Semua Bab สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด: Bab 51 - Bab 55

รอยยิ้มใสซื่อทำให้หัสดินอ่อนใจ เขายกนิ้วดีดหน้าผากเธอเบาๆ แล้วดุเธอไปอีกเล็กน้อย “ไม่ได้นะ ครั้งหน้าต้องดูให้แน่ใจกว่านี้” มือเล็กลูบหน้าผากอย่างใจลอย หัสดินคิดว่าเธอเจ็บจึงโน้มหน้าลงใกล้ๆ แล้วจับมือเธอออกเพื่อมองหน้าผากเธอได้ชัดขึ้น “พี่ก็ดีดเบาๆ นี่ เจ็บเหรอ” ลมหายใจอุ่นรินรดใบหน้า ดวงตากลมกะพริบตาปริบๆจู่ๆ ก็รู้สึกผ่าวร้อนที่ใบหน้า “แย่แล้ว! หน้าแดงใหญ่เลย เป็นไข้หรือเปล่า” หัสดินเป็นห่วงจริงจังยกหลังมือแตะหน้าผากเธอเพื่อวัดอุณหภูมิ “ตัวไม่ร้อนนี่ แต่ทำไมหน้าแดง” “ก็พี่ดินอยู่ใกล้น้องแพรเกินไปนี่” ในที่สุดแพรดาวก็ได้สติเบือนหน้าไปทางอื่น เมื่อครู่เธอนึกถึง ‘มิสเตอร์ดาร์ก’ เขาเคยดีดหน้าผากเธอแบบนี้เหมือนกัน ชายหนุ่มทวนคำที่ได้ยินแล้วก็ยิ้มออกมา แสดงว่าเธอ ‘เขิน’ จนหน้าแดงนี่เอง โอ๊ะ! แบบนี้เขาก็มีความหวังแล้วนะสิ แต่เพื่อไม่ให้เธอเขินมากไปกว่านี้และเขาก็พยายามไม่ ‘รุก’ เร็วจนเกินไปจึงทำเป็นไม่เข้าใจเรื่องที่เธอพูด “ความผิดพี่เอง ขอโทษนะ” แต่ก็นั้นแหละ ตอนนี้หน้าเขายิ้มกริ่มปิ

คงเพราะต่างรู้ว่ามิสเตอร์ดาร์กโหดขนาดไหน ต่อให้ห้องทำงานไม่ได้ล็อกก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปเฉียดใกล้แพรดาวเดินมาตามทางที่คุ้นเคย เธอเปิดประตูเข้าไปแล้วเอาขนมไปวางบนโต๊ะทำงาน หญิงสาวลลังเลอยู่คู่หนึ่งหันซ้ายหันขวาหยิบกระดาษโน๊ตบนโต๊ะเขียนข้อความสั้นๆวางไว้ให้เขา‘ขนมค่ะแทนคำขอบคุณอร่อยมากๆเลยกินกับกาแฟได้เลยนะคะ’แพรดาวดวงตากลมกวาดตามองในห้อง เธอคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกภาพความทรงจำต่างๆ ก็ผุดขึ้นมา หน้านิ่งๆดุๆ แต่ก็ยอมให้เธอปล่อยโฮโดยไม่ขับไล่ไปไหน หรือตอนที่เขาสั่งให้เธอนั่งรอที่นี้จนผล็อยหลับไป รอยยิ้มผุดขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว คนๆนั้นก็ไม่ได้น่ากลัวแบบที่คนอื่นหวาดกลัวนักหรอก เธอหันซ้ายหันขวาแล้วเห็นกล้องวงจรปิดที่อยู่มุมห้อง มือเรียวหยิบถุงขนมชูขึ้นแล้วพูดว่า“หวังว่าจะชอบขนมนะคะ” มือเรียววางกระดาษบนโต๊ะแล้วเอาถุงขนมทับอีกที มองดูจนมั่นใจว่าจะอยู่ในตำแหน่งที่เขามองเห็นแล้วเดินออกมาใจจริงแพรดาวอยากกลับที่พักมากกว่า แต่เกรซโทรเข้ามาพอดี สมองกำลังคิดหาทางหลบเลี่ยงแต่จู่ๆ ก็มีคนมาคล้องแขนเธอ“ว้าว! แพรดาวนิวลุค!เกือบจำไม่ได้เลยนะเนี้ย” เกรซทำตาโตแล้วจับไหล่เพื่อนสาวหมุนตัวไปมา

แพรดาวขมวดคิ้ว มือเรียวกระชับสาบเสื้อจนมั่นใจแล้วค่อยๆ เดินออกมา เธอเพิ่งเห็นว่าโซฟาในห้องของเขาถูกปรับเป็นเตียงนอนได้ด้วย และมันก็มีหมอนวางอยู่ “เสื้อผ้าเปียกเอาใส่ถุงซักผ้าแล้วไปวางหน้าห้อง” เขาสั่งโดยไม่มอง แม้ปากบ่นว่าขนมไม่อร่อยแต่ก็กินจนแก้มตุ้ย “ค่ะ” แพรดาวเอาเสื้อผ้าเปียกของตัวเองใส่ถุงพลาสติกสำหรับรอซัก และมองหาเสื้อผ้าของเขา ชายหนุ่มเห็นเธอมองไปมองมาก็เอ่ยปากถาม “หาอะไร” “สะ..เสื้อ...เสื้อของมิสเตอร์ล่ะคะ” “ฉันไม่เคยซัก มีแต่ทิ้ง” เขาพูดแล้วปัดมือไปมา แล้วกวาดตามองหญิงสาว เพราะผมเธอเปียกแต่ก็ยังมองออกว่าเธอตัดผมสั้นกว่าเดิมไปเล็กน้อย แพรดาวเขินอายที่ถูกจ้องมองจึงก้าวเร็วๆ เอาถุงเสื้อไปวางที่หน้าประตูแล้วเดินกลับเข้ามา “ห้องนี้ไม่มีผ้าห่ม” เขาพูดห้วนๆ แล้วชี้ไปที่เตียง “ไปนอน” “คะ?” “จะกลับบ้านสภาพนี้เหรอ” แพรดาวส่ายหน้าไปมาแล้วไปนั่งบนเตียง เธอไม่รู้จะทำอะไรก็เอาหยิบหมอนมาวางบนตัก “ให้นอนไม่ใช่ให้นั่ง” โดนดุอีกครั้งทำเอาหญิงสาวสะด