All Chapters of Be mine วิศวะเถื่อน: Chapter 71 - Chapter 80

“วันนี้ทำไมดูอารมณ์ดีแต่เช้าเลยย่ะ” ตะวันใส่ชุดนักศึกษาพอดีตัวเดินเข้ามาภายในตึกคณะท่าทางอารมณ์ดีจนเพื่อนรักอย่างไวน์ถึงกับเอ่ยถามขึ้น“ฉันก็อารมณ์ดีทุกวันไหม”“ไม่นะ ปกติตะวันไม่ทำหน้าง่วงก็ทำหน้าหิวตลอดเลย”“กอบัว ทำไมวันนี้ถึงเข้าข้างไวน์ได้เนี่ย”“ก็จริงหนิ”“ว่าแต่มีเรื่องอะไรดี ๆ เหลามาค่ะสาว” ไวน์ท้าวคางรอฟังตะวันเล่าด้วยใบหน้าตั้งใจสุดขีด แววตาที่อยากรู้อยากเห็นเปล่งประกายออกมา“อยากฟังจริง ๆ เหรอ”“อืม เล่ามา”“ฉันได้ที่ฝึกงานแล้วแก เมื่อเช้าพึ่งเช็คอีเมลมา” ท่าทางดีอกดีใจของตะวันเมื่อได้รับพิจารณาให้เข้าฝึกงานกับบริษัทที่ตัวเองใฝ่ฝันอยากทำงานและวันนี้ฝันของเธอก็เป็นจริงสักที“ดีใจด้วยนะตะวัน”“ดีใจด้วยนะแก”“แบบนี้ต้องฉลอง!!” น้ำเสียงและแววตาแห่งความดีใจเปล่งประกายออกมาจนคนรอบข้างสัมผัสได้“โทษนะคะ พรุ่งนี้ต้องเตรียมอ่านหนังสือสอบค่ะ”“จริงด้วย!!งั้นเอาไว้หลังสอบเสร็จ ก่อนฉันกลับบ้านเราไปฉลองกัน”“ได้นะ/โอเคดีล” ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้มทั้งวัน รอยยิ้มที่คนมองต้องยิ้มตามนี่คือเสน่ห์อย่างหนึ่งของตะวัน“เย็นนี้เขานัดกันติวที่มหาลัยนะ”“อืม” ก่อนสอบไม่กี่วันคณะต่าง ๆ จะพากัน

@ร้านเหล้าหลังมหาลัย“กว่าจะมาได้นะยะ” มดหรือมดยักษ์ทักทายตะวันที่กำลังเดินเข้ามาภายในร้านคนสุดท้ายซึ่งเพื่อนทุกคนต่างพากันรวมตัวกันครบแล้ว“สวัสดีกะเทยและผองเพื่อน”“ว่าแต่วันนี้ทำไมดูชิวจัง”“หลับลืมตื่น ถ้าพวกแกไม่โทรหาฉันก็คงหลับยาวถึงเช้า” ร่างบางแต่งตัวธรรมดาแต่กลับดูสวยสะพรั่งจนผู้ชายโต๊ะอื่นถึงกับต้องหันมามองเธอ“แค่สายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้น คีบรองเท้าเตะ ผู้ชายยังหันมองเป็นตาเดียวเลยนะยะ”“แน่นอน ก็คนมันสวย” ตะวันยักไหล่ตอบรับคำพูดของเพื่อน เธอนั่งลงกินกับแกล้งอย่างสบายใจเพราะตอนนี้เธอรู้สึกหิวมาก“ยัดหญ้าเข้าปากเสร็จรึยัง”“เรียบร้อย” มือบางลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเองปรอย ๆ เธอยื่นมือไปรับแก้วเหล้าจากไวน์ที่ยื่นมาให้กรอกเข้าปากแทนน้ำเปล่า“เบาหน่อยสิยะ ฉันไม่แบกแกกลับนะ”“เพื่อนกันจริงรึเปล่าเนี้ย”“ก็เวลาแกเมา แกชอบลวนลามฉัน ถ้าเกิดผีผลักได้เสียกันขึ้นมาจะทำยังไง” ใบหน้าสะอิดสะเอียนเมื่อคิดภาพตามที่ตัวเองพูดแทบจะอ้วกออกมา“ไม่ดีรึไง!!ฉันไม่ติดนะ”“ตะวัน!!อี๋”“มามะ? สามีมาให้กอดเสียดี ๆ” เสียงเฮฮาของทั้งโต๊ะเริ่มขึ้น เมื่อแอลกอฮอล์เข้าปาก ทุกคนพูดคุยกันสนุกปากแถมยังมีผู้ชายแว

“จ๊ะเอ๋ ตะวันกลับมาแล้วค่า” น้ำเสียงสดใสของตะวันเอ่ยทักทายพ่อและแม่ของเธอ ที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ของ โฮมสเตย์ซึ่งเป็นกิจการของครอบครัวเธอเอง “ตะวัน มาถึงแล้วทำไมไม่โทรหาแม่” “เซอร์ไพรส์ไงคะแม่” หลังจากที่สอบเสร็จและปิดภาคเรียนใหญ่ ตะวันบินกลับมาช่วยงานที่บ้านทันทีช่วงปิดเทอมกินเวลาหลายเดือนกว่าเธอจะเปิดเทอมขึ้นปีสี่และแน่นอนว่าปีสี่เธอต้องออกฝึกงานและอาจจะไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านสักเท่าไหร่จึงรีบกลับมาในครั้งนี้ “เด็กคนนี้หนิ” “ตะวันคิดถึงพ่อกับแม่ที่สุดเลยค่ะ” ตะวันรีบวิ่งเข้าไปกอดพ่อและแม่ของเธอพร้อมกัน เป็นภาพที่ดูอบอุ่นเสมอ ครอบครัวของเธอไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากนักแต่ก็ไม่ได้ลำบาก ทำกิจการเล็ก ๆ แต่ครอบครัวของเธอก็มีความสุขดี “พ่อกับแม่ก็คิดถึงลูกมากเลย” “จริงอ๋อ ไม่ใช่ว่าสวีทกันจนลืมลูกสาวคนนี้นะคะ” “ใครจะไปลืมเจ้าแสบของพ่อได้ลงคอ” “ให้จริงเถอะค่ะ” รอยยิ้มแห่งความสุขของครอบครัวมักอบอุ่นเสมอ ตะวันไม่เคยรู้สึกด้อยไปกว่าคนอื่นเลยแม้น้อย เธอเกิดมาด้วยความรัก

เช้าของวันรถยนต์คันหรูมุ่งหน้าจากเมืองหลวงสู่ต่างจังหวัด พายุตัดสินใจขับรถของตัวเองมุ่งหน้าขึ้นภาคเหนือของประเทศที่มีภูเขาและธรรมชาติที่เขียวขจี เขาเป็นคนชอบธรรมชาติมากเมื่อได้อยู่ท่ามกลางต้นไม้ทำให้เขาสามารถฮีลจิตใจของตัวเองได้ดีเสมอ ครืด ครืด ครืด “ออกเดินทางแล้วใช่ไหม” “อืม” “เดินทางปลอดภัย” ภัทรโทรเข้ามาหาพายุที่กำลังขับรถอยู่ด้วยความเป็นห่วง นอกจากเขาและเรียวพายุไม่ไว้ใจใครเลยแม้แต่คนเดียว ตาคมมองไปด้านหน้าถนนที่มีรถขับสวนทางกัน เขาออกจากคอนโดตั้งแต่เช้ามืด การเดินทางกินเวลาไปหลายชั่วโมง รถยนต์คันหรูขับมาถึงภาคเหนือของประเทศจนถึงโฮมสเตย์เล็ก ๆ ที่เขาได้ทำการจองเอาไว้ก่อนหน้านี้แล้ว “สวัสดีค่ะ เตวินตะวันโฮมสเตอร์ยินดีต้อนรับค่ะ” เสียงใสของตะวันเอ่ยทักทายแขกที่เดินเข้ามาภายในโฮมสเตย์ของเธอ ตั้งแต่ปิดเทอมเธอก็มาช่วยงานของที่โฮมสเตย์ทุกวันเหมือนเช่นทุกปีที่กลับมาบ้าน “อ้าว!!น้อง” “.........” ตะวันเมื่อเห็นแขกที่เข้ามาพักเป็นคนเดียวกับน้องนักเลงที่เคยฉุดมือเธอวิ่งนั

“อ้าวก็จริง พระท่านว่าคนมีบุญจะไม่ได้เกิดอีกแล้ว”“........”“ไม่มีอารมณ์ร่วมอะเนอะ โอเค” เมื่อเห็นว่าพายุไม่มีท่าทีเล่นกับเธอ ตะวันยกมือขึ้นทัดผมที่หูของตัวเองแก้เก้อ สายตาของพายุจ้องมองคนตัวเล็กที่ยืนทำตัวไม่ถูกอยู่ตรงหน้า“นำไปสิ”“โอเค” ตะวันเดินนำพายุเข้าไปภายในวัด บันไดหลายร้อยขั้นปรากฏอยู่ตรงหน้า เธอหันไปมองหน้าพายุพยักหน้ากำมือชูขึ้นเป็นเชิงให้กำลังกับเขา ก่อนที่ตะวันจะก้าวขาของตัวเองขึ้นบันไดวัดด้วยความมุ่งมั่น“แหะ ๆ เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว น้ำ ขอน้ำหน่อย” เดินถึงครึ่งทางเสียงหอบเหนื่อยของตะวันก็ดังขึ้นแต่ต่างจากพายุที่ทำหน้าเรียบเฉยไม่มีอาการใด ๆ ตาคมเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงขั้นบันไดพร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ พายุยื่นน้ำให้กับตะวันดื่ม เธอรับไปและรีบดื่มเพื่อดับกระหาย ใบหน้าเนียนใสแดงเป็นลูกตำลึง “โอ๊ย!!ทำไมเหนื่อยขนาดนี้ นายไม่เหนื่อยบ้างรึไง” “ไม่” “ไม่มีความรู้สึกเลยเหรอ” “มี” “ฉันขึ้นไม่ไหวแล้ว กลับกันไหม? ไหน ๆ นายก็ไม่อยากมาอยู่แล้วหนิ” “ไม่” “อ้าว!!ฉัน