Semua Bab ให้สารเลวครองรักสมใจ ส่วนคุณหนูเวินประกาศรักกับคนอื่น: Bab 41 - Bab 50

“คุณชายสวี ผม...ผมไม่คิดจริง ๆ ว่านังนั่น...”หลี่ซวินกลืนฟองน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เสียงสั่นเครือรุนแรง“ตอน ตอนนี้เธอไม่เหมือนกับตอนที่เพิ่งเข้าบริษัทเลย!”“ไม่เหมือนเหรอ? ไม่เหมือนยังไง? นายพูดมาชัด ๆ สิ!”สวีจ้งจินขัดเขาด้วยความหงุดหงิด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูก“ก่อนหน้านี้นายไม่ได้บอกว่านายปั่นหัวเธอจนวุ่นเหรอ? ตอนนี้แม้แต่เด็กคนหนึ่งก็ยังจัดการไม่ได้ ฉันจะมีนายไปทำไม?”หลี่ซวินรู้สึกกระเพาะปั่นป่วน เขาอธิบายปากสั่น “คุณชายสวี ตอน...ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเยอะมาก ผม...ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอเลยครับ”เขาสาธยายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าแบบตีไข่ใส่นม เน้นหนักที่เวินซวงซวี่จับเขาทุ่มด้วยไหล่แบบฉับไวและทำให้เขาอับอายขายขี้หน้าในออฟฟิศได้อย่างไร“ทุ่มด้วยไหล่?” เสียงของสวีจ้งจินเจือความเหลือเชื่อ“นายเป็นผู้ชายตัวเบ้อเร่อ แต่ถูกผู้หญิงทุ่มด้วยไหล่เนี่ยนะ?”ราวเขาได้ฟังเรื่องน่าตลกขบขันอะไร น้ำเสียงอัดแน่นไปด้วยการถากถาง“หลี่ซวิน นายชักจะไม่เอาไหนไปทุกทีแล้วนะ!”หลี่ซวินหน้าแดงก่ำ ความอายและความโกรธผสมผสาน ทำให้เขาแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี“คุณชายสวี ผะ ผม...” เขาอึก ๆ อัก ๆ อยู

เวินซวงซวี่รับขนมปังมาแล้วกัดเบา ๆ คำหนึ่งกลิ่นหอมของข้าวบาร์เลย์ผสมกับรสหวานอ่อนคลุ้งอยู่ในโพรงปาก ขับไล่ความอ่อนล้าจากการทำงานลู่เยี่ยนหุยมองเธออย่างมีสมาธิ แววตาอ่อนโยนดุจสายน้ำ ยิ้มจาง ๆ ตรงมุมปากประกายแสงที่เหลืออยู่ของอาทิตย์ยามเย็นส่องทะลุกระจก ฉาบใบหน้ามุมตัดคมชัดเป็นสีทองชั้นหนึ่ง ขับให้ดูรูปงามมากยิ่งขึ้นบนตัวเขามีกลิ่นโคโลญบางเบาผสมกลิ่นหอมเข้มของกาแฟ ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลายไหล่กว้างและร่างอันยืดตรงล้วนเผยเสน่ห์บุรุษเต็มวัย“พี่ซื้อจากใต้ตึกเหรอ”เวินซวงซวี่กลืนขนมปังลงในปาก ตามด้วยเงยหน้ามองลู่เยี่ยนหุย น้ำเสียงเจือความประหลาดใจเล็กน้อยลู่เยี่ยนหุยพยักหน้า แววตาส่วนลึกฉายความอ่อนโยนเสี้ยวหนึ่ง“ทีแรกอยากขึ้นมาเลย แต่เห็นว่ายังมีบางคนทำโอทีอยู่ กลัวเธอจะอึดอัดก็เลยซื้อขนมปังกับกาแฟใต้ตึก กลัวว่าเธอจะหิวน่ะ”เขาพูดพลางเปิดกาแฟอีกแก้วหนึ่งในถุงกระดาษ แล้วผลักไปตรงหน้าเวินซวงซวี่“ดื่มเมื่อร้อน”“ขอบคุณค่ะ”เวินซวงซวี่พูดจบก็ง่วนอยู่กับงานต่อเธอดึงข้อมูลโปรเจกต์ในปีก่อน ๆ ของเยี่ยนหมิงออกมา ศึกษาการออกแบบ แนวคิด เป้าหมายลูกค้าและรูปแบบการดำเนินงานอย่างละเอียด

เวินซวงซวี่พิงลู่เยี่ยนหุยอย่างมึนเมา ลมหายใจร้อนผ่าวปนกลิ่นสุราจาง ๆ รดลำคอของเขาเธอยกมือขึ้นจิ้มแผ่นอกลู่เยี่ยนหุยอย่างปากเปียก ปลายนิ้ววกวนอยู่กับเสื้อของเขา“ลู่เยี่ยนหุย ทำ...ทำไมพี่ถึงสูงอย่างนี้ล่ะ?”ลู่เยี่ยนหุยนัยน์ตาลุ่มลึก ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลงทีหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงต่ำ “เธอเมาแล้ว”“ฉันเปล่า!”เวินซวงซวี่บ่นพึมพำไม่พอใจ คล้องแขนห้อยตัวกับเขา“ฉันมีสติดีมาก! แค่...แค่รู้สึกว่าพี่หล่อ”เธอแหงนหน้า ดวงตาผลซิ่งมองเขาอย่างลุ่มหลงหางตาแดงราวกับท้อน้ำผึ้งสุกงอมผสมความมึนเมาเล็กน้อย บริสุทธิ์ไร้เดียงสาเป็นพิเศษลู่เยี่ยนหุยรู้สึกเพียงหัวใจรัดแน่น กระแสไฟฟ้าแล่นพล่านไปทั่วร่างเขาข่มอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน พูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามสงบ “อย่าน่า ฉันจะประคองเธอเข้าไปนะ”ลู่เยี่ยนหุยโอบเอวเวินซวงซวี่เดินเข้าไปข้างในลู่เยี่ยนหุยหลุบตามองคนในอ้อมแขนเธอขดตัวอยู่ในอ้อมอกของเราราวกับแมวเหมียวน่ารักตัวหนึ่งพวงแก้มแดง ๆ แพขนตายาว ๆ สั่นกระพือ ลมหายใจยาวราบเรียบพอเข้าบ้าน ลู่เยี่ยนหุยก็วางเวินซวงซวี่ลงบนโซฟาเบา ๆ แล้วหมุนตัวเข้าห้องครัวเวินซวงซวี่นอนอยู่บนโซฟา พลิกตัวไปมา

เวินซวงซวี่ได้ยินดังนั้นก็หน้าตึงเธอจ้องสวีจ้งจินด้วยสายตาแหลมคมเหมือนมีด “สวีจ้งจิน คุณพูดจาให้มันดี ๆ หน่อย! เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับคุณ”“ฉันจะเป็นยังไง คุณก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย”สวีจ้งจินถูกเธอตอกกลับจนพูดไม่ออกชั่วขณะ แต่ไม่นานก็กลับมามีท่าทางสูงส่งอีก“ความสามารถ? เวินซวงซวี่ เธอมีความสามารถอะไร? ตอนนี้เธอไม่ใช่อะไรทั้งนั้น! ไปจากฉัน เธอก็เป็นแค่ขยะที่ไม่มีทางไป!”เวินซวงซวี่ได้ยินคำพูดบาดหูอย่างนี้ ในใจกลับไม่รู้สึกอะไรมากเธอมองความจอมปลอมถือดีของสวีจ้งจินออกนานแล้วเมื่อก่อนเธอนึกว่าเขาคือผู้กอบกู้ของเธอ คือแสงสว่างของเธอแต่มาถึงตอนนี้ เขาแค่เห็นเธอเป็นของเล่นที่ควบคุมได้ตามอำเภอใจเท่านั้น“สวีจ้งจิน” เวินซวงซวี่เอ่ยปากช้า ๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ“สามปีก่อน ฉันตาบอดถึงได้ชอบคุณ ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว คุณไม่สลักสำคัญอะไรกับฉันทั้งนั้น และฉันเวินซวงซวี่ก็ไม่ใช่คนที่คุณจะลบหลู่ได้ตามใจชอบ”สวีจ้งจินราวกับถูกความเด็ดเดี่ยวในดวงตาเธอทิ่มแทง สีหน้าปั้นยากหนักกว่าเดิมเขาเดินเข้าไปก้าวหนึ่ง คิดจะคว้าแขนของเวินซวงซวี่ กลับถูกเธอหลบอย่างไหวพริบดี“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน” เวินซ

เวินซวงซวี่จะห้ามตามจิตใต้สำนึก กลับถูกลู่เยี่ยนหุยที่อยู่ข้างตัวจับข้อมือไว้ไอร้อนส่งมา ทำให้หัวใจเธอสงบลงทันทีหลังจากสวีจ้งจินโทรติดก็เล่าเรื่องที่เพิ่งถูกซ้อมเมื่อครู่แบบเติมแต่งรอบหนึ่ง กลับไม่ได้พูดถึงการกระทำอันน่าขยะแขยงของตัวเองพอวางสาย เขาก็นั่งมองทั้งสองด้วยสายตามาดร้ายกับพื้น“ตำรวจมาแล้ว เวินซวงซวี่ ชอบเลี้ยงแมงดาใช่ไหม? วันนี้ฉันจะดูสิว่าเธอจะปกป้องมันยังไง ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะซื้อได้กระทั่งตำรวจ!”เขาหัวเราะอย่างไม่เกรงกลัว ดูดุดันผิดปกติลู่เยี่ยนหุยกลับหน้าไม่เปลี่ยนสี เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาพิมพ์ข้อความส่งออกไป ตามด้วยรอตำรวจมาอย่างใจเย็นตำรวจมาเร็วมากพอเห็นตำรวจในเครื่องแบบ สวีจ้งจินก็รีบลุกขึ้นจากพื้นแล้วเริ่มฟ้อง ชี้บาดแผลที่ถูกต่อยจนหน้าฟกช้ำดำเขียว หวังว่าตำรวจจะดำรงธรรมให้เขา“นังนี่แหละครับที่บงการ เธอเป็นตัวการหลัง ไอ้แมงดาข้าง ๆ นั่นเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด คุณตำรวจ พวกคุณต้องรีบจับพวกมันไปสอบสวนนะ แล้วขังสองสามวัน พฤติกรรมแบบนี้ของพวกมันชั่วช้ามากจริง ๆ”พอตำรวจฟังผู้ร้องเรียนจบก็เหลือบมองเวินซวงซวี่แล้วหยิบกุญแจมือออกมาก็ขณะที่เวินซวงซวี่กำ