All Chapters of Be mine วิศวะเถื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

@ หกเดือนผ่านไป การดำเนินชีวิตของใบบัวและเสือยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีลูกน้อยที่น่ารักเต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่เคยได้พัก ไม่ได้สร้างความรำคาญใจให้กับเสือเลยสักนิด ตรงกันข้ามยิ่งเขาได้ยินเสียงใสของลูกสาวหัวใจกับพองโตในพัฒนาการลูกสาวอยู่ตลอด “เดี๋ยวเย็นนี้ พ่อกับแม่มารับนะครับ” หลังจากที่เคยให้สัญญากับเมอร์ลินเอาไว้ เสือและใบบัวใช้รถยนต์เพียงคันเดียว ส่งลูกสาวเสร็จ เสือก็ต้องขับไปส่งใบบัวที่บริษัทในทุกวัน “รับทราบค่ะ” ตาคมมองแผ่นหลังของเมอร์ลินที่กำลังเดินเข้าไปภายในโรงเรียนไม่ละสายตา รู้สึกโหวงเหวงภายในใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “เสือเป็นอะไรรึเปล่า” เมื่อเห็นท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปของเสือ ใบบัวที่จับสังเกตได้ถึงกับเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ความคิดของชายหนุ่ม “เปล่าครับ วันนี้เสือแค่รู้สึกแปลก ๆ” “ไม่มีอะไรหรอกหน่า เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” เสือหันไปพยักหน้าตอบรับบัว มือหนาจับมือเล็กเดินเคียงข้างกันไปที่รถ “ไอ้เสือ วันนี้มึงทำหน้าเหมือนเมียมีชู้” ทรอยเอ่ยแซวเพื่อนรักที่นั่งทำหน้าไม่รับแขกอยู่เก้าอี้หินอ่อนหน

เสียงโห่ร้องปะทะเสียงท่อรถซูเปอร์คาร์ดังกระหึ่มไปทั่วสนามแข่งชื่อดัง รถซูเปอร์คาร์คัน สีดำขับเข้าเส้นชัยเป็นคันแรก ก่อนที่เขานั้นจะชะลอความเร็วขับไปจอดข้างสนามบริเวณเต็นท์ของกลุ่มตัวเองชายหนุ่มในชุดนักแข่งสีกรมตวัดขาลงจากรถอย่างใจเย็นตามแบบฉบับความเย็นชาของเขา ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉยไม่ได้แสดงอาการดีใจออกมาดั่งเช่นเคย“ไอ้โชกุน ฝีมือมึงไม่เคยตกเลย นับถือ นับถือ” แชมป์หนุ่มตี๋หน้าตาดีเพื่อนสนิทของโชกุนเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อนสนิท เพื่อแสดงความดีใจอย่างเปิดเผย “ไอ้โชกุน กูว่ามึงควรดีใจหน่อยนะ !” พิชญ์หนุ่มหล่อใบหน้าคมคายเพื่อนสนิทอีกคนของโชกุน เอ่ยแซวแชมป์ด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยใบหน้าขบขัน เมื่อเห็นแชมป์ได้รับความเงียบเป็นคำตอบ “โธ่ ! ไอ้โช มึงควรตอบกลับกูบ้าง มึงเห็นรึเปล่า ? ไอ้พิชญ์มันกำลังล้อว่ากูเป็นบ้า” “ปัญญาอ่อน” โชกุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ใบหน้าไร้อารมณ์เดินมานั่งที่เก้าอี้ว่าง กระดกน้ำเย็นขึ้นดื่ม “ไอ้กลัฟมาเร็วกว่าที่กูคิด รอบนี้ไอ้กลัฟต้องหอบเงินเดิมพันให้สูงอยู่นะ” แชมป์รีบเปลี่ยนเรื่องคุย เมื่อเขาเห็นคู่แข่งของโชกุนกำลังเดินเข้ามาท

“หึ ! งั้นก็นอน ลีลาไม่ได้ดีอะไรสักนิด !” โชกุนหยุดการกระทำก่อนหน้านี้ลง ใบหน้าเรียบเฉยแต่สายตาแสดงอาการดูถูกดูดูแคลนร่างบางอย่างเห็นได้ชัด“นี่นายกำลังดูถูกฉัน” สายตาและน้ำเสียงของบีลีฟเอ่ยถามโชกุนอย่างเอาเรื่อง“ดูถูกอยู่”“หน็อย ! ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นายก็ไม่เคยเหมือนกันนั่นแหละ”“อือ ! ไม่เคย” โชกุนตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง หากบอกว่าเขาไม่เคย ! เธอพูดถูก เพราะเขาไม่เคยยุ่งกับผู้หญิงคนไหน ? ไม่แม้แต่จะให้พวกเธอนั้นแตะต้องร่างกายของตัวเองให้เป็นมลทินแต่กับเธอคนนี้ เขานั้นพลั้งเผลอหรือต้องมนตร์อะไรสักอย่าง ถึงได้ปล่อยตัวเองให้เธอนั้นสัมผัสและแนบชิดได้ขนาดนี้“เหอะ ! อมพระเก้าวัดมาพูด ฉันก็ไม่เชื่อ” แทบไม่อยากจะเชื่อ ! ผู้ชายคนนี้น่ะเหรอ ? ที่ไม่เคยมีอะไรกับผู้หญิง“โชว์ฝีมือของเธอสิ ผมจะรอดู”กึก ! ร่างบางเป็นอันต้องชะงักกับประโยคท้ายทายของหนุ่มหล่อที่กำลังเปลือยกายอยู่ตรงหน้าของเธอ ข้อดีของผู้ชายคนนี้คงหนีไม่พ้นหน้าตา และหุ่นอันเพอร์เฟกต์ของเขา ! นอกนั้นเธอแทบไม่เห็นความดีในตัวของผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำ“อ่อนว่ะ ? อายุขนาดนี้ ไม่กล้า !” โชกุนที่เริ่มจับทางคนตัวเล็กถูก ชายหนุ่มจึง

โชกุนรู้สึกตัวตื่นในบ่ายของวัน นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เขานั้นนอนตื่นสายขนาดนี้ และเหตุผลคงหนีไม่พ้นความเมื่อยล้าอาการเพลียจากบทรักอันเร่าร้อนที่เขาตั้งใจบรรเลงลงกับเธอ มือหนาควานหาร่างกายที่นอนกกกอดเมื่อคืน ความว่างเปล่ากลับทำให้คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปม พื้นที่ด้านข้างกลับไร้เงาหญิงสาวที่ร่วมรักกันเมื่อคืน ตาคมเบิกตาขึ้นมองสำรวจไปทั่วห้องกลับพบเพียงความว่างเปล่า มือหนาเสยผมดำขึ้นดั่งคนอารมณ์เสีย เพียงแค่ตื่นมาแล้วไม่เจอเธออยู่รับผิดชอบตัวเอง ณ ตอนนี้ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นถูกฟันแล้วทิ้งไม่ปาน “อย่าให้ตามเจอ !” เสียงทุ้มต่ำกัดฟันกรอด สายตาดูอาฆาตคนตัวเล็กเมื่อคืนจนดูน่ากลัว มือหนากระชากผ้าห่มที่ปกคลุมช่วงล่างของตัวเองอย่างแรง และเดินตึงตังเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายให้สดชื่น ก่อนที่ชายหนุ่มนั้นจะออกตามล่าหญิงสาวที่กล้าทิ้งเขาให้นอนเพียงลำพัง ทั้งที่เธอเองต้องรับผิดชอบความบริสุทธิ์ของเขาเช่นกัน โชกุนที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพใส่เพียงแค่กางเกงยีนสีกรมเข้ม เผยให้เห็นซิกซ์แพ็กเป็นลอนสวยดั่งคนสุขภาพดี ผมดำเปียกชุ่มไปด

สามวันผ่านไปช่างรวดเร็วจนน่าใจหาย บีลีฟและเพื่อนสนิทอีกสองคนกำลังเดินทางออกจากวัดที่เธอนั้นมาปฏิบัติธรรมด้วยใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข แตกต่างจากเพื่อนสนิททั้งสองที่เสมือนกำลังอาฆาตบีลีฟอยู่ก็ไม่ปาน “รู้สึกสบายใจจังเลย” เสียงหวานของบีลีฟดังขึ้นในรถ ขณะที่เธอนั้นกำลังเดินทางกลับคอนโด หลังจากเสร็จภารกิจ “ฉันเลิกคบแกเป็นเพื่อนได้รึเปล่า” ริชชี่เบะปากใส่บีลีฟที่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ พลันอยากจะเลิกคบเพื่อน “แน่นอนว่าเลิกไม่ได้ เพราะแกไม่ได้มีเพื่อนเยอะ” “โอ๊ย! ฉันเบื่อแก” ริชชี่ทำได้เพียงโวยวายกลบเกลื่อนอารมณ์หงุดหงิดของตัวเอง เพราะสิ่งที่บีลีฟพูดออกมาถูกทั้งหมด “ริชชี่ แกควรดูยายเกรซเป็นตัวอย่าง นิ่ง สงบ และเงียบ” บีลีฟบุ้ยหน้าไปหาเกรซที่นั่งนิ่งไม่สนโลก ไม่มีแม้แต่คำโวยวายใด ๆ หลุดออกมา “ฉันหมดคำจะพูดกับแกต่างหาก” เกรซตอบกลับด้วยน้ำเสียงและสีหน้าปลงตก เธอหมดคำจะพูดกับเพื่อนสนิทของตัวเอง ตั้งแต่วันที่รู้ว่า ถูกพามาทำอะไรที่วัด “จะเล่าได้รึยังว่า ทำไมแกต้องลากพวกฉันมาบวชแบบนี้” ริชชี่ที่เรียกสติตัวเองกลับมา เอ่ยถามบีลีฟด้วยความอยาก