Semua Bab ให้สารเลวครองรักสมใจ ส่วนคุณหนูเวินประกาศรักกับคนอื่น: Bab 21 - Bab 30

“ซวงซวี่ ทำไมสีหน้าเธอถึงดูไม่ได้ขนาดนี้? เธอคิดไปถึงเรื่องอะไรงั้นเหรอ?”เมิ่งชิงจับการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าเวินซวงซวี่ได้อย่างเฉียบแหลมเวินซวงซวี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะกดการคาดการณ์ในใจเอาไว้“ตอนนี้แค่สงสัย แต่ยังไม่มีหลักฐาน”“งั้นเธอคิดจะทำยังไง?”“ไม่ว่าจะมาไม้ไหนก็รับมือได้ทั้งนั้น ตอนนี้ฉันต้องไล่หลี่ซวินออกจากเวินซื่อก่อนถึงจะได้”ในแววตาของเวินซวงซวี่ประกายความเย็นเยียบออกมา เธอไม่ใช่คนหัวอ่อนที่ใครจะมาบงการก็ได้ในจังหวะนี้เอง พนักงานเสิร์ฟก็ยกอาหารเดินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสองคนอาหารแสนพิถีพิถันวางเต็มโต๊ะ กลิ่นหอมเตะจมูก ทว่ากระตุ้นความอยากอาหารของเวินซวงซวี่ขึ้นมาไม่ได้เธอคีบอาหารในถ้วยอย่างมีเรื่องหนักอกหนักใจ ในหัววาบเงาร่างของเวินสือเหยาและหลี่ซวินขึ้นมาอย่างต่อเนื่องเวินซวงซวี่กินข้าวทั้งเหม่อลอย ในหัวมีแต่เรื่องที่เป็นไปได้ว่าเวินสือเหยาและหลี่ซวินจะร่วมมือกันวนเวียนอยู่ท่าทางอ่อนแอบริสุทธิ์ของเวินสือเหยานั่น มาคิด ๆ ดูตอนนี้แล้ว ช่างน่าคลื่นไส้จริง ๆเธอคีบซี่โครงเปรี้ยวหวานขึ้นมาชิ้นหนึ่ง ทว่ารสชาติจืดชืดอย่างกับน้ำล้างจานเมื่อ

เวินซวงซวี่ที่เคยจืดชืดไร้สีสันในสายตาของเขา ทว่าวันนี้ราวกับเพชรพร่างพราวเม็ดหนึ่งระยิบระยับเสียจนทำเขาแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแม้เขาจะรังเกียจเธอ ทว่าไม่ยอมรับความสวยในวินาทีนี้ของเธอไม่ได้เขาหงุดหงิดอยู่ในใจ แทบจะควบคุมเอาไว้ไม่อยู่เล็กน้อยแต่ไม่นาน ความแปลกประหลาดนี้ก็ถูกความรังเกียจและความเกรี้ยวกราดเข้าแทนที่ก็แค่เพื่อดึงดูดความสนใจของเขาเท่านั้นผู้หญิงคนนี้เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร“เวินซวงซวี่ เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”เขากดเสียงต่ำ ในน้ำเสียงแฝงความยากจะเชื่อและความเดือดดาลเอาไว้เสิ่นชูแสร้งผสมโรงทำว่าเป็นห่วง “เธอใส่เสื้อผ้าแบบนี้ เพราะอยากดึงดูดสายตาของใครกัน? จริง ๆ...”เธออยากจะพูดอะไรออกมาทว่าก็หยุดเอาไว้ แต่หางตากลับปกปิดความสะใจเอาไว้ไม่อยู่ยิ่งเวินซวงซวี่ตามราวีอย่างหน้าไม่อายไม่เลิก ก็ยิ่งขับ ‘การรู้จักประมาณตน ความอ่อนโยนและเพียบพร้อมด้วยคุณธรรม’ ของเธอออกมาเวินซวงซวี่ไม่แยแสคำซุบซิบนินทาของพวกเขาเธอพูดคุยกับคนอื่น ๆ ในงานเลี้ยงด้วยความสุภาพ ทุกการเคลื่อนไหวเห็นได้ชัดว่าสง่างามและมั่นใจในตัวเองเธอราวกับอัญมณีสดใสแสนพร่างพราวเม็ดหนึ่ง ไม่ว่าจะเดินไ

“พนักงานธรรมดา?” เวินซวงซวี่หัวเราะเบา ๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะกลอกตาไปมา พร้อมแฝงการดูถูกเอาไว้“คุณชายสวีเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับคำว่า ‘ธรรมดา’ หรือเปล่าคะ? ต่อให้ฉันเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ก็ยังดีกว่าลูกเศรษฐีที่ดีแต่พึ่งร่มเงาของตระกูล เป็นแต่ทำลายธุรกิจครอบครัวบางคนร้อยเท่าก็แล้วกัน”สีหน้าของสวีจ้งจินคล้ำดำเขียว เขาชี้หน้าเวินซวงซวี่ทั้งนิ้วมือสั่นเทิ้ม “เธอ...เธอ...บังอาจ!” ตั้งแต่เล็กจนโต เขาเคยได้รับความอับอายแบบนี้ที่ไหนกัน?“ฉันบังอาจงั้นเหรอ?” เวินซวงซวี่ไม่ถอยและไม่หลีก เธอก้าวหน้าขึ้นไปหนึ่งก้าว เข้าไปมองสวีจ้งจินใกล้ ๆ สายตาดุจมีด“ตอนแรกใครเป็นคนสาบานอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรักฉันไปตลอดชีวิต แต่สุดท้ายเปลี่ยนใจไปซบอ้อมกอดของนางในดวงใจ? ใครเป็นคนลิสต์รายการเลิกกันที่น่าขำนั่นออกมาเพื่อสลัดฉันทิ้ง? สวีจ้งจิน ใครกันแน่ที่บังอาจมากกว่ากัน?”แขกรอบ ๆ เริ่มซุบซิบนินทา และต่างมองมาทางด้านนี้สวีจ้งจินรู้สึกว่าบนหน้าร้อนผ่าว คล้ายกับถูกคนตบหลายฉาดเขาอับอายจนเกิดโทสะ ทว่าก็ไร้เรี่ยวแรงจะตอบโต้ถึงยังไง เขาก็เป็นคนทำเรื่องพวกนั้นจริง ๆ เขาทำตัวไม่มีเหตุผล“เวินซวงซวี่ คุณแสร้งทำเ

เวินซวงซวี่มองลู่เยี่ยนหุยทีหนึ่ง แววตาของลู่เยี่ยนหุยคล้ายกับกำลังบอกว่า อย่าหนีต้องเผชิญหน้าเวินซวงซวี่กัดฟันลดกระจกรถลง ก่อนจะมองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย “สวีจ้งจิน มีธุระอะไร?”สวีจ้งจินเห็นลู่เยี่ยนหุยที่อยู่ในรถ ก็พลันตกตะลึง หลังจากนั้นสีหน้าก็ปั้นยากขึ้นเรื่อย ๆเขามองประเมินลู่เยี่ยนหุยตั้งแต่หัวจรดเท้า ทว่าเนื่องจากแสงไฟที่ลานจอดรถไม่ดี เขาจึงเห็นได้แค่เค้าโครงรูปหน้าของชายหนุ่มสวีจ้งจินมองเวินซวงซวี่ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงถากถางว่า “เวินซวงซวี่ ไม่คิดเลยว่าเธอจะหาคนใหม่ได้เร็วขนาดนี้? มิน่าล่ะเมื่อกี้ที่ห้องจัดเลี้ยงถึงกล้าพูดจาแบบนั้นกับฉัน ที่แท้ก็เกาะเศรษฐีได้แล้วนี่เอง!”เสิ่นชูที่อยู่ข้าง ๆ เองก็พูดประสมโรงด้วยว่า “เวินซวงซวี่ นักศึกษายากจนอย่างคุณ คิดจะเกาะเศรษฐีก็หาที่ดี ๆ หน่อยสิ ผู้ชายคนนี้ดูแล้วก็ไม่เท่าไรนะ”เมื่อเวินซวงซวี่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็รู้สึกเพียงไฟโทสะสุมที่อยู่ตรงหน้าอกเธอมองสวีจ้งจินและเสิ่นชูด้วยความเย็นชาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างเย็นเยียบว่า “สวีจ้งจิน คุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า? ฉันจะคบกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย? แล้วก็ เสิ่

เช้าวันต่อมา เวินซวงซวี่ปรากฏตัวอยู่ในตึกของเวินซื่อกรุ๊ปพร้อมความสดชื่นอารมณ์ดีวันนี้เธออยู่ในชุดสูทสีขาวที่ตัดเย็บอย่างประณีต ขับให้ทั้งตัวเธอยิ่งดูสวยสดใสและกระชากใจคน เดินมาทีมาพร้อมกับมาดที่แสนสง่าผ่าเผยถูกไล่ออกแล้วยังไง?เธอเวินซวงซวี่ไม่มีทางยอมถูกเอาเปรียบแล้วปิดปากเงียบเด็ดขาดเวินซวงซวี่มาถึงยังเวินซื่อกรุ๊ป เมื่อรองเท้าส้นสูงเหยียบไปบนพื้นหินอ่อน ก็เกิดเสียงใสกังวานขึ้นมา คล้ายกับกำลังประกาศการมาถึงของเธอเธอเดินมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของหลี่ซวิน ตลอดทั้งทางปราศจากอุปสรรคขัดขวาง กระทั่งพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ยังไม่กล้าขวางเธอ‘ปัง...’ประตูของห้องทำงานถูกเวินซวงซวี่เปิดออกโดยไร้ซึ่งความเกรงใจ เกิดเสียงดังอึกทึกหลี่ซวินกำลังนั่งไขว่ห้างลิ้มรสชาอย่างเอ้อระเหยลอยชายเมื่อเห็นเวินซวงซวี่ บนใบหน้าของเขาเผยความประหลาดใจขึ้นมา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นใบหน้าเปื้อนยิ้มปนการถากถางโดยทันใด“อ้าว นี่มันอดีตพนักงานของเวินซื่อกรุ๊ปในก่อนหน้านี้ไม่ใช่เหรอ? ลมอะไรหอบเธอมาล่ะ?”เขาพูดเหน็บแนม ในดวงตาเปี่ยมไปด้วยการดูถูกเวินซวงซวี่ไม่ได้แยแสการเหน็บแนมถากถางของเขาแต่อย่างใด เธอเดินมุ่ง