนมองแทบไม่ออก ว่าผู้ที่อยู่บนภาพวาดนั้นคือผู้ใดคุณชายหนุ่มรู้สึกผิดหวังจนสั่งให้คนสนิทนำสุราฤทธิ์แรงมาให้ ครั้นได้สุรามาแล้วเขาจึงชักชวนอีกฝ่ายให้ดื่มด้วยกัน สองนายบ่าวจึงนั่งดื่มสุราจนเมามาย วันนี้ทั้งวันขุนนางหนุ่มจึงหาได้ออกไปทำงานไม่ เรื่องนี้รู้ไปถึงเฉียวฮูหยิน นางรู้สึกสงสารบุตรชายจับใจ เย็นวันนั้นนางจึงได้ปรึกษากับสามี เรื่องมองหาสตรีที่เพียบพร้อมมาให้บุต

ในปลายยามเซิน รถม้าของจวนตระกูลซุนได้ขับเคลื่อนออกจากตลาดซานฉี มุ่งหน้ากลับจวนตระกูลซุน วันนี้ซุนฉีรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการเลือกซื้อด้ายคุณภาพดี ซึ่งเป็นสินค้าใหม่ที่พ่อค้านำมาจากเมืองตงยาง ด้ายที่นางซื้อมาเหล่านี้ ก็เพื่อใช้สำหรับเย็บปักอาภรณ์ชุดใหม่ให้กับหลานสาวเท่านั้น หากเป็นเมื่อก่อนด้วยฐานะของนาง นางคงจะเลือกใช้ด้ายราคาถูก แต่ทว่ายามนี้ครอบครัวพอมีเงินบ้างแล้ว อีกทั้งหลานสาวก็เพิ่งจะผ่านพ้นวัยปักปิ่นมาได้ไม่นาน จะให้สวมใส่อาภรณ์เก่าๆ ซอมซ่อได้เยี่ยงไรหากแต่งกายไม่เหมาะสม บุรุษใดจะมาเหลียวมอง แม้จะมีรูปโฉมงดงามเพ่งพิศ แต่ทว่าแต่งกายไม่ดี คงจะมีแต่คนคิดจะดูถูกเสียมากกว่า คิดแล้วนางก็ไม่รู้สึกเสียดายเงินที่เพิ่งจะจ่ายไปเลยสักนิด เงินส่วนนี้ล้วนเป็นเงินที่นางเก็บออมมาจากการค้าขายตั้งแต่ยังสาวๆ เดิมทีนางเก็บเอาไว้ก็เพื่อจะใช้เป็นสินเดิมให้แก่หลานสาวเพียงคนเดียว แต่บัดนี้นางไม่ต้องกังวลตรงส่วนนั้นแล้วเพราะชิงเหมยได้รับทรัพย์สินเงินทอง ร้านค้าและไร่นามาจากผู้เป็นย่าของนาง ซึ่งชาตินี้ทั้งชาติผู้เป็นยายเช่นนางก็ไม่มีปัญญาหาให้หลานสาวได้เช่นนี้ นางจึงคิดว่าทรัพย์สินที่หลานสา

รถม้าสองคันและเกวียนบรรทุกสัมภาระอีกหนึ่งคัน ถูกบังคับขับเคลื่อนมาจอดนิ่งอยู่ที่หน้าประตูเรือนหลังเล็กหลังหนึ่ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตลาดมากนัก ซุนเฉียวลงจากรถม้าได้พลันรู้สึกไม่พอใจพี่สาว ที่ให้ตนมาพักอาศัยอยู่ที่เรือนหลังนี้ หากลำพังแค่นางกับบุตรชายคงจะไม่ลำบากอันใด แต่นี่ยังมีลูกสะใภ้กับหลานๆ มาพักอาศัยด้วยกัน“เมื่อก่อนท่านป้าเคยอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ หรือขอรับท่านแม่ แค่มองจากภายนอกเรือนก็ดูคับแคบยิ่งนัก”เหลียงจงเอ่ยถามออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา เป็นเพราะตระกูลเหลียงเองก็เป็นตระกูลขุนนาง แม้ท่านพ่อของเขาจะเป็นขุนนางขั้นต่ำ แต่ก็ยังมีเบี้ยหวัดจากทางการให้ได้กินได้ใช้ มีเรือนหลังขนาดกลางให้ทุกคนได้อยู่อาศัยกัน มีบ่าวและสาวรับใช้ในเรือนไม่น้อยกว่าห้าคน“จริงสิ เข้าไปกันเถิด รอให้หลานของเจ้ากลับมาก่อน แล้วพวกเราค่อยย้ายไปอยู่ที่จวนหลังใหญ่นั้นก็ยังไม่สาย” ซุนเฉียวตอบบุตรชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตาเปล่งประกายไปด้วยความขุ่นเคือง“ท่านแม่มั่นใจได้เยี่ยงไรล่ะเจ้าคะ ว่าเด็กคนนั้นจะยอมให้พวกเราไปอาศัยอยู่ด้วยกัน”หลิวเวยตัดสินใ