เวินซวงซวี่คนนี้ รับมือยากกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มากบนหน้าผากเขาเริ่มมีเหงื่อเย็นผุดออกมา ริมฝีปากสั่นระริกพูดอะไรไม่ออกเวินซวงซวี่ไม่ได้พูดมากอะไรอีก เธอหันหลังแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของหลี่ซวินเลยรองเท้าส้นสูงเหยียบไปบนพื้นหินอ่อน ส่งเสียงดังใสกังวานออกมา คล้ายกับเคาะอยู่บนหัวใจของหลี่ซวิน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ยิ่งทำให้เขากระสับกระส่ายมากขึ้นเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ เกรี้ยวกราดจนสั่นเทิ้มไปทั้งร่างมีสิทธิ์อะไร?นักศึกษามหาวิทยาลัยยากจนคนหนึ่ง ก็กล้าวางอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าเขา?ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งกลัดกลุ้มใจ เขาลุกขึ้นพรวด แล้วพุ่งออกไปจากห้องทำงานเวินซวงซวี่เพิ่งมาถึงออฟฟิศของพนักงาน ก็ได้ยินเสียงซุบซิบนินทา“เวินซวงซวี่? เธอมาได้ยังไง? ลาออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”“ใครจะไปรู้ล่ะ เดาว่าคงกลับมาขอร้องผอ.หลี่ละมั้ง”บรรดาพนักงานกระซิบกระซาบ ในน้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยการถากถางและการเหยียดหยามเวินซวงซวี่ทำเป็นฟังคำซุบซิบที่ไม่เป็นความจริงเหล่านั้นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เธอกำลังเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองทันใดนั้นก็รู้สึกว่าถูกคนกระชากไหล่อย่างรุนแรง เธอยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา บนหน้าก็มี
Read more