All Chapters of โจวเพ่ยชิง มารดาผู้กลับใจ 70: Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากคืนนั้นจวบจนเวลาผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ หลี่ฮั่นตงเปลี่ยนการกระทำของตนเองไปโดยปริยาย จากที่มักจะเย็นชาให้กับผู้เป็นภรรยา กลายเป็นว่าเวลานี้ชายหนุ่มก็ตามติดภรรยาไม่ปล่อยให้ห่างกายห่างใจเลยนี่จึงทำให้โจวเพ่ยชิงปวดหัวยิ่งนัก เนื่องจากเธอยังมีการค้าให้ดูแล กว่าจะปลีกตัวออกมาแต่ละครั้งจึงลำบากมากแต่ยังดีที่เธอยังหาข้ออ้างเรื่องที่ต้องไปส่งน้องสาวที่โรงเรียน ทำให้หญิงสาวจึงมีเวลาของตัวเองอยู่บ้างแม้จะไม่กี่ชั่วโมงก็ตาม แต่เธอยังคงเข้าไปเติมของในโกดังจนเต็มในทุกครั้งที่เข้าเมือง และรีบกลับบ้านทันที โดยไม่ค่อยได้เข้าไปที่ร้านเพ่ยเพ่ยเลยในช่วงนี้“เพ่ยชิง พี่จะขึ้นเขานะ วันนี้น้องสามกับพี่ภรรยาหยุดงานใช่ไหม ว่าจะไปล่าสัตว์กันเสียหน่อย” หลี่ฮั่นตงเอ่ยบอกกับภรรยา ในขณะที่ตนเองกำลังเตรียมอุปกรณ์เข้าป่าล่าสัตว์“พี่จะเข้าป่าเสี่ยงอันตรายทำไม อาหารฉันเองก็ซื้อกลับมาทุกวันอยู่แล้ว” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจแม้ทุกครั้งที่เขากลับมาจะขึ้นเขาเป็นประจำก็ตาม แต่นี่ อีกไม่นานสามีต้องกลับค่ายทหารแล้ว ทำไมไม่อยู่ให้สบาย ขึ้นเขาไปมีแต่เสี่ยงอันตราย“ไม่เสี่ยงหรอก อย่าลืมสิ สามีของน้องแข็งแรงจะตาย หรือ

“จะกอดกันอีกนานไหมน้องเขย ช่วยกรุณาออกมาทำงานก่อนเถอะ กอดเมียเมื่อไหร่ก็ได้” โจวเทียนอี้บ่นออกมาเวลานี้เขาเหนื่อยสายตัวแทบขาดอยู่แล้ว ดูการกระทำของน้องเขยสิ ไม่ใช่เขาไม่ห่วงน้องสาว แต่รู้ดีว่าหากเธอไม่ยินยอมใครหน้าไหนก็รังแกไม่ได้ อย่าลืมสิ ว่าตัวตนที่แท้จริงของเพ่ยชิงคือนายหญิงเพ่ยเพ่ย ผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งในขณะนี้“พี่ใหญ่พูดอะไรคะ พี่ฮั่นตงแค่ปลอบโยนฉันเท่านั้น ว่าแต่หมูป่าตัวใหญ่ขนาดนี้ เราจะกินกันหมดเหรอ”โจวเพ่ยชิงเขินอายเล็กน้อย เมื่อเจอพี่ชายส่งเสียงล้อเลียนมา หญิงสาวจึงเบี่ยงเบนความสนใจไปยังหมูป่าตัวใหญ่ทั้งสองตัว“พี่ตั้งใจว่าจะแบ่งปันให้กับชาวบ้าน เพ่ยชิงคิดว่าอย่างไร”เรื่องนี้เหล่าบรรดาชายหนุ่มที่ขึ้นเขาล่าสัตว์ ต่างตกลงกันเรียบร้อย เนื่องจากหมูป่าที่ได้มามากเกินความจำเป็น ดังนั้นจึงคิดว่าแบ่งปันให้ชาวบ้านดีหรือไม่“แบบนั้นก็ดีค่ะ นานแค่ไหนแล้วที่ชาวบ้านหลายครัวเรือนไม่ได้กินเนื้อสัตว์ ถือว่าแบ่งปันก็แล้วกัน ทุกคนจะได้มีความสุข”หลังจากได้ยินคำตอบของภรรยา หลี่ฮั่นตงอมยิ้มด้วยความพอใจ แม้จะอยู่กับเธอมานานพอสมควร แต่วันนี้ชายหนุ่มกล้าพูดเต็มปากเลยว่าภรรยาเขาเปลี่ยนไปแล้วจริ

บ่ายวันนี้…สี่คนพ่อแม่ลูกแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูดีและมีราคา เนื่องจากโจวเพ่ยชิงต้องการพาทุกคนไปถ่ายรูปครอบครัว ในขณะที่กำลังเดินออกจากบ้าน มีชาวบ้านหาหลายคนแวะทักทายและพูดคุยอย่างเป็นกันเอง หนึ่งในนั้นก็คือแม่ของหม่าหลันจีโจวเพ่ยชิงแม้ว่าหญิงสาวจะมีปัญหากับคนเป็นลูก แต่เธอไม่ได้เหมารวม ที่จะต้องมีปัญหากับหญิงวัยกลางคนตรงหน้านี้ด้วย“ฉันต้องขอโทษแทนหลันจีด้วยนะสะใภ้รอง ไม่คิดมาก่อนว่าลูกสาวฉันจะทำเรื่องอย่างนี้” แม่ของหม่าหลันจี พูดขอโทษโจวเพ่ยชิงด้วยความละลายใจและผิดหวังในตัวลูกสาวของตนเอง“อย่าคิดอะไรมากเลยนะคะ ฉันไม่ได้เอาเรื่องนี้มาคิดให้รกสมองหรอก อย่างน้อยหากหลันจีคิดได้จริง ๆ ฉันก็ยินดีที่จะปล่อยผ่าน แต่ถ้าเกิดวันใดลูกสาวของป้ามาหาเรื่องหรือมาใส่ร้ายฉันอีก วันนั้นป้าก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน ฉันไม่มีวันยอมอีกแน่”น้ำเสียงของหญิงสาวดูออกจะดูนอบน้อมก็จริง แต่คำพูดที่ออกมานั้นคือความจริงและคิดจะกระทำในวันหน้า ถ้าหม่าหลันจีมาหาเรื่องหรือใส่ร้ายเธออีก แม่ของหม่าหลันจีพยักหน้าให้กับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า แต่สายตานั้นกลับมองไปยังหลี่ฮั่นตง คล้ายกับขอคำปรึกษา หลี่ฮั่นตงจึงพูดขึ้น

“เพราะอะไรครับ ถึงได้เอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา”ตานเต๋อคงเอ่ยถาม พร้อมกับเพ่งมองชายตรงหน้าอย่างละเอียด ก่อนจะเก็บสายตากลับคืนมา“เพราะผมคือนักธุรกิจน่ะสิ เวลานี้ผมมองเพียงให้ตนเองขายโรงงานได้เท่านั้น การที่คุณออกมาจากโรงงานของหัวเผิงเร็วขนาดนี้ ไม่เท่ากับการเจรจาไม่สำเร็จหรอกหรือ ดังนั้นผมคิดว่าตนเองควรจะมายื่นข้อเสนอบ้าง หากคุณตกลงผม ยินดีจะพาไปดูโรงงานของตนเองทันที”ถ้อยคำตรงไปตรงมาของนายท่านฟ่าน ทำให้ตานเต๋อคงอดที่จะยกยิ้มมุมปากไม่ได้ นี่คือการทำธุรกิจสินะ น่าสนใจดี“ราคาที่นายท่านฟ่านต้องการขายเท่าไรครับ ในเมื่อนายท่านแจ้งว่าโรงงานเล็กกว่าของนายท่านหัว”“แสนห้าหมื่นหยวน อุปกรณ์พร้อม สามารถเข้าสานต่อธุรกิจได้ทันที ใบอนุญาตมีครบทุกอย่าง อีกทั้งส่งผ้าขายได้ทุกพื้นที่ ไม่จำเป็นต้องขายหรือส่งให้รัฐเพียงที่เดียว”สีหน้าสนใจปรากฏขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าเพียงเสี้ยววินาที ใบหน้าของตานเต๋อคงกลับมาเป็นปกติ โดยไม่มีใครสังเกตเห็น“อย่างนั้นฉันคิดว่าเราควรไปหาที่คุยดีกว่าไหม หากจะคุยธุรกิจตรงนี้คงไม่เหมาะเท่าไร”นายพลอาวุโสซีอยู่ในเหตุการณ์ตลอด ได้เอ่ยเตือนขึ้นมา เนื่องจากตรงนี้คือหน้าโรงงานของหัวเผิง จึง

มีคนรักย่อมต้องมีคนอิจฉาในวาสนาของนายหญิงเพ่ยเพ่ยที่ไม่มีใครรู้ตัวตนว่าเป็นใคร โดยเฉพาะลู่เสี่ยวเหมย ที่แอบชอบลูกชายคนรองบ้านโจวอย่างโจวว่านปิงในเวลานี้ เพราะรู้แล้วว่าเธอไม่มีหวังในตัวของหลี่ฮั่นตงอีกแล้วเมื่อเห็นว่าโจวว่านปิงมีแววตาอ่อนโยนทุกครั้งที่เอ่ยถึงนายหญิงเพ่ยเพ่ย จึงเอ่ยวาจาไม่น่าฟังออกมา“นายหญิงเพ่ยเพ่ยทำแบบนี้ต้องการอะไร ฉันได้ข่าวว่าเจ้านายของพี่คนนี้แจกจ่ายเสบียงให้กับหลายพื้นที่ ซึ่งรวม ๆ แล้วคงจ่ายเงินไปไม่น้อย เจ้านายของพี่คงไม่ได้ทำเรื่องเสื่อมเสียหรอกใช่ไหม และเงินที่นำมาซื้อเสบียงแจกจ่ายให้ชาวบ้าน คงไม่เป็นเงิน ผิดกฎหมายหรอกนะ”“นี่หล่อนพูดเรื่องอะไรเสี่ยวเหมย นายหญิงเพ่ยเพ่ยไม่ใช่คนไม่ดี และเงินที่นายหญิงเพ่ยเพ่ยนำมาซื้อเสบียงแจกจ่าย ก็เป็นเงินที่ถูกกฎหมาย” นางซูหนานอดไม่ได้ที่จะพูดสวนกลับไป เมื่อเด็กสาวจากบ้านลู่เอ่ยวาจาไม่ดีใส่ลูกสาวของตน“น้าซูรู้ได้ยังไงว่าเงินนี่ถูกฏหมาย ทำอย่างกับว่าน้าซูรู้จักนายหญิงเพ่ยเพ่ยอย่างนั้นแหละ” ลู่เสี่ยวเหมยเบะปากตอบกลับท่าทีนี้ทำให้ชาวบ้านส่วนใหญ่เกิดความไม่พอใจ ที่ลูกสาวบ้านลู่พูดวาจาไม่ดีต่อผู้มีพระคุณอย่างนายหญิงเพ่ยเพ่ย