Semua Bab ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: Bab 251 - Bab 260

ฟังคำพูดกลับดำเป็นขาวของซุนไฉ เยว่อวิ๋นไม่แม้แต่จะขมวดคิ้ว นางเดาะลิ้นหนหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะลงมือทุบตีคนไม่รอต่อไปอีกแล้ว ทว่ายามสายตาเหลือบไปเห็นชายชราผู้ใบหน้าพิมพ์เดียวกับคนสำคัญของตน หญิงสาวก็เม้มปากแน่น คิดในใจว่ารอดูท่าทีของอีกฝ่ายไปก่อนดีกว่า“อืม ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง” เจ้าสำ

น่าเสียดายที่ซุนไฉมารู้ตัวเอาเมื่อสายไปเสียแล้ว เขาตกหลุมที่เซี่ยฉงอวิ๋นขุดหลุมทิ้งไว้ไปเต็มตัว ไม่อาจจะแก้ไขหรือเรียกร้องอะไรให้ตนเองได้อีกแล้วเมื่อซุนไฉถูกไล่ออกพ้นสภาพอาจารย์ของสถานศึกษา ก็เท่ากับว่าไม่มีความเกี่ยวข้องกับเซี่ยฉงอวิ๋นแล้ว เยว่อวิ๋นจึงไม่ใคร่จะสนใจแสดงความเอาใจใส่ปลอมๆ ต่อเขาอีกเ

งานเลี้ยงวันนี้เริ่มต้นด้วยความวุ่นวายทว่าจบลงอย่างชื่นมื่นเยว่อวิ๋นส่งฝูซีกับกลุ่มของเขากลับไปก่อน พอไม่มีเจ้าสำนักคอยกล่าววาจาเชือดเฉือน บรรดาศิษย์ของสถานศึกษาที่ติดตามซุนไฉมาก็ค่่อยๆ พากันทยอยขอตัวลากลับเยว่อวิ๋นยังคงทำหน้าที่เจ้าของงานผู้มีิอัธยาศัยอันดี นางไม่เพียงทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของพวกเข

เยว่อวิ๋นพยายามมองหาแววล้อเล่นจากใบหน้าหล่อเหลาของสามี ทว่ากลับเห็นเพียงรอยยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาวเท่านั้น นางจึงตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดเล่นหญิงสาวหรี่นัยน์ตาลงแคบ ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนจะตะโกนร้องเรียกโจวหนีเสียงลั่น หลังจากนั้นไม่นานรถม้าคันใหญ่หรูหราก็แล่นออกจากบ้านไปภายในรถม้าคนทั้งส

“ไม่ใช่ว่าให้เจ้าคอยอารักขาอยู่หรือ เหตุใดอาการป่วยขององค์ชายถึงกำเริบได้กัน!”โจวหนีถามน้ำเสียงกร้าว ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอยถลึงมองดุดัน ขณะสองมือขยุ้มคอเสื้อสือจิ่วจนฝ่ายหลังหายใจไม่ได้สือจิ่วเม้มริมฝีปากแน่นไม่โต้แย้ง เขาเองก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่ตนก็เฝ้าดูองค์ชายตลอดแท้ๆ เหตุใดจึงเกิดเร