All Chapters of WRITE TO LOVE | เขียนรักปรุงสวาท SM+: Chapter 11 - Chapter 20

ทรมาน.. เพราะเสียงกระซิบที่ข้างหู“..เขียน” คะแนนกลืนน้ำลาย เธอจะยืนได้ยังไงในเมื่อถูกปลายนิ้วของอีกฝ่ายสำรวจถ้ำที่ภายใน ก่อนจะรู้สึกถูกดันนิ้วลึกขึ้นเรื่อยๆ แต่ชิริวก็มีที่ท่าแค่กระดกไวน์ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผิดกับคนตัวเล็กที่เริ่มเอนตัว เขย่งเท้า และบิดตัวไปมา“อ๊ะ! จะ เจ็บ..”“ยืนไหว?”“..มะ ไม่” ฉันจัดความรู้สึกและการกระทำที่ได้รับไม่ได้ มันหนักหน่วงสำหรับฉัน ในขณะที่อีกฝ่ายอย่างพี่ชิริวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาเอาแต่ดื่มไวน์อยู่แบบนั้น กระดกแล้วกระดกอีก ในขณะที่มือหนาๆนี่.. ยังคงส่งสอดปลานนิ้วเข้าถ้ำน้อยฉันอยู่แบบนั้น ควงวน และคว้านลึกในบางจังหวะ ถึงแม้จะออกเเรงเพียงไม่กี่ครั้งแต่มันสร้างความรู้สึกประหลาดๆนี่..หมับ! แต่แล้วพี่ชิริวก็รวบเอวฉันให้นั่งเก้าอี้เดียวกับเขา.. ไม่สิ ไม่ใช่เก้าอี้ แต่เป็นตักของเขา พร้อมกับมือที่ยังคงสาละวนอยู่กับดงดอกไม้ของฉันไม่ยอมลดละ จะให้รู้สึกเหมือนฉันยังไงดีละ บางจังหวะก็ชักปลายนิ้วออกมา คีบเล่นคีบดึงที่ติ่งน้อย ก่อนจะดันสวนเข้าไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ราวกับเป็นการละเล่นอย่างหนึ่ง“เขียน ฉันอยากอ่าน”“..ตะ แต่แนนเขียนฉากบนเตียงจบไปแล

“อาแนน! อาแนนอาาา~”“แนนขออยู่คนเดียวค่ะม่า”ปึง! ฉันกลับมาถึงบ้าน รีบวิ่งให้ไวเท่าที่จะไวได้แล้วพาตัวเองเข้าห้องนอนทันที ถึงอาม่าอะเห็นว่าฉันวิ่งเหมือนขี้จุกตูดมาก็เถอะ คะแนนรีบคว้าหูฟังมาสวม ก่อนจะเปิดเพลงดังๆกลบเสียงเรียกที่คิดว่า อาม่าน่าจะเรียกเธอเป็นหลักหลายนาที ตอนนี้เธอต้องการอยู่กับตัวเอง คะแนนหลับตาเปิดเพลงดังๆจนในหูได้ยินเพียงจังหวะมันส์ๆจากเพลง มันต้องมีวิธีจัดการสิ มันจะต้องจบได้สวยนะเรื่องนี้..ร่างบางนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง สติค่อยๆกลับมาวิ่งในระดับเส้นตรง ไม่มีการรบกวนจากความคิดที่ฟุ้งซ่านเมื่อก่อนหน้า ไม่มีการรบกวนตากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อก่อนหน้าเช่นกัน•CHIRYU2ทุ่ม…“ตำรวจยังลงร้านมึงอยู่ไหม?”“ไม่”“ก็น่าจะพอได้แล้วนี่หว่า สงสารแนนมัน” เรียวที่เข้ามาดื่มเป็นเพื่อนเสนอความคิดเห็น ในขณะที่อัลฟ่านังคงนั่งมองสีของเครื่องดื่มอย่าไม่ออกความเห็นใดๆ และชิริวนั่งไถ่มือถืออ่านนิยายของคะแนนอยู่แบบนั้น ก่อนจะยิ้มร้ายๆเพียงนิดที่มุมปาก“ไม่ ยัยนั่นใช้ชื่อเสียงกูทำมาหากิน”“….”“กูต้องคิดค่าลิขสิทธิ์”“ค่าลิขสิทธิ์ของมึง กูรู้ว่ามึงหมายถึงอะไร จะเก็บได้หรือเปล่าเถอะ แนนดูไม่ใช

วันรุ่งขึ้น.. บ่ายวันนั้น..“..อาม่า เราไปห้างอื่นไม่ได้เหรอ==^”“อั๊วจะซื้อของที่นี่ ไม่ให้มาที่นี่จะให้อั๊วไปซื้อที่ร้านขายข้าวหรือไง”“เเนนหมายความว่าห้างอื่นที่ใกล้บ้านเรากว่านี้”“..ลื้อมีอะไร? ทุกทีไม่เห็นมีปัญหา?”“..ก็”“หรือลื้อ.. ไปขโมยของเขาใช่ไหม!”“โธ่อาม่า ใช้อะไรคิดเนี่ย==^” คะแนนยืนกุมขมับ เธอเห็นร้านของโจทย์เดียวที่เธอมีอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่ก้าว แค่การเดินผ่านหน้าร้านยังเป็นอะไรที่น่ากลัวเกินกว่าจะทำได้.. ร่างเล็กยืนย่ำเท้าไปมาก่อนสติที่คิดเองเออเองไปไกลจะกลับมาพร้อมความนิ่งงัน“จะยืนตรงนี้อีกนานไหมอาคะแนน~”“อาๆ ม่าเดินนำไปเลยนะ”“..ลื้อนี่มันพิลึกชอบกล”“….”“ตั้งแต่มีผัวเป็นอี อีอะไรนะ ชิๆ ริ้วๆอะไรนั่น พิลึกคนขึ้นเป็นกอง”“ผัว! ชิ ชิริ้ววว!!”“ก็รูปอีที่แปะอยู่เต็มฝาผนังห้องลื้อไง โตเป็นสาวนมเท่าหัวอั๊วละ ทำอะไรเป็นเด็กๆ ไม่ได้เรื่อง ไม่ได้เรื่อง”รับบทเป็นผัวฉันไปแล้วสินะพี่ชิริว แต่เอาเถอะ การยืนเถียงกับอาม่าที่อยากให้หลานมีผัวจนเนื้อตัวสั่นเนี่ย เป็นเรื่องที่โง่มาก ทุกคนไม่รู้หรอกว่าเสียงอาม่าฉันเวลาปรี๊ดแตกนี่ดังยิ่งกว่าโทรโข่งกระจายเสียงอีก พี่เขาไม่ได้อยู่

ขายาวๆของชิริวถอยหลัง หลังจากปิดประตูรถเสร็จ โน็ตบุ๊คของคะแนนอยู่กับเขา และเขาไม่อยากที่จะเดินหิ้วมันเพื่อเป็นจุดสังเกตสายตาของใครนิยายของคะแนนมันดังในมหาลัยมากก็จริง เพราะนักศึกษาส่วนใหญ่จำภาพของชิริวได้ บวกกับนิสัยของตัวละคร จะพูดได้เต็มปากเลยก็ได้ว่า เกือบจะร้อยเปอร์เซนต์ที่เป็นตัวเขา แตกต่างกันก็ตรงที่.. ยังไม่มีใครรู้ว่าตัวตนของเขา ว่าเลวทรามแค่ไหน.. (มั้ง)และถึงแม้ตำรวจจะลงร้านของเขาเพราะนิยายบ้าๆของคะแนน เเต่เขาสามารถจัดการให้เรื่องนี้จบได้ง่ายเพียงดีดนิ้ว จงคลั่งเงินเข้าไว้ จงทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เงิน เพราะบนโลกของความเป็นจริง.. เงิน ซื้อได้ทุกสิ่ง แม้กระทั่ง.. ความเป็นคน และมันก็คมพอที่จะตัดสามสัมพันธ์ที่เคยแน่นแฟ้นได้เช่นกันเพราะเขาเองก็ผ่านอะไรมามากมาย จะให้กลับไปมองโลกใบนี้ว่ามันขาวสะอาดราวกับสีผ้าละก็.. ไม่มีวัน โลกมันไม่ได้มีแค่ขาวกับดำ มันยังมีสีเทา เท่าเข้ม เทากลาง เทาอ่อน ระหว่างทางที่จะกลายเป็นสีดำเนี่ย.. เชื่อเถอะ เราทุกคนล้วนเป็นสีพวกนั้นระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าคณะ ก็มีสายตรงเข้ามาจากร้านของตัวเอง“เออ” ชิริวกดรับทันที[ผู้หญิงที่คุณริวนัดไว้]“ยกเลิก”[คะ คร

ติ๊ด~ ติ๊ด~ ติ๊ด~ เสียงเครื่องวัดชีพจรดังเป็นปกติ คะแนนที่มีสีหน้ากังวล คอยมองอากับกิริยาของอาม่าที่ยังนอนไม่ได้สติบนเตียง รอยฟกช้ำ.. ต้องเดินยังไงนะถึงล้มจนช้ำได้ขนาดนี้.. ฉันได้แต่คิดอยู่ในใจ คะแนนนั่งเฝ้าอาม่าอยู่อย่างนี้ไม่ขยับไปไหน ก่อนจะเริ่มก้มมองเวลาเพราะชิริวหายไปนานเกินไป.. ครั้นจะไม่ใส่ใจก็ไม่ได้ เพราะฉันไม่รู้ว่าคืนนี้จะจบยังไง ฉันยังจะต้องจ่ายค่าเสียหายที่พี่เขาได้รับเป็นตัวอยู่ไหม หรือเขาคิดจะเปลี่ยนใจไปเป็นวันอื่น และถึงแม้จะนั่งกังวลอยู่นานสองนาน เงาสูงๆก็ปรากฎที่กระจกหน้าประตูห้องทันทีพี่ชิริวเดินเข้ามา พร้อมกับของที่หิ้วติดมาค่อนข้างหลายถุง“..พี่เอาอะไรมา?” แต่พี่ชิริวไม่ตอบ เขาทำเหมือนไม่เห็นฉัน ก่อนจะหยิบเบียร์กระป๋องยาวขึ้นมากระดกแล้วเดินไปที่หน้าต่างที่เห็นวิวของเมือง และกระดกมันอีกครั้ง พร้อมกับสบตาฉัน แล้วควักบางสิ่งในกระเป๋ากางเกงออกมา โยนใส่โซฟาทันที“เอาเงินเธอคืนไป”“….”“ฉันอยากได้ตัว ไม่ใช่เงิน” “..แนนให้พี่ไปซื้อถุงยาง”“ฉันมี”“….” พี่เขาพูดเหมือนไม่ได้ใส่ใจ แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไรถึงซื้อเบียร์เข้ามากินที่ห้องคนป่วยแบบหน้าตาเฉยแบบนี้คะแนนถอนหาย