All Chapters of ทรายเทียมเพชร: Chapter 151 - Chapter 160

“คุณพ่อคะ” หญิงสาวกระตุกแขนเบาๆ” เดี๋ยวหนูค่อยตามเข้าไปได้ไหมคะ” “ทำไมละลูก” คนพูดกระซิบทั้งที่ยังคงยิ้ม “หนูไม่อยากถูกทึ้งน่ะสิคะ ขอไปตั้งหลักก่อนดีกว่า” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มขันจากคนฟัง ด้วยเขาเองก็ไม่ค่อยชอบงานสังคมนัก แต่ความจำเป็นทางธุรกิจและหน้าตาทางสังคมต่างหากบังคับ ทำให้ออกจะเห็นใจแม่สาวน้อยตรงหน้า “ เอาเถอะ รีบตามเข้าไปแล้วกัน พ่อกับแม่จะนั่งรอตรงที่นั่งแถวหน้าสุดนะลูก” ศุภิสรายิ้มรับคำ พลางค่อยๆ ผละออกมาจากวงไปเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครทันสังเกต เพราะมัวแต่สาละวนถ่ายรูปและสัมภาษณ์ท่านเจ้าของงาน ความชุลมุนวุ่นวายที่เกิดขึ้นทำให้แขกที่เพิ่งมาถึงมองอย่างสนใจ “เอ๊ะ นั่นเขามุงอะไรกันคะ พี่เพชร” เฟื่องตะวันชะเง้อมอง มืออีกข้างยังคงกอดแขนชายหนุ่มที่มาพร้อมกันแน่นแสดงความเป็นเจ้าของ พีรภัทรกลอกตาไปมาอย่างแสนเบื่อหน่าย ใครจะไปรู้ว่าคนพวกนั้นจะมุงอะไรกันเล่าในเมื่อเขาเพิ่งมาถึงอยู่เดี๋ยวนี้เองจะว่าไปจริงๆ แล้วเขาเองก็ไม่ได้อยากมาร่วมงานนี้เลยสักนิด เพราะเบื่อการต้องสวมหน้ากากสังคมจอมปลอมที่ต่อหน้าทำยิ้มแย้ม แต่ด้านหลังถือมีดเตรียมพร้อมจะทิ่มแทงอีกฝ่ายได้ทุกเมื่อ ถ้าไม่ติดว่าเพื่อ

ชุดฟินาเล่ที่เป็นไฮไลต์เอกของงานนั่นเอง นางแบบร่างสูงระเหิดระหงยืนโดดเด่นอยู่กลางเวทีในชุดสุดหรูหราที่แพรวพราวด้วยแสงเพชรระยับที่ทอประกายระยิบระยับออกมาจากเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นที่กำลังเดินด้วยท่วงท่าสวยสง่าแต่นุ่มนวลในที หากทว่าเมื่อได้เห็นดวงหน้างามชัดๆ หม่อมราชวงศ์ หญิงพิมพ์อรุณรวีก็รีบกระตุกแขนสามีอย่างลืมตัว ในขณะที่เจ้าของงานเองก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ขมุบขมิบงึมงำ“หนูทราย!” พอได้สติก็รีบหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งเยื้องออกไป“พี่เพชรคะ นั่นมัน...” เฟื่องตะวันเบิ่งตาจ้องจนแทบถลนอย่างจำได้เช่นกัน ในขณะที่ร่างสูงใหญ่ผุดลุกพรวดขึ้นอย่างลืมตัว“ไม่จริง” พีรภัทรตกตะลึง มองภาพตรงหน้าอย่างแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง หญิงสาวแสนสวยที่อยู่ตรงหน้า คนที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกลมหายใจ และตามหามาแรมเดือนปรากฏตัวอยู่เบื้องหน้าอย่างไม่คาดฝัน ไม่ผิดแน่เธอคือ... ศุภิสราดวงหน้าแสนหวานหยาดเยิ้มทำเอาชายหนุ่มสะดุดลมหายใจตัวเอง หัวใจร้อนวูบวาบเมื่อเห็นรอยยิ้มน่ารักที่ส่งให้กับผู้ชมทั้งห้องยามเดินผ่านก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างหาสาเหตุมิได้ เกิดความหวงแหนไม่อยากให้เธอยิ้มให้ใครนอกจากเขาเพียงผู้เดียว ชั่วขณะหนึ่งที่ร่างของนา

ฝ่ายศุภิสราที่กลับเข้าห้องแต่งตัวหลังเวทีได้ก็แทบเข่าอ่อนทรุดลงไปกองที่พื้นอย่างหมดแรง เรื่องที่เกิดขึ้นราวกับฝัน หัวใจยังคงเต้นรัวจนเจ้าตัวต้องกดไว้ จนมือเผลอไปโดนจี้หัวใจเพชรที่คนใจร้ายนั่นสวมให้ พลางขโมยจูบเป็นของแถม‘เธอเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น’ คำที่ยังดังก้องในหูเสียดแทงใจ หากหัวใจกลับวาบหวาม“เป็นยังไงบ้างคะคุณน้อง ” เสียงเล็กแหลมดังขึ้น ทำให้ได้สติ หันไปยิ้มเนือยๆ ให้คนถาม“เจ้ตกใจแทบแย่แน่ะ ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนั้นจะกล้าจู...” “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะคะพี่” หญิงสาวชิงเอ่ยแทรกก่อนที่อีกฝ่ายจะตอกย้ำให้ใจเจ็บช้ำขึ้นมาอีก ก่อนผลุนผลันเปลี่ยนชุดกลับคืนอย่างรีบร้อน ต้องการไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด โดยหารู้ไม่ว่าคนที่ต้องการหนีห่างนั้นกลับมาดักรอเธออยู่อย่างใจเย็น!ศุภิสรารีบเดินจ้ำอ้าวหนีไปด้วยใจร้อนรน ป่านนี้คุณพ่อคุณแม่ของเธอจะคิดยังไงกับภาพที่เห็นในงานนั่น คงทำให้คนทั้งสองช็อก แน่ล่ะ ขนาดเธอยังช็อกไม่หาย มือบางยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ นึกถึงรสจูบที่เขาผู้นั้นฉกชิงอย่างเอาแต่ใจ น่าแปลกที่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับรสสัมผัสนี้เหลือเกิน แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าทำ

‘หัวใจเพชร’ ดวงนี้จะเป็นของใครไม่ได้นอกจาก เฟื่องตะวัน คนเดียวเท่านั้น!“เฟื่องตะวัน พอสักทีเถอะ” เสียงปรามไม่มีผลต่อคนที่กำลังโกรธหน้ามืดตามัวจนขาดสติ ที่พุ่งเข้าใส่หมายจะทำร้ายศัตรูหัวใจ หากคราวนี้อีกฝ่ายระวังอยู่ก่อนเบี่ยงหลบทัน ทำเอาเฟื่องตะวันเซถลาล้มคะมำไม่เป็นท่าแต่เธอก็ยังไม่ยอมหยุด พีรภัทรจึงต้องรีบตะครุบตัวไว้“เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่าคะ” เสียงเรียบเอ่ย ดวงตาแดงก่ำจ้องชายหนุ่มอย่างเย็นชา อ้อมแขนที่เคยกอดเธอไว้เมื่อไม่กี่นาทีก่อน เวลานี้ใช้ยื้อยุดร่างของผู้หญิงอีกคนที่ประกาศตัวว่าเป็นแฟนเขา ภาพนั้นทำให้หัวใจเจ็บแปลบลึกๆ แม้ขอบตาร้อนผ่าวหากเธอไม่ยอมหลบดวงตาคมกล้าที่แสนเว้าวอนคู่นั้น“ช่วยบอกคนรักของคุณด้วยว่าคนหน้าด้านไม่ใช่ฉัน และคนอย่างฉันไม่เคยคิดจะแย่งแฟนใคร เพราะคุณเองไม่ได้มีค่ามากพอ หวังว่าเราจะไม่พบกันอีก ลาก่อน!” ศุภิสรามองกลับไปอย่างหมางเมินจนน่าใจหาย พอขาดคำร่างระหงก็รีบเดินตัวปลิวหนีภาพบาดใจไปอย่างไร้เยื่อใย“เดี๋ยว! อย่าไปนะ” พีรภัทรรีบร้องเรียกอย่างลืมตัว พอเห็นร่างระหงจ้ำอ้าวไม่แม้จะหันกลับมามอง ชายหนุ่มก็รีบผละจากเฟื่องตะวันก่อนวิ่งตามไปทันที“พี่เพชรจะไปไหน หย

“ต้องรอดูอาการก่อนครับ ความกระทบกระเทือนคราวก่อนอาจมีผลต่อคนไข้อยู่ เธออาจจะปวดศีรษะอย่างรุนแรงเมื่อใช้ความคิดหรือเครียดมากๆ ระยะนี้พวกคุณคงต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อยนะครับ อย่าให้มีอะไรกระทบกระเทือนใจเธอ ”คุณชายรัชชากรณ์สะอึก พอนึกถึงสิ่งที่ทำให้กระทบกระเทือนใจลูกสาวแล้วโทสะก็แล่นขึ้นเป็นริ้วๆ นึกอยากฆ่าคนขึ้นมาตงิดๆ โมโหตัวเองที่ประมาทจนทำให้ลูกสาวเดือดร้อนหลังคุณหมอทั้งสองช่วยกันดูแลคนป่วยจนคลายความเจ็บปวดและหลับไปแล้ว จู่ๆ โทรินทร์ก็รีบเอ่ยขึ้น“วันนี้ผมจะนอนเฝ้าไข้น้องทรายเองครับ ” คำนั้นจุดประกายโมโหอีกรอบ “ไม่ได้!” เสียงเข้มโต้กลับ ก่อนชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าไม่อยู่ลำพัง “ นายต้องไปส่งคุณหมอไม่ใช่เหรอ”“ไม่เป็นไรครับ ผมกลับเองได้ ดีเหมือนกันให้คุณหมอโทช่วยดูแลเผื่อคนไข้มีอาการอะไรอีก” ท้ายประโยคคนเป็นอาจารย์หมอก็หันไปแอบขยิบตาให้ลูกศิษย์ตัวดี ทำเอาพ่อคนไข้หมดข้อโต้แย้งไปโดยปริยาย “ งั้นเดี๋ยวผมให้คนรถไปส่งคุณหมอแล้วกันครับ” ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้ตัวดี ราชนิกุลหนุ่มใหญ่เข่นเขี้ยวในใจ พอคล้อยหลังทุกคน โทรินทร์ก็นั่งมองร่างบางที่นอนแบ็บบนเตียงอย่างเป็นห่วง ดวงหน้าเผือดซีดดูสงบขึ้น