Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 91 - Bab 100

“โหย เสียดายจัง ว่าแต่ใครกันนะคือผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น” คำถามนี้แม้คนที่ไม่อยากรู้ ยังแอบเงี่ยหูฟังด้วยไม่ได้“อ้าว พวกแกนี่ทำเป็นโง่ไปได้ รู้ๆ กันอยู่ ผู้ชายที่คุณสมบัติแสนจะเพียบพร้อมอย่างคุณเพชรของเรา ก็ต้องคู่ควรกับผู้หญิงที่ฐานะเท่าเทียมกันอย่าง... คุณหนูเฟื่อง... นั่นไงยะ”“หา! คุณหนูเฟื่อง... แกหมายถึงลูกสาวคุณนิภาเพื่อนคุณผู้หญิงท่านน่ะเรอะ”“แหม ก็ใช่น่ะสิป้า จะมีเฟื่องไหนอีกล่ะ ทั้งสวย ทั้งรวย แถมมีชาติมีตระกูลครบสูตรแบบนั้น คุณผู้หญิงคงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ หรอก ฮึ สมน้ำหน้าก็แต่แม่พวกก้อนกรวดไม่เจียมตัวแถวนี้น่ะนะ...” แม่คนเล่าลากเสียงยียวน จงใจส่งยิ้มเยาะเย้ยเลยไปให้คนเป็น ‘ส่วนเกิน’ เล็กน้อย“อ่อยแล้วอ่อยอีก หางตาเขาก็ไม่ยังยอมแลเล้ย เชอะ... อยากสะเออะใฝ่สูงจะเทียมลูกเจ้านายพวกเรา ก็คงต้องกัดแห้วกินแกล้มกับน้ำใบบัวบกไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน รอชาติหน้าตอนค่ำจ้างให้คุณเพชรก็ไม่สน จริงไหมพวกเรา ฮ่าๆ”ศุภิสราพยายามตั้งต้นนับหนึ่งถึงสิบในใจระงับอารมณ์ไว้ ไม่อยากให้มีเรื่องกับใคร เพราะไอ้เรื่องที่มีทุกวันนี้ก็มากเกินพอแล้ว แต่กระนั้น ‘ข่าวเด็ด’ ที่ได้ยินมาก็คงพอมีเค้าบ้าง ภาพที

ใบหน้าสวยใสพริ้มเพราที่ตรีรักษ์บรรจงแต่งแต้มให้อย่างสุดฝีมือนั้นเจิดจรัส นัยน์ตากลมโตทอประกายวาววามราวกับอัญมณีชั้นเลิศทั้งหวานทั้งซึ้ง แลเมื่อประดับด้วยแพขนตายาวงอนตามธรรมชาติทำให้ดูคมขึ้น หรือแม้แต่เรือนผมหยักเป็นลอนเงาสลวยที่ถูกจัดแต่งให้เข้ารูปติดดอกไม้เล็กๆ ที่เด็ดเอาริมรั้วบ้านนั่นเองแซมเข้าไป เพียงเท่านี้ก็สามารถดึงดูดสายตาคนมองให้ไม่อาจละเลยไปทางไหนได้“สวยจริงๆ ค่ะ คุณทรายของป้า ทำไมสวยได้ขนาดนี้คะ” ป้าอบชมไม่ขาดปาก“แหงสิคะ เห็นฝีมือหนูหรือยัง” ตรีรักษ์ยืดอกได้ทีคุยอวด ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “เสียดายจังที่พี่ชายฉันไม่มีวาสนาได้เห็น นี่ถ้าพี่โทไม่ได้ขึ้นเวรที่โรงพยาบาลวันนี้ แล้วได้มาเห็นเธอตอนนี้ล่ะก็ มีหวังได้ละเมอหนักกว่าเก่าแหงๆ”คนพูดไม่ได้เล่าต่อ ก็หลังจากไอ้วันที่คนเป็นเพื่อนถูกฉุดไปต่อหน้าต่อตานั่นไง พี่ชายเธอถึงกับคลั่ง พอขับรถตามไม่ทันเพราะอีกคันเกิดเลี้ยวแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย พี่ชายเธอก็จอดรถมินิสุดหวงข้างทางแล้วโดดซ้อนมอเตอร์ไซด์รับจ้างตามทันที ทิ้งให้เธอต้องทำหน้าที่สารถีให้แม่นกหวีดมหาภัยที่เธอมารู้ภายหลังว่าเป็นคนเดียวกับ ‘ยายปากหอยปากปู’ ที่มาหาว่าเพื่อนรักของเธอเ

“กลัวอะไร หรือว่ากลัว‘ใคร’มาเห็นเข้าแล้วเข้าใจผิดอีก” จู่ๆ ภาพสวีตบาดตากลางสวนวันก่อนก็โผล่มากวนใจจนน่าหงุดหงิด “คงงั้นมั้งคะ อันที่จริงคุณไม่จำเป็นต้องลำบากมารับฉันแบบนี้เลย ฉันนั่งรถแท็กซี่ไปงานเองก็ได้นะคะ จะได้ไม่รบกวนคุณให้ต้องเสียเวลา หรือทำให้ใครของคุณต้องเข้าใจผิด”“อย่าอวดดี” เสียงห้าวๆ สะบัดใส่ “เธอรู้เหรอว่าบ้านนายฟ้าไปทางไหน”“เอ๊ะ!” หญิงสาวอึ้งไป แต่ยังไม่ยอมจำนน “ฉันก็ให้รถแท็กซี่ขับตามคุณไปก็สิ้นเรื่อง”“อย่าทำเป็นบ้าหน่อยเลย แต่งตัวแบบนี้น่ากลัวเธอจะไปไม่ถึงงานเสียก็ไม่รู้”“ไม่มีใครเขาคิดอกุศลแบบคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวยั้งปากไม่บอกไปว่าอย่างน้อยนั่งแท็กซี่ก็ยังไม่น่าหวาดหวั่นเท่ากับการต้องมีเขาร่วมทางไป แถมขากลับก็อาจต้องอาศัยรถเขากลับมาอีก “อย่ามากเรื่อง รีบไปสักที ฉันเสียเวลามากแล้ว เธอเองก็เถอะ ถ้าไม่กลัวคนเชิญเขารอนานก็ตามใจนะ อ้อ เกือบลืมไป ฉันอยากขอเตือนอะไรเธอไว้สักนิดว่า อย่าทำอะไรประเจิดประเจ้อนัก อย่างน้อยก็คิดถึงหน้าคุณแม่กับคุณป้าฉันบ้าง และถ้างานนี้เธอทำอะไรขายหน้าพวกท่านล่ะก็ ระวังตัวไว้ เพราะฉันจะตามจองล้างจองผลาญเธอไปจนวันตายเลย คอยดู” ศุภิสราหน้าตึง

“ช่างหัวมัน ใครจะเข้าใจผิดก็ช่าง ฉันไม่สน...”“แต่ฉันสนค่ะ เพราะถ้าคุณฟ้าเข้าใจผิด ฉันก็อาจหมดสิทธิ์เป็นลูกสะใภ้มหาเศรษฐีก็ได้ อีกอย่าง ‘คนของคุณ’ เองก็คงจะไม่ชอบใจนักที่เห็นว่าที่คู่หมั้นตัวเองมากอดกับผู้หญิงอื่นแบบนี้!”“ว่าที่คู่หมั้นฉัน เธอหมายถึงใคร” คิ้วเข้มขมวดเป็นปม ศุภิสราเม้มปากไม่ตอบ หากปรายตามองไปทางหน้าประตูคฤหาสน์ที่ยามนี้มีผู้หญิงในชุดราตรีสีแดงแปร๊ดคนหนึ่งกำลังยืนชะเง้อมองมาที่ทั้งสองเขม็ง“นั่นไงคะ” พีรภัทรหันขวับมองตามบ้าง“น้องเฟื่อง!” ศุภิสราได้ทีรีบผลักไสร่างสูงใหญ่ออกไปให้พ้นตัว แต่เขาก็ยังไม่วายคว้ามือของเธอไว้ไม่ให้วิ่งหนีไปไหนได้ โดยใช้ร่างอันสูงใหญ่บังภาพนั้นจากสายตาผู้มาใหม่อย่างมิดชิด พลางใช้สายตาดุๆ ปรามเจ้าของมือนุ่มไม่ให้แผลงฤทธิ์ได้“พี่เพชรคะ” เฟื่องตะวัน เกือบสะดุดขาตัวเอง หลังจากได้เห็นผู้หญิงตรงหน้าชัดๆ ดวงตากลมโตกวาดมองร่างโปร่งระหงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่เชื่อสายตา ใครจะไปนึกว่า ‘แม่เด็กรับใช้’ ในบ้านพีรภัทรที่เธอเคยดูถูกจะแปลงโฉมเสียจนสวยสง่าแทบจำไม่ได้เช่นนี้ สวยจนผู้หญิงด้วยกันยังอดตะลึงไม่ได้ แล้วนับประสาอะไรกับผู้ชายกันเล่าสาวน้อยแอบมองสีหน

“กว่าจะยอมเสด็จมาได้นะแก หนอย... นึกว่าจะเบี้ยวซะแล้วสิ” ดาราหนุ่มเหลือบซ้ายแลขวาหา “นายมาคนเดียวเหรอ”“มาคนเดียวที่ไหน ก็น้องนี่ไงยืนหัวโด่อยู่นี่ไม่ใช่คนหรือไงคะพี่ฟ้า” เฟื่องตะวันอดประชดไม่ได้ “จ้า... แม่น้องรัก คนเหมือนกันแต่ไม่ใช่คนสำคัญของพี่ไงจ๊ะ” เหนือฟ้ากัดเบาๆ ก่อนหันไปถามคนเป็นเพื่อนซ้ำ “แล้ว...หวานใจฉันทำไมไม่มาด้วยล่ะเจ้าเพชร”พีรภัทรสุดหมั่นไส้แกมหงุดหงิดหูกับสรรพนามของคนที่เพื่อนรักกำลังรออย่างจดจ่อ“มา... แต่ลืมของไว้ที่รถ” คำนั้นทำให้เฟื่องตะวันสะดุดหู“เอ๊ะ... อย่าบอกนะคะว่าหวานใจของพี่ฟ้าหมายถึง นัง... เอ่อ เด็กคนนั้น” สาวน้อย คาดคั้นเอาเรื่อง ยิ่งเห็นสีหน้าบานแฉ่งแบบไม่คิดปฏิเสธของพี่ชายด้วยแล้วก็ยิ่งพานให้อารมณ์เสียที่แท้ผู้หญิงที่ทำให้พี่ชายเธอคลั่งไคล้แทบบ้าไปพักใหญ่ จนถึงขั้นออกปากว่าจะพามาเปิดตัวให้พ่อแม่ของเธอรู้จักในวันนี้ก็คือ ‘ยัยเด็กก้นครัว’ นั่นเองเหรอเนี่ย ไม่คิดเลยว่าพี่ฟ้าจะตาต่ำ รสนิยมตกเตี้ยเรี่ยดินขนาดนี้ นังเด็กนั่นมีอะไรดีนักหนา ใครๆ ถึงเอาแต่สนใจให้ความสำคัญ ทั้งพี่ฟ้า ไหนจะพี่เพชรอีก ยิ่งคิดก็ยิ่งขัดใจ...“นั่น งานเริ่มแล้วนี่ เฟื่องว่าเรารี