Semua Bab ลิขิตสัญญานาคา: Bab 81 - Bab 90

เดินจนเหงื่อตกแทบจะไม่เหลือแรง ภากรณ์หยุดหอบหายใจยืนเท้าสะเอวอย่างหัวเสีย จากที่เดินมายังเทวาลัยมันไม่ได้ไกลขนาดนี้เลย เขาเหลียวกลับไปมองพนิตาที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากเขา อีกทั้งยังทำหน้าบึ้งตึงมองเขาด้วยความไม่พอใจ ดูก็รู้ว่าเธอคิดว่าเขานั้นหลงนั้นแน่ๆ แต่ภากรณ์จำได้ดีว่าทางนี้ ก่อนที่จะหันกลับไปมองทางข้างหน้า ภากรณ์หรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งเดินอยู่ไม่ไกลจากเขานัก รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น“โอ้ย นิตาเดินไม่ไหวแล้วนะคะกรณ์”“เงียบก่อนนิตา นั่นไง เห็นไหม?” ภากรณ์พูดพลางชี้ไปที่หญิงสาวชาวบ้านด้วยท่าทางดีใจ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น พนิตาชะเง้อมองแล้วรีบเดินตามภากรณ์ไป“ขอโทษนะครับ…บ้านหลังใหญ่ท้ายหมู่บ้านไปทางไหน?” หญิงสาวหันกลับมามองทางเขาที่เอ่ยถามด้วยท่าทางดีใจ ใบหน้าสวยสดงดงามไม่เคยเห็นมาก่อนในหมู่บ้าน ภากรณ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มขึ้น“บ้านคุณพชรหรือคะ?” หญิงสาวนิรนามเอ่ยเสียงหวานพร้อมรอยยิ้ม ภากรณ์มองจ้องหญิงสาวค้างด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ตามประสาผู้ชายเจ้าชู้เวลาเจอ

            หลังจากวางแผนแยกคนทั้งสองออกจากกันแล้ว ภากรณ์และพนิตาก็เปิดประตูห้องของตัวเองมองซ้ายทีขวาทีอย่างระแวงระวัง เนื่องด้วยมันดึกดื่นค่อนคืนแล้วจึงไม่มีใครออกมาในตอนนี้และคงจะหลับกันหมด ทั้งสองก้าวเท้าออกมาจากห้องแล้วค่อยๆหันไปปิดประตูห้องที่พึ่งออกมาอย่างแผ่วเบาไม่ให้เกิดเสียง            “ว๊าย!”             “เฮ้ย!”เมื่อหันกลับมาทั้งสองถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อเห็นหญิงสาวที่เปิดประตูให้เขาโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ พร้อมกับยื่นห่อผ้าสีขาวให้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์             “นี่คือของที่คุณทั้งสองต้องใช้มัน” มันตราเอ่ยขึ้น ภากรณ์และพนิตามองหน้ากันก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเหลือบมองห่อผ้านั้น            “ใช้อะไร? เราแค่จะออกไ

ภากรณ์ยกยิ้มว่านดอกทองอะไรนี่มันได้ผลดีเกินคาดแค่ละอองเกสรไม่เท่าไหร่ก็ทำให้เมียรักของเขาสายตาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน สายตาออดอ้อนของนรินทร์ที่เขาไม่ได้เห็นมานาน ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเขานรินทร์ที่ยั่วยวนเหมือนแมวป่าแบบนี้แหละที่เขาชอบเหมือนตอนแต่งงานใหม่ๆไม่มีผิด            “จะทำอะไรกรณ์เหรอครับ หืม?”            นรินทร์ไม่โต้ตอบคำถามของภากรณ์กลับเอื้อมแขนเรียวโอบรอบคอของภากรณ์ สายตามองเขาหวานเชื่อมอย่างต้องการ ภากรณ์ลูบไล้แขนเรียวนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปโอบรอบเอวคอดกิ่วของเธอ            “ผมรอคุณมานานมากเลยนะ…รู้ไหม?” พูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หวังจะช่วงชิงริมฝีปากบางนั้น แต่ทว่านรินทร์กลับผลักร่างของเขาแล้วขึ้นคร่อมทันทีด้วยท่าทางยั่วยวน            “หื้ม...แบบนี้สิ ผมชอบ” ภากรณ์เอ่ยเสียงแหบพร่า ยกยิ้

            ในคราวแรกความสัมพันธ์ของเธอและเขานั้นพึ่งจะได้ตกลงปลงใจกันได้เพียงวันเดียวก็เกิดเรื่อง เธอรับรู้ความจริงในตัวตนของเขาและปฏิเสธเขาด้วยความกลัวและเกรงขามในบทบาทที่เขาเป็น แต่คราวนี้เธอรับรู้ถึงตัวของเขาทั้งหมดและยอมรับมัน ยอมรับใจตัวเองที่หลงรักเขาไปแล้วตั้งแต่แรกเจอทั้งที่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน อีกทั้งเรื่องราวความสัมพันนธ์ของเธอและเขามันก็เลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอก็อยากจะลองดูสักตั้งเหมือนกัน อยากมองเขาในฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ใช่สิ่งศักดิ์หรือสิ่งลี้ลับอะไรทำนองนั้นแม้ว่าเธอไม่รู้เลยว่า…อะไรจะเกิดขึ้นกับอนาคตความรักของเธอ…“เลิกหวานกันสักแป๊บได้ไหมคะ มินอิจฉาไปหมดแล้วเนี่ย” มินตราเอ่ย ขณะที่ทุกคนนั่งทานอาหารกันพร้อมหน้ารวมถึงภากรณ์และพนิตาที่ลอบมองพชรและนรินทร์เป็นระยะด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไหร่นักที่เห็นทั้งสองคนตักอาหารให้กันไปมองตากันหวานเชื่อมโดยไม่สนใจคนรอบข้างราวกับว่าโลกทั้งใบมีแค่พวกเขา“ไม่กงไม่กินมันละ เลี่ยน!” พนิตาวางช้อนส้อมลงอย่างใส่อา

“ข้าคอยตักเตือนเจ้าแล้ว…คีภัทรา!! แต่เจ้ากลับไม่มีทีท่าจักสำนึก!! จงกลับลงไปจมสู่ใต้ธาราชั่วนิรันดร์เสีย” ดวงตาสีน้ำผึ้งจ้องมองคีภัทราอย่างเกรี้ดกราด โกรธแค้นเคืองใจนางตรงหน้าที่เคยรักเหมือนดั่งพี่น้อง ค่อยวางร่างของนรินทร์ลงกับพื้นอย่างเบามือทั้งน้ำตา ลุกขึ้นมาหุนหันย่างก้าวเข้าหาพญานาคีห้าเศียรตรงด้วยโทสะ ดวงตาฉายแววอาฆาตต้องการจักปลิดชีพนางเสีย“หยุดก่อนท่าน…จงระงับโทสะแล้วไตร่ตรองดูเสียเถิดท่านพญานาคราชผู้ยิ่งใหญ่ หากท่านพลาดพลั้งไปสิ่งที่ท่านทำมามันก็สูญเปล่า…อย่าได้ต่อเวรต่อกรรมกันเลย ให้มันเป็นหน้าที่ของเวรกรรมที่นางจะต้องได้รับผลนั้นเองเสียเถิด” เสียงนุ่มเย็นดังขึ้นอยู่กึ่งกลางระหว่างทั้งสอง ก่อนจะปรากฏร่างของพระครูบามันเดินเข้ามาขวางทางทั้งคู่ด้วยท่าทีที่นิ่งสงบ พชรยังคงไม่คลายโทสะลงจ้องมองพระครูและคีภัทราสลับกันไปมา“มันมิใช่กิจของท่าน จงอย่าได้แส่!” คีภัทราเอ่ยขึ้นอย่างไม่เคารพ เวลานี้นางเองก็อยากจะทวงขอความรักจากชายตรงหน้าเช่นกัน หากมิได้ความรักก็ขอต่อเวรต่อกรรมจองจำพบเจอกันมันไปทุกภพทุกช