บททั้งหมดของ Be mine วิศวะเถื่อน: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ง่วงแล้ว กลับคอนโดกัน” น้ำเสียงเรียบเฉยที่แฝงไปด้วยคำสั่งเอ่ยบอกกับบีลีฟที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถยนต์“พูดอะไรของนาย เมายาชารึไง” คิ้วเรียวขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัยในประโยคคำพูดของโชกุนไม่น้อย แต่! สิ่งที่ได้กลับมาคือความมึนตึง พาลพาตัวเองย้ายจากเบาะด้านหลังมานั่งเบาะด้านหน้าข้างคนขับ และไม่ลืมสั่งหญิงสาวให้หลบทางให้“ถอย!”“ลงจากรถฉัน เดี๋ยวนี้นะ!” บีลีฟรวบรวมแรงทั้งหมดผลักร่างสูงโปร่งอย่างแรง“โอ๊ย!” โชกุนหลุดอุทานด้วยความเจ็บปวด เมื่อมือเล็กผลักไปโดนแผลถูกฟันที่แขนของเขาโดยไม่ทันตั้งตัว“เฮ้อ! เป็นอะไร อย่ามาตายในรถฉันนะ” บีลีฟอุทานขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อหญิงสาวเห็นผ้าพันแผลสีขาวสะอาดกำลังมีเลือดสีแดงสดซึมออกมาให้เห็น“ปากเสีย” ผู้หญิงคนนี้ปากดีเสียจริง! เธอคงเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าไล่ และด่าเขาแบบนี้ หากเป็นคนอื่นอย่าหวังจะมีโอกาสได้ทำแบบนี้“ฉันเหนื่อยแล้ว เอาเป็นว่าฉันยอมแพ้นาย” จู่ ๆ บีลีฟกลับยกแขนทั้งสองข้างขึ้น เสมือนกำลังบ่งบอกชายหนุ่มว่า เธอนั้นยอมแพ้ในความดื้อด้านของเขาที่เป็นอยู่ในตอนนี้“เหนื่อยเหมือนกัน” ความรู้สึกเหนื่อยโจมตีเขาเช่นกัน นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขานั้นรู้ส

เพียงแค่สองขายาวก้าวเข้าไปในห้องของบีลีฟ โชกุนกลับทำตัวเสมือนเจ้าของห้อง ชายหนุ่มรู้ทุกซอกทุกมุมโดยไม่ต้องเอ่ยถามเจ้าของห้องตัวจริงที่เดินทำหน้าหงุดหงิดตามหลังมา “จะไปอาบน้ำ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกกับหญิงสาว ก่อนที่สองขายาวจะเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ ณ ตอนนี้บีลีฟทำได้เพียงกักเก็บอารมณ์ให้นิ่งที่สุด เพราะแผนที่กำลังจะทำต่อจากนี้ต้องใจเย็น หลังจากโชกุนเดินเข้าไปอาบน้ำได้ไม่นาน ร่างบางของบีลีฟจึงรีบย่องเบาเดินเข้าไปในห้อง มุ่งตรงไปยังกางเกงยีนของโชกุนที่พาดอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และหากเดาไม่ผิด เธอเห็นมือถืออยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนของเขา บีลีฟรีบหยิบกางเกงของโชกุนขึ้นมาค้นหามือถือที่มีคลิปวิดีโอแบล็กเมลเธอ แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า “หานี่อยู่เหรอ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านหลังของบีลีฟ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ก่อนที่ร่างบางจะค่อย ๆ หันหลังกลับมาสบตากับคนตัวสูงที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวพันเอวสอบ เผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องเป็นลอนสวยที่มีหยดน้ำเกาะตามลำตัว “ปะ เปล่าสักหน่อย แค่จะเก็บกางเกงยีนส์ให้” บีลีฟตอบกลับด้วยน้ำเสียงและท่าทาง

ช่วงเที่ยงของวันบีลีฟที่กำลังเตรียมตัวเดินทางออกจากห้องไปยังนัดหมายรุ่นพี่คนสนิทเป็นอันต้องหันกลับมาแว้ดเสียงหวานใส่โชกุนที่ยืนทำหน้านิ่งพลางถือกุญแจรถของเธอติดมือเสมือนเป็นรถของตัวเอง เมื่อเขากำลังสั่งให้เธอไปส่งที่มหา’ลัย เนื่องจากรถยนต์ทั้งหมดของเขาจอดอยู่ที่คอนโดตัวเอง “แท็กซี่ วินมอเตอร์ไซค์ เลือกเอาสิ” “ไม่ชอบนั่งรถที่คนอื่นขับ” ตั้งแต่เกิดมาเขานั้นไม่เคยนั่งรถสาธารณะมาก่อน และไม่คิดจะนั่งเช่นกัน เนื่องจากตัวของเขานั้นเป็นคนชอบความเร็ว และสันทัดกับรถ และการขับรถพอสมควร ทำให้รถสาธารณะไม่ตอบโจทย์สักเท่าไรนัก “งั้นนายก็ขอขับเองเซ่!” ร่างบางดันตัวเองไปคว้ากุญแจรถที่อยู่ในมือของโชกุน ในระหว่างที่ชายหนุ่มนั้นกำลังเผลอ แต่ด้วยความเร็วทำให้โชกุนนั้นยกกุญแจขึ้นเหนือศีรษะตัวเอง “ทำไม ต้องให้พูดหลายรอบ” อยากจับเธอฟาดก้นให้หายหงุดหงิดกับความดื้อรั้นและหัวแข็งของเธอ “รถฉัน ฉันไม่อนุญาตให้นายขับ และฉันก็ไม่อยากไปส่งนายที่มหา’ลัยด้วย” ทำไมเธอต้องไปส่งเขาด้วย ! หากเธอไปส่งคงเหมือนผู้หญิงแก่ที่กำลังเลี้ยงดูเด็กน่ะสิ “งั้นแข่งอะไรกันดี” เพราะโ

@ สนามแข่งชื่อดัง “มึงจะรับคำท้าไอ้กลัฟกับไอ้วินโซ่รึเปล่า” เสือ รุ่นพี่คนสนิทเจ้าของสนามแข่งเอ่ยถามโชกุนขึ้น ท่ามกลางเสียงโห่ร้องข้างสนามที่กำลังดูการแข่งขันรถยนต์คู่อื่น “ได้อะไร” โชกุนถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สายตายังคงจับจ้องไปยังรถยนต์ที่ขับอยู่ในสนามอย่างสุขุม “เดิมพันห้าล้าน” “มันอยากแข่งเหรอ” “แน่นอนว่ามันต้องอยากแข่งกับมึง” แน่นอนว่ากลัฟต้องอยากแก้มือ ส่วนวินโซ่อยากท้าทายความสามารถของตัวเอง หากโชกุนตัดสินใจแข่งเท่ากับว่าชายหนุ่มต้องรับศึกสองด้าน “เอาสิ!” โชกุนตอบตกลง เขาไม่ได้กลัวการแพ้ เพียงแค่อยากทดสอบฝีมือตัวเองและคู่แข่ง เพราะเงินจำนวนห้าล้านไม่ได้มากมายอะไรสำหรับเขานัก “งั้นไปเตรียมตัวเถอะ ไอ้แชมป์ดูแลเครื่องยนต์ให้เพื่อนมึงหน่อย” เสือตบบ่าแกร่งเบา ๆ ก่อนที่เขาจะหันไปบอกกับแชมป์เพื่อนสนิทของโชกุนให้ดูแลเพื่อนของตัวเอง “ขอรับเฮียเสือ” แชมป์ตอบรับทันที ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินไปดูเครื่องยนต์ที่เขาถนัดเป็นพิเศษให้กับโชกุน โดยที่โชกุนนั้นเดินหายเข้าไปในห้องรับรองเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดนักแข่งตัวเก่ง

“กลับ!” หลังจากเสร็จงาน ร่างบางจึงรีบเข้าไปเปลี่ยนชุดทันที เพราะเธอไม่อาจทนสายตาน่ากลัวที่แผ่รังสีอำฆหิตจากโชกุนได้ “รู้แล้ว จะรีบอะไรหนักหนา” “กุญแจ” มือหนาแบมือรอรับกุญแจรถ ส่วนมืออีกข้างดึงถุงเสื้อผ้า และกระเป๋าของบีลีฟไปถือเอาไว้ในมือโดยไม่บอกกล่าวคนตัวเล็ก สร้างความแปลกใจให้กับบีลีฟไม่น้อย แต่เธอไม่ได้ถามอะไรให้มากความ ก่อนที่ร่างบางจะเดินไปยังรถยนต์ที่จอดอยู่ แต่ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวเจอหนุ่มหน้าตาดีที่เข้ามาขอช่องทางติดต่อ ดูเหมือนยังไม่เลิกรา เมื่อผู้ชายคนนั้นเดินมาดักหน้าร่างบางเอาไว้อีกครั้ง “คนสวย ผมขอไอจีเถอะนะครับ ผมชอบคุณจริง ๆ” ใบหน้าเจ้าเล่ห์กะลิ้มกะเหลี่ยจนบีลีฟต้องถอยหนีด้วยความตกใจ “ฉันไม่สะดวกค่ะ ขอตัว” “แต่ผมยอมเป็นกิ๊กนะครับ ผมพร้อมเปย์ให้ทุกอย่าง” แต่ดูเหมือนชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้จะไม่ยอมแพ้ พยายามเดินเข้าหาบีลีฟอยู่แบบนั้น จนโชกุนที่เดินตามหลังมาได้ยินทุกประโยค “มึงพูดแบบนี้ ถามผัวเขารึยัง” “เอ่อ คือว่า” “อย่ามายุ่งกับเมียกู” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดปนดุดันเอ่ยบอกกับชายตรงหน้าด้ว