All Chapters of โจวเพ่ยชิง มารดาผู้กลับใจ 70: Chapter 61 - Chapter 70

“ว่ายังไงล่ะ ถ้าฉันจะใช้สิทธิ์ของนายหญิงเพ่ยเพ่ยได้หรือไม่ ฉันอยากให้ผู้อำนวยการ ตรวจสอบข้อเท็จจริงเรื่องที่เกิดขึ้นใหม่ทั้งหมด” โจวเพ่ยชิงถามออกไปด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจ“หมายความว่า คุณคือนายหญิงเพ่ยเพ่ยอย่างนั้นหรือ” ผู้อำนายการโรงเรียนไม่ตอบแต่กลับเอ่ยถาม เขาไม่เคยเห็นนายหญิงเพ่ยเพ่ยมาก่อน รู้เพียงว่าตัวตนของนายหญิงนั้น ยากที่คนทั่วไปจะพบได้ อีกทั้งข่าวลือที่ว่านายหญิงเพ่ยเพ่ยจะมีหน้ากากครึ่งหนึ่ง ซึ่งจะทำให้เห็นเพียงแต่ดวงตาเท่านั้น จะว่าไปหญิงสาวตรงหน้ามีส่วนคล้ายนายหญิงเพ่ยเพ่ยเหมือนกันคราวนี้โจวเพ่ยชิงเลือกที่จะไม่สนใจผู้อำนวยการโรงเรียนอีก แต่หันไปสั่งการลูกน้องคนสนิทแทน“ในเมื่อไม่มีคนเชื่อว่าฉันคือนายหญิงเพ่ยเพ่ย และคิดว่าฉันแอบอ้าง ดังนั้นฉันรบกวนพี่เต๋อคงโทรหาท่านนายพลซีหน่อยให้ท่านช่วยยืนยันตัวฉันสักครั้ง”“ครับ นายหญิง” ชายหนุ่มรับคำก่อนจะเดินออกมา และไปยังห้องธุรการเพื่อขอใช้โทรศัพท์ทุกคนไม่คิดว่านายหญิงเพ่ยเพ่ยตัวจริงจะมาเยือนที่นี่ ใบหน้าของแต่ละคนจึงเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย“ว่ายังไงน่ะเรา ก่อเรื่องอะไรอีก อาโมว่ ไหนลองเล่าให้ฟังสิว่าเกิดอะไรขึ้น น้องสาวตัวแสบของฉันจึงได

โจวเพ่ยชิงคิดถึงชาติที่แล้วที่สามีบาดเจ็บกลับมา ซึ่งน่าจะเกิดจากเรื่องนี้หรือไม่ แต่ไม่ว่ายังไงเธอไม่ต้องการให้สามีต้องเสี่ยงแบบนี้ เวลานี้เธอสามารถดูแลเขาได้แม้เขาจะเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาก็ตาม หญิงสาวรู้ดีว่าเรื่องนี้สามีคงไม่ยอม ถ้าจะให้เขาออกจากราชการเพราะเขาหยิ่งในศักดิ์ศรี คงไม่ยอมงอมืองอเท้าให้ภรรยาเลี้ยงดูแน่ ดังนั้นจึงตัดสินใจเดินทางไปหาสามีที่ค่ายทหารในเมืองเปี้ยนหยางในระหว่างเดินกลับมาที่รถ หญิงสาวจึงบอกคนสนิทและพี่ชายคนรองว่าเธอจะเดินทางไปเมืองเปี้ยนหยางเพื่อไปหาสามี“อีกสามวันฉันจะเดินทางไปเมืองเปี้ยนหยาง ฉันจะจัดการงานทุกอย่างไว้ให้ก่อน ส่วนพี่เต๋อคง พี่ช่วยจัดการสืบเรื่องราวทางฝั่งนั้นให้ฉันหน่อย และครั้งนี้ฉันต้องการไปในนามภรรยาของนายกองหลี่ ไม่ใช่นายหญิงเพ่ยเพ่ย ดังนั้นการเดินทางในครั้งนี้ ฉันจึงอยากเดินทางไปด้วยรถไฟ เพื่อไม่ให้เป็นที่จับตามองของใคร”“เรื่องที่นายหญิงจะไปหานายท่านนั้นผมไม่ขัดข้องครับ แต่การที่นายหญิงจะเดินทางไปเพียงคนเดียว และโดยสารรถไฟนั้นผมไม่เห็นด้วย แม้เวลานี้จะยังไม่มีใครรู้ว่านายหญิงคือใครก็ตาม แต่ควรจะระวังเรื่องความปลอดภัยก่อนนะครับ”“พี่เห็นด

เมื่อจ่ายเงินและนัดแนะกับลุงขับเกวียนเรียบร้อยแล้วหญิงสาวจึงเดินกลับมาหาผู้เป็นสามีทันที ก่อนจะยื่นบัตรและเอกสารประจำตัว ว่าเธอเป็นภรรยาของนายกองหลี่จริง ๆจากนั้นจึงเดินเข้ามาในค่ายทหารแห่งนี้ ท่ามกลางความสนใจของนายทหารคนอื่น ที่เห็นนายกองหลี่เดินเข้ามาพร้อมหญิงสาว ดูจากรูปร่างและหน้าตาที่ปิดบัง คงมีความงดงามไม่น้อย“น้องรอพี่ที่นี่ได้หรือไม่ พี่ขอไปฝึกทหารกลุ่มนั้นก่อน แล้วพี่จะรีบไปทำเรื่องขอพักนอกค่าย และจะขอลาเพื่อกลับบ้านพร้อมน้อง” หลี่ฮั่นตงยังคงมีความดีใจ ที่ภรรยามาหาตนเองถึงที่เมืองนี้“ได้ค่ะ ฉันรอพี่ได้ พี่ทำหน้าที่ของพี่เถอะ จริงสิ ฉันเอาขนมมาฝากสหายพี่ด้วย ว่าแต่สหายพี่อยู่ที่ไหนกันเหรอ”โจวเพ่ยชิงทำท่าคล้ายกับนึกได้ ก่อนจะล้วงมือหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่ถือมาด้วย เพื่อเอาขนมและเนื้อตากแห้งออกมาจากมิติ และยื่นให้ผู้เป็นสามีพร้อมกับยิ้มหวาน นี่จึงทำให้หลี่ฮั่นตงใบหน้างอขึ้นมา จนโจวเพ่ยชิงต้องเอ่ยถาม“พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”“ทำไมต้องยิ้มด้วยล่ะ ดูเจ้าพวกนั้นสิ มองเมียพี่ไม่วางตา”เมื่อได้ยินคำตอบของสามี ใบหน้าหวานของหญิงสาวเกิด ริ้วแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู

หลี่ฮั่นตงประคองร่างภรรยารักให้ลุกขึ้นพร้อมกับช่วยปัดฝุ่นให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหันมาพูดกับคุณหนูฟ่านด้วยอารมณ์ ไม่พอใจ“ผมจะทำยิ่งกว่านี้เสียอีก ถ้าคุณยังไม่หยุดเรียกภรรยาผมอย่างนั้น และที่สำคัญ ผมเคยพูดกับคุณไปอย่างชัดเจนแล้วและหลายครั้งมาก ว่าผมมีภรรยาแล้ว ต่อให้เวลานี้คนจะมองว่าเพ่ยชิงของผมจะเป็นอย่างไร ผมก็ไม่สนใจ เพราะอะไรคุณรู้ไหม”หลี่ฮั่นตงถามกลับ และเมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้าเขาจึงตอบให้ หายข้องใจด้วยตนเอง“เพราะเธอคือคนที่ผมรักยังไงล่ะ หลี่ฮั่นตงคนนี้รักผู้หญิง เพียงคนเดียว นอกจากแม่ก็คือโจวเพ่ยชิงคนนี้อย่างไรล่ะ และ ขอสัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย ว่าจะมีภรรยาเพียงคนเดียว ต่อให้ภรรยาคนนี้จะเป็นเพียงชาวบ้านก็ตาม หวังว่าครั้งนี้คุณหนูฟ่านจะเข้าใจนะครับ”หลี่ฮั่นตงไม่สนใจหรอก ว่าใครจะคิดอย่างไร หรือใครจะมองว่าเขาโง่ ที่ยอมเลือกภรรยาชาวบ้านธรรมดา แทนที่จะเป็นลูกสาวของท่านนายพล สำหรับเขาไม่ว่าใคร ล้วนก็ไม่ดีเท่าโจวเพ่ยชิงทั้งนั้น“น้องเดินไหวไหม เรากลับกันเถอะ”น้ำเสียงที่อ่อนโยน และท่าทางที่เป็นห่วงของชายหนุ่ม คล้ายกับสาดน้ำมันใส่ความรู้สึกของคุณหนูฟ่าน ทว่าหลี่ฮั่นตงไม่สนใจอะไร ทำเพีย

“ใช่ค่ะ ค่าบริการเท่าไรคะ” โจวเพ่ยชิงตอบกลับ ก่อนจะหยิบกระเป๋าใส่เงินออกมาและรอค่าบริการจากพนักงาน“ทั้งหมดสิบเอ็ดนาที ค่าบริการนาทีละสามหยวนรวมเป็นสามสิบสามหยวนค่ะ”แม้จะรู้สึกว่าค่าบริการนั้นแพงไป แต่พนักงานก็ไม่สามารถลดให้ได้ เนื่องจากนี่เป็นของโรงแรม ไม่ใช่ของเธอเอง ใบหน้าจึงมีความรู้สึกคล้ายกับจะเกรงใจไม่น้อย“นี่ค่ะเงินสามสิบห้าหยวน ที่เหลือไม่ต้องทอนนะคะ ขอบคุณมากที่ให้ความเป็นส่วนตัวแก่ฉัน”สำหรับโจวเพ่ยชิง เงินแค่สองหยวนเธอสามารถให้พนักงานคนนี้ที่รู้หน้าที่ได้ เนื่องจากเรื่องที่เธอคุยเป็นเรื่องส่วนตัวไม่น้อย การที่พนักงานทำแบบนี้ เธอจึงเลือกที่จะให้เงินพิเศษพนักงานเห็นเงินจำนวนสองหยวนที่ลูกค้าให้ก็ตกใจ เพราะที่ผ่านมาพนักงานโรงแรมแม้จะได้เงินพิเศษ แต่ก็ส่วนน้อยเท่านั้น การที่ลูกค้าตรงหน้าให้เงินสองหยวนจึงตกใจมาก“แต่มันมากไปนะคะ ฉันรับมันไว้ไม่ได้หรอกค่ะมันเยอะไป”“รับไปเถอะ ฉันยังอยู่ที่นี่อีกหลายวัน อาจจะต้องใช้โทรศัพท์บ่อย ๆ คงต้องคอยให้เธออำนวยความสะดวกให้ ขอบใจนะ”ว่าจบโจวเพ่ยชิงจึงรีบเดินออกมา เพราะถึงเวลานัดกับลุงขับเกวียนที่เธอนัดไว้ตอนมาส่งเมื่อวานนี่จึงทำให้พนักงานย