All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 121 - Chapter 130

หลังจากวันที่เยว่อู๋ชางได้ปรึกษากับบิดาและมารดาเลี้ยง เกี่ยวกับการขอหมั้นหมายชิงเหมย จนถึงวันนี้ก็ล่วงเลยมาถึงสามวันแล้ว เยว่ฮูหยินย่อมไม่ยอมให้ชื่อเสียงของตระกูลต้องหม่นหมอง เพียงเพราะของหมั้นที่เตรียมให้บุตรชายรองนั้นน้อยกว่าของบุตรชายใหญ่ ซึ่งเป็นบุตรชายของตน นางจึงได้จัดเตรียมให้เขาอย่างไม่น้อยหน้า แม้เยว่อู๋คงจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่เขาก็พอจะเข้าใจจุดประสงค์ของมารดาวันนี้ในยามเหม่า รถม้าของจวนตระกูลเยว่ และเกวียนขนหีบของหมั้นที่มีถึงสามคันรถ จึงได้ฤกษ์เคลื่อนขบวนเดินทางสู่หมู่บ้านซานฉี เยว่ฮูหยินพร้อมแม่สื่อสกุลจี้นั่งอยู่ภายในรถม้าคันเดียวกัน พลางพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ทำให้การเดินทางไกลหนแรกครานี้ของเยว่ฮูหยินไม่น่าเบื่ออย่างที่เคยคาดการณ์เอาไว้ แม่สื่อจี้มีวาทศิลป์ในการพูดจา สมแล้วที่ทำหน้าที่แม่สื่อให้บรรดาลูกหลานของขุนนางมามากมายเกือบหนึ่งวัน กว่าขบวนรถม้าและเกวียนของหมั้นจากตระกูลเยว่จะถึงหมู่บ้านซานฉี เยว่ฮูหยินเห็นว่ามืดค่ำพอดี ไม่เหมาะที่จะเข้าไปเจรจากับผู้ใหญ่ตระกูลซุนในยามนี้ นางจึงได้ไปพักที่โรงเตี๊ยมของหมู่บ้านแทน แม้ในหมู่บ้านซานฉีจะมีญาติพี่น้องของบุตร

ก่อนที่เยว่อู๋ชางจะเดินทางกลับเข้าเมืองหลวงในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ชายหนุ่มได้เดินทางมาพำนักอยู่ที่สำนักมือปราบย่อยประจำหมู่บ้านซานฉี เพื่อที่จะได้ใช้เวลาร่วมกันกับสตรีคู่หมาย เขาตั้งใจเอาไว้ว่าอยากจะพานางไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ จะได้ทำความคุ้นเคยกันให้มากขึ้น เพราะที่ผ่านมาเขากับนางเพียงพบหน้า พูดคุยกันตามประสาคนรู้จักกันแค่นั้น ทว่ายามนี้ความสัมพันธ์ของเขาและนางขยับมาเป็นคู่หมายแล้ว ก็คงต้องเรียนรู้กันให้มากขึ้น อีกทั้งเขาเหลือเวลาที่จะอยู่ในเมืองถิงฮวาไม่มากแล้วฝ่ายซุนฉีก็หาได้ขัดข้องอันใดไม่ ที่ยามนี้ว่าที่หลานเขยอยากจะพาหลานสาวออกไปข้างนอกบ้าง แต่ทว่านางก็ไม่ลืมที่จะกำชับสองสาวรับใช้ข้างกายของหลานสาว ว่าให้คอยดูแลคุณหนูใหญ่ของพวกนางให้ดี อย่าทำให้เกิดเรื่องเกินงามขึ้น เพราะถึงเยี่ยงไรแล้ว ทั้งสองหนุ่มสาวก็ยังเป็นเพียงแค่คู่หมายที่ยังมิได้แต่งงานกันวันนี้เยว่อู๋ชางจึงได้ขออนุญาตซุนฉี พาชิงเหมยออกไปข้างนอก สถานที่แรกคือตลาดซานฉี เขาพานางแวะร้านขายเครื่องประดับ ซื้อปิ่นหยกขาวที่แกะสลักเป็นรูปหงส์เพื่อเป็นของแทนใจให้นางหนึ่งอัน เขาค่อยบรรจงปักลงบนมวยผมของนาง ชาวบ้านที่

หลังจากวันที่เยว่อู๋ชางพาชิงเหมยไปพบท่านน้าของเขา วันต่อมาเขาก็แวะเวียนมารับหญิงสาวที่จวน เพื่อพานางท่องเที่ยวไปตามสถานที่ต่างๆ ของหมู่บ้านซานฉีและหมู่บ้านใกล้เคียง ซุนฉีและซุนเฉียวต่างก็มิได้ขัดข้องแต่อย่างใด เพราะต่างก็เข้าใจเป็นอย่างดี ว่าอีกไม่นานทั้งสองหนุ่มสาวก็จะต้องห่างกันไกล พวกนางจึงยอมปล่อยให้เด็กทั้งสองได้ใช้เวลาร่วมกันอีกตั้งสองปีข้างหน้า หัวหน้ามือปราบหนุ่มที่กำลังจะกลายเป็นหัวหน้าองครักษ์ในวังหลวง ถึงจะมาสู่ขอหลานสาวออกเรือนไป โดยเหตุผลที่เขาให้ก็คือ หนึ่งก็เพื่อวางรากฐานชีวิตในวังหลวงให้มั่นคงเสียก่อน สองก็เพื่อให้ชิงเหมยได้เตรียมตัวและเตรียมใจ ในการที่จะต้องห่างไกลจากสกุลเดิม เรื่องนี้ทำให้ซุนฉีพอใจอยู่ไม่น้อย เพราะอีกสองปีหลานสาวของนาง ก็ถึงวัยเหมาะสมที่จะออกเรือนพอดี“งดงามเหลือเกินเจ้าค่ะท่านพี่ชาง เหตุใดข้าถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลย ว่าที่่ป่าทางทิศตะวันออกของหมู่บ้านจะมีน้ำตกกับธารน้ำที่งดงามเช่นนี้อยู่ด้วย”ชิงเหมยกล่าวออกมา หลังจากที่กระโดดลงมาจากหลังของอาชาตัวงาม รถม้ามิอาจเข้ามาถึงป่าลึกเช่นนี้ได้ สองหนุ่มสาวจึงพากันเข้ามาตามลำพัง ปล่

เสียงของสัตว์ป่าเล็กใหญ่หวีดร้องดังไปทั่วทั้งแนวชายป่า บ่งบอกให้เห็นถึงความอุดมสมบูรณ์ของภูเขาลูกนี้ ชิงเหมยหยิบคันศรและลูกธนูขึ้นมา แล้วเล็งไปยังเจ้ากระต่ายป่าสีดำตัวอวบที่กำลังกินหญ้าอยู่อย่างเพลิดเพลิน มือเล็กพลันปล่อยลูกธนูพุ่งเข้าใส่ลำคอของมันอย่างแม่นยำ คุณชายชิ่งผู้เป็นสหายของซิ่วจิ่วที่อยู่ไม่ไกล ได้เห็นเช่นนั้นก็กล่าวชื่นชมญาติผู้น้องของซิ่วจิ่วไม่ขาดปาก“หนุ่มน้อย ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะมีฝีมือในการล่าสัตว์กับเขาด้วย เห็นเยี่ยงนี้แล้วฝีมือญาติผู้พี่ของเจ้ายังห่างไกลจากเจ้านัก” ชิงเหมยกระแอมไอออกมาแสร้งดัดเสียงให้ใหญ่แหบ“ชมเกินไปแล้วขอรับ นี่เพิ่งเป็นการล่าสัตว์ป่าครั้งแรกของข้า”ซิ่วจิ่วรีบห้อม้าเข้ามาหาญาติผู้น้อง พลันสายตาคมก็เหลือบไปเห็นเจ้ากระต่ายป่าตัวอวบที่นอนแน่นิ่ง ถูกลูกธนูปักอยู่กลางลำคอก็รู้สึกทึ่ง“นั่นเป็นฝีมือของเจ้ารึ คุณชายสามชิ่ง”แซ่ของคุณชายที่เพิ่งจะกล่าวชื่นชมชิงเหมย ก็คือคุณชายสามจากสกุลชิ่ง ชิ่งเหยียนคงนั่นเอง เขาเป็นหนึ่งในบัณฑิตร่วมรุ่นกับซิ่วจิ่ว คบหากันมาตั้งแต่เยาว์วัย“จะเป็

และแล้วเรื่องที่ซิ่วจิ่วและชิงเหมยถูกโจรป่าปล้น จนชิงเหมยต้องเปิดเผยความสามารถให้ญาติผู้พี่ และสหายของเขาได้เห็น ก็จบลงไปได้ด้วยดี กองโจรป่าถูกพวกมือปราบแห่งเมืองถิงฮวาบุกกวาดล้างจนสิ้นซาก ยกความดีความชอบในครานี้ให้แก่เหล่าคุณชายที่ออกไปล่าสัตว์และจัดการกับหัวหน้ากองโจร จนทำให้พวกมือปราบจัดการพวกโจรป่าได้ง่ายขึ้นแม้สหายของญาติผู้พี่ อยากจะพบหน้านางเพื่อมอบของตอบแทน ที่นางให้ความช่วยเหลือพวกเขาเอาไว้ในเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่ทว่าซิ่วจิ่วกลับแก้ต่างกับสหายให้นางว่า ชิงหง ญาติผู้น้องของเขาได้ออกเดินทางติดตามท่านน้าของตน ไปค้าขายที่ต่างเมืองเสียแล้ว เรื่องนี้จึงผ่านไปแต่โดยดี ท่ามกลางความเสียดายของคุณชายชิ่งและคุณชายจางหลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านมาได้เพียงแค่สองวัน เช้าวันนี้ชิงเหมยจึงตัดสินใจขอตัวลาท่านย่าและพวกพี่ชาย เพื่อกลับจวนตระกูลซุนทันที ด้วยเห็นว่าตนก็จากท่านยายมานานหลายวันแล้ว ผู้เป็นย่าไม่ได้คัดค้านอันใด เพราะรู้ดีว่าใจของหลานสาวนั้น มีผู้เป็นยายนั่งอยู่ข้างใน มากกว่าผู้เป็นย่าที่เพิ่งพบเจอกันเยี่ยงนาง แม้จะรู้สึกน้อยใจแต่ทว่าผิงหลันก็มิอาจแสดงออกมาได้ในยามเฉินหลั