All Chapters of สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด: Chapter 81 - Chapter 89

“แพรดาว!” เขื่อนตะโกนลั่น เขาหันกลับมาทันเห็นเพียงแค่รถตู้ทึบสีดำปาดมาจอดริมฟุตบาทแล้วกระชากร่างแพรดาวขึ้นรถไป ชายหนุ่มวิ่งตามแต่ไม่ทัน เขาหยิบโทรศัพท์มือถือถ่ายภาพทะเบียนรถคันนั้นไว้ “เกิดอะไรขึ้น!” หัสดินตะคอกเสียงดัง เขาเห็นแค่เขื่อนยืนถ่ายรูปอยู่ แต่ท่าทางร้อนรนของเขื่อนทำให้เขาใจคอไม่ดี แล้วกวาดตามองหาคนรัก “น้องแพร! แพรดาว!” “น้องแพรถูกจับตัวไปแล้ว” เขื่อนหันมาพูดแล้วยื่นรูปรถตู้คันนั้นให้ดู ดวงตาของหัสดินเป็นประกายวาวโรจน์ เขาฉวยโทรศัพท์มือถือของเขื่อนแล้วรีบโทรสั่งการลูกน้องทันที “ตามรถตู้ทึบสีดำทะเบียน...... มุ่งหน้าไป...ใช่...เช็คกล้องวงจรปิดทุกตัว ตามให้ทัน ที่เหลือส่งคนออกติดตาม รายงานทุกห้านาที” หัสดินกดส่งรูปจากมือถือของเขื่อนมาที่มือถือของตนแล้วโยนโทรศัพท์คือให้ จากนั้นก็รีบไปที่รถยนต์ของตนอย่างรวดเร็ว เขื่อนยืนงงอยู่ครึ่งวินาทีแล้ววิ่งไปเคาะกระจก “เฮ้! จะเอายังไงให้ผมตามไปด้วย” “ไม่ต้อง” หัสดินพูดเสียงเครียด “เรื่องนี้ผมจัดการเอง” “ผมก็เป

แม้บ้านตั้งอยู่โดดเดี่ยวแต่ทุกอย่างในบ้านครบครัน แพรดาวก้มมองสภาพตัวเองแล้วฝืนยิ้มออกมา ตอนนี้เธอสวมเสื้อคอกระเช้าและผ้านุ่งสีทึบ ก่อนหน้านี้ยังสวมเสื้อผ้าแบรนด์เนมอยู่เลย เธอไม่ได้นึกเสียดายแค่เป็นกังวลว่าคนอื่นจะเป็นห่วงเธอ ทั้งพ่อและพี่ชายสู้ตามหาเธออยู่หลายปี คงไม่ทอดทิ้งปล่อยถูกจับตัวมาง่ายๆ ส่วนผู้ชายคนนั้น หัสดิน... เธอหวังว่าเขาจะมีสติมากพอไม่ทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายถึงชีวิต ตอนนี้เธอได้แต่ปลุกกำลังใจให้ตัวเอง แล้วก็ยิ้มขำๆ นี่เขาคงคิดว่าให้เธออยู่ยากลำบากทรมานด้วยการให้ทำอะไรๆ ด้วยตัวเองแล้วเธอจะเอาแต่นั่งก้มหน้าร้องไห้สินะ คงไม่รู้ว่าเธอเคยทำงานเป็นแม่บ้านมาก่อน แค่ทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร ซักเสื้อผ้า เรื่องพวกนี้เป็นงานเล็กน้อยสำหรับเธอเท่านั้น ธามไท มองดูหญิงสาวที่ยืนทำอาหารในครัว เขาทั้งประหลาดใจทั้งหงุดหงิด ที่คิดจะกลั่นแกล้งแต่ทำไมเหมือนเธอมาปิกนิคที่รีสอร์ทกลางป่าของเขา ดูท่าทางเธอน่าจะเป็นพวกลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็น แต่นี่มันตรงข้ามเลยจริงๆ “อ๊ะ!” แพรดาวร้องตกใจเมื่อหมุนตัวกลับมาแล้วเผชิญหน้ากับโดเบอร์แมนสีดำที่ชื่อ

หลังจากท่องเที่ยวต่างประเทศนานนับเดือน ทันทีที่กลับถึงกรุงเทพฯ คุณการะเกดประหลาดใจที่เห็นคนเคยรู้จักมาเยี่ยมเยือนถึงบ้าน“เกิดอะไรขึ้น คนตระกูลอัครเวชยกโขยงมาเยื่อนบ้านนรบดีได้” คุณฐากูรสูดลมหายใจลึก ในขณะที่คุณนิตยายืนจับมือคทาภัทรลูกชายคนโต คุณการะเกดเองก็ประหลาดใจ สองครอบครัวไม่ถูกกันมานานเป็นยี่สิบกว่าปี แม้ติดตามข่าวอยู่เสมอตามประสาคนในแวดวงเดียวกัน และเจอกันตามงานสังคมบ้าง แต่ก็ไม่เคยมาเจอกันที่บ้านแบบนี้“นั่งก่อนสิ ประเดี๋ยวจะคิดว่านรบดีไร้มารยาท” การะเกดอยู่ในวัยเดียวกับนิตยา ถ้าจะพูดให้ถูกทั้งสองก็เคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน อัครเวชฐานะร่ำรวยตั้งแต่รุ่นปู่ทวด จากต่างนรบดีที่สร้างเนื้อสร้างตัวด้วยตนเอง สามีของเธอคือไพศาลเดิมที่เป็นร่วมโรงเรียนเดียวกับฐากูร ที่ไพศาลได้เข้าโรงเรียนดีๆ ได้ก็เพราะเรียนดีได้ทุนเรียนฟรี จากที่สามีมักเล่าให้ฟังเสมอ คือทั้งสองช่วยเหลือกันและกัน กระทั่งเรียนมหาวิทยาลัย ครอบครัวอัครเวชก็ให้ทุนค่าเล่าเรียน จนกระทั่งทำงาน สามีของเธอก็ยังทำงานที่อัครเวช แต่แน่นอนว่า ทุกคนต้องใฝ่ฝันอยากมีกิจการของตัวเอง เป็นเจ้าคนนายคน และเธอเองก็สนับสนุนสามีให้ท

หัวหน้าประยงค์กวาดตามองชายหนุ่มสามสี่คนที่เข้ามาสมัครทำงานในไร่ เป็นอย่างนี้เสมอ คนเก่าไปคนใหม่เข้ามาแทนที่ วัยรุ่นวัยแรงงานอยู่ทำงานไม่ค่อยทนเท่าไรนัก ที่นี่ห่างไกลตัวเมืองและแสงสี “ถอดหมวกสิ” ประยงค์สั่งชายหนุ่มที่สวมหมวกแก๊ปอยู่ อีกฝ่ายก็ทำตามสั่งอย่างว่าง่าย เขาพยักหน้าแล้วใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปบัตรประชาชนของแต่ละคนไว้เป็นหลักฐาน “ก็อย่างที่บอกค่าแรงรายวัน รับเงินทุกสิบห้าวัน เริ่มงานเลยไหม” “ได้ครับหัวหน้า” ‘ไม่อยู่ถึงขนาดนั้นหรอก’ หัสดินใส่หมวกตามเดิม เขาหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องที่ตามมาด้วย เขาไม่ได้สนใจว่าหัวหน้าคนงานสั่งอะไร สายตากวาดมองไปทั่ว สำรวจเส้นทาง จำนวนคนและที่สำคัญมองหาใครบางคนที่ทำให้หัวใจของเขาร้อนเป็นไฟ ‘พิกัดล่าสุดของแพรดาวอยู่บริเวณนี้ หรือใกล้เคียงที่นี่ ถ้าไม่เพราะเกรงใจอัครเวชซึ่งเป็นว่าที่พ่อตาแม่ยายของเขาแล้วล่ะก็...เขาคงยกกำลังคนของตนมาถล่มชิงตัวแพรดาวไปไม่สนใจใครทั้งนั้น’ “นี่ๆ นังหนู หิ้วกระติกน้ำให้มันดีๆหน่อย น้ำมันหกหมดแล้ว” ประยงค์ตะคอกคนงานใหม่ท

หญิงสาวหลับๆ ตื่นๆ มาหลายวัน เธอไม่แน่ใจนักว่าผ่านมากี่วัน ทุกครั้งที่รู้สึกตัวจะมีมืออบอุ่นคอยกุมมือเธออยู่เสมอ จนกระทั่งวันนี้ตื่นเต็มตาก็พบว่าแม่นิตยานั่งอยู่ใกล้ๆ “คุณแม่...” น้ำเสียงแหบแห้งดังขึ้นแผ่วเบา แต่กระนั้นคุณนิตยาที่นั่งก้มอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือก็ได้ยิน เมื่อหันไปมองก็พบดวงตาคู่สวยปรือตามองมาทางนาง “ตื่นแล้วเหรอลูก” “หนูหิวน้ำ...” “จ๊ะๆ เดี๋ยวแม่รินน้ำให้นะ” คทาภัทรได้ยินเสียงจึงหันมาดู เขาเก็บโทรศัพท์มือถือแล้วเดินมาประคองน้องสาวให้นั่งเอนหลังพิงหัวเตียง แพรดาวอ้าปากงับหลอดดูดน้ำที่คุณนิตยาส่งให้แล้วดูดน้ำในแก้วด้วยความกระหาย “เบาๆลูกเดี๋ยวสำลัก” ดื่มน้ำไปหมดแก้วแล้วค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ พบว่าเป็นผู้ป่วยพิเศษ เธอจึงเอ่ยถามคทาภัทร “พี่ภัทรคะ...ที่นี่...” “โรงพยาบาลของเราเอง” “น้องแพรจำได้แค่ว่าเป็นลมในบ้านไร่แล้วที่เหลือก็จำอะไรไม่ได้เลย” หญิงสาวมองไม่เห็นคุณฐากูรก็อดเป็นกังวลไม่ได้ “คุณพ่อล่ะ