Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 101 - Bab 110

คุณพิชิตผู้เป็นบิดาของดาราหนุ่มมองภาพนั้นด้วยความพิศวง เพราะแต่ไหนแต่ไรมาลูกชายตัวดีของเขามีกิตติศัพท์เรื่องผู้หญิงเข้าหูมามากมาย แต่ไม่เคยสักครั้งที่เหนือฟ้าจะพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้าน แต่กับเด็กสาวตรงหน้านี่มีอะไรดีนักหนาถึงทำให้เจ้าปลาไหลใส่สเก็ตต้องพามาแนะนำต่อหน้าธารกำนัลว่าเป็น ‘ว่าที่สะใภ้’ แบบนี้ ยังไม่นับเพื่อนสนิทของเขาที่ให้ความสนใจแม่หนูคนนี้อีกคน แม้สงสัยแต่ทว่าไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย คุณพิชิตจึงเอ่ยปากชวนอย่างใจดี“ดีใจที่พบนะ นั่งด้วยกันสิหนู”เหนือฟ้ายิ้มแป้นรีบกุลีกุจอเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาวนั่งใกล้ๆ เขา ศุภิสราแอบเหลือบมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างลังเล ถ้าเลือกได้เธอขอไปนั่งที่อื่นเสียยังดีกว่าจะต้องมานั่งตรงหน้าพีรภัทรและคุณพราวพิไลที่นั่งคอแข็งทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบนี้ แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอต้องตัดใจนั่งลงตามคำเชิญของเจ้าของบ้านก็คือบุรุษที่นั่งอีกข้าง หม่อมราชวงศ์รัชชากรณ์ส่งยิ้มให้เด็กสาวอย่างอบอุ่นฝ่ายคุณพราวพิไลจ้องหญิงสาวจนตาแทบจะถลน ถ้าไม่ติดคำว่ามารยาทผู้ดีที่ค้ำคอเธอไว้ รวมถึงมือของเพื่อนรักอย่างคุณนิภาพรที่เอื้อมมาจับเสียก่อน ป่านนี้เธอคงรีบแล่นไปฉีกอกเด็กนั่น

“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม” พีรภัทรมีแก่ใจถามด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ยอมปล่อยมือจากน้องสาวของเหนือฟ้าที่ยังคงมีท่าทีฮึดฮัดเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ“จะเป็นไรคะ หน้าด้านออกปานนั้นตบแค่ทีเดียวจะรู้สึกอะไร” คำนั้นทำเอาคนถูกพาดพิงเม้มปาก กำมือเข้าหากันแน่นระงับอารมณ์ต่างๆ ที่กำลังคุกรุ่นอยู่ภายใน แต่ไม่ยอมใช้อารมณ์โต้ตอบคืน จะมีก็เพียงนัยน์ตาหวานที่กร้าวแข็งขึ้นสบตาพีรภัทรกลับอย่างหมางเมินเย็นชาอย่างน่าใจหาย จนชายหนุ่มเกือบปล่อยมือจากเฟื่องตะวันแล้วเข้าไปประคองร่างอรชรที่พื้นแทน แต่ทว่าช้ากว่าเหนือฟ้าที่รีบเข้ามาประคองคนเจ็บอย่างห่วงใย “คุณทราย ลุกไหวไหมครับ” ในขณะที่คนอื่นๆ เริ่มให้ความสนใจเข้ามามุงดูเหตุการณ์บ้าง“ไหวค่ะ ฉันไม่เป็นไร” คนพูดฝืนยิ้มเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง โยนความเจ็บปวดทิ้งไปไม่ยอมให้ใครดูหมิ่นได้ “ทำบ้าอะไรของเธอน่ะยัยเฟื่อง สติแตกไปแล้วหรือไงกัน” เหนือฟ้าเหลืออดหันไปตำหนิน้องสาวตัวเองที่ทำเกินกว่าเหตุ จนเฟื่องตะวันหน้าหงิก พอหันไปเห็นบิดามารดาที่เข้ามาสมทบจึงรีบชิงจีบปากจีบคอฟ้องทันที“คุณพ่อคุณแม่ดูพี่ฟ้าสิคะเห็นคนอื่นดีกว่าน้อง แถมมาหาว่าเฟื่องสติแตกด้วย คุณพ่อคุณแม่ต้องจัดการให้เฟ

“ไม่นี่ครับ ผมไม่ได้รอใครทั้งนั้น”“ก็แล้วไป งั้นเรารีบไปลาคุณลุงพิชิตแล้วก็กลับบ้านกันเถอะนะลูก”พีรภัทรรับคำ หากสายตายังแอบเหลือบมองร่างงามระหงโดดเด่นที่เต้นรำอยู่กลางฟอลล์ราวกับเป็นนางเอกของงานโดยมีอ้อมแขนของเพื่อนเขาประคองกอดอย่างหวานชื่น เหมาะสมกันทุกประการ ยิ่งเห็นรอยยิ้มของคนทั้งคู่หัวใจก็มีอันต้องแปลบปลาบขึ้นมาอีกจนต้องรีบเมินหน้าหนี พอล่ำลาเจ้าของงานเสร็จเขาก็รีบเดินออกจากงานไปโดยไม่บอกกล่าวใครอีก... ช่างปะไร ถึงไม่มีเราสักคน เดี๋ยวเจ้าเหนือฟ้าก็คงพาเด็กนั่นไปส่งบ้านเองนั่นแหละ กว่าคนถูกทิ้งจะรู้ตัวก็ไม่เห็นเงาคนที่พามาเสียแล้ว!“ว่าไงนะ! นายเพชรกลับไปแล้วงั้นเหรอ” เหนือฟ้าอุทานลั่น หลังจากทราบว่าเจ้าเพื่อนตัวดีชิงหนีกลับไปก่อน คนถูกทิ้งเม้มปากแน่นระงับความน้อยใจที่พวยพุ่ง แน่ล่ะ... ในเมื่อเธอทำให้ว่าที่คู่หมั้นเขาไม่พอใจและถูกตำหนิจนอับอายแบบนั้น ทำไมเขาจะไม่พานคิดโกรธโทษตัวคนเป็นต้นเหตุอย่างเธอไปด้วยเล่า“โธ่ เจ้าเพื่อนบ้านี่ จะบอกกันสักคำก็ไม่ได้” ดาราหนุ่มบ่นอย่างหัวเสีย พอหันมาเห็นใบหน้านวลถอดสี ก็หันมายิ้มปลอบโยน “ไม่เป็นไรนะครับคุณทราย เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเอง รับรอ

ชายหนุ่มผงะเบิกตาค้าง ใจหายวูบ รีบหันไปมองรถคันนั้นทันใด จังหวะนั้นเองคนขับก็หันมองมาที่ร่างที่เดินฝ่าน้ำฝนตรงเข้ามาในบ้านของเขา เขากัดฟันแน่น ตาวาวโรจน์ ที่แท้เป้าหมายที่เด็กนั่นหวังเกาะไม่ใช่เหนือฟ้าเพื่อนรักของเขา หรือไอ้หมอหน้าจืดนั่น แต่กลับเป็นชายกลางคนผู้สง่างามที่เพื่อนของเขาแนะนำให้รู้จักในฐานะเพื่อนรักของบิดา... หม่อมราชวงศ์ รัชชากรณ์ รวิภาส ผู้นี้เองหรือนี่! ก่อนที่จะรู้ตัวร่างสูงก็ผลุนผลันวิ่งฝ่าฝนลงไปทางเรือนเล็กทันทีศุภิสราเดินคอตก ไหล่ลู่ ฝ่าสายฝนมาด้วยความรู้สึกผิดหวัง สับสน และอ่อนล้าหัวใจ“ศศิลดาค่ะ แม่ของหนูชื่อ... ศศิลดา!” คำที่ประกาศออกไปไปนั้น ทำให้หญิงสาวแทบต้องกลั้นหายใจรอผลของมันอย่างใจจดใจจ่อ ถ้าบุรุษสูงศักดิ์เบื้องหน้าผู้นี้มีความเกี่ยวพันกับมารดาของเธออย่างที่หวังไว้จริง เขาต้องจำชื่อนี้ได้!แต่ทว่าภาพที่เห็นคือคนฟังเพียงเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ราวกับไม่แน่ใจ อาการนั้นทำให้คนลุ้นระทึกใจแป้ว แต่ยังคงไม่ยอมแพ้“เป็นอะไรไปคะ หรือว่า...” หญิงสาวพยายามสะกดเสียงไม่ให้สั่น “ท่านเคยรู้จัก...” ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังแทรกขึ้น ชายมากวัยมองหน้าสาวน้อยนิด

“ว่าไงนะ!”“เอ... แต่ถ้าจะถามว่ารสชาติใครดีกว่ากัน อันนี้ฉันก็ตอบไม่ถูก” หญิงสาวกดยิ้มมุมปากแบบถือดี พอองค์ลงเต็มขั้นเธอก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ยืนนิ่งอึ้งบ้าง“แต่ถ้าคุณจะถามว่ารสใครห่วยสุดล่ะก็ ฉันตอบได้ทันทีเลยว่าเป็น... คุณ รสชาติคุณมันห่วยแตกอย่างไร้ที่ติที่สุด!” หญิงสาวนำคำที่เขาเคยว่ามาตอกหน้าคืนเจ้าของจนหน้าหงาย ยิ่งเห็นสีหน้าแดงก่ำด้วยโทสะของอีกฝ่ายก็ให้รู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก“ปากดีนักนะ” มือแกร่งบีบคางเรียวกระชากเข้ามาใกล้ “ฉันอยากรู้นักว่าผู้หญิงอย่างเธอมันมีดีอะไร ถึงทำให้ผู้ชายพวกนั้นหลงกันหัวปักหัวปำได้”“มารยาหญิงมั้งคะ คุณก็รู้นี่ว่าฉันมันคนเจ้ามารยา งั้นก็ขอบอกให้รู้อีกสักนิดว่าผู้หญิงอย่างฉันน่ะถ้าคิดจับใครจริงๆ ล่ะก็ รับรองไม่มีวันพลาดสักราย ทั้งหัวหงอกหัวดำ” จิกสายตามองผู้ชายตรงหน้าอย่างท้าทาย“งั้นเหรอ ถ้างั้นลองใช้มารยาของเธอกับฉันหน่อยเป็นไร” พอขาดคอเขาก็กระชากร่างเธอเข้าไปกดจูบอย่างไม่ปรานีปราศัย เรียวปากอุ่นร้อนบดขยี้จนอีกฝ่ายหายใจหายคอแทบไม่ทัน ศุภิสราไม่นึกเลยว่าจุมพิตร้อนแรงร้ายกาจของคนไร้หัวใจอย่างเขาจะทำให้เธออ่อนระทวยเหมือนกำลังจมน้ำ ขาดอากาศหายใจ