LOGINShare
๕๙.๒ ว่านดอกทอง
Last Updated:
2025-06-19 18:01:19“นิตาเจอผีค่ะ ตอนที่กำลังหาทางกลับมาที่นี่” พนิตากดใบหน้าลงต่ำดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ฝ่ามือหนาของพชรพลางจับมันแน่นขึ้น
“ผี? งั้นเหรอครับ”
“ใช่ค่ะ ตอนแรกเหมือนคนปกติหลังจากที่นิตาเดินตามไปสักพักมันก็หันหน้ามาใบหน้าของมันก็เปลี่ยนเป็นเกล็ดสีแดง ดวงตาสีแดงน่ากลัวจ้องมองมาที่นิตาเหมือนโกธรแค้นนิตา”
“ผีตัวนั้นพูดอะไรรึเปล่าครับ”
“ค่ะ มันบอกว่าจะเอาชีวิตของนิตาและมีแต่คุณพชรที่จะช่วยนิตาได้ คุณพชรช่วยนิตาด้วยนะคะ นิตากลัว”
พนิตาเอียงหน้าซบลงที่ต้นแขนของพชรและร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตาหลังพูดจบมือยังคงกำแน่นอย่างไม่มีท่าทีจะปล่อยพชร
“ผมจะให้แสงศรมาดูแลคุณ ไม่ต้องกลัวนะครับ” พชรลุกพรวดขึ้นทันทีดูเหมือนคีภัทราจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครา
“ดะ เดี๋ยวค่ะ คุณพชรจะไปไหนคะ?”
“ผมมีบางอย่างต้องไปจัดการน่ะครับ”
“ฮึก คุณพชรอยู่เป็นเพื่อนนิตาก่อนไม่ได้เหรอคะ” พนิตาถามเสียงสั่น
“นิตาไม่มีใครเลย ฮืออ ทุกคนทิ้งนิตาไปหมดไม่มี
Latest chapter
ลิขิตสัญญานาคา ๖๐. แก้ฤทธิ์ว่านดอกทอง [NC]
ภากรณ์ยกยิ้มว่านดอกทองอะไรนี่มันได้ผลดีเกินคาดแค่ละอองเกสรไม่เท่าไหร่ก็ทำให้เมียรักของเขาสายตาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน สายตาออดอ้อนของนรินทร์ที่เขาไม่ได้เห็นมานาน ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเขานรินทร์ที่ยั่วยวนเหมือนแมวป่าแบบนี้แหละที่เขาชอบเหมือนตอนแต่งงานใหม่ๆไม่มีผิด “จะทำอะไรกรณ์เหรอครับ หืม?” นรินทร์ไม่โต้ตอบคำถามของภากรณ์กลับเอื้อมแขนเรียวโอบรอบคอของภากรณ์ สายตามองเขาหวานเชื่อมอย่างต้องการ ภากรณ์ลูบไล้แขนเรียวนั้นก่อนจะเอื้อมมือไปโอบรอบเอวคอดกิ่วของเธอ “ผมรอคุณมานานมากเลยนะ…รู้ไหม?” พูดพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หวังจะช่วงชิงริมฝีปากบางนั้น แต่ทว่านรินทร์กลับผลักร่างของเขาแล้วขึ้นคร่อมทันทีด้วยท่าทางยั่วยวน “หื้ม...แบบนี้สิ ผมชอบ” ภากรณ์เอ่ยเสียงแหบพร่า ยกยิ้
ลิขิตสัญญานาคา ๕๙.๒ ว่านดอกทอง
“นิตาเจอผีค่ะ ตอนที่กำลังหาทางกลับมาที่นี่” พนิตากดใบหน้าลงต่ำดวงตาของเธอจับจ้องไปที่ฝ่ามือหนาของพชรพลางจับมันแน่นขึ้น“ผี? งั้นเหรอครับ”“ใช่ค่ะ ตอนแรกเหมือนคนปกติหลังจากที่นิตาเดินตามไปสักพักมันก็หันหน้ามาใบหน้าของมันก็เปลี่ยนเป็นเกล็ดสีแดง ดวงตาสีแดงน่ากลัวจ้องมองมาที่นิตาเหมือนโกธรแค้นนิตา”“ผีตัวนั้นพูดอะไรรึเปล่าครับ”“ค่ะ มันบอกว่าจะเอาชีวิตของนิตาและมีแต่คุณพชรที่จะช่วยนิตาได้ คุณพชรช่วยนิตาด้วยนะคะ นิตากลัว”พนิตาเอียงหน้าซบลงที่ต้นแขนของพชรและร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตาหลังพูดจบมือยังคงกำแน่นอย่างไม่มีท่าทีจะปล่อยพชร“ผมจะให้แสงศรมาดูแลคุณ ไม่ต้องกลัวนะครับ” พชรลุกพรวดขึ้นทันทีดูเหมือนคีภัทราจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครา“ดะ เดี๋ยวค่ะ คุณพชรจะไปไหนคะ?”“ผมมีบางอย่างต้องไปจัดการน่ะครับ”“ฮึก คุณพชรอยู่เป็นเพื่อนนิตาก่อนไม่ได้เหรอคะ” พนิตาถามเสียงสั่น“นิตาไม่มีใครเลย ฮืออ ทุกคนทิ้งนิตาไปหมดไม่มี
ลิขิตสัญญานาคา ๕๙.๑ ว่านดอกทอง
หลังจากวางแผนแยกคนทั้งสองออกจากกันแล้ว ภากรณ์และพนิตาก็เปิดประตูห้องของตัวเองมองซ้ายทีขวาทีอย่างระแวงระวัง เนื่องด้วยมันดึกดื่นค่อนคืนแล้วจึงไม่มีใครออกมาในตอนนี้และคงจะหลับกันหมด ทั้งสองก้าวเท้าออกมาจากห้องแล้วค่อยๆหันไปปิดประตูห้องที่พึ่งออกมาอย่างแผ่วเบาไม่ให้เกิดเสียง “ว๊าย!” “เฮ้ย!”เมื่อหันกลับมาทั้งสองถึงกับร้องเสียงหลงเมื่อเห็นหญิงสาวที่เปิดประตูให้เขาโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ พร้อมกับยื่นห่อผ้าสีขาวให้ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “นี่คือของที่คุณทั้งสองต้องใช้มัน” มันตราเอ่ยขึ้น ภากรณ์และพนิตามองหน้ากันก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเหลือบมองห่อผ้านั้น “ใช้อะไร? เราแค่จะออกไ
ลิขิตสัญญานาคา ๕๘. บริวารไร้ประโยชน์
“ยะ ยะ อย่าทำอะไรพวกเราเลย พวกเราไม่รู้เรื่อง ปล่อยพวกเราไปเถอะนะครับ” ภากรณ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ยกมือขึ้นไหว้เหนือศีรษะด้วยความกลัวเนื้อตัวสั่นเทาไม่ต่างจากพนิตาเลย“จะให้พวกเราทำอะไร พวกเราจะทำให้ทุกอย่างขอแค่ไว้ชีวิตพวกเรา…” พนิตาเอ่ยต่อรองมือไม้สั่นไปหมด ทั้งชีวิตเชื่อแต่ของแบรนด์เนมและเงินตรา ผีสางนางไม้ที่ไหนไม่เคยมีอยู่ในสมองแถมยังมองว่าเป็นเรื่องไร้สาระเสียอีก แต่มาวันนี้เห็นกับตาจนทำตัวไม่ถูกกลัวจนตัวสั่นขนลุกเกลียว“เพียงแค่กำจัดนาง! พวกมึงก็หาได้ทำได้สำเร็จไม่! จักให้กูเชื่อคำมึงรึ! มึง!...” หญิงสาวชี้ไปทางภากรณ์ทำเอาเขาสะดุ้งโหยงเหลือบมองใบหน้าดุร้ายนั้นอย่างหวาดหวั่นขวัญหาย“ค... ครับ”“เพียงทำให้นางตกเป็นของมึง ยังทำมิได้! ทั้งที่เกิดเป็นมนุษย์มิต่างกัน”“มะ หมายถึงใครครับ?”“มึงมิรู้จริงรึกูจักบอกให้เอาบุญ อีนรินทร์!”ภากรณ์คิดในใจว่านรินทร์เป็นของเขามาตั้งแต่แรกและยังเป็นอยู่ดูท่าทางผีตัวนี้จะไม่รู้เรื่องอะไรเลยน่ากลัวซะ
ลิขิตสัญญานาคา ๕๗.๒ อยากกลับบ้าน
เดินจนเหงื่อตกแทบจะไม่เหลือแรง ภากรณ์หยุดหอบหายใจยืนเท้าสะเอวอย่างหัวเสีย จากที่เดินมายังเทวาลัยมันไม่ได้ไกลขนาดนี้เลย เขาเหลียวกลับไปมองพนิตาที่อยู่ในสภาพไม่ต่างจากเขา อีกทั้งยังทำหน้าบึ้งตึงมองเขาด้วยความไม่พอใจ ดูก็รู้ว่าเธอคิดว่าเขานั้นหลงนั้นแน่ๆ แต่ภากรณ์จำได้ดีว่าทางนี้ก่อนที่จะหันกลับไปมองทางข้างหน้า ภากรณ์หรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่งเดินอยู่ไม่ไกลจากเขานัก รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น“โอ้ย นิตาเดินไม่ไหวแล้วนะคะกรณ์”“เงียบก่อนนิตา นั่นไง เห็นไหม?” ภากรณ์พูดพลางชี้ไปที่หญิงสาวชาวบ้านด้วยท่าทางดีใจ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น พนิตาชะเง้อมองแล้วรีบเดินตามภากรณ์ไป“ขอโทษนะครับ…บ้านหลังใหญ่ท้ายหมู่บ้านไปทางไหน?” หญิงสาวหันกลับมามองทางเขาที่เอ่ยถามด้วยท่าทางดีใจ ใบหน้าสวยสดงดงามไม่เคยเห็นมาก่อนในหมู่บ้าน ภากรณ์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มขึ้น“บ้านคุณพชรหรือคะ?” หญิงสาวนิรนามเอ่ยเสียงหวานพร้อมรอยยิ้ม ภากรณ์มองจ้องหญิงสาวค้างด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ตามประสาผู้ชายเจ้าชู้เวลาเจอ
ลิขิตสัญญานาคา ๕๗.๑ อยากกลับบ้าน
เมื่ออาการดีขึ้นนรินทร์และพชรก็เดินลงมาเจอทุกคนที่นั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขกชั้นล่างของตัวบ้าน ทุกคนต่างมองไปทางเดียวกัน มินตราเห็นอย่างนั้นก็รีบเดินเข้าไปหานรินทร์ทันทีด้วยสีหน้าดีอกดีใจ “พี่นรินทร์! ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยถามพลางจับที่มือของนรินทร์เบาๆ “อือ ไม่เป็นไรแล้ว” “น่าแปลกที่พอพี่มาอยู่ที่นี่เป็นลมบ่อย เมื่อก่อนยังแบกลังหนังสือหนักๆได้เลย” มินตราพูดอย่างนึกสงสัย เพราะนรินทร์หัวหน้าทีมของเธอค่อนข้างที่จะเป็นคนแข็งแรงมากพอสมควร ไม่น่าจะเป็นคนที่ล้มพับบ่อยขนาดนี้แท้ๆ “นั่นสิ พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน…” นรินทร์เอ่ยตอบพลางยิ้มแห้งหลบเลี่ยงสายตาของมินตรา เธอไม่กล้าบอกคนในทีมว่าไปเจออะไรมาบ้างไม่อย่างนั้นคนในทีมคงจะกลัวจนไม่กล้าอ
You may also like
เมื่อฉันเข้ามาในนิยายที่ฉันอ่านจบแล้ว ชีวิตของฉันก็หวานหมูสิ
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า700 viewsข้านี้แหละที่จะทำให้ตระกูลนี้ร่ำรวย
ยัยแม่มดแสนน่ารัก168 viewsเมื่อฉันติดอยู่ในเกมฮาเร็มที่ไม่ตรงปก
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า306 viewsหลินหลินกับระบบมิติผันผวน
หลินหลินสาวน้อยนักผจญภัย10.0K viewsตื่นขึ้นในร่างท่านหญิงตัวร้าย
หลูซื่อเต๋อ27 viewsวันสิ้นโลก น้ำขวดเดียว คว้าสาวทั้งเมือง
แสงจันทร์สุกใส61 views
