All Chapters of ชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม: Chapter 61 - Chapter 70

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในงานประจำปีของหมู่บ้านซานฉี จบลงอย่างเงียบๆ ตามความต้องการของชิงเหมย เพราะนางไม่อยากทำให้ท่านยายต้องเป็นห่วง จึงได้ขอให้หัวหน้ามือปราบช่วยจัดการเรื่องนี้อย่างเงียบๆ อีกทั้งผู้กระทำผิดก็ได้ถูกลงโทษแล้ว นางจึงไม่ต้องการสิ่งใดอีก ชิวมู่หรงเองก็กำลังรับกรรมที่นางได้กระทำลงไปแล้วและเป็นเพราะการจัดการอย่างเงียบๆ ของสำนักมือปราบ พวกชาวบ้านจึงไม่มีผู้ใดรับรู้ ว่าคุณหนูตระกูลชิวได้ก่อเรื่องราวใหญ่โตอันใดเอาไว้ แต่การที่คุณหนูตระกูลชิวนั้นมีส่วนผิดก็ยังคงต้องรับการลงโทษเช่นกัน วันนี้เยว่อู๋ชางจึงได้เดินทางมาพบกับชิงเหมยและสหายของนาง เพื่อสอบถามความต้องการของพวกนาง“ข้าให้อภัยนางเจ้าค่ะท่านพี่ชาง ไม่ต้องให้นางมาขออภัยต่อข้า ข้าขอเพียงให้นางได้รับการลงโทษตามที่ท่านใต้เท้าชิวเห็นสมควร ส่วนนางจะสำนึกหรือไม่นั้น ก็สุดแล้วแต่นางเถิดเจ้าค่ะ" ชิงเหมยกล่าวออกมา หลังจากที่นางเดินทางมาพบหัวหน้ามือปราบหนุ่ม ที่ศาลาหลังร้านเหลาของตระกูลหลิว“แล้วแม่นางหลิวล่ะ เรื่องนี้เจ้าเป็นผู้เสียหาย เจ้าจะให้อภัยแม่นางชิวได้หรือไม่” เยว่อู๋ชางหันไปถามความเห็นของหลิวหลูซินบ้าง“ข้าเองก็ไม่อยากให้เรื

หลังจากที่เยว่อู๋ชางควบม้ากลับเข้าไปในหมู่บ้านซานฉีเพียงไม่นาน ชิงเหมยก็เดินกลับเข้าหมู่บ้านไปเช่นกัน นางกำลังคิดหนักถึงเรื่องที่ท่านพี่ชางเล่าให้ฟัง หากนางกลับไปเยือนตระกูลซิ่วในยามนี้ ก็ไม่เท่ากับว่านางต้องเดินเข้าถ้ำเสือหรอกหรือ เด็กสาววัยแรกแย้มเดินไปตามถนนมุ่งหน้าเข้าสู่ตลาดซานฉี"เหมยเอ๋อร์...เจ้าไปที่ใดมารึ เห็นหายไปเสียนาน"ซุนฉีเอ่ยถามหลานสาวออกมา ในขณะที่นางกำลังนั่งรอลูกค้ามาอุดหนุนขนม ดีที่ยามนี้ลูกค้ามีไม่มาก นางจึงมีโอกาสได้ถามไถ่หลานสาว ที่เดินกลับเข้ามาในร้าน ด้วยใบหน้าที่แสดงออกมาราวกับว่า กำลังมีเรื่องคิดมากอันใดอยู่ภายในใจ“ข้าเพิ่งกลับมาจากร้านเหลาตระกูลหลิวเจ้าค่ะ”ชิงเหมยโป้ปดท่านยายของนางออกมา แต่ทว่าแท้ที่จริงแล้วนางเพิ่งกลับมาจากพบกับท่านพี่ชาง แม้ก่อนหน้านั้นนางจะไปร้านเหลาตระกูลหลิวมาจริงๆ แต่ก็ออกมาจากที่แห่งนั้นนานแล้ว“ไปหาสหายของเจ้ามารึ”ซุนฉีไม่ได้นึกประหลาดใจอันใดมากนัก เพราะหลานสาวกับบุตรสาวของตระกูลหลิวนั้น เป็นสหายร่วมสำนักศึกษากัน ครั้นออกมาจากสำนักศึกษากันแล้ว ก็ย่อมมีพบเจอกันเพื่อพูดคุยกันด

เยว่อู๋ชางควบม้ามายังหมู่บ้านซานฉีทันที หลังจากที่เขาได้รับสารจากชิงเหมย แต่ทว่าเขาได้จ้างให้รถม้าติดตามมาด้วย เพื่อให้ชิงเหมยได้นั่งรถม้าไปยังเมืองถิงฮวา เพราะย่อมดีกว่าการควบม้าไปกับเขาเพียงลำพัง พวกชาวบ้านอาจจะพากันนินทานางก็เป็นได้ ว่าเป็นหญิงแต่เหตุใดถึงได้กล้าติดตามบุรุษออกจากหมู่บ้านไปชิงเหมยเก็บอาภรณ์ใส่ห่อผ้าไปเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น เพราะนางคิดเอาไว้ว่าจะอยู่ที่นั่นแค่ไม่กี่วัน วันนี้นางได้นัดหมายกับท่านพี่ชาง หัวหน้ามือปราบหนุ่มจากเมืองถิงฮวาเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าจะออกเดินทางไปยังเมืองถิงฮวาด้วยกัน ท่านยายของนางจึงไม่ได้ออกเรือนไปขายขนมที่ตลาดเช่นทุกๆ วัน เพราะรอเจอหน้าหัวหน้ามือปราบ เพื่อที่อยากจะฝากฝังให้เขาช่วยดูแลหลานสาวให้กับนาง“ท่านยาย…หลานไม่อยู่รักษาสุขภาพด้วยนะเจ้าคะ หากหลานได้พูดคุยกับฮูหยินผู้เฒ่าสกุลซิ่วแล้ว หลานก็จะรีบเดินทางกลับมาหาท่านยายเจ้าค่ะ” ชิงเหมยบอกท่านยายของนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“ยายเกรงว่า…นางจิ้งจอกเฒ่านั่นจะรั้งหลานเอาไว้น่ะสิ” ชิงเหมยนึกขันกับคำที่ท่านยายใช้เรียกแทนนามของผู้เป็นย่าอยู่ไม่

 เรือนร่างผ่ายผอมของสตรีเลยวัยกลางคนที่มีเส้นผมสีขาวแซมดำ กำลังนอนพิงกายอยู่บนเตียงไม้ภายในเรือนนอนของนาง ข้างกายมีหญิงรับใช้คนสนิทคอยบีบนวดร่างกายให้ สตรีผู้สูงศักดิ์ที่เคยมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง เยื้องย่างไปไหนมาไหนได้สะดวก ยามนี้ต้องกลายมาเป็นผู้ป่วยที่แม้แต่ขยับกายก็ยังไร้เรี่ยวแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวรกรรมอันใดที่นางอาจจะเคยกระทำไว้ ทำให้นางต้องกลายมาเป็นเช่นนี้“หลานสาวของข้ามาถึงแล้วหรือยัง” ฮูหยินผู้เฒ่าเอ่ยถามสาวรับใช้ออกมา“ยังเจ้าค่ะฮูหยินผู้เฒ่า แต่เป็นนายหญิงใหญ่เจ้าค่ะ” สาวรับใช้รายงาน ครั้นได้เห็นว่าเป็นผู้ใดที่มาเยือน“ท่านแม่…ลูกสะใภ้มาคารวะเจ้าค่ะ” ผิงหลันหรือฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับถอนหายใจออกมา ครั้นได้รู้ว่าผู้ใดมาเยือน“ไม่เห็นต้องลำบากมาคำนับผู้ป่วยเช่นข้าเลย เจ้าคอยดูแลงานในเรือนก็เหนื่อยมากพอแล้ว”จวนแห่งนี้มีฮูหยินใหญ่และอนุอีกสองนาง แต่ทว่าอนุทั้งสองนั้นต่างอยู่ที่นี่กันอย่างเจียมตน เพราะไม่อาจแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกับนางที่เป็นภรรยาเอกได้ แม้จะมีบุตรชายให้แก่ตระ

คืนนี้พระจันทร์นั้นมีแสงสีนวลส่องสว่างรำไร สตรีร่างเล็กที่มีรูปโฉมงดงามกำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ภายในสวนดอกไม้ของจวนตระกูลซิ่ว นางกำลังเหม่อมองบุปผางามที่กำลังบานสะพรั่ง แต่แล้วผู้มาเยือนที่นางไม่ได้เชื้อเชิญก็เข้ามาทักทาย ชิงเหมยไม่อยากผูกไมตรีกับคนของตระกูลซิ่ว แม้อีกฝ่ายจะมีสถานะเป็นถึงญาติผู้พี่ของนางก็ตาม“หากเจ้าเป็นชาย พี่คงคิดว่าท่านอากลับมามีชีวิตอีกครา” ซิ่วหวัง บุตรชายคนโตของใต้เท้าซิ่วกล่าวดังขึ้นมา เรียกสายตาของชิงเหมยให้หันไปมอง ก่อนที่นางจะลุกขึ้นคำนับเขาตามมารยาท“ข้าน้อย…ชิงเหมย คารวะคุณชายเจ้าค่ะ”“คุณชายอันใดกัน เรียกข้าว่าญาติผู้พี่สิ ข้าคือคุณชายใหญ่ ซิ่วหวัง”ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย ก่อนที่จะบอกเด็กสาววัยแรกแย้มตรงหน้า หากนางมิใช่บุตรีของท่านอาที่ล่วงลับไปแล้ว เขาคงนึกชื่นชมความงามของนางดังเช่นบุรษพึงกระทำอยู่ไม่น้อย เพราะความงดงามของนางนั้นช่างทำให้เขารู้สึกพึงพอใจยิ่งนัก แต่เพราะเป็นญาติเชื้อสายตรง เขาจึงทำได้แค่เอ็นดูนาง“ข้าน้อยคงมิกล้าอาจเอื้อม นับญาติกับท่านหรอกเจ้าค่ะ เพ