Semua Bab ลิขิตสัญญานาคา: Bab 71 - Bab 80

แววตาของนรินทร์ที่จ้องมองพชรเปลี่ยนไปจากเดิมดวงตาใสที่เคยมองเขาด้วยความรักบัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัว แม้ว่าเขาจะล่วงรู้อยู่แล้วว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขาจะเปลี่ยนไป แต่ใจของเขากลับทำใจยอมรับไม่ได้เมื่อมันเกิดขึ้น “คุณกลัวผมหรือครับ?”ใจหนึ่งก็กลัวสิ่งที่เธอไม่รู้จักอีกใจหนึ่งก็ปวดใจกับถ้อยคำที่ตัวเองปฏิเสธ เธออยากจะบอกว่าเธอยังรู้สึกดีกับเขาแต่ก็กลัวเกินกว่าจะพูดออกมา นรินทร์หลุบตาลงเม้มปากแน่นหลบเลี่ยงสายตาของเขาที่จ้องมองเธออย่างรอคำตอบ พชรรู้ดีว่าตอนนี้เธอก็คงยังสับสน เขาจึงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ“ผมแค่จะช่วยรักษาคุณ” พชรเอ่ย“คุณไม่ใช่หมอสักหน่อย…เรียกหมอมาดีกว่าค่ะ” นรินทร์เอ่ยขึ้นอย่างไม่ยินยอม พชรได้แต่เพียงปั้นหน้ายิ้มรับแม้ว่าจะเขาจะรู้สึกเศร้าแค่ไหนก็ตาม เขายังคงดื้อดึงเดินไปนั่งลงข้างๆที่เธอนอนอยู่“นี่คุณ! คุณ!” นรินทร์ตกใจสุดขีดอีกครั้งเธอหลับตาปี๋ร่างของพชรที่ไม่ใช่มนุษย์ยังคงติดตาของนรินทร์ เมื่อเขาเอื้อมมือมาจับที่มือของเธออย่างแผ่วเบา แม้จะกลัวแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขานั

“แล้วข้าเล่าเป็นเพียงเครื่องราชย์บรรณาการ มิมีความสลักสำคัญใดอย่างนั้นหรือ”“เจ้าเปรียบเสมือนพี่น้องร่วมสายเลือดย่อมสำคัญ”สิ้นเสียงพญาเพชรแก้วมือที่กอดกายหนาไว้แน่นก็ถูกแกะคลายออก ใบหน้าของชายผู้เป็นที่รักดูจริงจังและแน่วแน่จนใจเจ็บ นางมีรักแท้ให้แก่เขาอยู่เต็มดวงใจ แม้ว่านางจักมาก่อนนางผู้นั้นหลายร้อยปีก็ยังมิอาจทำให้ชายในดวงใจรักนางได้ ยิ่งคิดยิ่งน่าเจ็บใจ…“เจ้ากลับไปเสียเถิด” พญาเพชรแก้วเอ่ยพร้อมหันหลังให้นาง คีภัทรามองแผ่นหลังกำยำของชายหนุ่มตรงหน้าทั้งน้ำตา แม้แต่น้ำตาของนางก็มิอาจเรียกความสนใจของเขาได้เลยคีภัทราจึงวิ่งออกไปจากห้องของพญาเพชรแก้ว ใบหน้าสวยคมคายเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาก่อนจะทรุดร่างนั่งลงสะอื้นไห้เมื่อถึงห้องหอนอนของตนแม้นตัวเจ้าหล่อนยอมละความเป็นกุลสตรีเข้าหาพญาเพชรแก้วด้วยใจรัก ถึงในหอนอนเพียงเพื่อขอร้องอ้อนวอนขอความรักจากเขาเพียงน้อยนิดแต่ทว่าเพียงเศษเสี้ยวเขาก็มิแลเหลียวนาง“เจ็บใจ! เจ็บใจนัก! มันคือผู้ใดกัน!! มันน่าหลงใหลหรือใช้มารยาสาไถใดจึ่งได้ใจเจ้าพี่!!” เอ่ยกล่าวด้

ราวกับรับรู้ว่าพญาเพชรแก้วจะกลับมายังวังบาดาลคืนนี้ คีภัทราจึงได้ตระเตรียมแผนการเอาไว้ ไม่หนำซ้ำยังร่ายมนต์บังไว้มิให้ผู้ใดเข้าไปได้ เหล่าบริวารจะไม่สามารถรับรู้ได้แน่เนื่องจากความหยั่งรู้ในบุญบารมีนั้นต่างกัน ธาราเองเมื่อเห็นว่าไม่มีพญานกอย่างที่บริวารว่าก็รีบรุดหน้ากลับมายังหอนอนเพื่อเฝ้าเจ้าแม่นางของตนแต่ก็เห็นว่าประตูปิดอยู่คิดว่านางนาคีบริวารทั้งสองคงจะจัดการเรื่องเจ้าแม่นางเรียบร้อยดีแล้วจึงออกไปทำหน้าที่ของตนต่อ ธาราแลเห็นการกลับมาของพญาเพชรแก้วชายผู้เป็นที่รักของเจ้าแม่นางก็เตรียมจะเข้าไปทำความเคารพและแจ้งเรื่องที่นรินธราล้มหลับไป แต่ทว่าทุกอย่างกลับตาลปัดไปเสียหมดคีภัทราวิ่งโร่เข้าไปหาพญาเพชรแก้วที่พึ่งกลับมาจากศึก ก่อนจะเกิดเรื่องขึ้นโดยที่ไม่มีใครกล้าขัดเนื่องด้วยเห็นว่าเจ้าจอมกษัตริย์นั้นเกรี้ยวกราดเต็มที่เจ้าแม่นางถูกจองจำอยู่ในคุกนาคาไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรพญาเพชรแก้วกลับเลี่ยงที่จะฟัง แม้จักเป็นคำพูดของหญิงผู้เป็นที่รักอย่างนรินธราก็ตามที ธาราเห็นทีจักทนไม่ไหวจึงตั้งหน้าไปเข้าเฝ้าเจ้าจอมกษัตริย์ด้วยตนเอง“ข้าแต่องค์กษัตริย์แห่งเหล่าน

“อุปกรณ์เราถูกไฟไหม้หมดเลย ข้อมูลต่างๆไม่เหลือเลย” นิลนนท์เอ่ยขึ้น หลังจากที่นรินทร์ได้นอนพักเต็มอิ่มมาตั้งแต่เมื่อวานพร้อมกับความทรงจำใหม่ความรู้ใหม่ในหัวที่ตัวเองพึ่งเจอและเห็นมากับตา นรินทร์ละความคิดจากเหตุการณ์นั้นไม่ได้เลย แม้ในขณะที่เธอนั่งฟังเพื่อนสนิทของตนพูดและจ้องมองเพื่อนสนิทของตนอย่างเหม่อลอยอยู่ก็ราวกับว่าเป็นภาพของนาคานักรบคนนั้นที่อยู่ข้างกายพญาเพชรแก้วที่มีใบหน้าและชื่อเหมือนกันกับเพื่อนของตน “นรินทร์…นรินทร์!! มึงฟังกูอยู่หรือเปล่าวะเนี่ย?” นิลนนท์เรียกและเอามือวาดกลางอากาศใกล้ใบหน้าของนรินทร์แต่เธอยังคงนิ่งค้าง ก่อนที่นรินทร์จะสะดุ้งเล็กน้อยหันไปมองหน้านิลนนท์และคนอื่นๆที่จ้องมองเธอเป็นตาเดียว“ฮะ?! อ๋อ อือ..”“อือ อะไรของมึง สรุปไม่ได้ฟัง?” นิลนนท์เอ่ยย้ำ“พี่นรินทร์ พี่เป็นอะไรไปเนี่ย” มินตราเอ่ยพร้อมกับจับมือเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงเป็นใย นรินทร์หันไปมองหน้ามินตราก่อนจะผละตัวออกเล็กน้อยพร้อมดึงมือออก มินตรายิ่งงงไปกันใหญ่กับท่าทีของรุ่นพี่ที่สน

ชุดไทยสีแดงแปรเปลี่ยนเป็นสีขาวอย่างน่าทึ่ง ชาวบ้านพากันโห่ร้องด้วยความตกใจปนทึ่ง แม่สายหันไปพยักหน้าให้เหล่านักดนตรีชาวบ้านก่อนจะบรรเลงเพลงที่อ่อนช้อย ซึ่งเป็นบทเพลงที่แตกต่างจากทางด้านภาคตะวันออกเฉียงใต้ที่จะค่อนข้างเร็ว แต่เพลงรำถวายนี้กลับเป็นการรำอ่อนช้อยเหมือนนางรำในราชวังอย่างไรอย่างนั้น “ไม่เหมือนที่แม่ซ้อมให้ไม่ใช่หรือ?” ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยถามพลางหันไปมองแม่สายผู้เป็นภรรยา“รำนารีบารมี…เป็นรำที่ไม่ใช่ใครก็รำได้ นางโดนสิงอยู่แน่ๆ…” แม่สายเอ่ยพลางมองจ้องไปยังนรินทร์ที่กำลังเริ่มร่ายรำเสียงฆ้องดังสลับกับเสียงตะโพนในจังหวะเนิบๆ เมื่อเธอกระทืบเท้าหมุนตัวหันมาก็เป็นเสียงเป่าสังข์ดังก้องกังวาน พระจันทร์ด้านบนที่ขึ้นพอดีกับปลายยอดเทวาลัยเกิดปรากฏการณ์จันทร์ทรงกลด ชาวบ้านต่างฮือฮาเมื่อเห็นภาพตรงหน้าราวกับภาพวาดรอยยิ้มหวานบางๆเปื้อนใบหน้า เธอสวยงามไม่ต่างจากในอดีตเลย…ทุกคนในทีมต่างอึ้งทึ่งมองเธอจนไม่กระพริบตา พชรเองก็ไม่ต่างกัน…สายตาคมเอ่อคลอเคลือบไปด้วยน้ำตาใส จ้องมองหญิงสาวที่รำอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้