Semua Bab โจวเพ่ยชิง มารดาผู้กลับใจ 70: Bab 31 - Bab 40

พริบตาเดียวเวลาก็ผ่านมาสองสัปดาห์ ยอดขายร้านเพ่ยเพ่ยมีแต่เพิ่มขึ้นไม่มีลดลง อีกทั้งเวลานี้ตานเต๋อคงยังติดต่อทำการค้ากับร้านอาหารของรัฐอีกหลายแห่ง ทำให้แต่ละคนแทบไม่มีเวลาพัก“เวลานี้คนงานของเราแทบจะไม่พอแล้วนะพี่เต๋อคง เราน่าจะรับคนมาเพิ่ม” โจวเพ่ยชิงดูบัญชีอยู่หลังร้านเอ่ยขึ้นมาเธอมองว่าคนงานมีแค่นี้น่าจะไม่เพียงพอแล้ว และเธอต้องการขยายร้านค้าอีกด้วย“ครับนายหญิง เวลานี้คนงานเราแทบไม่พอจริง ๆ”ตานเต๋อคงเห็นด้วยกับนายหญิง เรื่องที่จะรับคนงานเพิ่ม เวลาที่เขาออกไปส่งของ ที่ร้านจะมีเพียงสามคน ซึ่งไม่เพียงพอและยิ่งถ้าเมื่อไหร่ลูกค้าที่มาสั่งซื้อของ แล้วให้ไปส่งสินค้าที่บ้าน หมายความว่าที่ร้านจะเหลือเพียงสองคน ซึ่งไม่เพียงพอต่อการดูแลร้าน เนื่องจากลูกค้าเข้ามาจำนวนมาก“ถ้าอย่างนั้นพี่ติดป้ายรับสมัครคนงานสักสี่คน ฉันต้องการขยายร้านเพ่ยเพ่ยในกลุ่มการค้าตลาดมืด ส่วนพี่ทั้งสามคนนั้น ให้เขาดูแลและคุมร้านค้าที่จะเปิดใหม่ พี่คิดว่าอย่างไร”หญิงสาวคล้ายจะขอความคิดเห็น เธอตั้งใจจะขยายร้านค้าในกลุ่มตลาดมืด ส่วนจะขยายไปต่างเมืองหรือไม่ ค่อยว่ากันอีกครั้ง เนื่องจากตอนนี้เธอยังไม่มีรถยนต์หรือรถบรรทุก

ทันทีที่กลับมาจากคฤหาสน์ของนายพลอาวุโสซี โจวเพ่ยชิงรีบตรงมายังโกดัง หญิงสาวตัดสินใจเข้ามิติและดูร้านค้าที่มีอยู่ส่วนมากวัตถุดิบที่ท่านนายพลสั่งคือเนื้อสัตว์และข้าวสารอาหารแห้ง รวมถึงพืชผักต่าง ๆ ที่ใช้ในการประกอบอาหาร ทุกสิ่งเหล่านี้ล้วนมีในห้างสรรพสินค้าทั้งนั้นปัญหาของเธอคือขับรถไม่เป็นนี่สิ แล้วเธอจะทดสอบได้อย่างไร ว่าสมรรถภาพของรถคันนี้เป็นอย่างไรเมื่อทำอะไรไม่ได้ หญิงสาวจึงมาดูด้านหลังรถ ไม่รู้เพราะว่าอุณภูมิในมิติทำให้อาหารไม่เน่าเสีย หรือเพราะความเย็นจากตู้ขนส่งของรถกันแน่“ต่อไปคงต้องหัดขับรถเองซะแล้วละมั้ง เฮ้อ…”หญิงสาวบ่นกับตัวเอง ก่อนจะรีบจัดการเอาของทุกอย่างมาเติมในโกดังและนำรถกระบะตู้แช่เย็น ออกมาจอดเรียงรายไว้ ส่วนรถยนต์โจวเพ่ยชิงรู้สึกว่าดูสมัยใหม่จนเกินไป เรื่องนี้คงต้องรบกวนนายพลอาวุโสซีจัดการให้ดีกว่าเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงเดินไปยังร้านเพ่ยเพ่ย เพื่อแจ้งข่าวเรื่องการค้ากับนายพลอาวุโสให้ตานเต๋อคงและคนอื่นรับรู้ โจวเพ่ยชิงกลับมาถึงร้าน จึงพยักหน้าให้ตานเต๋อคงเดินตามเข้ามา เธอต้องการแจ้งข่าวเรื่องทำการค้ากับนายพลอาวุโสซีให้รับรู้ และอยากถามด้วยว่

“ไม่คิดว่านายหญิงเพ่ยเพ่ยจะอายุน้อย แต่กลับมีใจนักเลงรู้จักหลบรู้จักหลีกในเกมธุรกิจ” นายพลอาวุโสซีมองตามหลังนายหญิงเพ่ยเพ่ยแล้วพูดขึ้นมากับลูกชาย“แต่ดูเหมือนว่าเรื่องที่เธอทำการค้า คนครอบครัวยังไม่รู้นะครับพ่อ อีกทั้งตัวเธอเองเป็นลูกสะใภ้คนรองบ้านหลี่ ไม่รู้ว่าสามีทหารของเธอจะรู้ไหม ว่าภรรยาแอบทำการค้า”ผู้กองคล้ายกับหัวเราะเล็กน้อย คนหนึ่งเป็นทหารที่อยู่ในกฎระเบียบ คนหนึ่งเป็นนายหญิงเพ่ยเพ่ยที่แทบจะก้าวมาเป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลของเมืองนี้แล้ว ผู้เป็นสามีรู้เข้าจะทำอย่างไร“เอาเถอะปิดตาไว้บ้าง ขนาดเราเองยังทำการค้าเลย พ่อถึงบอกยังไงล่ะ ว่าหญิงสาวคนนี้มีดีกว่าที่เราคิด การที่เธอปิดบังตัวตนโดยให้คนสนิทออกหน้าแทน นั่นก็เพราะความปลอดภัยของตนเองและครอบครัว รวมถึงหน้าที่การงานของสามี พ่อเชื่อนะ วันหนึ่งนายหญิงเพ่ยเพ่ยคนนี้จะเป็นหนึ่งในผู้มีอิทธิพลที่สุด ไม่เพียงแค่ที่เมืองนี้เท่านั้น แต่ขยายอิทธิพลไปแทบทุกมณฑล ไม่เชื่อก็ลองดูว่ามันจะเป็นอย่างที่พ่อพูดไหม” นายพลอาวุโสซีพูดกับลูกชาย มั่นใจว่าในเวลาอีกไม่นานชื่อของนายหญิงเพ่ยเพ่ยต้องขยายอิทธิพลไปแทบทุกมณฑลผู้กองพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของผู้

สองวันต่อมาตานเต๋อคงเข้ามายังหมู่บ้านในฐานะคนสนิทของนายหญิงเพ่ยเพ่ย โดยมีเหวินเทาตามมาช่วยเรื่องเอกสาร และแจ้งไปยังหัวหน้าหมู่บ้าน ว่านายหญิงเพ่ยเพ่ยต้องการรับสมัครคนงาน วันนี้จึงต้องเข้ามาเพื่อเอารายชื่อ อีกทั้งต้องการให้คนที่ได้ตำแหน่งผู้จัดการและรองผู้จัดการสหกรณ์ ไปเรียนรู้เรื่องสินค้าก่อนที่สหกรณ์จะเปิดทำการ หัวหน้าหมู่บ้านจึงประกาศเสียงตามสายเพื่อแจ้งข่าวให้ทุกคนรู้ว่า ใครที่อยากสมัครงาน ให้มารวมตัวกันในลานอเนกประสงค์ของหมู่บ้าน ชาวบ้านได้ยินต่างส่งเสียงดีใจยกใหญ่ หวังว่าลูกหลานของตนที่มีความรู้จะได้งานในครั้งนี้“เหวินเสียน รีบหน่อย เวลานี้คนของนายหญิงเพ่ยเพ่ยมาถึงหมู่บ้านแล้ว นายต้องไปสมัครงานกับพวกฉัน”โจวเทียนอี้มาลากลูกชายคนที่สามของบ้านหลี่ไปสมัครงานด้วยกัน เรื่องนี้เขาได้รับคำสั่งมาจากน้องสาวสุดที่รัก และไม่อาจทำเรื่องผิดพลาดได้“พี่เทียนอี้ พวกพี่ไปกันเถอะ ถึงผมจะจบชั้นมัธยมปลายแต่ใช่ว่าจะผ่านการทดสอบ”หลี่เหวินเสียนกำลังจะไปทำงานในคอมมูน เขาส่ายหน้าว่าตนเองไม่ต้องการไปสมัครงานที่สหกรณ์ คนในหมู่บ้านที่มีความรู้ความสามารถเยอะ คงไม่มีงานหลุดมาถึงเขาหรอก“นายอย่าดูถูกความสา

“เพ่ยชิง เดี๋ยวก่อนลูก”เมื่อได้ยินเสียงแม่เรียกจึงหันกลับมา พอเห็นแววตาที่ดูมีความกังวลของผู้เป็นแม่ เลยเข้าใจความหมาย“แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะคุยกับพี่ฮั่นตงเอง ผลสรุปออกมาอย่างไร ฉันจะส่งข่าวให้แม่รู้คนแรก หากฉันหย่ากับสามีแล้วแม่และบ้านโจวยินดีรับเลี้ยงลูกและหลานหรือเปล่าคะ”“นี่แน่ะ เวลานี้ลูกต่างหากที่ดูแลทุกคน ยังมาพูดจาทะเล้นอีก ใจแม่หวังให้ลูกและลูกเขยปรองดองและรักใคร่กันนะ คุยกันดี ๆ ก่อนนะลูก แต่ถ้าไม่สบายใจที่จะอยู่ร่วมกันอีกแล้ว ก็กลับมาบ้านเรานะ ทุกคนรักและสนับสนุนความคิดของลูกเสมอ”นางซูหนานเอ่ยให้กำลังใจลูกเลี้ยง และบอกว่าบ้านนี้ยังคงต้อนรับโจวเพ่ยชิงและหลาน ๆ เสมอ“ค่ะแม่ ฉันไปก่อนนะ” หญิงสาวส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะรีบเดินตามลูกทั้งสองคนไป เวลานี้สองแฝดน่าจะถึงบ้านแล้ว“พ่อ!!” หลี่รุ่ยเฉินและหลี่ซานซานวิ่งกลับบ้าน พอเข้าบ้านได้จึงตะโกนสุดเสียงร้องเรียกหาพ่อหลี่ฮั่นตงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว จึงรีบออกมาทันทีเมื่อรับรู้ว่าลูกทั้งสองกลับมาถึงแล้ว“อาเฉิน ซานซาน กลับมาแล้วเหรอ มาให้พ่อกอดหน่อย”ชายหนุ่มทักทายลูกทั้งสองช่วยรอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนแม้กระทั่