All Chapters of Be mine วิศวะเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

“เย็นนี้สั่งอะไรมากิน” ร่างสูงเดินเข้ามาภายในบ้าน เสือเอ่ยถามใบบัวส่วนมือหนาของเขากำลังถอดเสื้อช็อปสีแดงเลือดหมูพาดเอาไว้บนขอบโซฟา ขายาวเดินก้าวเข้าไปหาแม่ของลูกที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร โดยมีลูกสาวตัวน้อยนั่งอยู่การ์ตูนผ่านมือถือเครื่องหรู “คุณพ่อ” เมอร์ลินเงยหน้าจากจอมือถือ เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มของพ่อตัวเอง รอยยิ้มสดใสจนเห็นฟันซี่เล็กที่เรียงตัวสวย แก้มป่องนวลน่ารัก ทำให้คุณพ่อยังหนุ่มอดใจไม่ไหวเดินเข้าไปหอมแก้มลูกสาวฟอดใหญ่ “ว่าไงครับ คนสวยของพ่อ” “เมอร์ลินคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ” “แค่เมอร์ลินเหรอครับ? ที่คิดถึงพ่อ” ตาคมเหล่ตามองแม่ของลูกด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เมื่อเห็นคุณแม่ยังสาวยังคงเงียบ “คุณแม่ก็คิดถึงค่ะ” เสียงใสของเมอร์ลินตอบกลับคุณพ่อของตัวเองอย่างเอาใจ เมื่อเห็นตาคมของผู้เป็นพ่อจ้องเอาคำตอบจากแม่ของเธอ “เมอร์ลิน พูดอะไรลูก แม่ไม่ได้บอกสักคำ” เสียงหวานเอ่ยติเตือนลูกสาวของตัวเองด้วยความร้อนรน “เมอร์ลินรู้ เมอร์ลินเห็น” รอยยิ้มตาสระอิของเมอร์ลิน ทำให้ใบบัวถึงกับกลืนน้ำ

“ไอ้ทรอย กูจะไปกินข้าว มึงพากูมาที่นี่ทำเชี่ยอะไร” เมื่อเสือเห็นสถานที่ที่ทรอยขับรถมาจอด ร่างสูงก็รีบหันไปมองหน้าทรอยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิดใจอย่างเห็นได้ชัด “กูนัดสาวบริหารกินข้าวที่คณะนี้” “เกี่ยวอะไรกับกู” เสียงทุ้มติดรำคาญเอ่ยบอกกับเพื่อนรักของตัวเอง เพราะเขาเบื่อสายตาของผู้หญิงที่มองมาอย่างมีความหมาย ซึ่งเขาไม่ชอบ และยิ่งคณะบริหารส่วนมากจะมีแต่ผู้หญิง “อ้าว!! มึงเพื่อนกูไงไอ้เสือ มึงต้องมาส่งกูสิ” “มึงดูหน้าไอ้ปาร์คด้วย” ใบหน้าเรียบเฉยของปาร์คบ่งบอกถึงความเซ็งได้เป็นอย่างดี เมื่อถูกทรอยลากมาถึงที่นี่แทนที่จะกินข้าวหน้ามหา’ลัย “เออน่า พวกมึงก็มาเป็นเพื่อนกูหน่อยดิวะ” เมื่อเห็นเพื่อนรักทั้งสองไม่โอเค ทรอยจึงส่งสายตาอ้อนวอนขอร้องเสือและปาร์คให้เดินลงจากรถไปยังโรงอาหารของคณะบริหาร “กูเบื่อมึงจริง ๆ ไอ้ทรอย ตั้งแต่เรียนมามีโรงอาหารคณะไหนบ้างที่มึงยังไม่เคยไป” เสียงทุ้มติดเบื่อหน่ายของปาร์คพูดออกจากจี้ใจดำของทรอยไม่น้อย “ไอ้สัด!! พูดยาวจนกูรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเจ้าชู้เลย”

“เสือ นี่นายไปกินเหล้า หรือนายไปซื้อร้านเหล้ากันแน่” เพียงแค่ขายาวเดินก้าวเข้ามาภายในบ้านเป็นอันต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงของใบบัวดังมาจากห้องรับแขกของบ้านเสียงบ่นที่มักได้ยินเป็นประจำ เมื่อเขารูดบัตรเครดิตเยอะกว่าปกติ และครั้งนี้ก็คงไม่รอดสายตาของเธอไปได้ “นี่เสือ มาคุยกันก่อน” ใบบัวเดินมาดักตรงหน้าของเสือที่กำลังจะเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน “มีอะไร” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง “นี่นายโกรธฉันงั้นเหรอ” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม ประโยคคำพูดของติวเตอร์กลับลอยเข้ามาภายในหัวของเธอทันที เมื่อเห็นท่าทางและการกระทำของชายหนุ่ม “ไม่ได้โกรธ” “ทำไมไม่ตอบคำถามฉัน” ใบบัวยังคงข้องใจไม่น้อย และเธอต้องได้คำตอบจากเรื่องนี้ “เหนื่อย ง่วง จะนอน” เสือตอบคำถามใบบัวเพียงเท่านี้ ก่อนที่เขาจะก้าวเดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านไม่แม้แต่จะเหลียวมองกลับมา “อ้าว!!” ใบบัวเปิดประตูเข้ามาภายในห้องนอนที่เงียบสงัดซึ่งแตกต่างจากทุกวันที่เคยเป็น ดวงตากลมโตโฟกัสไปยังเตีย

“ค่าเสียหายเท่าไรคะ เรียกมาได้เลย แต่ขออย่าแจ้งความก็พอ” หลังจากเหตุชุลมุนจบลง ใบบัวหันไปถามผู้จัดการร้าน ขอเคลียร์ค่าเสียหายทันที “คุณกี้ รบกวนพาจองอินไปโรงพยาบาลด้วยนะคะ ค่าเสียหายแจ้งมาได้เลยค่ะ” ใบบัวหันไปคุยกับผู้จัดการส่วนตัวของจองอินด้วยน้ำเสียงสุภาพ “แบบนี้ไม่ไหวนะคะคุณบัว ถ้าจองอินต้องเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้” ผู้จัดการส่วนตัวของจองอินถึงกับโวยวายออกมากับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น ยิ่งเห็นสภาพใบหน้าที่ปูดบวม แถมเกรอะกรังไปด้วยเลือดของจองอิน เธอแทบอยากจะเป็นลมล้มพับอยู่ตรงนั้น “สั่งสอนมันสิวะ!! อย่าให้มันไปล่อตีนผัวคนอื่น” เสือพูดโพล่งออกมาด้วยความใจร้อน เพียงแค่เห็นใบหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของใบบัว “มึง!!” คำอุทานที่เต็มไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจของจองอินดังขึ้น แต่ก็ถูกผู้จัดการรั้งแขนเอาไว้ก่อนจะเกิดเหตุการณ์ชกต่อยเหมือนสักครู่ ซึ่งเธอเห็นว่าจองอินแทบสู้เสือไม่ได้เลยสักนิด “พอ!! กันทั้งคู่” น้ำเสียงติดหงุดหงิดใจของใบบัวเอ่ยห้ามทั้งเสือและจองอิน เธอเริ่มรำคาญกับพฤติกรรมของผู้ชายทั้งสองคนนี้มาก แทบอยากจะระเบิดด่

“ทำไมวันนี้ คนสวยของพ่อตื่นเช้าจังครับ” เสียงเอ่ยถามลูกสาวที่เดินออกมาจากห้องรับแขกด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น “เมอร์ลินนอนอิ่มแล้วค่ะ” เสียงใสตอบกลับผู้เป็นพ่อ เพียงแค่เสือได้เห็น ดวงตากลมโตประกายความสดใสของลูกสาว ชีวิตของเขาก็ช่างเบิกบานไปตลอดทั้งวัน “วันนี้วันหยุด เราจะทำอะไรกันดีคะคุณพ่อ” “หนูอยากทำอะไร อยากไปไหนล่ะลูก” เสียงทุ้มละมุนเอ่ยถามลูกสาว มือหนาลูบศีรษะเล็กอย่างนึกเอ็นดูในความน่ารักของลูกสาวที่กำลังทำหน้าครุ่นคิดอยู่ “หนูอยากไปเล่นบ้านบอลค่ะ” “งั้นเราไปชวนคุณแม่กันครับ” “ไปกันเลย” เสือจูงมือลูกสาวเดินมายังห้องครัว ภาพที่ปรากฏตรงหน้าเป็นภาพที่คุณแม่ยังสาวใส่ผ้ากันเปื้อนและกำลังงุ่นง่านทำอาหารเช้าอยู่หน้าเตา “คุณแม่ขา” เสียงใสของเมอร์ลิน ทำให้ใบบัวหันหลังกลับมามองลูกสาวคนสวยของตัวเองพร้อมกับตอบรับลูกสาวเสียงหวาน “ว่าไงคะ” “วันนี้เราไปเล่นบ้านบอลกันมั้ยคะ” ใบหน้าและน้ำเสียงออดอ้อนของลูกสาว เพียงแค่เมอร์ลินเอ่ยขอ เธอก็พร้อมจะหามาให้เมอร์