All Chapters of ลิขิตสัญญานาคา: Chapter 41 - Chapter 50

                    นรินทร์เดินเคียงคู่กับพชรตามทางไปเทวาลัยของหมู่บ้าน แต่กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำได้แต่เดินไปเรื่อยๆอย่างช้าๆ และหันมองหน้ากันไปมาด้วยรอยยิ้ม ในมือเล็กของนรินทร์ยังคงถือดอกมะลิดอกนั้นที่พชรยื่นให้มองหน้าเขาพลางสลับมองดอกไม้ในมือของตน            “แล้วคุณจะอยู่กับฉันจนค่ำเลยไหมคะ?” นรินทร์หันไปเอ่ยถาม เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยอยู่จนฟ้ามืดเลยสักครั้ง พชรยิ้มตอบก่อนจะพูดขึ้น            “คุณนรินทร์พูดเหมือนอยากให้ผมอยู่กับคุณนานๆ” พชรเอ่ยหยอกเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข นรินทร์อ้าปากค้างอีกครั้งกับความหลงตัวเองของเขาก่อนจะพูดขัดขึ้น            “ถ้าอย่างนั้นกลับไปเถอะค่ะ กลับตอนนี้เลยก็ได้”            “พูดอย่างนี้แสดงว่าคุ

เนื้อกายเริ่มแตกระแหงระเหยออกเป็นผุยผงในอากาศ มือที่ซ่อนไว้ด้านหลังเริ่มกำหมัดสั่นเทาเก็บกลั้นความเจ็บปวดไว้จนเม้มริมฝีปากแน่นแต่ก็ยังพยายามทำสีหน้าให้ดูปกติที่สุดแสงศรที่ยืนอยู่ข้างหลังเห็นถึงท่าทีความเจ็บปวดนั้นของผู้เป็นเจ้านายเพราะฝืนคำสาปของตนเองจึงทำให้พิษพญานาคกำเริบปะทุอยู่ภายในกาย หากไม่รีบกลับไปบำเพ็ญภาวนาคงจะกลับมาอยู่ในกายหยาบไม่ได้เป็นแน่“นายท่าน...ผมว่า....” แสงศรชะงักคำพูดเมื่อเห็นพชรยกมือขึ้นห้าม ก่อนจะรีบเก็บมือลงไปไขว้หลังตามเดิมเมื่อนรินทร์หันมาทางเขาพอดิบพอดี สีหน้าของเธอบ่งบอกเหมือนว่าจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เป็นไปเป็นสีหน้าที่ดูสงสัยและเป็นห่วงเขา ก่อนที่เธอจะย่างก้าวเข้าไปใกล้ๆ แต่พชรกับถอยหลังออกห่างจากเธอจนเธอขมวดคิ้วจะมองเขาด้วยแววตาที่ดูไม่เข้าใจ“คุณพชรเป็นอะไรไปคะ?” นรินทร์เลือกที่จะเอ่ยถามขึ้นแทนที่จะคลางแคลงใจกับท่าทีที่ถอยห่างของเขา ในตอนนี้สีหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าดูซีดเซียวและดูเจ็บปวดทรมานแต่ต้องเก็บกลั้นไว้ ฝืนยิ้มส่งให้เธอแล้วส่ายหน้า“ไม่เป็นไรครับ”“แต่สีหน้าของคุณ...”“นายท่านไม่ค่อยสบายน่ะครับ จะป่วยตอ

            นรินทร์และทีมต่างพากันขึ้นไปเก็บของและเตรียมตัวทยอยอาบน้ำอาบท่าเพื่อที่จะได้ลงไปทานข้าวตรงแคร่หน้าบ้าน ที่ผู้ใหญ่บ้านให้คนเอากับข้าวกับปลามาให้เป็นประจำ นรินทร์เห็นว่าคนอื่นๆกำลังเตรียมตัวอาบน้ำ จึงคว้าโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมามองหน้าจอครู่หนึ่งเธอคิดย้อนไปถึงคำพูดของพชรที่ได้บอกเธอเอาไว้ว่าหน้าชายหาดมีสัญญาณโทรศัพท์จึงลุกขึ้นแล้วเดินลงจากบ้านพักไป อีกอย่างเธอหนีสายตาของภากรณ์ที่จับจ้องมองเธอเขม็งอีกด้วย            เมื่อเดินไปถึงหน้าชายหาดพร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือขึ้นค้นหาสัญญาณ เธอปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาก่อนจะเห็นข้อความของพชรที่ส่งให้เธอตั้งแต่วันแรกที่เจอกันหลายข้อความ ก่อนที่เธอจะส่งข้อความกลับไปหาเขาด้วยรอยยิ้มเพราะมัวแต่จดจ่อที่โทรศัพท์มือถือเครื่องหรู จึงไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีคนเดินเข้ามาข้างหลัง โทรศัพท์ในมือถูกกระชากไปอย่างไม่รู้ตัว นรินทร์หันขวับไปมองคนที่เข้ามากระชากโทรศัพท์ของตนพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น“เอามือถือของฉันคืนมาเดี๋ย

                    หญิงสาวในเครื่องทรงสวยนั่งขัดสมาธิอยู่ที่ถ้ำถึงกับลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีแดงฉานของเธอดูดุดันขึ้นเมื่อภาพในนิมิตที่เพ่งมองเห็นว่าพญาเพชรแก้วนั้นได้ยอมเสี่ยงเอาตัวเข้าไปช่วยนรินทร์หรือนรินธราให้พ้นจาดเงื้อมมือของภากรณ์ ทั้งที่มันเป็นกฎห้ามเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้คำสาปของตัวเขาเองรุกรามไปมากกว่านี้            “เจ้าพี่ยอมเสี่ยงเพื่อมันเลยหรือ!! รักนางมนุษย์ชั้นต่ำคนนั้นมากเหลือคณาเชียวหรือ!!” เธอแทบจะกรีดร้องออกมาด้วยโทสะคีภัทราคิดว่าแม้ดวงจิตนางจะเป็นพญานาคีมาก่อนแต่ตอนนี้แทบจะไม่เหลือบารมีแล้วด้วยซ้ำ จิตนางดับสลายกลายเป็นผุยผง ดวงแก้วมณีก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ถึงจะกลับมาก็ไม่ใช่ว่าจะมีบุญญาธิการหรือบุญบารมีเหมือนดังเดิม อีกทั้งนางก็นิสัยไม่เหมือนเช่นเดิม ทั้งมุทะลุ สู่รู้ ขี้สงสัย ชอบเอาชนะไม่ได้มีจิตใจเมตตาเหมือนอดีต แล้วทำไมพญาเพชรแก้วถึงยังไม่ยอมหักใจตัดนางไปเสีย ซ้ำยังคอยตามเป็นห่วงเป็นไยเฝ้าดูแลอยู่

                อีกแค่นิดเดียวริมฝีปากของทั้งคู่ก็จะแนบชิดลิ้มรสหวาน เพียงแต่นรินทร์นั้นกลับชะงักงันยกมือขึ้นดันอกแกร่งของเขาออกเบาๆ เบือนหน้าหนีเล็กน้อยด้วยความเขินอาย พชรนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะมองจ้องเธอด้วยรอยยิ้มหวาน สายตาคมรอให้เธอพูดออกมาถึงการปฏิเสธเมื่อครู่            “เอ่อ...คือว่า...เราทำแบบนี้จะดีหรือคะ?”            “หืม?”            “คุณพชรเองก็ไม่ใช่คนหน้าตาไม่ดี ใครๆเห็นต่างก็ต้องหลงรักคุณแน่ คุณมีสิทธิ์เลือกนะคะ...คิดดีแล้วเหรอคะที่จะ...ทำแบบนี้กับฉัน...” นรินทร์พูดอ้อมไปอ้อมมา แต่พชรก็พอจะรู้ถึงความหมายที่เธอพูดถึง เขารู้ดีว่าภายในใจของเธอนั้นหวาดกลัวสิ่งไหน            “ผมไ