All Chapters of Be mine วิศวะเถื่อน: Chapter 51 - Chapter 60

เช้าอันแสนสดใสที่ดูวุ่นวายสำหรับคนตื่นสายอย่างบีลีฟ เมื่อวันนี้เธอต้องเข้าไปทำงานที่โรงพยาบาลของครอบครัวเป็นวันแรก “เพราะนายคนเดียวเลย นายทำให้ฉันตื่นสาย” บีลีฟยืนโวยวายอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอกำลังรีบเร่งแต่งหน้าและแต่งตัวพลางบ่นโชกุนอยู่ตลอดแทบไม่พัก “ผมปลุกแล้ว” โชกุนที่แต่งตัวเตรียมไปเรียนเสร็จนั่งพิงหัวเตียงไถมือถืออย่างอารมณ์ดี เขาไม่ได้สะทกสะท้านกับเสียงบ่นที่น่ารักของบีลีฟแม้แต่น้อย แต่เสียงบ่นของเธอกลับทำให้เขารู้สึกว่า ตัวเองไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป “ก็เพราะนายทำให้ฉันนอนดึก ฉันก็เลยตื่นสายไง” เป็นเพราะโชกุนที่ทำให้เธอตื่นสาย สาเหตุมาจากเขาทั้งหมด เขาที่ก่อกวนเวลาพักผ่อนของเธอ ชักชวนและพาให้ลุ่มหลงไปกับไฟราคะจนต้องนอนดึกและตื่นสายเช่นกันนี้ “หึ ! ก็ทำตัวน่ารักเอง” โชกุนยกยิ้มมุมปาก เรื่องนี้เขาจะไม่เถียงเธอเลย เพราะสาเหตุมาจากเขาจริง ก็เพราะเมียของเขาน่ารักและน่าฟัด จนแทบไม่อยากปล่อยเธอให้เป็นอิสระ “ไอ้บ้า ! ฉันก็อยู่ของฉันดี ๆ นายมันหื่นเองต่างหาก” “ครับ” โชกุนตอบรับเพียงสั้น ๆ เพราะเรื่องที่บีลีฟพูดออกมาคงเป็นเรื

“มีอะไรกันรึเปล่า” เพียงแค่หมอบาร์เทอร์และบีลีฟก้าวเดินเข้าไปในห้องรับแขกของบ้าน เสียงประมุขของบ้านก็ดังขึ้น เมื่อเห็นถึงอาการผิดปกติของลูกสาวและลูกชายของตน “น้องมีแฟนครับ” หมอบาร์เทอร์ตอบกลับบิดาตัวเองด้วยใบหน้าบึ้งตึง “เฮียบาร์” บีลีฟอุทานชื่อพี่ชายตัวเองเบา ๆ พลางเดินไปนั่งข้างพ่อของตัวเองที่กำลังนั่งรอคำตอบอยู่ก่อนแล้ว “น้องเราโตแล้วนะบาร์ อีกอย่างตอนนี้ก็เรียนจบแล้วด้วย” “ผมจะไม่ห่วงเลย ถ้าเกิดคนที่บีลีฟคบไม่ใช่เด็กวิศวะที่ชอบมีเรื่องต่อยตี เกิดวันไหนบีลีฟอยู่กับมันแล้วโดนลูกหลงมาล่ะครับ” สิ่งที่เขาเป็นห่วงคงหนีไม่พ้นเรื่องนี้ เพราะห่วงความปลอดภัยของน้องสาวตัวเองจนไม่อยากให้คบหากับผู้ชายที่มักมีเรื่องแบบโชกุน “หือ ! เด็กวิศวะเหรอ” หมอคณิน ประมุขของบ้านอุทานขึ้นพร้อมกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเป็นปม นี่คงเป็นเรื่องแปลกใหม่ที่ได้รับรู้มา “ใช่ครับพ่อ ผมเคยรักษาบาดแผลตอนทะเลาะวิวาทกันอยู่” “จริงรึเปล่าบีลีฟ” หมอคณินหันหน้าไปถามบีลีฟ เพื่อย้ำคำพูดของหมอบาร์เทอร์ลูกชายคนโต “คุณพ่อขา แต่ตอนนั้นมันเหตุสุดวิสัย ปกติก็ไ

ช่วงบ่ายของวันหลังจากที่บีลีฟลองทำคุกกี้กับคุณแม่ของเธอที่บ้าน หญิงสาวจึงเดินทางกลับคอนโดอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยการคบกันระหว่างเธอและโชกุน พ่อแม่รวมไปถึงพี่ชายของเธอรับรู้และรับทราบแต่โดยดี คิ้วเรียวสวยขมวดเข้ากันเป็นปม เมื่อเธอเปิดประตูเข้ามาในห้องกลับได้ยินเสียงทีวีดังขึ้น และแน่นอนว่า บุคคลที่กำลังดูทีวีไม่ใช่ใครที่ไหนนอกเสียจากโชกุน “อ้าว ! ไม่ไปเรียนเหรอ” “วันนี้อาจารย์ยกคลาส” “ปกตินายไม่กลับคอนโดมาเวลานี้นี่” บีลีฟแปลกใจไม่น้อย เพราะปกติเธอไม่เคยเห็นโชกุนกลับคอนโดในช่วงบ่ายของวัน “มารอเธอ” โชกุนหันกลับมามองหน้าบีลีฟพร้อมกับตอบคำถามไขข้อข้องใจกับเธอ ที่มักชอบตั้งคำถามจนบางครั้งตอบแทบไม่ทัน “เอาเป็นว่า ! ฉันทำคุกกี้มาไถ่โทษ ลองชิมดูหน่อย” เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ในมือมีถุงคุกกี้ที่เธอพึ่งหัดทำครั้งแรก ร่างบางจึงรีบวางกระเป๋า และรีบเดินถือถุงคุกกี้ตรงดิ่งไปหาโชกุนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว “ใครทำ” โชกุนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แววตาแฝงไปด้วยความไม่ไว้ใจในการกระทำเอาอกเอาใจของบีลีฟ “ฉันไง ทำครั้งแรกด้วย” หญิงสาวตอบกลับด้

“โอ๊ย ! นี่อ่อนแรงจริงรึเปล่า ? ทำไมไม่ยอมพักผ่อนสักที ” บีลีฟร้องโวยวายขึ้นในขณะที่หญิงสาวกำลังจะปิดเปลือกตาลง แต่กลับถูกโชกุนรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แน่น พลางสูดดมกลิ่นกายของเธอเสมือนคนโรคจิต “ใครบอก” น้ำเสียงแหบแห้งกระซิบข้างหูเล็ก มือหนายังคงรั้งร่างบางเข้ามากอดอย่างรักใคร่ พร้อมกับท่าทางและน้ำเสียงที่ฟังดูออดอ้อนกว่าปกติ โชกุนพับตาปริบ ๆ พลางอ้อนวอนด้วยท่าทางน่ารัก กลับทำให้บีลีฟรู้สึกถึงความปกติจากชายหนุ่มจะต้องเผลอพูดความในใจของตัวเองออกมา “นายอย่ามาทำหน้าออดอ้อนแบบนี้นะ มันไม่เหมาะกับคนอย่างนาย” ไม่ดีต่อใจเธอเลยสักนิด หากพี่ชายของเธอเห็นคงคิดว่าเธอนั้นชอบของแปลกแน่นอน แต่โชกุนในเวอร์ชันนี้ช่างดีต่อใจเธอเหลือเกิน “ไม่น่ารักเหรอ” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาอยากทำท่าทางน่ารักและออดอ้อนบีลีฟให้เธอหลงรักเขา อย่างการแสดงด้านอ่อนโยนของตัวเองออกมา แต่เพราะชีวิตนี้ไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้เลยสักครั้ง ทำให้ท่าทางออดอ้อนของโชกุนดูแปลกประหลาดกว่าชาวบ้าน “น่ากลัวมากกว่า” ไม่เกินจริง ! การแสดงออกของโชกุนน่าขนหัวลุกมากกว่าน่าหลงใหล ท่าทางน่ารักที่แสดงออกมากลับแข

ปึก ! แก้วเหล้ากระทบโต๊ะอย่างแรงตามอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังปะทุอยู่ในใจของชายหนุ่ม แม้จะได้ยินคำอธิบายจากหญิงสาว แต่เขากลับยังคงน้อยใจเธอน้อยใจที่เธอนั้นไม่เคยพูดคำว่ารักให้ได้ยินเลยสักครั้ง จนตอนนี้ชายหนุ่มแทบไม่แน่ใจว่า หญิงสาวนั้นรักตัวเอง หรือแค่จำใจอยู่เพียงแค่ถูกเขากักขังเอาไว้ “กูรู้สึกว่าตั้งแต่มึงมีเมีย มึงมีหลายอารมณ์นะ” แชมป์เอ่ยทักโชกุนขึ้น เมื่อเห็นอารมณ์หลากหลายแสดงออกมาผ่านนัยน์ตาคม “แบบนี้เปลี่ยนเมียดีมั้ยวะ ?” พิชญ์เอ่ยแซวเพื่อนรักของตัวเองด้วยใบหน้าขบขัน ต่างจากโชกุนที่ยังคงทำหน้าเรียบเฉยพร้อมกับคำพูดที่ทำเอาคนฟังอย่างแชมป์และพิชญ์ต้องหันไปมองหน้ากัน “ไอ้สัด ! กูแค่น้อยใจ” “น้อยใจ / น้อยใจ นี่กูหูฝาดไปรึเปล่า คนอย่างมึงเนี่ยนะน้อยใจเป็น” “กูกลัวเมียไม่รัก” ชีวิตโลดโผนมาเยอะไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใด แต่เวลานี้สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือกลัวเมียไม่รัก “ไอ้โชกุน นี่สมองมึงปกติดีอยู่ใช่มั้ย” คำพูดของโชกุนทำให้แชมป์และพิชญ์มองหน้ากันเลิ่กลั่กปนสยองกับคำพูดของเพื่อนตัวเอง “เมียกูท้อง” น้ำเสียงเรียบเฉยแต่ใบหน้ากลับเปี่ยมไ