All Chapters of WRITE TO LOVE | เขียนรักปรุงสวาท SM+: Chapter 31 - Chapter 40

ผลัวะ! เขาใช้เท้าถีบประตูห้องตัวเองเข้าไป เหลือบมองฉันเพียงด้านข้างของใบหน้าตัวเองเท่านั้น ก่อนจะลากแขนฉัน และหน่มน๋มก็กระเด้งกระดอนเพราะมัน.. ไม่มีเสื้อใน แล้วเหวี่ยงฉันเข้าห้องนอนเล็กๆแต่ก็ดูดีและพร้อมเข้าอยู่“นี่ห้องเธอ แล้วอย่าล้ำเส้น”“สัญญาว่าจะไม่โผล่หน้าออกไป นอกจากไปเรียน เขียนงาน และไปทำธุระ”“…..”“พี่เองก็ด้วย ถ้าแนนไม่อนุญาตพี่ก็ห้ามเขา”“เหอะ!” แค่นเสียงแค่นั้นในลำคอ แล้วเดินจากไป แถมยังเดินออกไปจากห้อง และด้วยความสายตาดีของฉันนั้น ฉันเหลือบเห็นผู้ชายคนก่อนหน้านู๊นนน ที่ต้อนรับฉันหน้าห้องในครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ คนคนนั้นเหลือบมองฉันก่อนจะหันไปคุยอะไรสักอย่างกับพี่ริวแล้วก็ออกไปจากห้อง..ทำทุกอย่างลึกลับอย่างกับที่นี่.. แอบซ่อนศพใครไว้ยังไงยังงั้น.. เอ๊ะ! หรือจะเป็นอย่างนั้นนะ! พี่ริวมีปืนนี่จำได้ไหม แถมยัง.. บอดี้การ์ดพวกนั้นก็ดูตายยากครบสูตรแขนขาของมาเฟียคะแนนคิดได้ตามจินตนาการก็รีบเดินย่องออกจากบริเวณของตัวเอง ตรงไปยังลิ้นชักที่มีปืนอยู่ในนั้น และพอได้เลื่อนมันออกมาก็ต้องยกมือปิดปาก มีด ปืน กระสุน อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมดแกร๊ก! ก่อนจะมีเสียงบางอย่างดังใกล้กับประตูห้อง

“กุ๊งกุ๊ง~ เปิดสิ~ กุ๊งกุ๊ง~” “Shit!” ชิริวสบถกับตัวเอง กับการเสียเงินโดยใช่เหตุตั้งสี่หมื่น สายตาคมจ้องมองไปที่ประตูห้องนั่น และเป็นอีกครั้งที่เขายีหัวตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องเพื่อจะอาบน้ำ.. แต่ก็ไม่วาย..เท้าเรียวหยุดอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดออก ชั้นกางเกงถูกรื้อ ไม่ต้องถามหาสาเหตุอะไรอีกนอกจากตัวการที่ถูกขังอยู่ในห้อง เขาเพียงเดินผ่านแต่ใช้เท้าดันลิ้นชักที่ถูกเปิดไว้ ก่อนจะถอดเสื้อผ้าแล้วพาตัวเองอาบน้ำให้ใจเย็นและชื้นขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรขนาดนั้นหลังจากสวมเสื้อผ้า ชิริวก็ออกมาไล่เก็บของที่วางๆค้างไว้ สำรับไพ่ เสื้อคลุมของเขา และเสียงที่เงียบไป.. ก็อดหันมองที่ห้องน้อยอีกฝั่งไม่ได้ชิริวพาดผ้าเช็ดหัวไว้กับบ่า ไรผมที่เปียกน้ำหมาดๆไม่ได้มีน้ำหยดให้เปอะเปื้อนระหว่างทาง แล้วก็มาหยุดอยู่หน้าห้องนอนรับแขกที่กลายเป็นห้องของคะแนนไปสักระยะ “..ไล่กลับบ้านไปก็จบแท้ๆ” ชิริวบ่นตัวเอง ก่อนจะคลายล็อคที่ตนทำไว้ แล้วค่อยๆดันประตูเข้าไป ห้องมืดสนิท ยังดีที่ยังพอเหลือสติกดเปิดแอร์เองได้ เขากดเพียงไฟหรี่ที่ประตูเท่านั้น แสงสว่างส่องให้เห็นร่างน้อยที่นอนอยู่บนเตียง ทั้งที่ห้องเย็น

และใช่.. พี่ริวไม่สบาย… ฉันใช้ปรอทวัดไข้บังคับพี่เขาซะยกใหญ่กว่าจะยอมให้ฉันวัดไข้ และยอมกินยาจนหลับไป“..ตัวใหญ่ซะเปล่าว ขี้โรคชะมัด” คะแนนยืนเท่าเอวมองร่างหนาที่นอนห่มผ้า พร้อมเจลลดไข้ที่เธอแปะให้เขา จะว่าไป.. ตั้งแต่ได้ใกล้ชิดถึงขั้นย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับพี่เขาแบบนี้ ก็เพิ่งจะสังเกต.. ว่าอีตาเพลย์บอยมักมากนี่.. ดูจะโดดเดี่ยวกว่าที่คิดแฮะ..🎶~ แต่จู่ๆก็มีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของพี่ริว ฉันรีบคว้าแทนแล้วรีบปิดเสียงเพราะกลัวว่ามันจะดังจนปลุกให้เจ้าตัวตื่น หน้าจอแสดงชื่อผู้หญิงนั่นแหละ.. จะรับให้ดีไหมนะคะแนนยืนมองชิริวอยู่พักใหญ่ครั้นตัดสินใจว่าจะไม่รับสายที่ว่า แต่เธอก็โทรมาไม่หยุดจนเกรงว่าถ้าฉันไม่รับสายนางตอนนี้.. นางคงโทรจนสายไหม้พี่ริวไม่ได้หลับได้นอนกันพอดี.. เอาวะ รับก็รับ..“ฮัลโหล” [ริว!!! เอ๊ะ! เสียงผู้หญิงนิ!]“เอ่อ คือตอนนี้พี่ริวไม่สะดวกรับสายนะ ถ้าพี่เขาตื่นจะบอกให้พี่เขาติดต่อกลับไปนะ หรือ.. มีธุรสำคัญอะไรฝากฉันไว้ก่อนได้นะคะ”[อ๊าา~ เธอเป็นผู้หญิงของพี่ริวอีกคนสินะ ที่พี่เขาไม่ค่อยรับสายฉันเพราะเธออย่างนั้นใช่ไหม?]“ไม่รู้สิคะ ไม่ได้ตัวติดกัน”[จิ๊! แล้วเมื่อไหร่ริ

มหาวิทยาลัย เอแบค“..พี่อย่าลืมโทรหาพี่มายด์เขาด้วยละ เดี๋ยวพี่เขาจะเข้าใจผิด คิดว่าแนนกั๊กพี่ไว้คนเดียว”“ไม่คิดจะกั๊กไว้คนเดียวหน่อยเหรอ?”“..พูดอะไรของพี่?”“ฉันถามว่าเธอ ไม่คิดจะกั๊กฉันไว้คนเดียวบ้างหรือไง?” ชิริวแค่นถาม ทั้งที่กำลังปลดสายเบลล์ เสยผมและหันซ้ายขวาท่าจะประมาณค่าความหล่อของตัวเอง ก่อนจะหันมองคะแนนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่ไม่ไกล“ไม่ ไม่อยากแย่งชิงกับใคร”“ไม่อยากแย่ง? แสดงว่าอยากจะแย่ง?”“นี่!”“ฉุนเฉียวทำไมก่อน” พี่ริวนี่กวนบาทาฉันตั้งแต่เช้าแล้วนะ ทั้งเรื่องตอนใส่รองเท้าก็ใช้เท้าเขี่ยรองเท้าฉันทิ้ง ต่อมกวนตีนแตกหรือไงนะ==^ คะแนนถอนหายใจ เธอเม้มปากแน่น จะกดดันกันเหรอ… ดวงตากลมหรี่มองคนข้างกายก่อนจะคิดสบสายตาร้ายๆของอีกฝ่ายที่เหลือบมองเธอ พร้อมกับเชยคางคมของชิริวด้วยนิ้วชี้น้อยๆ พร้อมกับรอยหยักยิ้มที่มุมปาก ชิริวกระพริบตาปริบๆ“หรือที่เป็นแบบนี้…”“….”“เพราะเขินกันนะ?”“เขินอะไรของเธอ?”“ก็.. อะไรน๊าา ที่จะทำให้พี่กวนประสาทแนนได้แบบนี้อะ?”“….”“หรือเป็นเพราะถูกแนนดูแลเหรอ~ คืนเดียวนี่~ ไปไม่เป็นเลยเหรอ~”“!!!” หน้าคมสบัดหนีจากการเชยคาง แต่คะแนนปีกกล้าขาแข็งพอที่จะเปลี่ย

“พะ พี่ เดี๋ยวก่อนน เวลมัน” พี่ริวยอมหยุดเดินจนเวลวิ่งตามมาทัน“กลับเองได้ไหม?”“ค๊ะ?” เวลหน้าเว๋อ ปากยังเคี้ยวตุ้ยๆอยู่เลย แต่ร่างสูงกลับคว้ามือถือขึ้นมา กดโทรหาใครสักคนเมื่อไม่ได้คำตอบ“รับเมียมึงด้วย หน้ามอ”“ห๊ะ?” คะแนนแค่นเสียงงงงวยไปหมด เธอสบัดมือออกจากการจับกุมของชิริวพลันขมวดคิ้วใส่เขาทันควัน“พี่เป็นอะไรเนี่ย? แนนกินข้าวกับเวลอยู่ดีๆอะ”“….” แต่กลับไม่พูดอะไรเลยอะ คะแนนเลยได้ทีถามโพล่งออกไปแบบไม่จำเป็นต้องประนีประนอม“พี่หึงแนนเหรอ?”“ไม่ได้หึง”“แล้วที่ทำอยู่คือ?”“เธอควรขอบคุณฉัน”“ขอบคุณ? ขอบคุณเรื่องอะไร?” ฉันไม่เข้าใจสักนิด มันจะมีเหตุผลอะไรนอกจากที่พี่เขาหึงฉัน เหมือนเด็กเลยแฮะหน้าตาก็โหดออกปานนี้ทำตัวเป็นเด็กหวงของไปได้อะ คะแนนมีเหตุผลที่มั่นใจพอที่จะส่งสายตาที่แข็งขันให้กับอีกฝ่าย ชิริวที่ยืนถือถุงกาแฟและอาหารถอนหายใจ เขากดมือถือแล้วยื่นมันให้ฉัน มันเป็นคลิปที่ถูกอัดเอาไว้และคนในคลิปก็… โอปป้าคนนั้น คะแนนเหลืบมองชิริวก่อนจะกดเล่นคลิปตรงหน้า‘มึงว่ากูได้ป้ะ?’‘คนไหน?’‘กระโปรงสั้น’‘อยากรู้ก็ต้องลอง แต่กูว่าไม่ได้’‘พนันกับกูไหมละ ว่าถ้ากูเอาคลิปกูกับยัยนั้นมาให้มึง