Semua Bab ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Bab 161 - Bab 170

ป้าหวงเห็นท่าทางขบคิดของย่าฮวาก็รู้ว่าท่าไม่ดีแล้ว นางหวาดกลัวจนอกสั่นขวัญแขวนไปหมด รีบเอ่ยเบี่ยงเบนความสนใจอีกฝ่ายทันที “พี่สะใภ้ฮวา ท่านอย่ามัวเสียเวลากับเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่เลย ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดก็คือพาตัวฉีซื่อไปต่างหาก”ย่าฮวาถูกเตือนสตินึกขึ้นได้ ช่างเถอะเรื่องแต่งเซี่ยจูเข้าบ้านค่อยพูดก

อย่าว่าแต่ย่าฮวาจะพูดไม่ออก หลายคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรเช่นกัน แซ่ที่เป็นเสมือนตัวแทนของวงศ์สกุล สืบทอดกันมารุ่นต่อรุ่นชั่วลูกชั่วหลาน กลับถูกนางบอกว่าเปลี่ยนอย่างไม่ใส่ใจ ต่อให้ไม่ใช่เรื่องจริงก็ทำให้คนพูดไม่ได้ร้องไห้ไม่ออกเหมือนกัน“ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่สามารถพาฉีซื่อไปได้” ถ้าเจ้า

แน่นอนว่าเซี่ยฉงอวิ๋นย่อมเห็นสีหน้าเหมือนเด็กน้อยทำความผิดแล้วถูกจับได้ของภรรยา ทว่ามุมปากบางเฉียบยังคงเม้มแน่นจนกลายเป็นเส้นตรง คิดถึงเหล่าบรรดาหญิงงามที่คนตรงหน้าเคยชุบเลี้ยงในอดีต ชายหนุ่มก็บังเกิดความรู้สึกว่าหากไม่ปรามเอาไว้แต่เนิ่นๆ อีกฝ่ายอาจจะเดินตามรอยเส้นทางเดิมหนึ่งคนป้อนขนม สองคนโอบประค

ขณะเดียวกันในวังหลวงต้าหลี“ฮัดเช้ย!”บุรุษสูงศักดิ์ที่สุดในแคว้นจามออกมาเสียงดังลั่น จากนั้นแววพระเนตรก็เปล่งประกายแวววาวยิ่งกว่าดาราบนผืนฟ้ายามราตรี สุรเสียงทุ้มนุ่มตรัสเอื่อยๆ “เสี่ยวฟ่านจื่อ เราจามติดๆ กันแบบนี้ ตามตำราว่าไว้แสดงว่าต้องมีคนคิดถึงใช่หรือไม่ริมฝีปากของผู้ที่ถูกถามปิดสนิท จีฟ่านขั

“ส่วนพี่รองนั้น วันนี้จะมีคนงานมาบุกเบิกพื้นที่ ข้าจะให้เจ้าเป็นหัวหน้าคอยดูแลพวกเขา ทำได้หรือไม่” คนงานกลุ่มของลุงจางกับบ้านเดิมนางเจียงมีไม่น้อยแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ชาวบ้านมาคอยช่วย ไม่สู้ให้พวกเขาไปบุกเบิกพื้นที่โดยรอบจะดีกว่า ถึงเวลาสร้างบ้านเสร็จก็จะได้ทำรั้วต่อเลย“ได้แน่นอนๆ” เซี่ยจงคาดไม่ถึง