Semua Bab ให้สารเลวครองรักสมใจ ส่วนคุณหนูเวินประกาศรักกับคนอื่น: Bab 51 - Bab 60

ทันทีที่พูดจบ รอยยิ้มบนมุมปากของเวินสือเหยาก็แข็งค้างไป เธอขมวดคิ้ว มองดูเวินซวงซวี่อย่างไม่อยากเชื่อ พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ “เวินซวงซวี่ วันนี้เธอตั้งใจกลับมาเพื่อหาเรื่องคนอื่นแบบนี้เหรอ? พี่สาวของเธอเองก็หวังดีกับเธอ ตอนแรกเธอดื้อแทบตายอยากจะจีบสวีจ้งจินให้ได้ เสียเวลาไปตั้งตามปี ไล่ตามผู้ชายคนนั้นต้อย ๆ แม้แต่ศักดิ์ตัวเองก็ไม่คิดจะรักษาไว้แล้ว สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดต้องซมซานกลับมาแบบนี้ไง?” สวี่ฉงเฮ่อยืนอยู่ข้าง ๆ ปกป้องเวินสือเหยาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ในขณะเดียวกันก็กระแทกคำพูดแทงใจดำเวินซวงซวี่อย่างเจ็บแสบ เสียงทะเลาะกันตรงนี้ ดึงดูดความสนใจของคนจำนวนไม่น้อยได้อย่างรวดเร็ว หลังจากทุกคนเริ่มรวมกลุ่มกันเข้ามา ก็พากันซุบซิบเสียงเบาขึ้นมาทันที “คนนี้คุณหนูรองของตระกูลเวินไม่ใช่เหรอ? ได้ยินว่าก่อนหน้านี้บ้านช่องยังไม่ยอมกลับ เพราะเธอมัวแต่ตามหารักแท้อะไรก็ไม่รู้” “แล้วก็นะ ได้ข่าวมาว่าผู้ชายคนนั้นที่เธอตามจีบไม่สนใจเธอเลย สุดท้ายก็โดนเขาทิ้งนั่นแหละ” “ไม่ใช่ว่าเธอเพิ่งแต่งงานไปไม่นานเหรอ? พวกเธอรู้หรือเปล่าว่าสามีของเธอคือใคร? ทำไมวันนี้ถึงมาคนเดียวล่ะ?” “สงสัยคงจะไม่มีห

รอยยิ้มบนใบหน้าของแม่เริ่มแข็งค้าง ก่อนจะมองแจกันหยกในมือใบที่สวี่ฉงเฮ่อมอบให้เธอเมื่อครู่ สีหน้าแววตาเคร่งขรึมขึ้นมา เพราะว่า ของขวัญที่ลู่เยี่ยนหุยให้เธอก็เป็นแจกันหยกเหมือนกัน แล้วยังเหมือนกับแจกันที่สวี่ฉงเฮ่อให้เธอไม่มีผิด! “นี่มันหมายความว่าอะไร? ทำไมของขวัญจากสองคนนั้นถึงได้เหมือนกัน? ว่าตามเหตุผล ของโบราณที่มีอายุหลายปีแบบนี้ แค่ชิ้นเดียวก็หายากมากแล้ว มันจะบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง?” “ฉันเคยได้ยินเรื่องแจกันหยกอันนี้มาก่อน เหมือนว่าจะมีแค่ชิ้นเดียวในโลกนะ? ตอนแรกที่เปิดประมูล ก็ถูกคนลึกลับซื้อไปในราคาที่สูงมาก มันเป็นของที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลกแน่ ๆ!” “ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าของขวัญที่สองคนนี้นำมา ต้องมีหนึ่งอันที่เป็นของปลอมสินะ?” เวินสือเหยาได้สติ ก็ขมวดคิ้วแน่นและพูดอย่างไม่พอใจ “น้องเขย ถึงรถยนต์กับของขวัญชิ้นอื่น ๆ ของเธอจะเช่ามา หรือจะเป็นของปลอมก็ช่างเถอะ แต่ถึงยังไงวันนี้ก็เป็นวันเกิดของคุณแม่นะ ร้ายดียังไงเธอควรจะนำของที่เป็นของตัวเองจริง ๆ มาสักชิ้นเพื่อแสดงความจริงใจนะ” “เธอเล่นเอาของปลอมมาให้เป็นของขวัญแม่ต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ จะไม่เป็นการหักหน้าน้องสา

หลังจากความจริงเปิดเผยกระจ่าง แม่ก็หมดอารมณ์ งานเลี้ยงก็จบลงอย่างไม่ราบรื่น ลู่เยี่ยนหุยขับรถกลับบ้านพร้อมเวินซวงซวี่ ทันทีที่ก้าวเท้าผ่านประตูเข้าไป สายตาของลู่เยี่ยนหุยก็เปลี่ยนเป็นความเร่าร้อนและเอาแต่ใจ เขาจ้องมองเวินซวงซวี่อย่างไม่วางตา นัยน์ตาสีดำขลับลึกล้ำคู่นั้น เหมือนจะกลืนกินเวินซวงซวี่เข้าไปทั้งตัว “วันนี้คุณสวยมาก” เสียงของลู่เยี่ยนหุยทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเย้ายวน ทุกคำพูดคล้ายกับดังก้องมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เวินซวงซวี่ถูกเขาจ้องตรง ๆ พวงแก้มสองข้างก็ขึ้นสีระเรื่อแดงจาง ๆ เธอผลักหน้าอกของลู่เยี่ยนหุยออก พยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของเขา “ปล่อยฉันนะ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนแล้ว” ทว่า ลู่เยี่ยนหุยกลับไม่มีท่าทีว่าจะยอมปล่อยเธอ เขาช้อนตัวเวินซวงซวี่ขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าสาว ก่อนจะก้าวยาว ๆ และตรงไปยังห้องนอนอย่างไม่รีรอ ในแววตาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่มีต่อเวินซวงซวี่ “น่าเสียดายนะ…มันสายไปแล้วล่ะ” เวินซวงซวี่หลุดร้องออกมาด้วยความตกใจ สองมือรีบคล้องคอของลู่เยี่ยนหุยเอาไว้แน่น “พี่จะทำอะไร ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ลู่เยี่ยนหุยวางเธอลงบนเตียง ก่อนจะแยกขาทั

เวินซวงซวี่เงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สังเกตเห็นแล้วว่าด้านนอกร้านมีชายหนุ่มคนหนึ่งสวมหมวกแก๊ปและหน้ากากอนามัย เอาแต่จ้องมองเธอและเมิ่งชิงตลอด เธอรู้สึกคุ้นหน้ามาก ดูค่อนข้างคล้ายกับ…สวีจ้งจิน ยิ่งมองให้ละเอียด เวินซวงซวี่ก็มั่นใจว่าผู้ชายท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ คนนี้ คือสวีจ้งจินไม่ผิดแน่ เวินซวงซวี่ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ สวีจ้งจินเพิ่งถูกจับไปไม่นานเองไม่ใช่หรือไง ถูกปล่อยตัวก็คิดจะมาหาเรื่องเธอเลยเหรอ? แต่ประเมินจากสถานการณ์แล้ว เขาไม่น่าจะกล้าทำอะไรโจ่งแจ้งแน่ ๆ เวินซวงซวี่จึงไม่สนใจ “เห็นกระโปรงในตู้ดิสเพลย์ร้านตรงข้ามแล้วยัง? คอลเลคชั่นล่าสุดของแบรนด์เอ เลยนะ ฉันว่าต้องเหมาะกับเธอแน่เลย” เมิ่งชิงเป็นแฟนตัวยงของแบรนด์เอพอได้ยินว่าแบรนด์เอออกคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุด เธอก็รีบลากเวินซวงซวี่ไปดูสินค้าทันที ลืมเรื่องที่จะซื้อเนกไทให้ลู่เยี่ยนหุยไปสนิท เวินซวงซวี่ตั้งใจเบนความสนใจของเมิ่งชิง เธอไม่อยากซื้อเนกไทให้ลู่เยี่ยนหุย เพราะถ้าซื้อกลับไป เมิ่งชิงจะต้องแอบไปบอกความหมายของการมอบเนกไทเป็นของขวัญให้ลู่เยี่ยนหุยรู้แน่ ถ้าเกิดว่าลู่เยี่ยนหุยคิดว่าเธออยากผูกมัดเขา ไม่ร

เหตุผลนี้ทำให้เวินซวงซวี่ยิ่งไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับลู่เยี่ยนหุยยังไงดี จึงเบือนหน้าหลบสายตา “เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้านั้นคงไม่กล้าโผล่ออกมาอีกแล้วมั้ง” แต่ถ้าไม่ใช่แบบนั้นล่ะ? ลู่เยี่ยนหุยถอนหายใจกับตัวเอง และไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นอีก “ช่างเถอะ พวกเรากลับบ้านกันก่อนเถอะ” เขาให้คนไปสืบเรื่องคนที่แอบถ่ายแล้ว ตราบใดที่เรื่องนี้ยังไม่ได้ข้อสรุป เขาก็ไม่วางใจให้เวินซวงซวี่อยู่ด้านนอก เวินซวงซวี่ตอบรับเบา ๆ เดินเคียงลู่เยี่ยนหุยไปอย่างเงียบเชียบ คิ้วคมเข้มของลู่เยี่ยนหุยขมวดมุ่น ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ เวินซวงซวี่ดูแปลก ๆ เหมือนพยายามหลบเลี่ยงเขา เขายื่นมือออกไปลองหยั่งเชิง กลับคว้าได้เพียงอากาศว่าเปล่า เพราะเวินซวงซวี่กำลังยัดโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมพอดี บังเอิญ หรือว่าตั้งใจ? เวินซวงซวี่ทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร เธอมองไปที่รถยนต์ที่จอดอยู่ข้างทาง แล้วถามขึ้นว่า “รถของพี่จอดที่ไหนเหรอ?” “ตรงนี้” ลู่เยี่ยนหุยข่มความรู้สึกแปลก ๆ ในใจเอาไว้ และเดินไปเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารให้เวินซวงซวี่อย่างสุภาพบุรุษ กระทั่งเธอขึ้นไปนั่งบนรถแล้ว ก็ปิดประตูรถให้เ