Semua Bab ทรายเทียมเพชร: Bab 181 - Bab 190

“ฉันจะรักใครก็ไม่เกี่ยวกับคุณนี่คะ” ศุภิสราคลี่ยิ้มเยาะทั้งที่โกรธจนลมออกหู เสียงอันเย็นชาตอบกลับอย่างไร้เยื่อใย “ ไม่ว่าจะคนหนุ่มหรือคนแก่ ถ้าฉันพอใจจะรักซะอย่าง ไม่ว่าหน้าไหนฉันก็ไม่แคร์ทั้งนั้น”พีรภัทรนิ่งอึ้งราวกับถูกน็อกกลางอากาศ ความเจ็บปวดจู่โจมเข้าเกาะกุมหัวใจทันใด ภาพบุรุษผู้สง่างามเจ้าของวังใหญ่โตนั่น และใบหน้ายียวนของคุณหมอหนุ่มผุดขึ้นในสมองพร้อมกันราวกับปีศาจร้ายตามหลอกหลอน คนหนึ่งคือผู้ชายที่รักเธอมาตั้งแต่เด็ก ส่วนอีกคนนั้นฐานะยังคลุมเครือ หากการที่เธอหายตัวไปแล้วกลับมาปรากฏตัวอีกครั้งในวังของบุรุษผู้นั้น ไหนจะความหวงแหนจนออกนอกหน้ามันคืออะไรกันเล่า แล้วจู่ๆ ภาพชายหญิงที่กอดกันในรถในค่ำคืนที่ฝนตกก็แว่บเข้ามาตอกย้ำความคิดชายหนุ่มเม้มปากแน่น หรือการที่เธอแกล้งทำเป็นลืม ทำหมางเมินใส่เขาเช่นนี้ คือการบอกใบ้ให้รู้ว่าความรักที่เธอเคยมีให้เขาเปลี่ยนไปมอบให้คนอื่นแล้ว ไม่แน่ว่าหนึ่งในสองคนนั่น หรือไม่ก็... ทั้งสองคน คำว่ารักที่เขาเตรียมจะบอกออกไปต้องถูกพับเก็บลงกระเป๋าไปอีกครั้ง เมฆหมอกแห่งความระแวงเคลื่อนเข้ามาแทนที่ เขาแพ้... แพ้อย่างราบคาบ หรือเขาต้องยอมปล่อยเธอไปเป็นของคนอ

เสียงกรีดร้องในลำคอบ่งบอกถึงอารมณ์ปรารถนาที่ได้รับการปลดปล่อย หยาดน้ำหวานอันชุ่มฉ่ำระเบิดพร่างพรายถูกผีเสื้อตัวร้ายดูดซับไปจนหมดสิ้น ชายหนุ่มโอบร่างน้อยที่สั่นสะท้านด้วยรสชาติความสุขที่เขาปรนเปรอให้อย่างเต็มใจเข้ามากอดแนบอกอย่างทะนุถนอม หญิงสาวปรือตาขึ้นอย่างเหนื่อยอ่อน ใบหน้าหวานซึ้งแดงก่ำด้วยความเขินอายทำให้คนตัวโตอดหัวเราะอาการนั้นด้วยความเอ็นดูไม่ได้ เขาจึงแกล้งหอมแก้มนวลใสฟอดใหญ่ แล้วกอดกระชับเธอแน่นขึ้นจนแทบจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว“คุณผิดสัญญา” เสียงหวานกระซิบหวิวด้วยหัวใจที่สับสน ทำให้คนแกล้งกดจูบที่ปากจิ้มลิ้มหนักๆ ไปหลายที แต่ถูกมือบางยกขึ้นมาปิดปากเขาไว้เสียก่อน“ได้โปรดเถอะค่ะ ถ้าคุณไม่ได้รู้สึกอะไร ก็อย่าทำร้ายฉันแบบนี้อีกเลย” คนฟังผงะ นัยน์ตาคมกริบสบตาอย่างตัดพ้อ สิ่งที่ทำลงไปหรือจะไม่ชัดเจนพอ “ใครกันแน่ที่ใจร้าย ชอบรังแกหัวใจคนอื่นอยู่เรื่อย” ว่าแล้วคนพูดก็ขโมยจูบทำโทษที่แก้มใสแรงๆ อีกที ก่อนวางร่างอ่อนระทวยของเธอนอนลงบนโซฟา แล้วหันหลังให้อย่างน้อยใจบ้างศุภิสราหน้าแดงซ่าน พอมองเห็นสภาพตัวเองก็รีบลุกหันหลังให้อีกฝ่ายด้วยความเขินอาย ภาพเหตุการณ์หวามที่เพิ่งผ่านไปสดๆ ร้

“ปล่อยนะ!” “ไม่เอา เดี๋ยวหนีอีก” คนอุ้มไม่ฟังเสียงอุทธรณ์ใดๆ ก้มมองคนในอ้อมแขนที่ดิ้นขลุกขลักเพราะเสื้อผ้าที่ใส่ไม่ค่อยจะเรียบร้อยนัก ชายหนุ่มก็อดขำไม่ได้ ปากบอกว่าเกลียดเขาแต่คนตัวเล็กก็ยังคงใส่เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งของเขาอยู่ดี“ขำอะไรของคุณ ปล่อยฉันลงนะ” คนถูกมองรีบแหวกลบความเขินอาย หน้าแดงก่ำ“น่ารักดีนะชุดนี้ แต่ไม่ใส่น่ารักกว่า” สายตากรุ้มกริ่มชวนให้ใจละลาย มือเล็กๆ ทุบโครมไปที่ไหล่ไม่ออมแรง“อย่ามาทะลึ่งนะ!”“โอ้ย! เจ็บนะ เดี๋ยวเผลอปล่อยตกไม่รู้ด้วย”“ก็ปล่อยสิ ไม่เห็นกลัว” แต่จนแล้วจนรอดคนถูกท้าก็ไม่ยักปล่อย กลับอุ้มคนตัวเล็กไปถึงรถของตัวเองจนได้ ศุภิสราหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้ใจ“เดี๋ยว คุณจะพาฉันไปไหน”“ไม่พาไปขายแล้วกัน ผอมๆ แบบนี้คงได้ไม่กี่ตังค์ สู้เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่า” พีรภัทรยกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนวางร่างน้อยลงบนเบาะรถแล้วคาดเข็มขัดนิรภัยให้อย่างแน่นหนา“ไม่มัดมือมัดเท้าไว้ด้วยเลยล่ะ” ผู้โดยสารสาวงุบงิบประชดอย่างหงุดหงิด แล้วก็ต้องเบิกตาค้าง รีบเอะอะเพราะเห็นผ้าในมือของอีกฝ่าย ที่ยื่นมาตรงหน้า “ จะทำอะไรของคุณ”“ก็อยากโดนมัดไม่ใช่เหรอ อยู่นิ่งๆ สิ” ว่าแล้วเขาก็ใ

“น้องทรายจ๋า น้องทรายคนดีของพี่ไปอยู่ที่ไหนกัน รีบกลับมาเถอะนะ ยอดรักของพี่ กลับมาเสียที...” หัวใจของเขาคร่ำครวญหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความปวดร้าวแสนสาหัส แต่จนแล้วจนรอดตลอดคืนนั้นก็ไม่มีวี่แววของคนที่เขารอคอยว่าจะกลับมา ถึงกระนั้นโทรินทร์ก็ยังคงรอคอยต่อไปอย่างอดทน!แสงอาทิตย์ยามรุ่งอรุณทาบผ่านร่างของชายหนุ่มและหญิงสาวที่ตระกองกอดกันบนผืนทรายแห่งนั้นงดงามราวกับภาพแห่งความฝันอันแสนโรแมนติก ไออุ่นของยามเช้าทำให้ร่างที่หนุนอกแกร่งขยับค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้น ศุภิสรากะพริบถี่ๆ มองใบหน้าอันหล่อเหลาของคนที่อุทิศตัวเป็นหมอนหนุนให้เธอทั้งคืนอย่างเพ่งพิศ ความคมคร้ามมีเสน่ห์ของคนตรงหน้าไม่ได้ทำให้เธอหวั่นไหว เมื่อเทียบกับสิ่งที่เขาบอกเธอเมื่อคืน เรียวปากอิ่มแย้มยิ้มยามนึกถึงวิธีบอกรักที่หวานล้ำโดยไม่ต้องมีคำว่ารักในประโยค เลยด้วยซ้ำ คนร้ายกาจ อสูรจอมเจ้าเล่ห์ หรือเทพบุตรซาตาน เขาเป็นแบบไหนกันแน่หนอทรายในกำมือเธอมีค่าเทียบเทียมเพชรในหัวใจของพี่... กำลังคิดเพลินๆ จู่ๆ หมอนตัวโตก็ขยับเปลือกตาขึ้นมองกลับมาพร้อมรอยยิ้มสว่างสดใสแข่งกับแสงตะวัน“อรุณสวัสดิ์เจ้าหญิง โอย... เมื่อย” ท้ายประโยคทำ

“เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวคุณพ่อเธอเห็นเข้าจะสงสัย” เขาเอ่ยเสียงเรียบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ศุภิสรายอมทำตามโดยไม่มีข้อแม้ หากตอนที่โทรินทร์จะคว้าเสื้อเชิ้ตไปทิ้งเธอกลับรั้งไว้“ทรายขอเก็บไว้ส่งคืนเจ้าของนะคะ” คำนั้นทำให้คนฟังยอกแสยงใจจนสุดจะเอ่ย หากเขาก็ไม่ได้ขัดใจเธอ ทั้งสองนิ่งเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งรถแล่นมาจอดสนิทที่หน้าวังรวิภาส โทรินทร์จึงหันมากำชับ“ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งหมดพี่จะจัดการเอง เข้าใจไหม” คนฟังพยักหน้ารับโดยดี“เดี๋ยวก่อน” ชายหนุ่มร้องเรียก พลางเอื้อมมือไปไล้ที่แผลตรงมุมปากของอีกฝ่ายอย่างเบามือ“เจ็บแผลมากไหม” แววตาคนพูดอ่อนแสงลงอย่างรู้สึกผิด “พี่ขอโทษนะ”“ทรายต่างหากต้องขอโทษ ที่ทำให้พี่โทเจ็บ” คนพูดส่ายหน้ายิ้มนัยน์ตาเศร้าๆ ทำให้เขาอดใจไม่ได้ต้องดึงร่างของเธอเข้ามากอดไว้แนบอก“ยังจำสัญญาของเราได้ใช่ไหม” ขอบตาคนฟังร้อนผ่าว รับคำเสียงเบาหวิว “พี่รักน้องทรายนะ รักมากที่สุด และจะรักตลอดไป” คำนั้นช่างบีบคั้นหัวใจคนฟังเหลือเกิน “หนูทรายเป็นยังไงบ้างลูก...”ทันทีที่เห็นว่าคนที่ลงจากรถคือใคร คุณหญิงพิมพ์อรุณรวีก็รีบวิ่งถลาเข้ามากอดร่างบางด้วยความเป็นห่วง โ