Semua Bab สัมพันธ์ลับ(รัก)สุดยอด: Bab 41 - Bab 50

หลายวันมานี่ศรีฟ้าหลับๆ ตื่น ไม่ค่อยได้สติเต็มที่นัก ทุกครั้งจะรู้ว่าแพรดาวอยู่ใกล้เสมอ และรู้ว่าตัวเองทำให้ลูกต้องลำบากและพอรู้ว่าอยู่โรงพยาบาลเอกชนก็ยิ่งกังวลมากยิ่งขึ้น “น่าจะย้ายแม่ไปโรงพยาบาลรัฐนะลูก” “ที่นี่ดีแล้วค่ะแม่ ถ้าไปโรงพยาบาลรัฐ แม่ต้องรอคิวรักษานาน” “แต่ค่ารักษา...” “แม่จ๋าไม่ต้องห่วงนะ เจ้านายของหนูแพรจะช่วยออกให้ก่อนแล้วหนูแพรจะทำงานใช้หนี้เอง เอาล่ะๆ แม่จ๋าห้ามดื้อต้องหายเร็วๆ จะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆนะคะ” ศรีฟ้าไม่อยากทำให้ลูกต้องลำบากใจอีกจึงยอมทำตามที่ลูกสาวสั่ง เมื่อครู่ลูกออกไปซื้อของกิน นางก็เลยได้นอนเพียงลำพัง ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นภาระของลูกขนาดนี้ เสียงประตูเลื่อนเปิดออกเบาๆ แต่เพราะในห้องที่ค่อนข้างเงียบทำให้คนที่นอนอยู่ได้ยินและนึกว่าเป็นลูกสาวกลับมาแล้ว ทว่าเมื่อหันหน้ามามองก็เห็นภาพชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาใกล้ นางเบิกตากว้าง คนตัวสูงเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างเตียงคนป่วย เขาขยับแว่นตาเล็กน้อยแล้วพูดน้ำเสียงหนักแน่น “พี่จ๋า...ผมยังเรียกแบบนี้ได้ใช่ไหม”

แม้เห็นเพียงแค่แผ่นหลังแต่แพรดาวก็จำได้ หญิงสาวนอนตะแคงมองแผ่นหลังกว้างของชายในชุดดำที่ยืนอยู่ริมเตียงของมารดา เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่งขยี้ตาไล่ความงัวเงียออกไป คนตัวสูงรับรู้การเคลื่อนไหวจึงหันมามอง “มิสเตอร์...” แพรดาวเรียกได้แค่นั้นเขาก็ยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากเป็นสัญญาบอกให้เงียบๆ เธอพยักหน้าเข้าใจ และเมื่อเขาชี้นิ้วไปทางประตู เธอก็รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไร มือเล็กยกขึ้นลูบผมสองสามทีแล้วก้มมองตัวเองก่อนลุกขึ้นเดินตามเขาออกไปที่นอกห้อง “การผ่าตัดเรียบร้อยดี?” เขาถามขณะเดินนำเธอมาที่บริเวณจุดที่จัดไว้ให้ญาตินั่งพักผ่อนได้ “ค่ะ ใช้เวลาห้าชั่วโมง ทุกอย่างราบรื่นดี ตอนนี้ก็รอดูผลตรวจชิ้นเนื้อแล้วก็พักฟื้นหลังการผ่าตัดค่ะ ถ้าฟื้นตัวเร็วไม่มีติดเชื้อหลังการผ่าตัดก็จะได้กลับไปพักฟื้นที่บ้าน” “อืม”ชายหนุ่มในชุดดำเอ่ยรับรู้ในลำคอ ดวงตาดุดันมองเส้นผมที่ยุ่งเหยิงเพราะเพิ่งตื่นนอน เขายื่นมือไปลูบอย่างไม่รู้ตัว เส้นผมนุ่มลื่นลูบไม่กี่เข้าที่เข้าทาง ความใกล้ชิดสนิทสนมผสานกับความอ่อนโยนที่ได้รับทำเอาแพรดาวทำตัวไม่ถูก และเหมือนชายหน

หัสดินจอดมอเตอร์ไซค์แล้วก็วิ่งเหยาะมาที่ร้านกาแฟที่นัดหมายแพรดาวไว้ หญิงสาวนั่งละเลียดกินน้ำผลไม้ปั่นใบหน้ามีความสุขจนคนเห็นแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ “อร่อยมากเลยเหรอ” หัสดินถามแล้วจ้องมองแก้วพลาสติกในมือเรียวเล็ก “ค่ะ” เธอฉีกยิ้มกว้าง “คงเพราะอารมณ์ดีด้วย กินอะไรก็อร่อย” “แล้วขนมของพี่จะสู้ได้ไหมนะ” “ขนมพี่ดินอร่อยที่สุดค่ะ” พูดถึงขนมก็ทำตาโตขึ้นมาเลย สายตามองไปที่ถุงขนมที่เขาถือมา ทว่าแผลที่หลังมือดึงดูดสายตาเธอมากกว่า “พี่ดินไปทำอะไรมาคะ มือมีแผล” “นี่เหรอ” หัสดินดูหลังมือตัวเองแล้วก็ยักไหล่ “จำไม่ได้ น่าจะตอนทำขนมละมั้ง” ‘เป็นรอยช้ำขนาดนี้ ทำไมจำไม่ได้ล่ะ...แล้วตำแหน่งกับรอยแผลนี้คล้ายกับมิสเตอร์ดาร์กมากจริงๆ’ “มีอะไรหรือครับ หรือเป็นห่วงพี่” รอยยิ้มกว้างดูดีใจกับสิ่งที่เธอแสดงออก “ก็...ก็เป็นห่วงนี่ค่ะ” เธอเป็นห่วงเขาจริงๆนั้นแหละ “ทำอะไรไม่รู้จักระวังเลย” “ก็อยากให้มีคนคอยเป็นห่วงคอยเตือนเหมือนกันครับ” รู้อยู่เต็มอกว่าเขาเป็นคนอัธยาศัยดี แต่ใจ

ชีวิตของหัสดินไม่ได้มีผู้หญิงกอดเอวซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์บ่อยนัก มีแค่สองคนที่เคยเกาะเอวเขาแบบนี้ก็คือรมิดา-เลขาของพี่หัสวีร์ กับคนที่นั่งซ้อนท้ายเขาอยู่ตอนนี้ “น้องดาว ถึงแล้วครับ” เพราะเธอยังเกาะเอวเขานิ่งอยู่ หัสดินจึงแตะมือเธอเบาๆ ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัว แพรดาวเพิ่งได้สติและเพิ่งรู้ตัวว่าแนบหน้ากับแผ่นหลังของใครคนหนึ่งและยังกอดเขาอยู่ด้วย “ขอโทษค่ะ” หญิงสาวผละมือออกแล้วค่อยๆ ลงจากรถมอเตอร์ไซด์ โดยมีมือใหญ่ช่วยประคอง “น้องแพรเข้าบ้านก่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปรับเจ้าเสือดำเอง” “ขอบคุณนะคะ” แพรดาวกระชับกระเป๋าผ้าที่คล้องไหล่แล้วเดินไปที่บ้านเช่าหลังน้อย เปิดประตูบ้านแล้วเปิดไฟให้แสงสว่าง ตั้งแต่แม่เข้าโรงพยาบาล เธอกลับบ้านมาแค่ไม่กี่ครั้งเพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วกลับไปนอนเฝ้าแม่จ๋าที่โรงพยาบาล แม่จ๋า เธอจะเรียกว่าแม่จ๋าได้อีกไหม ทำไมแม่จ๋าถึงลักพาตัวเธอมา ถ้าแม่จ๋าทำเพราะต้องการเงิน? ทำไมไม่เรียกค่าไถ่หรือเรียกร้องเงินจากครอบครัวที่แท้จริงของเธอ ที่ผ่านมาแม้ความเป็นอยู่ไม่ได้ร่ำรวยนักแต

หญิงสาวหิ้วตะกร้าใส่แมวเข้ามาในห้องใหม่ที่คทาภัทรพามาส่ง แพรดาวกวาดตามองไปในห้องที่มีฟอร์นิเจอร์ครบครันและทุกอย่างดูทันสมัย “ห้องนี้พี่เคยให้เพื่อนมาพักตอนที่พวกเขามาเที่ยวเมืองไทย” คทาภัทรอธิบายแล้ววางกระเป๋าของเธอบนโซฟา “น้องดาว เอ่อ น้องแพรเอาข้าวของมานิดเดียว ถ้าขาดอะไรก็บอกพี่ได้นะครับ ห้องของพี่อยู่ถัดไปอีกห้องหนึ่งนี่เอง” “ขอบคุณค่ะ พี่ภัทร” แพรดาวเริ่มเรียกชื่อคทาภัทรอย่างไม่เคอะเขิน เธอไม่อยากขนของออกมาจากบ้านเช่ามากนัก ลึกๆ เธอยังไม่มั่นใจกับสถานะใหม่ของตัวเอง คทาภัทรใจชื้นขึ้นที่ได้ยินน้องสาวเรียกเขาว่า ‘พี่ภัทร’ เขารู้ดีว่าแพรดาวหรือดาริกาต้องใช้เวลาทำความเข้าใจเรื่องซับซ้อนเหล่านี้ แค่นี้ก็นับว่าเป็นก้าวแรกที่ยอดเยี่ยมแล้ว “พี่ต้องไปประชุม น้องแพรอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า” “ได้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มกว้าง “พี่ภัทรไปทำงานเถอะค่ะ” “ถ้ามีอะไรโทรหาพี่นะ หิวก็สั่งอาหารมากินได้ แล้วนี่บัตรเครคิตพี่ทำไว้ให้” เขายื่นบัตรสี่เหลี่ยมสีดำส่งให้ แพรดาวมองยังลังเลก่อนยกมือไหว้แล้วรับไว้ “อ้อ! วันหยุดนี้เราไปหาดู