บททั้งหมดของ ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม: บทที่ 351 - บทที่ 360

ยามนี้หานจีในสายตาทุกคนมีสภาพหน้าบวมฉึ่งราวกับหัวหมู ท่าทางกรีดร้องร่ำไห้ที่คิดว่าจะดูน่าสงสารแท้จริงกลับไม่ต่างจากคนบ้าที่กำลังคลุ้มคลั่ง อีกทั้งยามนางอ้าปากแต่ละทียังมองเห็นรูโหว่หลุมดำที่น่าขัน“ข้าจำได้ว่าเคยบอกไม่ให้คุณหนูหานมาที่นี่” กู้เหยียนเซียวยังคงมีท่าทางเย็นชาไม่เปลี่ยน สภาพน่าขันของหาน

มิน่าเล่าเซี่ยซื่อถึงไม่เคยแสดงความรักต่อเซียฉงอวิ๋น มิน่าในตอนที่เขาป่วยนางถึงตัดใจทอดทิ้งได้ลง มิน่าตอนที่ถูกตัดมือออกทั้งสองข้าง น้องสะใภ้สี่ผู้ไม่เคยยอมเสียเปรียบใครถึงไม่กล้าออกมาชี้ตัวคนผิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหลานชายทั้งสองที่ถูกหักขาเลย“ไม่ต้องเกรงใจ ที่ข้าเรียกเจ้ามาในวันนี้ก็เพื่อที่จะขอบคุณ

“อวิ๋นเอ๋อร์ ฉงเอ๋อร์ ตื่นกันแล้วหรอลูก” เสียงเรียกขององค์หญิงใหญ่ดังขึ้น เมื่อสายตาหันมาเห็นบุตรชายกับลูกสะใภ้เดินยกชามนำฉีเฟยกับซิ่งฮวาเข้ามาสองสามีภรรยาทักทายมู่หรงเซียนด้วยท่าทีเป็นธรรมชาติ โดยเฉพาะเยว่อวิ๋นที่โปรยยิ้มผ่านสีหน้าขึงตึงของแม่นมเซียง นางก็ถึงกับหรี่นัยน์ตาพลางหัวเราะเสียงแผ่ว“แม่

ก่อนหน้านี้กู้เหยียนเซียวบอกว่าหลี่เจียงเป็นคนสนิทของแม่ทัพสวี ดูจากอายุของชายที่นั่งเก้าอี้ หลี่เจียงน่าจะเป็นอีกฝ่ายไม่ผิดแน่ ทว่าบุรุษหนุ่มอีกคนนั้นดูอย่างไรก็ไม่เหมือนผู้ติดตามสักนิดหลี่เจียงพ่นลมหายใจหึหนึ่ง โทสะจากความรู้สึกอับอายที่ถูกเยว่อวิ๋นทำลายไอสังหารที่เขาจงใจปล่อยออกมายังคงไม่จาง ทว่

สตรีนางนี้คือองค์หญิงใหญ่ตัวจริงอย่างนั้นหรือ!ความรู้สึกหวาดหวั่นในใจทุกคนพุ่งขึ้นสูง โดยเฉพาะหลี่เจียงที่หลายปีมานี้อยู่ในค่ายทหารไม่ได้พบผู้สูงศักดิ์มานาน จึงตั้งตนเป็นทรราชท้องถิ่นเล่นงานคนตามใจชอบนั้น ถึงกับเข่าอ่อนด้วยความหวาดกลัวเลยทีเดียว“ใต้เท้าฉาง คนพวกนี้ไม่แค่ลบหลู่เกียรติของข้า แต่พวกเ