Semua Bab ลิขิตสัญญานาคา: Bab 61 - Bab 70

ในห้วงนิทราที่หลับใหลสนิทกันทั้งบ้านพัก ควันไฟเริ่มโชยลอยขึ้นบนชั้นสองพร้อมกับเปลวเพลิง แต่เพราะควันไฟนั้นทำให้คนที่นอนหลับไม่รู้ตัวบนบ้านสูดดมเข้าไปยังไม่ทันได้ตื่นก็ต้องสลบไสลไม่ได้สติต่อไป ไฟเริ่มโหมโรงแผดเผาไหม้บ้านพักไม้จนไฟสุมสว่างจ้า …น่าแปลกที่ไม่มีใครตื่นขึ้นมาหรือตกใจกับเหตุการณ์นี้เลย มีเพียงร่างโปร่งแสงที่ยืนมองเปลวเพลิงด้วยรอยยิ้มร่าอย่างสะใจ ไฟกำลังจะลุกท่วมร่างของพวกเขา…“จงตายตกตามกันไปเสียให้หมด!!” คีภัทราเอ่ยขึ้นพร้อมแสยะยิ้ม รอคอยมองดูร่างที่มอดไหม้อย่างใจเย็นทันใดนั้นเองที่อยู่ๆก็มีแสงจ้าสีขาวพวยพุ่งออกมาจากร่างของนรินทร์ก่อนจะพุ่งตรงออกมายังหน้าบ้านพัก ร่างโปรงแสงในชุดสีขาวประดับทองระยิบระยับอ้าแขนขึ้นหันหน้าไปทางทะเล ก่อนจะวาดมือกลางอากาศ ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวเต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับก็พลันมืดครึ้ม ก้อนเมฆจากทั่วทุกสารทิศต่างมารวมกลุ่มเกาะกันเป็นก้อนเมฆฝนเหนือบ้านพักนั้นสายฟ้าผ่ากลางก้อนเมฆนั้นเป็นระยะๆ ฟ้าแลบฟ้าร้องกระหึ่มทั่วป่า เพียงปัดวาดมือลงดินฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาดับไฟที่กำลังโหมไหม้บ้านนั้นจนเหลือแต่เพียงควั

            พชรเดินนำเข้าบ้านไปทิ้งให้พนิตายืนกำหมัดมองตามหลังด้วยความรู้สึกสับสนปนเสียหน้าที่เขาปฏิเสธเธอ แต่ก็คิดในแง่ดีว่าอาจจะเป็นเพราะเธอเข้าหาเขาเร็วไป พนิตาจึงเดินตามพชรเข้าบ้านไปโดยทำตัวเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น            พชรเดินนำขึ้นมายังชั้นสองของคฤหาสน์เพราะในใจของเขาตอนนี้เป็นห่วงนรินทร์มาก แต่ที่ยอมอยู่กับพนิตาก็เพื่อหาว่าเหตุของเพลิงไหม้ว่ามันมาจากฝีมือมนุษย์หรืออมนุษย์ที่ไหน ถึงได้ยอมข่มใจข่มความเป็นห่วงนั้นเก็บไว้ แต่เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องที่เปิดประตูไว้และมองเข้าไปด้านในที่ภากรณ์กำลังนั่งกุมมือนรินทร์ไม่ห่างเขาก็ได้แต่ขบกรามแน่น            พนิตาเองก็มองเห็นภาพนั้นไม่ต่างจากพชรเลย คนอื่นๆที่นั่งอยู่ก็ดูท่าทางอ่อนเพลียบางคนก็เผลอหลับไปไม่ได้อยู่ในห้องที่แสงศรจัดเตรียมไว้ให้ กลับมารวมกันอยู่ที่ห้องของนรินทร์ครบทุกคน นิลนนท์ที่นั่งง่วงซึมอยู่เงยหน้าขึ้นมองผู้ที่เข้ามาเยือนก่อนจะรีบลุก

คีภัทราเดินเข้ามาในถ้ำยังตนที่จำศีลภาวนาอยู่เป็นประจำด้วยท่าทีกระฟัดกระเฟียด แม้จะนั่งบำเพ็ญเพียรมานานเป็นพันๆปีแต่ก็ไม่สามารถชะล้างขัดเกลาจิตใจของนางได้เลย ที่นางเฝ้าบำเพ็ญนั้นก็เพียงเพื่อให้มีบารมีสูงส่งกว่านรินธราด้วยจิตใจที่ริษยา และหวังจะครองคู่กับพญาเพชรแก้วในฐานะมเหสีเอกที่สมกับเป็นคู่บุญคู่บารมี หาได้คิดถึงชะตาลิขิตของฟ้าไม่“มันกลับมาได้อย่างไร!! ไยมันจึ่งได้มีบารมีเทียบเทียมในกาลก่อน!!” คีภัทราเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บใจหลังจากที่เห็นดวงจิตของนรินธราที่ออกมาช่วยกายหยาบของนางเองด้วยพลังบารมีที่สั่งสมมาจนคีภัทราสัมผัสได้“ข้าเฝ้าขัดขวางมันทุกภพทุกชาติ มันจักกลับมาสมบูรณ์ได้อย่างไร!! เจ็บใจนัก!!” ยิ่งคิดยิ่งตอกย้ำถึงหนทางที่จะกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจนั้นยากขึ้น ถึงไม่มีเจ้าพี่หรือบริวารอารักขานางก็ช่วยตัวเองได้เมื่อยามคับขันอยู่ดี ดวงตาสีแดงฉานเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว มือเล็กกำหมัดแน่นจนสั่นสะท้านในใจเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทอยากให้ศัตรูหัวใจแตกดับสลายไปต่อหน้าต่อตาของนาง“ในเมื่อมิมีผู้ใดทำกระไรมันได้ ข้าก็จักจัดการมันเองเสีย!!&rdqu

            เมื่อนรินทร์เดินตามหาเพื่อนๆในแต่ละห้องใกล้ๆ กลับปรากฏว่าเห็นเพียงเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกองไว้แต่ละกอง ไม่เห็นคนอยู่เลยเธอคิดว่าเพื่อนๆของเธอคงออกไปที่บ้านพักเก่าที่ไฟไหม้ไปแล้วแน่ๆ อุปกรณ์การทำงานทุกอย่างอยู่ที่บ้านนั้น โชคร้ายหน่อยคือมันไหม้ไปหมดแล้วและนรินทร์คิดว่ามันต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ            เธอจึงเลือกที่จะเดินออกจากคฤหาสน์ของพชรไป เธอไม่เห็นใครนอกจากผู้หญิงคนนั้นที่นั่งเฝ้าเธอในห้อง นรินทร์เงยหน้ามองท้องฟ้าก็พอจะรู้ได้ว่ามันน่าจะช่วงบ่ายคล้อยแล้ว เพราะฉะนั้นเธอเลยตั้งใจจะตรงไปที่ยังบ้านพักนั้นก่อน แต่ทว่าเมื่อเดินลัดเลาะไปท้องฟ้าที่สว่างเมื่อครู่เริ่มมืดครึ้มทั่วหมู่บ้าน นรินทร์มองไปรอบๆก็ไม่เห็นแม้แต่ชาวบ้าน            ความจริงแล้วคีภัทราไม่ได้คาดหวังกับปอบตาดำเสียเท่าไหร่ ดูจากการหลบซ่อนตัวของยายปอบแล้วก็รู้ว่ายายปอบนั้นขี้ขลาดเพียงใด แต่การที่ให้ยายปอบนั้นเข้ามาในหมู่บ้านก็เพื่อสร้

“หยุดเถิดคีภัทรา เจ้าก็รู้ว่าเจ้ามิใช่คู่ที่เบื้องบนลิขิต พวกเขาทั้งสองเป็นคู่กันมาทุกภพทุกชาติมิอาจแยกจากกันได้ ข้ารู้ว่าโอรสแห่งเรากระทำผิดกฏ และแน่นอนว่าต้องรับบทลงโทษทัณฑ์นั้นเป็นแน่”“แล้วเหตุใดเป็นข้ามิได้ มิว่าจักบุญบารมี ข้าล้วนมีเหมาะสมกับเจ้าพี่มิต่างจากนางแล้วเหตุใดกัน ข้าก็บุตรีของกษัตริย์นาคาแห่งทิศอุดร มีศักดิ์สายเลือดกษัตริย์เฉกเช่นเดียวกับนาง”“เจ้าบังคับให้ใครมารักเจ้ามิได้ดอกหนาคีภัทรา จิตสองจิตผูกพันธ์กันข้ามภพข้ามชาตินานนับอสงไขยยากนักที่แปรเปลี่ยน”“ข้ามิยอมรับ!! กาลเวลาแปรเปลี่ยนได้ฉันใด ใจก็แปรเปลี่ยนได้ฉันนั้น!!หากเพียงแต่ไม่มีนางใจของเจ้าพี่จะมีเพียงข้า” คีภัทรามิยอมแม้แต่จะฟังเสียงบิดาแห่งนาคาทั้งปวงอย่างพญาอนันตนาคราช ซ้ำยังหันหนีหายวับไปกับตาอย่างดื้อรั้น พญาอนันตะในร่างจำแลงส่ายหน้าไปมาราวกับเอือมระอากับบุตรสาวที่ดื้อรั้น ก่อนจะหันหน้าไปมองนรินทร์ที่ช็อกอย่างไม่เหลือสติเธอเงยหน้ามองชายผู้นั้นและพชรสลับกันไปมาอย่างสับสน การพบเจอพญานาคตัวเป็นๆก็ว่าเหลือเชื่อแล้ว พญานาคจำแลงแปลงกายมาปะปนกับมนุษย์นั้นก็ยิ่งไปกันใหญ่ ซ้ำมันเกิดขึ้