Semua Bab ให้สารเลวครองรักสมใจ ส่วนคุณหนูเวินประกาศรักกับคนอื่น: Bab 91 - Bab 100

ไม่เพียงแค่นี้ อีกฝ่ายยังไม่ขอโทษอีก เพียงกระตุกรอยยิ้มมุมปาก หัวเราะเยาะทีหนึ่งเท่านั้นเพียงแค่คิดถึงแผนงานที่อยู่ในยูเอสบีนั่น หลี่ฉิงก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุขเธอใกล้จะเอาโปรเจกต์นี้ ไปบีบเวินซวงซวี่ให้ตกไป แบบนั้นเธอยังจะมีอะไรให้ต้องเป็นกังวลอีกในบริษัทแห่งนี้ ต้องไต่เต้าขึ้นไปไม่ใช่เหรอ?พูดประโยคที่ฟังไม่เข้าหู ถ้าเธอคว้าโปรเจกต์มาได้จริง ๆ แบบนั้นเธอก็จะเป็นผู้มีพระคุณของเวินซื่อ!ฉะนั้น กะอีแค่เวินซวงซวี่คนเดียว ชนก็ชนไปสิต่อให้เธอไม่ขอโทษแล้วยังไง?ใบหน้าของเสี่ยวหยวนเต็มไปด้วยความตกตะลึง “เป็นใครกัน ทำไมพอชนเธอแล้ว กลับไม่พูดขอโทษเลยสักคำ นี่มันไม่มีมารยาทเกินไปแล้ว!”“ไม่ได้ ฉันต้องไปถกกับเขาหน่อยแล้ว นับวันหลี่ฉิงยิ่งไม่มีมารยาทเลยจริง ๆ!”เสี่ยวหยวนถกแขนเสื้อขึ้นด้วยความเดือดดาล รอเพียงบุกเข้าไปสั่งสอนหลี่ฉิงให้ดี ๆ สักยกทว่าเวินซวงซวี่รั้งเธอเอาไว้ได้ทันเวลา พร้อมส่ายหน้าให้เธอเล็กน้อย “อย่าบุ่มบ่าม เสี่ยวหยวน”“เพื่อคนพรรค์นี้ ไม่คุ้มเลย อีกอย่าง วันนี้เรามีประชุมนะ ต้องยืนยันแผนงานความคืบหน้าโปรเจกต์เยี่ยนหมิง นี่สิที่สำคัญที่สุด”เมื่อได้ยินดังนั้น เสี่

“เพราะว่า ความจริงแล้วเธอไม่คู่ควรกับแผนงานนี้เลยด้วยซ้ำ”เวินซวงซวี่ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน บนใบหน้าน้อย ๆ แสนประณีตเต็มไปด้วยความเย็นชาเธอเห็นหลี่ฉิงเต้นแร้งเต้นกาไปทั่วอยู่ตรงนี้ คล้ายกับกำลังมองตัวตกในคณะละครสัตว์อย่างนั้นหลี่ฉิงกำหมัดแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความแค้นเคือง “นี่เธอหมายความว่ายังไง?”จู่ ๆ สีหน้าของเธอก็ดุเดือดรุนแรงขึ้นมา “คงไม่ได้อิจฉาแผนงานของฉัน ก็เลยพูดคำพวกนี้ออกมาหรอกนะ เวินซวงซวี่ เธอนี่มันใจแคบจริง ๆ”ทีแรกหลี่ฉิงเห็นเวินซวงซวี่ลุกขึ้นยืน ก็ยังรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อยทว่าวินาทีถัดมา จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นมาได้ว่า เธอถ่ายโอนเอกสารของเวินซวงซวี่มาแล้วและอีกอย่างคือ เธอเป็นคนพูดออกมาก่อนต่อให้เวินซวงซวี่จะโกรธสักแค่ไหน แล้วยังไง แผนงานนี้ใครพูดออกมาก่อนก็เป็นของคนนั้นแล้วผู้จัดการฝ่ายโปรเจกต์เองก็มองไปที่เวินซวงซวี่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น นัยน์ตาลึกซึ้ง ในใจมีการพิจารณาอยู่สองสามส่วน “เสี่ยวเวิน เธอหมายความว่า...”“ผู้จัดการคะ!” หลี่ฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดแทรกคำพูดของผู้จัดการด้วยน้ำเสียงเล็กแหลม “นี่เวินซวงซวี่กำลังใส่ร้ายเพื่อนร่วมงานอยู่นะคะ ทำไมคุณยังเอ

พูดไป หลี่ฉิงก็อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันออกมา “ฮึ ก็แค่วางมาดใหญ่โตเพื่อตบตาคนอื่นเท่านั้น”“ฉันจะดูซิว่า เธอจะเอาอะไรออกมาได้!”เวินซวงซวี่ไม่แยแส แล้วเปิดพาวเวอร์พอยต์ต่อไปแผนงานใหม่ทั้งหมดแผนงานหนึ่งโชว์อยู่เบื้องหน้าของทุกคนไม่เพียงสมบูรณ์กว่าของหลี่ฉิง กระทั่งรายละเอียดยังมีครบถ้วน ดาราก็ติดต่อไว้เรียบร้อยแล้วเสียงพูดใสแจ๋วของเวินซวงซวี่ค่อย ๆ ดังขึ้นมา “ที่อยู่ในมือของหลี่ฉิง ที่เธอขโมยไปเป็นเวอร์ชันแรกสุดของฉัน”“แต่ตอนนี้ นี่ต่างหากที่เป็นเวอร์ชันล่าสุดของฉัน พื้นที่สวนออนเซ็น จะเอาแค่ความหรูหราเป็นหลักไม่ได้ แต่ต้องพิจารณาถึงการมีอยู่ของครอบครัวส่วนใหญ่ ฉะนั้น แผนงานเวอร์ชันสุดท้ายของฉันนี้ จะมีความกว้างขวางและความเป็นไปได้มากกว่า”“ส่วนการร่วมลงนามนั่น ตอนนี้ฉันกำลังติดตามอยู่ และเชื่อมต่อของส่วนหนึ่งกับพวกเขาแล้ว”ครั้นพูดออกมาแบบนี้ ทั้งที่ประชุมก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นทุกคนลุกขึ้นยืน และปรบมือให้เวินซวงซวี่อย่างจริงใจครั้งนี้ ทุกคนต่างก็พากันยอมรับในความสามารถที่แท้จริงของเธอเสียงปรบมือดังยิ่งกว่าตอนที่หลี่ฉิงออกไปแนะนำแผนงานเมื่อกี้เสียอีกอันไหนสำคัญกว่ากัน ม

หลี่ฉิงถูกโยนออกไปอยู่หน้าประตูบริษัทรปภ.กลุ่มหนึ่งจับเธอโยนออกไปหน้าเคาน์เตอร์ต่างพากันชะโงกศีรษะ ตามมาดูเรื่องสนุก อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ถึงยังไง ก็เพิ่งจะเคยเห็นสถานการณ์พรรค์นี้เป็นครั้งแรกวินาทีถัดมา รปภ.ก็โยนข้าวของของหลี่ฉิงไปที่ข้างกายเธอเลย“เธอไสหัวไปได้แล้ว ไม่มีธุระอะไรก็อย่ามาปรากฏตัวแถวบริษัทอีก”พูดจบ รปภ.ก็ตบมือแล้วเดินออกไปทั้งใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสบาย ๆเรื่องพวกนี้ ผู้จัดการเป็นคนกำชับมาเป็นพิเศษทั้งสิ้น เขาทำเสร็จสิ้นอย่างราบรื่นแล้ว!เขาทำงานในสายงานนี้มาหลายปี หลี่ฉิงคนนี้เป็นคนที่ออกจากบริษัทด้วยวิธีที่น่าอายที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา และหายากอย่างมากหลี่ฉิงเห็นพนักงานหน้าเคาน์เตอร์สองคนมองเธออยู่ตรงประตู นัยน์ตาแฝงไปด้วยรอยยิ้มและความสับสนเธอกัดริมฝีปากแดงแน่น กำหมัดแน่น ลอบสาบานอยู่ภายในใจว่า จะจำความอับอายในวันนี้ให้ขึ้นใจพนักงานหน้าเคาน์เตอร์สังเกตเห็นสายตาของหลี่ฉิง ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ“กลายเป็นอย่างนี้ไปแล้ว ต้องไปอยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่ายังจะอวดดีขนาดนี้อีก”อีกคนกลับไม่เป็นไร “เธอก็เป็นแบบนี้มาตลอด ก่อนหน้านี้ใส่ชุดดูเรียบง่าย ดูไ

เวินซวงซวี่กวาดตาไปมองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ก็เข้าใจในทันทีว่าตนถูกลักพาตัวแล้วเธอครุ่นคิดอยู่ในหัวรอบหนึ่งคนที่ล่วงเกินในตอนนี้ มีเพียงคนพวกนั้นนับนิ้วออกมาได้เลยตอนที่หลี่ซวินปรากฏตัว ในแววตาของเวินซวงซวี่ปรากฏสีหน้าเป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ ยังคงมองไปที่อีกฝ่ายด้วยสายตาราบเรียบ คล้ายกับกำลังมองตัวตลกที่ทำอะไรก็ไม่สำเร็จหลี่ซวินเข้าใจสายตาของเวินซวงซวี่ เขาบีบคางเธอเอาไว้ด้วยความไม่พอใจ พร้อมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงขึงขัง “เธอมองด้วยสายตาอะไรไม่ทราบ นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?”“หืม พูดสิ?”เวินซวงซวี่แค่นเสียงฮึทีหนึ่ง ก่อนจะใช้ช่องอกเปล่งเสียงออกมา ก้มหน้าเล็กน้อย ใช้สายตาส่งสัญญาณว่าเธอถูกปิดปากเอาไว้ในจังหวะนี้เอง หลี่ฉิงก็แกะผ้าเทปบนปากเธอจากข้าง ๆ พร้อมทำสีหน้าสะใจ “ทำไม ตอนนี้ทำมไม่ทำท่าอวดเก่งเหมือนตอนอยู่ในห้องประชุมแล้วล่ะ?”พูดพลาง เธอยังตบหน้าของเวินซวงซวี่ พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเวินซวงซวี่ถุยเสียงหนึ่ง “ทำไม เธอคิดว่าลักพาตัวฉันแล้ว เธอก็จะกลับไปที่เวินซื่อได้เหรอ?”“แล้วก็คุณด้วย หลี่ซวิน” สายตาของเวินซวงซวี่กวาดไปที่มือของชายหนุ่ม “ฉันแนะนำว่าคุณรีบปล่อยฉันไปซะ