All Chapters of Be mine วิศวะเถื่อน: Chapter 91 - Chapter 100

ร่างกายเปลือยเปล่าของตะวันและพายุนอนกอดกันอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่ แสงแดดเล็ดลอดเข้ามาภายในห้องผ่านผ้าม่านสีดำทึบ คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดกันเป็นปมปวดเมื่อยไปทั่วร่างกาย ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาปรับโฟกัสชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ มือบางกุมขมับของตัวเอง เธอหลุบตาต่ำลงร่างกายของตัวเอง กลับพบว่าพายุนอนกอดเธออยู่ใบหน้าหล่อนอนซกอยู่ที่น่าอกคู่สวยของเธอที่เปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่ม คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม เธอพยายามนึกถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและแน่นอนว่าเรื่องนี้ถ้าจะมีใครผิดก็คงเป็นเธอที่เริ่มก่อนเมื่อคิดได้ในขณะนั้นเธอพยายามขยับตัวเองออกจากพายุให้เบาที่สุด ดูเหมือนว่าคนตัวโตจะหลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอยกหัวของเขาว่าไว้บนหมอน ยกแขนแกร่งที่พาดเอวคอดของตัวเองให้หลุดออกจากพันธนาการตะวันก้าวลงจากเตียงช้า ๆ เมื่อสองขาเตะพื้นแข้งขาอ่อนแรงแทบทรุดลงกับพื้น ใจกลางความสาวรู้สึกเจ็บจี๊ดปะปนไปด้วยความแสบตะวันกัดฟันข่มอาการเหล่านั้นค่อย ๆ เดินออกจากห้องนอนของพายุ พาร่างบางของตัวเองเข้ามาอาบน้ำชำระร่างกายที่รู้สึกเหนื่อยเหนอะหนะ“เฮ้ย!อะไรเนี้ย” เสียงพึมพำของตะ

@ สนามแข่งรถ สนามแข่งรถที่ดูครึกครื้นเป็นพิเศษเนื่องจากวันนี้มีการแข่งขันนัดสำคัญ ทำให้คนดูเยอะขึ้นเป็นพิเศษ สนามที่ค่อย ๆ ต่อเติมด้วยน้ำพักน้ำแรงของพายุที่สร้างขึ้นด้วยเงินของตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย “คนเยอะมาก” “ว่าแต่นายทำเกี่ยวกับอะไรเหรอ” “........”คิ้วเข้มของพายุขมวดกันเป็นปม เมื่อได้ยินคำถามจากตะวัน ขนาดเขาพาเธอมาห้องทำงานขนาดนี้เธอยังถามว่าเขาทำตำแหน่งอะไร เหลือเชื่อกับผู้หญิงคนนี้จริง ๆ “เป็นทุกตำแหน่ง” “อย่าบอกนะว่าสนามนี่นายเป็นเจ้าของ” “อืม” “จริงดิ? แต่นายอายุยังน้อยนะ ทำได้ขนาดนี้แล้วเหรอ” “ไม่น้อยนะ เธอก็รู้” คำพูดสองแง่สองง่ามของพายุ ทำให้ตะวันทะลึ่งตาใส่เขา มือหนายกขึ้นยีผมของเธอเบา ๆ “ฉันขี้เกียจพูดกับนายแล้ว ลงไปดูข้างล่างได้ไหม” “ไม่ อันตราย” “ไม่เห็นเป็นอะไรเลย คนอื่นเขาก็ดู ผู้หญิงก็มี นะ นะ” น้ำเสียงหวานกว่าปกติ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองใบหน้าหล่ออย่างออดอ้อน “อืม ระวังตัวด้

“พ่อพูดจบรึยัง” “ไอ้พายุ” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อดังขึ้นอีกครั้งด้วยความโมโหที่ลูกชายมองข้ามหัวของเขาไป “คุณใจเย็น ๆ หน่อยสิคะ” “พายุเป็นยังไงบ้างลูก” เสียงหวานที่แฝงไปด้วยความเยาะเย้ยเอ่ยถามพายุออกมา ใบหน้าสวยของหญิงสูงวัยเอ่ยถามขึ้นแต่ไร้คำตอบจากพายุ ยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อโมโหเข้าไปใหญ่ที่ลูกชายของตัวเองไม่เคารพผู้หญิงตรงหน้า “ไอ้พายุ!! นี่แกอยากลองดีกับฉันงั้นเหรอ” “.......” มือหนาจับมือของตะวันเอาไว้แน่น ตะวันที่เห็นสถานการณ์แบบนี้ เธอบีบมือพายุเบา ๆ เพื่อให้กับลังใจเขาและปลอบประโลมให้เขาใจเย็นขึ้น “ถ้ามันไม่อยากพูดกับเรา ก็กลับ!!” ชายสูงวัยเดินออกจากห้องทันที โดยมีผู้หญิงสูงวัยและสาวสวยเดินตามออกไปทันที แต่ไม่วายที่ทิศาจะหันกลับมามองพายุและตะวันที่ยืนจับมือกันอยู่ด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก“เป็นอะไรไหม” น้ำเสียงเป็นห่วงของตะวันเอ่ยถามพายยุขึ้นด้วยความเป็นห่วง เธอพอจะเดาเหตุการณ์ที่ภัทรบอกให้อยู่ข้าง ๆ พายุเอาไว้ เพราะพ่อของเขาไม่เข้าใจลูกชายของตัวเองนี่เอง ขนาดมาเยี่ยมลูกชายไม่ถามแม้แต่

“เฮ้ย!!กว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาล” เสียงถอนหายใจของตะวันที่เดินถือของเต็มไม้เต็มมือกลับคอนโด หลังจากที่หมออนุญาตให้พายุกลับไปพักฟื้นที่คอนโดได้ “เหนื่อยเหรอ” “นิดหน่อย เดี๋ยวไปทำอาหารเย็นให้นะ นายจะได้กินยา” ตะวันเดินเข้าไปในครัว เธอเพื่อเตรียมอาหารเย็นให้กับพายุ “ไม่ต้องทำก็ได้ เหนื่อยแล้ว” พายุเดินเข้าไปกอดด้านหลังของตะวัน เขาพูดข้างหูของเธอที่กำลังยืนล้างมืออยู่ “จะสั่งเหรอ” “อืม” หลังจากที่ตกลงกันเรียบร้อย พายุก็เดินกลับมาสั่งอาหารให้กับตะวันและปล่อยให้ เข้าไปอาบน้ำร่างสูงเอนตัวพิงกับโซฟาหยิบมือถือขึ้นมากดสั่งอาหารให้กับตะวัน คิ้วขมวดกันเป็นปมเมื่อเห็นเมนูอาหารขึ้นมาให้เลือก นี่คือครั้งแรกที่เขาสั่งอาหารให้กับคนอื่นและเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าตะวันชอบกินหรืออยากกินอะไรเขาจึงกดเลือกอาหารเกือบสิบเมนูเพื่อมาให้ตะวันเลือก“นี่มันอะไรพายุ” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม เมื่อเธอเห็นอาหารที่วางตรงหน้าก่อนจะหันไปถาม ใบหน้าหงุดหงิดของตะวันกำลังเหวี่ยงใส่พายุที่เดินเข้ามาหาเธอพอดี“อาหารเย็น”“ทำไมนายสั่งมาเยอะขนาดนี้ จะเลี้ยงค

“อ๊ะ พายุ” เสียงหวานครางออกมาเบา ๆ เมื่อถูกคนตัวโตขึ้นคร่อม เขาเลียใบหูเล็กของตะวัพร้อมกับกัดเบา ๆ เพื่อเรียกความเสียวและก็ผล เมื่อคนตัวเล็กครางเสียงหวานออกมาพรางยกแขนคล้องคอเขาเอาไว้ “ตะวัน” “หืม” “เป็นผัวเป็นเมียกันนะ” ตะวันเอียงหน้ามองใบหน้าหล่อ เมื่อเขาข้ามขั้นไปรึเปล่าแถมน้ำเสียงที่ไร้ความโรแมนติกที่พูดออกมาแต่สามารถทำให้ตะวันใจเต้นแรงได้ไม่น้อย ไม่คิดว่าคนหน้ามึนและเย็นชาอย่างพายุจะขอเธอแบบนี้ “อ๊ะ พายุ” เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กนิ่งเงียบไม่ยอมตอบคำถาม เขาเกาะกระดุมที่เหลือและถอดเสื้อของเธอปาทิ้งด้วยความเถื่อน “ไม่ตอบ!!” “เสียตัวมาขนาดนี้แล้ว ก็ต้องตกลงไหม” คำตอบที่ถูกใจทำให้พายุ ยักยิ้มมุมปาก โน้มตัวลงมาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ “พายุเบา ๆ นายเจ็บอยู่นะ” “ใครบอกให้เซ็กซี่วะ” “ฉันทำตอนไหน” “ตอนอยู่บนเตียงไง แม่ง!!ทำให้คลั่งได้ตลอด” ร่างกายเปลือยเปล่าถูกถอดออกด้วยฝีมือของพายุ ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่อยู่บนเตียง สายตาสอดประสานกันโดยความโหยหา