All Chapters of Be mine วิศวะเถื่อน: Chapter 81 - Chapter 90

“เอาหน่า นายอย่าทำหน้าอาฆาตแค้นใส่ฉันแบบนี้สิ” ตะวันและพายุนั่งอยู่ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาข้างทางโดยมีสายตาของพายุยังคงมองเธอด้วยสายตาแค้นเคือง“.........”“รู้ไหมว่ามันน่ากลัว!!”“เวอร์”“นายรู้ตัวไหม ว่าถ้านายนิ่งนายคือคนที่น่ากลัวคนหนึ่งเลยแหละ” ตะวันพูดด้วยใบหน้าจริงจัง เพราะเธอคิดว่าพายุสามารถแสดงความรู้สึกของตัวเองออกมาได้มากกว่านี้แต่เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าจะแสดงออกมายังไงแค่นั้นเอง“จะพยายาม”“นี่นายแคร์ฉัน?”“คิดไปเอง”“อ๋อ คงเป็นแบบนั้น” ใบหน้าครุ่นคิดของตะวันเมื่อได้ยินประโยคของพายุ ทำให้คิ้วขมวดกันเป็นปม“เลิกคิด”“ข้าวมาพอดี ร้านนี้อร่อยนะ” ตะวันหยิบช้อนให้กับพายุพร้อมกับใช้กระดาษทิชชู่เช็ดให้เขา เพราะดูจากลักษณะท่าทางของเขาคงไม่เคยทานร้านแบบนี้มาก่อน“ช้อนค่ะ รับรองว่าสะอาดหมดจดปะปนเชื้อโรคนิดหน่อย ให้ลำไส้แข็งแรง” มุกของตะวันทำให้พายุยักยิ้มมุมปากแค่แวบเดียวเท่านั้น“นายยิ้มมุมปาก นายยิ้มเหรอ” น่าตาเหมือนเห็นผีของตะวันเมื่อเห็นรอยยิ้มของพายุ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่รอยยิ้มมุมปากแต่ก็ตาม“เพ้อเจ้อ”“ฉันเห็นจริง ๆ นะ”“พูดมาก” พายุลงมือทานอาหารตรงหน้า เขาไม่ได้เรื่องมากอย่างที่ตะวั

“ฉันก็นึกว่าแกไปช่วยเขาขายชาไข่มุก ไปนานเป็นชาติกว่าจะมา” “ค่าชาไข่มุกเท่าไหร่เหรอ” “แสนห้า!!” “ห๊า!!ชาไข่มุกหลอดทองคำรึไง” ตะวันเดินคอตกกลับมาหาเพื่อนที่คณะ พร้อมถึงชาไข่มุกที่ถือติดมือมาด้วย “ฉันพูดเรื่องจริงแก” ตะวันเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนรักของตัวเอง ใบหน้าสวยเริ่มเบะปากเหมือนจะร้องไห้ออกมา สร้างความตกใจให้กับไวน์และกอบัวอย่างมาก “เฮ้ย!!แกเป็นอะไร” “ฉันปั่นจักรยานตัดหน้ารถบิ๊กไบค์” “แกเป็นอะไรมากรึเปล่า” ตะวันชูฝ่ามือของตัวเองให้เพื่อนดู เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความลำบากใจที่จะเล่าถึงเหตุการณ์ที่เจอ ยิ่งพูดเหมือนก้อนบางอย่างจุกที่คอ “อย่าบอกว่าแสนห้า คือค่าเสียหาย” “ใช่!!” ตะวันพยักหน้ารัว ๆ เป็นเครื่องยืนยันให้เพื่อนว่าเธอไม่ได้พูดแล้ว ใบหน้าที่ดูสลดของตะวันทำให้เพื่อนทั้งสองเชื่อได้ว่าเธอไม่ได้โกหก “หลอกกันรึเปล่า รถมอเตอร์ไซค์อะไรค่าซ่อมแพงขนาดนั้น” “เขาบอกว่าอะไหล่สั่งมาจากนอก” “ให้ฉันไปเจอมันหน่อ

“บอกได้ไหม? ว่านี่คือใคร” “รู้ไปทำไม?” “อ้าว!!นี่นายหาว่าฉันเสือกงั้นเหรอ” ใบหน้าสวยเริ่มหาเรื่องพายุ เหมือนเขาจะด่าเธอทางอ้อมในฉบับของเขา สถานที่เงียบสงบได้ยินแต่เสียงของตะวันที่พร่ำพรูออกมาจนพายุเองถึงกับถอนหายใจในความช่างถามของเธอ “แม่”กึก!!ร่างบางของตะวันนิ่งลงเมื่อได้ยินคำตอบจากพายุ เขาหันมาบอกกับเธอก่อนจะหันหน้าไปมองป้ายที่หลุมศพอีกครั้ง “แม่นายงั้นเหรอ?” เธอพึ่งรู้ว่าพายุเสียแม่ไปแล้ว ทำให้เธอเริ่มไม่แปลกใจว่าทำไมคนพายุถึงได้มีนิสัยห้าวไร้ความอ่อนโยนแบบนี้ “อืม” “นี่นายพาฉันมาไหว้แม่นายคิดอะไรกันฉันรึเปล่าเนี้ย” ร่างบางหันไปเอ่ยแซวพายุเพื่อเปลี่ยนเรื่องให้เขารู้สึกดีขึ้นบ้าง เมื่อเห็นใบหน้าและแววตาที่เศร้าของเขา “คิด!!” กึก !!ไม่รู้ว่าวันนี้ทำไมเธอถึงได้สตั้นกับคำพูดของพายุครั้งแล้วครั้งเล่า เขามักจะหยดคำพูดเถื่อน ๆ ในแบบฉบับของเขาแต่สามารถทำให้หัวใจดวงน้อยของตะวันเต้นแรงแทบหลุดออกมา “คิดว่าเธอควรไปเอาไม้กวาดมาทำความสะอาดได้แล้ว” “ป

“พายุอาหารเช้าวางบนโต๊ะนะ” ตะวันตะโกนเรียกพายุที่อยู่ในห้องนอน เธอตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารให้กับเขา ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวไปฝึกงาน ร่างสูงของพายุเดินออกจากห้องนอนมากลับพบความว่างเปล่าเมื่อไม่เจอตะวัน เขาเดินไปที่โต๊ะอาหารที่มีข้าวต้มกุ้งวางอยู่แค่ชามเดียว คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมเมื่อไม่เห็นชามของตะวัน เขาเดินเข้าไปในห้องของตะวันอย่างถือวิสาสะ เสียงฮัมเพลงเสียงดังเล็ดลอดออกจากห้องน้ำ รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าของพายุ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องของเธอเงียบ ๆ เดินไปทานข้าวต้มที่ตะวันจัดเตรียมเอาไว้ให้ ตาคมมองจานข้าวต้มที่วางอยู่ตรงหน้า แววตาที่เปล่งประกายบางอย่างพลันนึกถึงอดีตของเขาเมื่อก่อน (พายุวันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้งของโปรดลูกด้วยนะ) น้ำเสียงอ่อนโยนรอยยิ้มที่สดใสของผู้เป็นแม่ยังคงตราตรึงใจเขา ยิ่งชีวิตเคยมีความสุขเมื่อเท่าไหร่ยิ่งทำให้ปัจจุบันของเขาเจ็บปวดมาเท่านั้น “พายุ ทำไมไม่รีบกิน มีเรียนเช้าไม่ใช่เหรอ” เสียงหวานของตะวันเอ่ยเรียกพายุที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะอาหาร “อืม”

“พายุเหรอ” เสียงหวานยานคางด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เธอเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้าที่ทำหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ ออกมา “เออ!!” “มารับฉันเหรอ?” “อืม” พายุพยุงตะวันออกจากร้านอย่างทุลักทุเล เพราะมือบางของตะวันซุกซนจนพายุต้องกัดฟันกรอดระงับอารมณ์บางอย่างของตัวเองเอาไว้ “พายุ”เสียงหวานเอ่ยเรียกของชายหนุ่มอีกครั้ง พายุพยุงร่างบางจนถึงรถ เขายัดเธอขึ้นรถทันทีและกำลังจะคาดเบลท์ให้กับตะวันแต่ถูกเธอขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่ ใบหน้าหล่อเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เขาได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของคนตัวเล็กที่ดังข้างหู เมื่อเขาคาดเบลท์ให้กับคนตัวเล็กเสร็จ เขาก็รีบเดินขึ้นไปฝั่งคนรับและรีบขับรถกลับคอนโดทันที โดยมีคนขี้เมาใช้มือลูบไล่ร่างกายเขาตลอดทาง “แม่ง!!ถ้าเมาแล้วจะเป็นแบบนี้ ทีหลังอย่าดื่ม” เสียงเตือนของพายุเอ่ยขึ้น หลังจากที่เขาจอดรถที่ใต้คอนโดและรีบลงจากรถมารับคนตัวเล็ก “พายุ” “.......” ท่าทางโอ้เอ้ของตะวันทำให้พายุช้อนตัวเธออ้อมเอาไว้ในท่าเจ้าสาว เขายังถูกเธอลวนลามอยู่ตลอดเวลา ใบหน้าสวยของต