Semua Bab We're the same นายกับฉันเหมือนกันเลยนะ: Bab 11 - Bab 20

ตอนนี้ผมกับพี่เนม เรามานั่งในร้านอาหารแห่งหนึ่งครับ โดยผมกับพี่เนมนั่งฝั่งเดียวกัน และฝั่งตรงข้าม มีหญิงสาวชรากับลูกชายของเธอนั่งอยู่ ซึ่งก็คือ คุณหญิงนภา เดชพิมุกต์ และคุณกันต์ เดชพิมุกต์ อดีตกรรมการผู้จัดการ และ กรรมการผู้จัดการคนปัจจุบันของบริษัท โอแกรนวิลล์ ส่วนสาเหตุนั้นเป็นเพราะว่า พี่เนมพาผมมาทานอาหารที่ร้านภายในห้างสรรพสินค้านี้ ตอนแรกที่เดินเข้ามาเหมือนพี่เนมจะเห็นแล้วล่ะครับ แต่เป็นผมที่ดึงดันให้เข้าร้าน เพราะไม่รู้ว่าจะเดินวนหาร้านอื่นไปอีกทำไม เมื่อเดินเข้ามาก็ถูกคุณหญิงนภาเรียกเอาไว้ แล้วชักชวนให้นั่งร่วมโต๊ะด้วยกัน โดยหยิบยกเรื่องที่ผมกับพี่เนมแอบชิ่งหนีออกจากงานเลี้ยงครั้งก่อนมากดดัน ทำให้ต้องร่วมโต๊ะกันอย่างช่วยไม่ได้“ขอโทษครับพี่เนม” ผมกระซิบบอกคนข้างกาย เพราะเข้าใจดีกว่าพี่เนมคงไม่อยากร่วมโต๊ะกับคู่แข่งสักเท่าไหร่“ไม่เป็นไร” พี่เนมกระซิบตอบกลับมาเบาๆ และหันกลับไปเมื่อฝั่งตรงข้ามหันมาพูดคุยกับพี่เนมเรื่องธุรกิจที่กำลังทำ และโปรเจ็คใหม่ที่มีแผนว่าจะขยายกิจการออกไป“แล้วนี่ คุณเจ้านายมาทำงานกับคุณวรวิทย์นานรึยังคะ?&

...Nine Part “อืมมมมม ฮ้าวววววว” ผมตื่นมาในเวลาปกติของวัน วันนี้วันอังคาร ผมมีเรียนแค่ช่วงบ่ายครับ ทำให้ผมนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง แต่สัมผัสอุ่นๆ ข้างตัวทำให้สะดุ้งตกใจ ที่มายิ่งกว่าคือ การที่ผมตื่นมาแล้วกำลังซุกหน้าลงกับอกเปลือยเปล่าของพี่เนม อีกแล้วหรอครับ!!! ผมเด้งตัวออกจากอ้อมกอด เงยหน้ามองพี่เนม ซึ่งพบว่าพี่เนมตื่นก่อนอยู่แล้วครับ พี่เนมยิ้มมุมปากแล้วยกตัวขึ้นนิดหนึ่งจุ๊บปากผมเร็วๆ“มอร์นิ่งคิส หลับสบายไหม กับอกพี่น่ะ” พี่เนมจุ๊บปากผม แล้วเอ่ยถามข้างใบหูจนผมอดรู้สึกหน้าแดงไม่ได้“พะ พะ พี่เนมเข้ามาได้ยังไงครับ” ผมถามพี่เนมปากสั่น หันไปมองประตูที่เมื่อคืนสู้อุตส่าห์หาวิธีมาป้องกัน โดยการเอาเก้าอี้มาคั่นไว้ ทำให้เปิดเข้ามาไม่ได้แน่ๆ และสภาพของมันก็ยังเหมือนเดิม ไม่ได้ล้มลง หรือถูกเคลื่อนย้ายแต่อย่างใด“หืม ทะลุประตูเข้ามา ฮะๆ” พี่เนมลุกขึ้นจากเตียง เดินไปขยับเก้าอี้ออก แล้วเปิดประตูกลับเข้าห้องตัวเองไป ผมสิ อ้าปากค้าง บ้าหรอ!!!! ถ้าทะลุได้จริง ทำไมไม

วันนี้เป็นวันพุธครับ ซึ่งหมายถึงผมจะต้องไปทำงานกับพี่เนมในช่วงบ่ายของวัน เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนพี่มาคัสก็ขับรถมารับผมที่หน้าตึกของคณะ และเป็นอีกวันที่ผมยังไม่ได้เห็นหน้าของไอ้วุฒิเลยแม้แต่น้อย เมื่อผมมาถึงบริษัทก็หยิบบัตรประจำตัวพนักงานที่ทำไว้ขึ้นมา สแกนเพื่อเข้าไปด้านในตัวตึกพี่มาคัสพาผมไปหาพี่เนมก่อนเพื่อแจ้งว่าผมมาถึงแล้ว พี่เนมเลยให้พี่มาคัสพาผมเดินดูบริษัทรอบๆ และชี้แจงหน้าที่ของแต่ละฝ่าย/แผนก พร้อมกับแนะนำหัวหน้าของแต่ละฝ่ายให้ฟัง โดยแนะนำว่าผมเป็นเลขาอีกคนของพี่เนมแค่นั้น หลังจากนั้นก็ไปเจาะลึกไลน์ผลิต ทำให้ผมรู้คร่าวๆ ว่าพี่เนมทำธุรกิจพวกโรงแรม รีสอร์ต ผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ และอาหาร ซึ่งที่บริษัทนี้รวบรวมทุกอย่างเอาไว้มีไลน์ผลิตใหญ่ๆ 6 ชั้น คือยานยนต์ 3 อาหารอีก 3 ส่วนชั้นอื่นๆ เป็นหน่วยงานสนับสนุน และเฉพาะทาง อีกอย่างละ 10 ชั้น นอกจากนี้มีห้องประชุมใหญ่ 1 ชั้น และของลุงชาญที่ถือตำแหน่งเป็นผู้ช่วยกรรมการผู้จัดการอยู่ที่ชั้น 58 ส่วนชั้นที่ 59 เป็นของพี่เนมทั้งชั้นจากการเดินสำรวจครั้งนี้ทำให้ใช้เวลาทั้งวันช่วงบ่าย ดีที่พี่มาคัสไม่ได้ให้ผมเดินสำรวจครบทุกชั

...Name Part ผมทราบตารางการเรียนของเจ้านายอย่างละเอียด และทราบว่าเขาว่างวันไหนบ้าง ด้วยความที่อยากเห็นหน้าคนตัวเล็กในทุกๆ วัน ผมจึงบอกให้เจ้านายเอาเวลาว่างมาหาผมที่ทำงาน เพียงแค่ได้พบเจ้านายระหว่างวัน ก็ทำให้ผมมีกำลังใจในการทำมากขึ้น โดนผมมอบหมายหน้าที่งานขั้นพื้นฐานให้มาคัสเป็นคนสอนงานให้ เผื่อว่าเจ้านายจะสามารถช่วยงานผมได้ขณะที่ผมทำงานอยู่ที่บ้าน หรือออกไปพบลูกค้าในบางครั้งเมื่อตกลงกันได้ผมก็พาเจ้านายมาในเช้าวันจันทร์ ให้คุณนกพาไปทำบัตร เพื่อที่เขาจะได้มาหาผมได้ทุกเมื่อ เมื่อทำบัตรเสร็จก็ให้มาคัสไปรับ มาคัสทำการแจ้งผมว่าเจ้านายมาถึงแล้ว และผมก็รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ แต่ผ่านไปครู่ใหญ่เจ้านายก็ยังไม่เข้าห้องมาสักที ด้วยความทนไม่ไหวผมจึงลุกขึ้นไปตามด้วยตัวเองเมื่อเปิดประตูออกไปก็พบเจ้านายและมาคัสยืนสบตากันอยู่ โดยที่เจ้านายกำลังสวมใส่แว่นดำ แล้วส่งยิ้มให้มาคัส ความหึงหวงในใจของผมปะทุขึ้นมาทันที เข้าไปจัดการแยกคนทั้งคู่ออกจากกัน ดึงเจ้านายเข้ามาใกล้ตัว และปิดตาเขาไว้ พูดขู่ทิ้งท้ายให้มาคัสนิดหน่อยก่อนจะลากเจ้าน

...Nine Part ผมตื่นขึ้นมาก็เวลาช่วงบ่ายแก่ๆ ของวันแล้ว ผมปวดเมื่อยตามตัวไปหมด นอนบิดตัวไปมาเบาๆ ในอ้อมกอดอุ่นๆ ของพี่เนม ผมเงยหน้ามองแล้วจุ๊บปากพี่เนมเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ แกะวงแขนออก ผมอยากเข้าห้องน้ำครับ แต่ไม่อยากรบกวนพี่เนม จึงฝืนที่จะลุกไปเอง เมื่อเท้าผมแตะพื้น ผมยันตัวขึ้นเพื่อก้าวเดิน แต่กลับล้มทันทีที่เดินก้าวแรก ตุ้บ! เสียงล้มของผมคงทำให้พี่เนมตกใจสะดุ้งตื่น แขนแกร่งควานหาผมบนที่นอนเมื่อไม่พบจึงชะโงกลงมาดูผมที่นั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนพื้น เงยหน้ามองการกระทำของพี่เนมอยู่“แหะๆ ขอโทษครับที่ทำให้ตื่น” พี่เนมลุกขึ้นจากเตียงแล้วอุ้มผมไว้ในอ้อมแขน ก้มถามเสียงแหบพร่าอย่างคนพึ่งตื่นนอน หากแต่เซ็กซี่ในความรู้สึกของผม“จะไปที่ไหนครับ คนดีของพี่”“ผมอยากเข้าห้องน้ำครับ” พี่เนมอุ้มผมไปวางบนชักโครกตามคำขอ และถอยออกมายืนรอด้านนอกห้องน้ำเพื่อให้ผมจัดการธุระให้เสร็จ เมื่อผมกดน้ำทิ้งสิ่งที่ปลดปล่อยออกไป พี่เนมก็ผลักประตูเข้ามาแล้วอุ้มผมไปนอนบน