Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 171 - Bab 180

“ไอ้หมอหน้าจืดนั่น เธอเรียกมันว่าอะไร” คนฟังต้องนั่งนึกอยู่ชั่วครู่ก่อนถึงบางอ้อ“อ๋อ... พี่โท” “นั่นแหละ งั้นจากนี้ไปเธอเรียกฉันว่า... พี่เพชร ก็แล้วกัน” คำนั้นกึ่งขอร้องกึ่งบังคับในที ทำให้คนฟังอึ้งกิมกี่“ลองเรียกสิ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หากขืนขัดใจก็กลัวว่าอีกฝ่ายจะจับโยนบกเสียก่อน เขายิ่งลมเพลมพัดอยู่ด้วย“พะ... พี่... พี่เพชร... เอ่อ ฉันเรียกแล้ว คุณก็ปล่อยฉันลงสักทีสิ ” ร่างบางดิ้นขลุกขลักทำให้อ้อมแขนแกร่งยิ่งกระชับแน่นขึ้น“เอ๊ะ คุณ!”“พี่เพชร!” คำนั้นเน้นหนัก “พี่เพชร... ปล่อยทรายลงนะคะ” น้ำเสียงหวานลูบหัวใจคนฟังให้อุ่นวาบ ยอมปล่อยหญิงสาวในอ้อมแขนลงโดยดี แต่กระนั้นยังคงกุมมือน้อยไว้มั่น สีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของคนตัวโตทำให้ขัดใจอยู่บ้างแต่ยังดีกว่าโดนอุ้มล่ะ หญิงสาวเสมองบรรยากาศรอบๆ กายอย่างตื่นๆ”ที่นี่ที่ไหนคะ”“ที่ที่มีแต่เราไง” คนฟังค้อน หากคร้านจะต่อปากต่อคำด้วยเลยเงียบเสีย“มาเถอะ พี่มีใครคนหนึ่งอยากให้เธอพบ” สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้สะดุดหู หันขวับ หากอีกฝ่ายกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้จูงมือน้อยให้เดินตาม แล้วเธอจะทำยังไงนอกจากตาม หญิงสาวชะเง้อมองดงไม้ครึ้มอย่างไม่ไว้ใจนักบ

“พี่ไม่เป็นไร” เสียงนั้นแห้งโหยเต็มที คนพูดไม่แม้แต่เช็ดรอยเลือดที่ไหลย้อยลงมาจากขมับด้วยซ้ำ ความเจ็บแค่นี้เทียบไม่ได้กับความผิดพลาดที่เขากระทำลงไป หลังจากที่ศุภิสราหายตัวไป เหลือแต่จดหมายของคนที่ลักพาตัวทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า โทรินทร์ก็รีบร้อนบุกไปยังบ้านบุรณากรณ์เพื่อตามหาเธอ หากทว่าคนทั้งบ้านกลับพร้อมใจตอบปฏิเสธว่าเจ้าของบ้านหนุ่มยังไม่กลับมา เขาไม่เชื่อพยายามร้องเรียก และค้นหาอย่างบ้าคลั่ง ทว่าหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ จนคุณผู้หญิงของบ้านต้องมายืนยันด้วยตัวเอง พร้อมกับว่าที่คู่หมั้นของลูกชายที่เดือดเนื้อร้อนใจไม่น้อยกว่าเขา คุณหมอหนุ่มปักหลักรอจนแล้วจนรอดก็ไม่มีวี่แววคนทั้งสองจะกลับมา นั่นเองทำให้โทรินทร์จำต้องตัดสินใจมาแจ้งข่าวร้ายกับพ่อของหญิงสาวที่วังด้วยตัวเอง พร้อมจดหมายที่พีรภัทรทิ้งเอาไว้ แล้วทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่คาด เพียงแค่รู้เรื่อง หม่อมราชวงศ์รัชชากรณ์ ก็ถึงกับอาละวาดด้วยความโมโหจนเขาหัวแตกอยู่นี่ไง“เพราะแกคนเดียวที่ทำให้ลูกสาวของฉันหายไป ถ้าหนูทรายเป็นอะไรไปแกต้องรับผิดชอบ” หม่อมราชวงศ์รัชชากรณ์ชี้หน้าคาดโทษ จนผู้เป็นภรรยาต้องรีบเข้ามาห้ามทัพ“พอทีเถอะค่ะคุณพี่ นี่ไม่ใช่เวลา

คนที่บอกว่าตัวเองง่วงแสนง่วง หากในความจริงแล้วเขากลับไม่ได้นอนหลับเลยสักงีบเดียว ในความมืดสลัว ดวงตามันปลาบทอประกายหวานระยับทอดมองดวงหน้าหวานของคนที่กำลังหลับสนิทโดยอาศัยไออุ่นจากอ้อมอกของเขา ราวกับจะซึมซับทุกภาพและความรู้สึกลงในความทรงจำ เผื่อในวันที่ต้องลาจากกันไปอย่างน้อยเขาจะได้ใช้ความทรงจำแสนหวานนี้เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงหัวใจตนในวันที่ไม่มีเธอเคียงใกล้แสงเงินแสงทองระยับค่อยๆ แทรกผ่านเข้ามาทีละน้อย ทำให้ความงามละออกระจ่างตาตรงหน้ายิ่งปรากฏชัดเจนขึ้น ดวงหน้าใสดูอ่อนเยาว์บอกถึงความพิสุทธิ์ ผิวขาวละออราวขึงด้วยแพรละเอียดซับเลือดฝาดของวัยสาวสะพรั่งน่าสัมผัส ทั้งดวงตาที่ยังหลับพริ้มประดับด้วยแพขนตายาวเฟื้อยราวกับตุ๊กตาจนเขาอยากจะลองเอานิ้วกรีดเล่น ปากนิดจมูกหน่อยดูจิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดูนักหนา หากที่เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนคือรอยลักยิ้มบุ๋มน่ารักตรงข้างแก้มทั้งสองของเธอ อาจเพราะเจ้าตัวมักทำหน้าอมทุกข์อยู่เสมอ และตัวต้นเหตุที่ปล้นรอยยิ้มสวยๆ นี้ไปก็คงหนีไม่พ้น... เขา... นี่เองชายหนุ่มรู้ดีว่าตัวเองใจร้ายใจดำกับคนตัวเล็กตลอดมา ทั้งพูดให้เจ็บช้ำ ทั้งแกล้งสารพัด ทั้งเคยผลักไสไล่ส่ง หรือแ

“คุณมีแฟนอยู่แล้ว แต่ยังมาทำกับแบบนี้กับผู้หญิงอื่นอีกเพื่ออะไร” คราวนี้คนฟังถึงกับผงะด้วยความตกตะลึงราวกับถูกค้อนทุบหัวหนักๆ จนมึนชา พูดอะไรไม่ออก“ดิฉันเป็นคน มีชีวิตจิตใจ มีความรู้สึก ไม่ใช่ของเล่นที่คุณจะมาทำอะไรตามอำเภอใจยังไงก็ได้ คุณทำแบบนี้กับฉันทำไม หรือเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงใจง่าย เป็นคนหน้าด้านที่ชอบแย่งแฟนคนอื่น” ปลายเสียงสั่นสะท้านด้วยความหวั่นไหวพร่างพรูระบายความน้อยเนื้อต่ำใจออกมา“จะแกล้งทรมานฉันไปถึงเมื่อไหร่กันถึงจะสาแก่ใจคนใจร้ายอย่างคุณ” น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงมาจากลูกแก้วคู่งามที่แสนเศร้า ก่อนที่เจ้าตัวจะปิดตานิ่ง เม้มปากแน่น แสดงท่าทีหมางเมินออกมาอย่างชัดเจน จนทำให้ชายหนุ่มใจหายวาบรีบคว้าตัวเธอขึ้นมากอดไว้แนบแน่น เพราะกลัวจะต้องสูญเสียเธอไป รู้สึกปวดร้าวในอกจนเกินพรรณนา“พี่ไม่เคยคิดอย่างนั้น ไม่เคย...” เสียงร้อนรนพร่ำบอก พลางโยกร่างน้อยที่สั่นสะท้านไปมาเบาๆ ราวกับขับกล่อมให้สงบ“ถ้าไม่ได้คิดอย่างนั้น แล้วคุณคิดยังไงกับฉันกันแน่” คำถามนั้นซัดชายหนุ่มให้จนมุมในบัดดล “พะ... พี่ระ... เอ่อ” พีรภัทรขยับจะพูดอะไรบางอย่างออกมา หากพอเห็นนัยน์ตากลมใสแป๋วที่จ้องเขม็งรอคอยคู่น

พีรภัทรคลี่ยิ้มออกมาได้ รู้สึกเบาใจขึ้นเป็นกอง ให้โดนโกรธโดนทุบแบบนี้ยังดีกว่าโดนเมินล่ะ เพราะอย่างน้อยการโกรธก็ยังถือว่ามีเยื่อใยเหลืออยู่ แต่ดูเหมือนเยื่อใยจะหนักเอาการอยู่สักหน่อยเพราะกว่าเธอจะเลิกทุบ เขาก็แทบจะน่วมคามือ ร่างบางหอบสะท้านด้วยความเหนื่อย มือยังสั่นริกๆ อยากจะทุบให้เขาตายคามือสาสมใจ“หิวหรือยังจ๊ะ” ชายหนุ่มรีบเปลี่ยนเรื่องทันควัน“ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวค่อยกลับมาทุบต่อนะ ไม่หนีหรอกน่า สัญญาจะอยู่ให้ทุบทั้งชีวิตเลยก็ยังได้” เสียงออดอ้อนเอาใจ ยิ่งทำให้คนฟังคันไม้คันมือขึ้นมาอีก พีรภัทรไม่รอช้ารีบรวบข้อมือน้อยฉุดลากเข้าบ้าน ก่อนที่เขาจะตายคามือเธอจริงๆ กลิ่นอาหารหอมฉุยโชยชายทำให้คนโมโหเริ่มรู้สึกท้องร้องขึ้นมาตงิดๆ เพิ่งนึกได้ว่ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวาน แถมใช้พลังงานไปเยอะเลยเกิดหิวก็เป็นได้ คนตัวโตราวกำแพงขยับจัดแจงให้เธอนั่ง แล้วบริการเสิร์ฟอาหารต่างๆ ให้อย่างเอาอกเอาใจข้าวต้มเละๆ ในถ้วยน้อยวางลงตรงหน้า พร้อมเครื่องเคียงที่มีเพียงผักกาดดองกระป๋องหั่นเล็กบ้างใหญ่บ้าง กับปลากระป๋อง และไข่เค็มหั่นเป็นซีกๆ ไม่เท่ากัน แต่ก็พอดูออกว่าคนทำคงพยายามอย่างสุดฝีมือท