Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 111 - Bab 120

“เอาวะ ถือว่าทำเพื่อมนุษยธรรมแล้วกัน” คว้าผ้าห่มคลุมร่างบางไว้ แล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าของตัวเองออกมาจากตู้ ชายหนุ่มต้องกลั้นหายใจขณะที่ยื่นมือเข้าไปในผ้าห่มหนาเพื่อช่วยปลดเปลื้องชุดสวยออกจากเรือนร่างสวยสะคราญ ลมหายใจหนุ่มสะดุดเมื่อยามมือเผลอสัมผัสโดนโนมเนื้อนุ่มนิ่มใต้ร่มผ้าขณะช่วยปลดพันธนาการสุดท้ายออกให้ พยายามสะกดความรู้สึกความร้อนผ่าวให้สงบทั้งที่หัวใจกำลังฟุ้งซ่าน ใช่ว่าเขาจะไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องอิสตรีแม้ไม่โชกโชนเท่าเหนือฟ้า แต่ทว่าก็ไม่ใช่ไก่อ่อน หากแต่กับหญิงสาวที่นอนนิ่งตรงหน้านี้กลับก่อกวนตะกอนขุ่นๆ ที่นอนอยู่ก้นบึ้งหัวใจขึ้นมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน... มันสับสนจนบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง เขารีบสะบัดหน้าปัดความรู้สึกบ้าๆ ออกไปอย่างรวดเร็ว“ไม่... ฉันไม่ได้คิดอะไรกับคนอย่างเธอ ไม่ได้คิดสักนิด” ทั้งๆ ที่ไม่อยากจะยอมรับ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เต็มปากเต็มคำว่า... ตอนนี้กำแพงน้ำแข็งละลายไปอีกนิดแล้ว เฮ้อ! อย่าใจอ่อนเชียวนะ จำไม่ได้หรือไงว่าผู้หญิงคนนี้เจ้ามารยาขนาดไหน ทั้งเจ้าเหนือฟ้า ทั้งหม่อมราชวงศ์อะไรนั่น ไหนจะไอ้หมอหน้าจืด หรือแม้แต่พ่อของเขาเองก็ยังรักเจ้าหล่อนมากกว่าเขาเลย ฉะน

“คุณจะไปไหนคะ” มือบางเอื้อมไปยึดแขนเขาไว้อย่างกริ่งเกรง กระแสเสียงเข้มกลับหันมาสั่งเบาๆ”อยู่ตรงนี้เงียบๆ นะ อย่าเอะอะ”ยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียงคล้ายคนกำลังพยายามไขประตูเบาๆ และอีกเสียงที่คอยเร่งเร้าสั่งปาวๆ พีรภัทรเห็นจวนตัวจึงรีบกระโดดขึ้นเตียงดึงผ้าห่มคลุมร่างตัวเองและคนบนเตียงไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่ร่างของผู้บุกรุกก็ถลันเข้ามาอย่างอุกอาจ“คุณแม่!” คุณพราวพิไลหันขวับมองไปทางต้นเสียงที่นอนบนเตียงราวกับคนเพิ่งตื่นนอน ก่อนสาวเท้าเข้าหาอย่างเอาเรื่อง“มันอยู่ที่ไหน ตาเพชร” เสียงกร้าวตวาดก้อง“อะไรกันครับ” ถามพลางส่งตาเขียวปั๊ดไปทางแม่สมุนเอกของมารดาที่ยืนตัวลีบหลบตาอยู่ตรงประตู สมคงฟ้องกันจนหมดเปลือกล่ะสิท่า คอยดูนะ ถ้ารอดไปได้คราวนี้จะเล่นงานให้อ่วม“อย่ามาทำไขสือ ก็นังเด็กเหลือขอนั่นไง มันอยู่ที่ไหน” ไม่พูดเปล่า ยังเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้องอย่างบ้าคลั่ง พลางสั่งให้สาวใช้ตัวเอ้มาช่วยหาอีกแรง“เจอไหมครับ ” ร่างสูงนอนเอกเขนกมองมารดากับคนสนิทอย่างใจเย็น ทั้งๆ ที่หัวใจกำลังเต้นระทึก โดยเฉพาะตอนที่ผู้บุกรุกทั้งสองเดินเฉียดกองเสื้อผ้าของหญิงสาว แล้วก็แอบถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อทั้งคู่มองผ่านเ

แม้เขาจะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุมาก่อนก็เถอะ แต่การกระทำที่เหี้ยมโหดแบบนั้น ถ้าไม่มีมูลเหตุจูงใจมากพอ คนทำก็คงจะใจร้ายหรือไม่ก็เป็นโรคจิตแน่ๆ เดชะบุญที่เขาเผอิญเข้าไปเห็นเหตุการณ์นั้นเข้าเสียก่อน ไม่เช่นนั้นป่านนี้เด็กสาวผู้อาภัพก็อาจยังนอนจมกองเลือดอยู่อย่างนั้น ดีไม่ดีเธออาจจะ... แค่คิดเท่านี้ก็รู้สึกหนาวสะท้านจับขั้วหัวใจแล้ว ‘แกมันก็เหมือนแม่แก ผู้หญิงร่าน เลี้ยงไม่เชื่อง สะเออะใฝ่สูงทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิด... ’ คำหยามเหยียดของผู้หญิงใจยักษ์คนนั้นชวนให้นึกสงสัยคร้ามครัน เท่าที่เขาเห็นเด็กสาวคนนั้นไม่น่ามีอะไรที่ใกล้เคียงกับข้อกล่าวหาร้ายกาจนั่นสักนิด แล้วอะไรกันเล่าที่ทำให้เธอถูกประณามเช่นนั้น ด้วยความสงสัยบุรุษวัยกลางคนจึงรีบต่อสายหาคนสนิทของตนทันที“คุณชาติเหรอ ผมเอง คุณช่วยมาพบผมที่โรงพยาบาล... ตอนนี้ได้ไหม อ้อ แล้วคุณช่วยติดต่อนักสืบให้ผมด้วย เอาที่มือดีที่สุด เก่งที่สุด เรื่องค่าใช้จ่ายไม่เกี่ยง ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยนิดหน่อย ขอวันนี้นะ เท่านี้ก่อนนะเดี๋ยวผมโทรหาอีกที” เขารีบวางสายลงทันที เมื่อเห็นประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ชายวัยกลางคนก็ปราดเข้าไปสอบถามอาการด้วยความเป็นห่ว

“อะไร? เอ่อ... อะไรก็รีบพูดมาสิโว้ย อ้ำอึ้งทำไม” คนมุทะลุคว้าคอเสื้ออีกฝ่ายกระชากเข้ามาถามเสียงดัง ทำเอาคนเป็นพ่อและน้องสาวตกใจต้องรีบเข้ามาช่วยรั้งตัวออกมาแทบไม่ทัน“เจ้าโท อย่าเสียมารยาทกับแขก” คุณพงศ์เอกรีบปรามเสียงดุ “ผมต้องขอโทษแทนโทรินทร์ด้วยนะครับ”“ว่าไงล่ะ น้องทรายทำไม บอกมาเซ่” คนถูกอายัติตัวถามเหย็งๆ“คืออย่างนี้ครับ เมื่อเช้าที่บ้านเกิดเรื่อง เอ่อ... นิดหน่อย แล้ว...” คนเล่าสูดหายใจลึกทำเป็นไม่สนใจอาการบ้าเลือดของคุณหมอหนุ่ม“มีรอยเลือดที่พื้นเต็มไปหมด แล้วทรายก็หายตัวไป! ผมเกรงว่า...”ยังไม่ทันขาดคำ หมัดหนักๆ ก็เสยเข้าที่ปลายคางคนพูดที่ไม่ทันระวังเปรี้ยงเข้าให้ จนร่างสูงใหญ่ทรุดไปกองคลุกฝุ่นที่พื้นทันที พีรภัทรสะบัดศีรษะไปมาอย่างมึนๆ รู้สึกได้ถึงของเหลวรสฝาดที่ริมฝีปากตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตั้งตัว โทรินทร์ที่สะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมของพ่อและน้องไม่ฟังความใดๆ เข้าอัดหมัดหนักๆ ซัดเข้าใส่คนเป็นแขกจนนับคะแนนแทบไม่ทัน“แก... ต้องเป็นแกใช่ไหม แกทำอะไรน้องทรายของฉัน อย่าอยู่เลย นี่แหน่ะ”“พี่โท!” “เจ้าโท!”สองเสียงแหกปากร้องขึ้นแทบพร้อมกันอย่างตกตะลึง พอได้สติก็รีบเข้าไปยื

“ผมว่าคุณควรรีบไปหาหมอเสียก่อนนะครับ เลือดออกเยอะแบบนั้นระวังจะแย่เอา” คนมากวัยกว่าเสนอ แต่อีกฝ่ายกลับส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดี พลางยกแขนปาดเลือดที่กำลังไหลย้อยผ่านหางตาออกอย่างไม่ไยดี“ไม่เป็นไรครับ แผลแค่นี้ไกลหัวใจ” พอคนพูดนึกถึงเจ้าของดวงหน้าเศร้าๆ ที่กำลังสร้างแผลกลางใจเขาด้วยการหายตัวไปทิ้งไว้แต่เลือดให้ดูต่างหน้า หัวใจก็พลันปวดหนึบขึ้นมาทั้งๆ ที่ปากบอกว่าเกลียดชังเหลือแสน แต่ก็ยังอยากหาเหตุตามตอแยทุกเมื่อเชื่อวัน ทั้งๆ ที่บอกว่าไม่อยากเห็นหน้า แต่ก็ยังอุตส่าห์หาเรื่องราวีต่างๆ นานา และทั้งๆ ที่เป็นคนเอ่ยปากขับไสไล่ส่งให้เธอไปพ้นๆ เองจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่พอเธอหายตัวไปจริงๆ ใจเจ้ากรรมของเขาก็กลับเป็นฝ่ายทุรนทุรายจนแทบทนไม่ไหว ต้องรีบแล่นมาหาเพียงเพราะคิดว่าเธอผู้นั้นหลบลี้ภัยมาที่บ้านของไอ้หมอตัวแสบที่ตนไม่เคยถูกชะตาด้วย หวังแค่เพียงว่าจะได้เจอคนหน้าหวาน ให้รู้ว่าเธอยังปลอดภัยดีก็เท่านั้นเอง แต่พอได้มาเห็นปฏิกิริยาโมโหถึงขั้นอาละวาดรุนแรงของหนุ่มเจ้าของบ้าน จนเขาไม่ทันตั้งรับแบบนั้น ก็ทำให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้มาที่นี่อย่างที่คิด พีรภัทรรู้สึกราวกับหัวใจถูกแขวนไว้บนความผิดหวัง เขาได